Evet gercekten derin konular. Bizi de eşimizi de fazlasıyla etkileyen bir dönem. Hele bizim gibi ilk çocuğu olacak kişilerde hayat komple değişecek deneyimsiziz

Bi ara psikolojim çok dalgalandığında ben de başta eşime ve herkese cabuk sinir oluyordum. Birseyden eşime kızdım içimden bi gun hatırlamıyorum şu an konuyu ama o an anneme belli etmedigimi zannetsem de yüzümden anlamıştı ve dönüp eşime hormonlardan diyip işaret edince iyice gerilmistim

hormonlar hormonlar diyip durmayın madem anlıyorsunuz nedenini bari açık açık yanımda böyle demeyin çocuk mu kandırıyorsunuz diye ağlamıştım çok saçmaydı gerçekten



hatırlayınca gülüyorum kendime çocuk gibi nazlandigim o anlar için

ama bu zamana kadar hiç öyle nazlı, her zaman ilgi bekleyen ya da herseye alınan biri olmadım. Tam aksine herseyde ben kendim yaparım kimseye ihtiyacim yok modunda biriyim. Belki de fiziksel kapasitem kısıtlanınca ve en ufak seylerde kendim yapamayıp yardım istemek zorunda kalınca böyle tepkiler oluşmuştur bende o anda. Zaten duygusal olarak da bizi fazlasıyla etkileyen bi dönem. Psikolojiye merakım var o yuzden oturup sonradan olayları anlamlandırmaya, kendimi ya da olaydaki kişilerin tepkilerini çözmeye çalışırım. Sonra eşimle konuşurum söylerim bence bu sebeple böyle oldu böyle hissettim farkında olmadan bu tepkiyi verdik ama tekrar olursa şöyle de yapabiliriz vs vs. O da fikrini söyler konuyu halı altı etmeyiz. Eşimin de hislerini sorarım anlamak isterim. Birbirimizi anlamaya buna çaba göstermeye mecburuz. İlerde çocuğumuz da bizden görüp sorunlarıni konuşarak duygularını ifade ederek çözmesini öğrenecek. Yaşadığı ortam da daha huzurlu olacak inşallah elimizden geleni yapacağız