Çok özür dileyerek soruyorum. Ablanız o çocukları annenize ve size güvenerek mi yaptı? 2 yıl bakıcı ayarlayabiliyorsa devam edebilir demektir. İnsan belli bir yaştan sonra anne babayı el üstünde tutar böyle eziyet etmez. Siz de kardeşi olabikirsiniz ama herkesin kendine ait bir hayatı var. Ablanıza endeksli bir hayat yaşamak zorunda değilsiniz. Çok ayıp valla çok sinirlendim ablanıza..
Kibar bi şekilde dile getirdik gün içerisinde çok yorulduğumuzu... işte bizim de bir hayatımız olduğunu... hem çok sinirlendi hem de onun çevresinde herkes annesine baktırıyormuş çocuğu yani öyle olması gerekiyormuş... sizin vicdanınıza sığıyor mu çocuğu bakıcıya vermem filan dedi. Bir sonuç alamadığımız gibi trip ata ata evine gitti geç saatte yine.Çok özür dileyerek soruyorum. Ablanız o çocukları annenize ve size güvenerek mi yaptı? 2 yıl bakıcı ayarlayabiliyorsa devam edebilir demektir. İnsan belli bir yaştan sonra anne babayı el üstünde tutar böyle eziyet etmez. Siz de kardeşi olabikirsiniz ama herkesin kendine ait bir hayatı var. Ablanıza endeksli bir hayat yaşamak zorunda değilsiniz. Çok ayıp valla çok sinirlendim ablanıza..
Ablanız bencil birisi. Annenizin sağlığı ve yaşı çocuk bakmaya elvermiyor. Siz de ders çalışmak zorundasınız kariyeriniz için. Butun gun cocuk mocuk çekecek durumda değilsiniz ikiniz de. Ister bozulsun ister kırılsın. Size mi sordu dogururken? Sinir oldum.Kibar bi şekilde dile getirdik gün içerisinde çok yorulduğumuzu... işte bizim de bir hayatımız olduğunu... hem çok sinirlendi hem de onun çevresinde herkes annesine baktırıyormuş çocuğu yani öyle olması gerekiyormuş... sizin vicdanınıza sığıyor mu çocuğu bakıcıya vermem filan dedi. Bir sonuç alamadığımız gibi trip ata ata evine gitti geç saatte yine.
Çocuğu bakıcıya bırakmanın vicdanla ne alakası varmış? Aksine vicdanı olan insan annesini yormaktan üzmekten kaçınır. Birçok çalışan kadın var ki annesine kıyamadığı için maddi imkanları doğrultusunda çocuğunu ya bakıcıya bırakıyor ya da kreşe veriyor.Kibar bi şekilde dile getirdik gün içerisinde çok yorulduğumuzu... işte bizim de bir hayatımız olduğunu... hem çok sinirlendi hem de onun çevresinde herkes annesine baktırıyormuş çocuğu yani öyle olması gerekiyormuş... sizin vicdanınıza sığıyor mu çocuğu bakıcıya vermem filan dedi. Bir sonuç alamadığımız gibi trip ata ata evine gitti geç saatte yine.
Bugün dile getirdim çoğu şeyi.. ders çalışamıyorum bu şekilde diye. Öyle sinirlendi ki.. Yok ben çocuklu halimle üniversite okudum bitirdim.. yok işte çalışmak isteyen her şartta çalışır.. sen zaten çalışmak istemiyorsun dedi.. böyle de üste çıktı.. annem de gün içerisinde 5 dk oturup dinlenemiyoruz dedi Konu açılmışken.. o zaman temizlikle filan uğraşmayın dedi düşünebiliyor musunuz.. trip ata ata eve gitti... biz sanırım hiç kurtulamayacağız.Sizinle ayni pozisyonlarda oldugumuz zaman oldu ama ben kpssye hazirlanacam ve annem torunlarina bakmayi kabul edecek. Asla kimseyi evine almaz. Ablam da yegenlerim de canimdir ama anneniz siz sinava hazirlaniyorken boyle bi seyi kabul etmemeli pasif durmamali. Ha o yapmadi ben acik acik soylerim soylenmeyecek sey degil ki bu? Kayinvalidesi yok mu ucret karsiliginda bakabilecek yakin bi akraba yok mu? Neden siz yani. Boyle olunca bakmadiginiz her gun siz suclu olursunuz bastan kabul etmeyecektiniz.
Ben dusunmesem annem annem dusunmese ablam o dusunmese enistem dusunur ama siz komple anlayissizlarin icindeymissiniz. Bence hemen cozun bu mevzuyu.
Madem bakmak zorunda bırakıyor,alın cocukları onun evinde bakın.Selam arkadaşlar, konuya nasıl gireceğimi inanın bilmiyorum, çok hassas bir konu, belki yazacaklarıma birçok kişi tepki gösterecek ama yine de içimi dökeceğim... çalışan bir ablam var, iki de çocuğu. Çocuklarını annem büyüttü, ben üniversite okuyordum bu yüzden yardımcı olamıyordum anneme. sonra Annem bel fıtığı ameliyatı oldu bu yüzden bir süre ara verdi çocuklara bakmaya. Yaklaşık 2 yıl ablam bakıcı tuttu ama annem ayağa kalkınca ablam bakıcıyı bırakıp tekrar bize getirmeye başladı çocukları. Başta kabul etmedik, annenin artık eski gücü yok dedim ablama ama yapabileceğim bir şey yok, mecburum dedi.. (hiçbir mecburiyeti yok, bakıcısından da çok memnundu) benim üniversite bitti tabii KPSS çalışıyorum evde. Artık bunun rahatlığı mıdır nedir ama açık açık söylememize rağmen yine de getiriyorsa ne denilebilir ki? Çocuklar 1 Aydır yeniden bizde. Annem sürekli halsiz, kıyamıyorum ona bütün evin işi bende bu yüzden. KPSS çalışamıyorum. Dersaneye başlayayım dedim ama annem ne yapacak tek başına. Bu kadar iş yaparsa ağrıları artar. Kendime de zaman ayıramıyorum... yeğenlerimi inanın öyle seviyorum ki onlar benim canım. Ama bu süreçte çok asabi oldum, yorgunluk, gelecek kaygısı filan bayağı sinirlendiriyor beni.. ablam işten gelir 5te ama çocuklarını alıp eve gitmez oturur yemeğini yer, çayını içer, hatta eniştemi de çağırır gel yemek ye. (Eniştem de bir gün eve gidelim artık demedi ya) Yemek pişmediği günler trip atar anneme. Ama bir bardak deseniz kaldırmaz. Her şey önüne gelir gider.. sonra uyuma vakti gelince kalkar eve gider. Evi sadece uyumak için kullanıyorlar. Bazen gitmeyin artık nasıl olsa 8de buradasınız sabah diyorum sıcak bakıyorlar :)) Her gün ama hergün böyle. Haftasonları dahil. başta gözüme batmıyordu bunlar sonuçta aileyiz biz Ablam da yoruluyor diyordum .. hergün ama hergün bu döngüyü yaşadığımız için artık tahammülüm kalmadı. anneme söylüyorum ne yapacağız bu şekilde olmaz diye.. o da çaresiz, kızım ne yapalım Bir şey desek küser bir daha gelmez, sabırlı ol diyor. Annemin sabrı bende yok.. ne kadar ablam da olsa bu kadar insana yüklenilmez ya. Benim artık dayanacak gücüm kalmadı. Bazen dile de getiriyorum ama değişen hiçbir şey yok.. lütfen yargılamadan bana bir çözüm gösterin... benim düşüncelerim yanlışsa da nasıl daha pozitif bakabilirim sizce
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?