En çok depresyondan korkuyorum, 3-4 gün aralıksız ağladım, sadece uyurken ağlamıyordum ama emzirmeye uyanınca bile tuvalete giderken ağlamaya başlıyordum. Şimdi bir tık daha iyiyim güya ama sürekli eşime çatıyorum, sen beni anlamıyorsun diye kavga çıkarıyorum. Dedim ya olan bize, huzurumuza, kurduğumuz aileye, muhabbetimize oldu. O iki gün sonra elini kolunu sallayıp gidecek, biz bu günleri zehretmenin acısıyla, aramıza giren soğuklukla kalakalacağız. Bide benim annem yok, o yüzden daha ağırıma gidiyor yapılanlar. Anne diye ağlıyorum, bazen kızıyorum ona. Sen ölmeseydin şimdi bunları yaşıyor olmayacaktım diye.. Zor ya..