Arkadaşlar insan doğduğundan bu yana krndisine o ..pu k...pe ve envai çeşit küfür edilerek büyürse yaşadıklarını normalleştiriyor.diğrr türlüsü garip geliyor.brnim kafam 40 imda dank etti çok geç kalmış hissediyorum
Hayır bu kurban psikolojisine sığınmaktır.
Burda yazarsak herkesin farklı çocukluk travması vardır.
Ben baya yıllarca sen kız doğduğun için 3. Çocuğu yaptım ben 3 çocuğum olsun istemiyordum keşke sen erkek doğsaydın diye büyütüldüm.
Varoluşum hep yük gibi hissettirildi annemden de öyle bir annelik görmedim yani o ayrımı hep yaptı şimdi inkar eder asla kabul etmez ama yapar yani bu ayrımı çok net.
Bende annem beni sevsin diye uzun yıllar yaptım kendimce bir şeyler.
Fakat bir noktada uyandım 4 yıl terapi aldım bu konuyla ilgili bir sürü kitap okudum.
Annem benim boşandığım zamanlar beni arayıp destek olmak yerine kuzenlerimi görüntülü arayıp sürekli onlarla dedikodu yapardı.
Suratına açık açık dedim yaşlandığında onlar sana baksın benden bir şey bekleme dedim.
Çok bağırdım çok ağladım ama malesef annem benim yaşadığım değişimi dönüşümü yaşamadı o böyle geldi böyle de gidecek.
Kızmıyorum bile artık kabullendim
Haftada bir araşırız senede de 2 kez 2 3 gün görüşürüz yeterli benim için.
İlişkiyi bu hale getiren ben değilim malesef.
Kendime ebeveynlik yapmayı zor da olsa öğrendim.
Başıma bir şey gelse annemi asla aramam dertleşmem bile.