ayak altlığı da alırım yakında
Aminnn, akşam yazarımAllah kabul etsinn hayırlı ramazanlaryaz lütfen
Yerim seniiiiKızlar benim mama sandalyesi geldii istediğim gibi şimdilik tam boyu dayanıklılığı güvenliği malzemesi filan, henüz bir şey yedirmedim ama yediririm gün içinde. Sevdi bizimki
. İkeanınkine benziyormuş bende o var gayet memnunum
Emniyet kemeri ne güzelmiş. Bizimki belden bağlamalı hiç güven vermiyoKızlar benim mama sandalyesi geldii istediğim gibi şimdilik tam boyu dayanıklılığı güvenliği malzemesi filan, henüz bir şey yedirmedim ama yediririm gün içinde. Sevdi bizimki
Yerim seniiii
Evet muadili diye aldık bunu doktora sorduk olabildiğince sade, açık ve düz renk bi sandalye alın demişti fiyat farkı çok fazla diye ikea almadım ya ne biliyim 
Aa evet o modelleri biliyorum ama yorumlarda çok yazan olmuştı onu zaten, ekstra kemer alıyorlardı
inşallah düşecek hareketler sergilemezler yine de shhdjsGündüzleri genelde 3 uyku yapıyor bugün mesela sabah 08.00'de uyandı sonra 11 gibi uyudu 12'de uyandı daha uyumadı normalde şu an uyuması lazım uykusu var belli ama uyumuyor
İnsanlar zamanla eski hallerini unutuyorlar bence. Bende ara ara çok bunalıyorum. Bazen deliksiz bir uyku hayal ederek uyuyorum. Arada kendime zaman yaratarak çözdüm ben bunu. Eşime bırakıp ahve içmeye çıkıyorum. Ya da kanguruya alıp yürüyüşe çıkıyorum givi şeyler. Yoksa nefes alamıyorum bazen.ya sadece ben mi böyleyim acaba artık modumu toparlayamıyorum çökmüş gibiyim sürekli mutsuzum bebeğim gece uyumuyor gündüz uykuları da 40 dakikadan 20 dakikaya düştü sürekli eski hayatımı düşünüp düşünüp ağlıyorum eşimden başka kimseye bu durumu anlatamıyorum çünkü birkaç kez arkadaşlarıma anlatmayı denedim herkes beni garipsedi bu da anneliğimi iğrenç hissettirdi
Boz valla başka türlü anlamıyorlarBen artık bozucam milleti iyice kıl oldum. Benim kızıma kucağa alışmış dediler 1 saat gören insanlar ya. Ben kızımı sadece 2 saat sonra huysuzlanınca uyku öncesi gezdirirmkime ne anlatcan. Beni geçtim eşimde millete anlatmaya başladı bunlar küçük uyumayı bilmiyorlar 1 2 sene normal uyanıyorlar diye. Yok bilmem neyin çocuğu uyanmıyormuş. Soruyorum eşime kardeşi için o da giderdi başına kaç kez görmeden kalktım diyor. Uyuturdu uyanırdı giderdi yarım saat gelmezdi ben gidiyorum derdim git derdi diyor. Sorsan hiçç zorlanmadım çok iyi uyuyordu der. Anası babasıda harikaa uykuya alıştırdı. Nisanda kaynanam gelcek umarım yolmam kadını.
Ben de hiç toparlayamıyorum ya, yani bebeğimle ilgilenirken ona hep çok mutluyum, oyunlar oynuyorum, sabırlıyım, kızmıyorum ama kendi kendime kaldığımda, aynaya baktığımda ya da eski fotoğraflarıma, anılarıma denk gelince hüzün basıyo gerçekten. Yeni bi ben olmayı pek kabullenemedim, özlüyorum eski aktif yaşamımı. Geri gelecek o günler, bugünlerin de tadını çıkarmaya çalışıyorum ama özlüyorum ve utanmıyorum ya bundan, bu çok doğal bence. Hiç kötü hissetme canım, eğer böyle hissetmeyen kişilerle konuştuysan tabi anlamayabilirler. Zaten halihazırda böyle bi yaşamı olan kişileri etkilememiş olabilir ama benim yaşamım tam tersine döndüğü için bana zor geliyor açıkçasıya sadece ben mi böyleyim acaba artık modumu toparlayamıyorum çökmüş gibiyim sürekli mutsuzum bebeğim gece uyumuyor gündüz uykuları da 40 dakikadan 20 dakikaya düştü sürekli eski hayatımı düşünüp düşünüp ağlıyorum eşimden başka kimseye bu durumu anlatamıyorum çünkü birkaç kez arkadaşlarıma anlatmayı denedim herkes beni garipsedi bu da anneliğimi iğrenç hissettirdi
Bende hergün çıkarıyordum ben şiddetli bir grip geçirdim bir hafta sonra psikolojik olarakta beden olarakta toparlayamadım ne yazıkki
Benimde yaşamım tam tersine döndü eşimle her akşam birbirimize zaman ayırırdık evde ya da dışarda şimdi eşimle çok nadir bize dair anlarımız var yanımda ama eşimi özlüyorum… saçma sapan hallere giriyorum sürekli eski fotoğraflara bakıp ağlıyorum. Sanki aekdaslarımın çocukları hiç böyle zorlamamış onları ve onlar hep güçlüymüş gibi anlatıyor ama benim kuzenler falanda hep böyle yormuş teyzelerimi bazı insanlar sanki bunları sadece ben yaşıyormuşum gibi hissettiriyorBoz valla başka türlü anlamıyorlar
Ben de hiç toparlayamıyorum ya, yani bebeğimle ilgilenirken ona hep çok mutluyum, oyunlar oynuyorum, sabırlıyım, kızmıyorum ama kendi kendime kaldığımda, aynaya baktığımda ya da eski fotoğraflarıma, anılarıma denk gelince hüzün basıyo gerçekten. Yeni bi ben olmayı pek kabullenemedim, özlüyorum eski aktif yaşamımı. Geri gelecek o günler, bugünlerin de tadını çıkarmaya çalışıyorum ama özlüyorum ve utanmıyorum ya bundan, bu çok doğal bence. Hiç kötü hissetme canım, eğer böyle hissetmeyen kişilerle konuştuysan tabi anlamayabilirler. Zaten halihazırda böyle bi yaşamı olan kişileri etkilememiş olabilir ama benim yaşamım tam tersine döndüğü için bana zor geliyor açıkçası
Hiç öyle hissetme canım. Herkes bişeyler yaşıyor, 4 duvar arasını kimse bilmiyor. Dışarda ben de bizi görsem aa ne güzel hiç zorlanmıyorlar derdim ama işte görünenle gerçek aynı olmayabiliyor. İnşallah biz de zamanla eskiye döneceğiz
ya sadece ben mi böyleyim acaba artık modumu toparlayamıyorum çökmüş gibiyim sürekli mutsuzum bebeğim gece uyumuyor gündüz uykuları da 40 dakikadan 20 dakikaya düştü sürekli eski hayatımı düşünüp düşünüp ağlıyorum eşimden başka kimseye bu durumu anlatamıyorum çünkü birkaç kez arkadaşlarıma anlatmayı denedim herkes beni garipsedi bu da anneliğimi iğrenç hissettirdi
O zaman oyun istiyordur annesi :)
Ne istiyor çözemiyorum artık çok yoruldum gerçekten
elimden geleni yapmaya çalışıyorum ama sanki hiç yetemiyormuşum gibi hissediyorum.
Ahahah ben buya sadece ben mi böyleyim acaba artık modumu toparlayamıyorum çökmüş gibiyim sürekli mutsuzum bebeğim gece uyumuyor gündüz uykuları da 40 dakikadan 20 dakikaya düştü sürekli eski hayatımı düşünüp düşünüp ağlıyorum eşimden başka kimseye bu durumu anlatamıyorum çünkü birkaç kez arkadaşlarıma anlatmayı denedim herkes beni garipsedi bu da anneliğimi iğrenç hissettirdi
ben de hala anneliğe adapte olamadım naptığımı bilmiyorum doğumdan beri uçurumdan dur durak bilmeden yuvarlanıyor gibi hissediyorum. Bir günde anne olduk fiziken ancak psikolojik olarak anne olmak için daha cok yolumuz var galiba. Gercekten toplumda böyle bir algı var annelik hakkında zorlanıyorum yapamıyorum beceremiyorum galiba dendiği an aa niye doğurdun o zaman çocuğunu sevmiyor musun yoksa olarak anlaşılıyor. Benim oğlumdan önce 3 kaybım oldu pıhtılaşma problemim var. Oğlumu saat sayarak bekledim adaklar adadım resmen 9 ay 10 sene gibi geçti adım adım hiçbir günüm duasız geçmedi. Saçının teline zarar gelse ölürüm ancak biri sorunca nasıl gidiyor diye diyorum zor yani uykum yok yemeğim yarım yamalak bir kahve içmek lüks evden cıkmak on saat kaşım bıyığım uzadı aynaya bakmak istemiyorum kendimden geçtim vs vs aksama kadar sayabilirim 
biz de robot değiliz annelerimiz her saniye bizi pamuklara sararak mı büyüttü sanki asla sesleri yukselmedi mi sürekli prenses gibi mi hissettirdi hayır bizim de denge kurmak anne olmak için zamana ihtiyacımız var. Garipseyen de ya bakıcısı vardır ya bebesi uyuyordur ya da doğurmamıştır Asla anneliğini sorgulama buralarda geziyorsan hala zaten daha nasıl kendimi iyileştirebilirim çocugum için in pesindesindir zaten bu da onlar için fazlasıyla yeterli 
Bebeklerimiz nasıl farklı farklı ise bizlerde farklı insanlarız. Sorunlarla başa çıkma ya da hayatın getirdiklerini yaşama süreçlerimiz aynı değil. Aynı noktaya elbet varacağız ama o yolda ilerlerken hissetlerimiz aynı olmayabilir. O yüzden başkalarını bırakın bu sizin yolunuz. Eminim ki hepimiz yapabileceğimiz en iyi anneliği yapıyoruz bebeklerimize.
