bu yazıyı topiklerin arasında gezerken buldum,,, bir erkeğin itirafları,,,,,
Ben 3 yıl süren bir evliliği biten bir insan olarak, yaşadıklarım belki diğer insanlara faydalı olabilir amacıyla yazıyorum. Görücü usulü evlendim, eşimi annem seçmişti, eşim çok sevecen, sessiz,uyumlu ve sevgi dolu bir insandı, neden böyle oldu bilmiyorum ama, bende onu çok seviyordum, oda beni, Ayrılalı 1 yılı yeni geçti ve ben bunu ilk defa itiraf ediyorum ki, onu çok ama çok özledim, ve şuanda onun yeni bir hayata başladığını bildiğim için geri dönemiyorum, özür dileyemiyorum, hiçbirşey yapamıyorum, giden mutluluğuma arkasından bakıyorum sadece. Çok güzel bir evliliğimiz vardı, eşimle çok güzel anlaşıyorduk aslında, ama aileler araya girdi, daha doğrusu eşimin yaptığı herşeye muhalefet olmayı başarı olarak gören annem devamlı eşime zulmedip, onu üzmeye başlayınca, ve bu konuda eşim bana her dönüp, annen bana bun neden yapıyor? dediğinde, annem haklı dediğim için, eşim devamlı yanlız,savunmasız ve haksız duruma düşürdüm, böylece benm korumam gereken eşimi, mecburen ailesi korumak zorunda kaldı, ve her tartışmada eşimle birlikte ailesini de kırmaya başladım, bana ve anneme çok sabretti, ama ben gözümün önünde olan herhangi bir olayda bile annnemin ne derece haksız olduğunu gördüğüm, bldiğim halde, hep annemi destekledim, ve en son şubat ayında eşim evden üm eşyalarını alarak ayrıldı, ve dava açtı. Tabi annemin siniri bitmedi,bunca yaptığımız eziyetin üstüne birde dava dilekçelerini süsledik, annemizi ve kendimizi haklı gösterdik, tüm suç karşı taraftaydı, çok kötü bir insandı vs. Olmayan şeyler yazıld, olanlar çarpıtıldı, annem kurguladı, biz yazdık, ama tutmadı, eşim benden nafaka ve tazminatla ayrıldı,
sorun şurda ki, o günler de ailem hep yanımdaydı, abilerim destek çıkıyordu, boşa oğlum bu kızı diyorlardı amma velakin, benim eşimin onlara yaptığı hiçbir saygısızlık yada kötülük asla dokunmamıştı, ama hepsi birden sanki yıllarca eşimden dayak yemişler gibi konuşmaya başladılar eşim hakkında, beni yanlız bırakmıyorlardı, hobaaaaa elimizden geleni arkamıza koymuyoruz, iftiralar atıyoruz falan.
Dava yı yine de eşim kazandı, ve boşandık bitti
sonra ne oldu biliyor msunuz
Etrafımda bana o akılları veren ne annem, ne abim, ne kız kardeşim, kimse kalmadı, tek başıma kaldım, borç içinde kaldım, borç isteyecek kimsem yok, halbu ki evliyken kayınpederimden çok borç almıştım, kimse manevi olarak destek çıkmaz oldu, halbu ki eşim bana en zor günlerimde destek verirdi altınlarını verirdi, sevgisin verirdi,
.
Şuanda nasıl pişmnım biliyor mususnuz?
bir daha hayata gelsem, eşimi asla bırakmazdım, anneminde ağzına bakmazdım, kimse eşinizden daha kıymetli değil bunu unutmayın, herkes dış kapının dış mandalı.
Evlilik birliği içinde eğer, eşinizle bir sorun yaşadığınzda, kendi aileneizden bazı insanlar
evet sen haklısın, yapabileceğin hiçbirşey yok, boşan, sen daha iyilerine layıksın, boşver, sen herşeyi yaptın,sende hiç suç yok, bak o suçlu vs
. konuşuyorlarsa, bilin ki o insanlar sizin düşmanınızdır, çünkü hatasız insan olmaz, bir sorun yaşandığı zaman ,insan önce kendi insanına kızar, düzeltebileceklerini düzeltsin diye, yok sen haklısın diyorsa, o insandan sana fayda yok, sonunda yanlız kalan ben oldum, eşim yeni bir hayat kuruyor, çok mutluymuş duydum. içim kan ağlıyor, annemin vicdanı rahat mı acaba çok merak ediyorum, bunu yüzüne hiç vurmadım ama, yuvamı yıktı. ve bunu yaşamış bir insan olarak, bir erkek olarak, eşine sahip çıkamamış bir erkek olarak söylüyorum, bu ülkede kadınlar eşlerinden gördükleri şiddet kadar da kaynana dan görüyorlar ve biz erkekler onları, en kıymetli varlıklarımızı annelerimizden koruyamıyoruz.