deliiiiiii,
valla kopma olayı psikolojik güzelim. benim dün sinirlerim bozuktu işte kocama kızdıım için falan. 150 dk yürüdüm hızımı alamayıp ama yürürken kağnıdan az hızlıydım. buralardan sıkıldığımı düşünüyordum. neyaparsam yapayım karnımın düzelmeyeceğini, bacaklarıma kadar sarkacağını, asla sağlıklı bir görüntüm olamayacağını falan. işte bu sağlıklı yaşam yolculuğumda mental olarak bir kalenin düşmek üzere olduğunun belirtileri. yine bir bütün olmam gereken vucudumu karşıma almaya başladığımın göstergesi. sanki vucudum başka aklım başka. nekadar uğraşırsam uğraşayım kilo veremem, versem de güzel sağlıklı bir vucudum olamaz cümlesini 5 defa aklından geçir, neden uğraşıyorum ki neden yürüyorum sonucuna bağlıyorsun. düşmanım sanki çatlak içinde kalan sarkık vucudum.
............................................................
kısaca iyimser olmamız, savaşçı olmamız, kendimize ve vucudumuza inanmamız şart.
ayrıca olaya hem kuşbakışı hemde en küçük ölçekte yaklaşmayı öğrenmemiz. en küçük kalori alışımızda paniklememek ama 1-2 senelik bir zaman içinde doğru beslenmeyi öğreneceğimize güvenmek zorundayız. günlük her attığımız adıma sayip çıkmamız. bir koşu ekmek almak bile bize 1-2 sene içinde ne güzellikler yapacak kimbilir. hergün cayımıza attığımız sekerlere hayır diyerek 1 ay içinde bile -500 gr ile ödüllenebiliriz.
böyle ablalar. ben çatlamış sarkmış vucudumu seviyorum. zor oluyor ama bu vucut bana ummadığım güzellikleri yaşamam için lazım, daha sağlıklı olarak. o yuzden her tökezlemede yok su tuttum yok şu bu demeden vardır vucudumun bir bildiği demekle herduruma hazırlıklı oluyor, butunluğu koruyoruz.