evet maalesef ruhsal acıyı kemiklerinin kırılması gibi tarif eden çok hasta görmüştümO kadar içten hissediyorum ki acımı. İnsanın fiziksel olarak üzülmekten kalbinin acıdığını hissedebildiğini kaybımla öğrendim. Acıyormuş gerçekten. Acıma kucak açtım benimsemek için, ancak acım beni daha da yerle bir etti
Allah bağışlasın inşallah. 5 tane de çocuğum olsa ilkinin acısı hep kalacak içimde sanırım. Tamamen bi kısır döngünün çıkmazın içindeyim.Öyle iyi anlıyorum ki sizi. 20. haftamda detaylı ultrasonda çıkan sorunlardan ötürü ölü doğum yapma riskim oldu. Herkes “yine olur” dedikçe çıldırıyordum. Kırtasiyeden kalem mi alıyoruz? Yeniden olan, karnımızdaki evladımız mı olacak? Yapılan test sonucunda olumlu dönüşü görünce nasıl bir boşalma yaşadım anlatamam size. Hiçbir şeyden korkmaz olmuştum. Şimdi doğumuma iki hafta var, hala bebeğimle ilgili tehlikeler var. Aklım giderek yaşıyorum.
Hiçbir şey telafi olamaz kaybettiğimiz bir evlada. Bunu kabullenmek gerek. Ancak yeniden bebek sahibi olmanız hayata tutunmanızı, bir evladınız için diğerinin acısını mecburen geriye koymanızı sağlayabilir… psikolojik destekle beraber, iyi bir doktor eşliğinde doğru zamanda yeniden deneyin derim. İnşallah en kısa zamanda tüm üzüntünüzü geride bırakacak güzel haberler alırsınız
Öyle olacak ne yazık ki, insanların söylediği gibi bu bozuk çıktı sonraki iyi olsun diye bir şey yok. O duyguları o evladınız için yaşadınız. Acınızı bastırmak için kendinizi zorlamayın. Hayata tutunmak için anne olma isteğinize de karşı koymayın. Dediğim gibi bir evladınız için diğerinin acısının üzerine çıkabilirsiniz. Ne zaman konuşmak, dertleşmek isterseniz bana yazabilirsiniz, hep yanınızdayım yalnız değilsinizAllah bağışlasın inşallah. 5 tane de çocuğum olsa ilkinin acısı hep kalacak içimde sanırım. Tamamen bi kısır döngünün çıkmazın içindeyim.
Erkekler bu konuda daha düz düşünceli. Evet canları acıyor üzülüyor ama ben eşimin benim yandığı kadar canının yanacağını sanmıyorum. Bu yüzden 1 sene dahi ağlasam eşim için bi yerden sonra psikolojisi bozuldu düşüncesi oluşacak başka birşey değil yaniHerkesin acıyla başetme yolu farklıdır.Ben büyük bir acı çektiğimde o anı hafızamdan silmiştim.Üstünden yıllar geçti.Hala hatırlayamıyorum.Ama zamanla külleniyor.Benim yaptığım doğru demiyorum,ben bu şekilde üstesinden gelmiştim.O yıllarda evli değildim.Çok zor atlatmıştım.Evlendikten sonra yaşadığım başka büyük bir acıyı dibine kadar yaşadım.Eşim yanımdaydı,çok destek oldu.Daha kolay atlattım diyebilirim.Hakikaten acılar da paylaşınca azalıyormuş onu öğrendim.
Siz nasıl başedersiniz acıyla bilemem ama demek ki siz kendinizi tutuyorsunuz.Tutmayın,gerekirse yaşayın acınızı.Eşinizden de saklamayın.O sizin hayat arkadaşınız.Daha kolay atlatırsınız beraber.
Herşey gönlünüzce olsun,dilekleriniz kabul olsun.
Arkadaşlar merhaba.
Birçoğunuz beni az çok tanıyor, kürtajım. Hamile kalmaya çalışmam. Birçoğuna burda şahit oldunuz. Zorunlu bir kürtaj yaşadım 2.5 ay önce.
Demiştim ki ölmek istedim o an.
Arkadaşlar aşamıyorum. Acım dinmiyor, bazen gülüyorum eğleniyorum yada ben eğlendiğimi sanıyorum. Sonra pıt bir anda ağlamaya başlıyorum. Eşim destekçim. O olmasa zaten bu 2.5ayı bile geçiremezdim. Şuanda benimle beraber hamile kalan üyeleri görüyorum. Cinsiyetleri öğrenmişler, hazırlık yapıyorlar. İçim acıyor. Durup dururken bi an geliyor böyle kalbimi biri tutup parçalamış gibi acıyor. Sebepsiz gözlerim doluyor. Bunlar normal günlük sohbet ortamlarında oluyor. Psikolojik desteği de denedim. Geçecek, yeniden olacak vs vs vs bir ton boş söz.
Mail kutuma arada bakıyorum. Primadan mail geliyor, 20.haftanız kutlu olsun bebeğiniz sağlıkla büyüyor ediyor vs. Ama büyümüyor işte. herşeyden mi acı çeker insan. Çekiyorum, eşime artık yansıtmamaya çalışıyorum. Eşim halimden korkar duruma geldi. Yeniden cesaret edemiyorum. Aynı şeylerden geçmeye korkuyorum. Korunmayı bırakmaya korkuyorum. Bazen de o kadar çok ağlıyorum ki eşime, lütfen diyorum bırakalım korunmayı acım geçmiyor. İçim içimi yiyor. Hamilelik topiğine girdiğimde göğsüm sızlıyor. Buraya defalarca yazdım yazdım sildim. Dedim ki ya insanlar ne acı çekti seninki de acı mı. Sonra dedim evet benimde acı benimde kayıp. Aldığım herşeyi dağıttım. Başkalarına verdim gözüm görmesin istedim. Birtek kalp atışının olduğu ultrasonu atamadım. İçim el vermedi. Allah rızası için, bu kaybı yaşayıp devam edebildiniz mi? Ben devam edemiyorum. Her saniye ölmek istiyorum. Nasıl başa çıkacağım ben bu acıyla?
Canımm çok üzüldümm. Benim de 6 sene önce 20 haftalık ikiz kaybım oldu.. Ve inan hâlâ geçmedi. Rahim ağzı yetmezliği şüphem var. Şuan 5+3üm ama aklımda hâlâ korkularım var. Yine de o zamanın şartlarını düşünüyorum, yaşadığım ortamı.. Olmaması cidden hayırlı oldu. Hep hayırlısını diledim rabbimden, hâlâ da hayırlısını diliyorum. Ben onlardan sonra bir daha hamile kalamayacağımı düşündüm. Şuan bile içim içimi yiyor, tedbir amaçlı progestan kullanıyorum. Ama hep dua ediyorum. Neden aynı şeyleri yaşayacakmışım ki diyorum. Vardır bir hayır diyorum. Ki o zaman yaşadığım ortamda doğsalardı büyük ihtimalle onları tek başıma büyütmeye çalışıyor olacaktım. Rabbimin vardır bir bildiği. Sadece güzel düşünmeye çalış. Benim doğum denilince bile gözümün önüne hastanede yer olmadığı için doğum hanede 2 gün sancı çekip kucağıma bile alamadığım, onları toprağa gömdüğüm anlar geliyor. Çok zor. Ama ya benim gibi 20.haftada kaybetseydin.. Her şeyde vardır bir hayır. Bundan sonra her şey çok güzel olacak, sadece Rabbine sığın, inan. Pozitif ol ki hayat sana mucizelerle gelsin. Kocaman sarılıyorum sana ve acını paylaşıyorum. Her zaman benimle iletişime geçebilirsin.Arkadaşlar merhaba.
Birçoğunuz beni az çok tanıyor, kürtajım. Hamile kalmaya çalışmam. Birçoğuna burda şahit oldunuz. Zorunlu bir kürtaj yaşadım 2.5 ay önce.
Demiştim ki ölmek istedim o an.
Arkadaşlar aşamıyorum. Acım dinmiyor, bazen gülüyorum eğleniyorum yada ben eğlendiğimi sanıyorum. Sonra pıt bir anda ağlamaya başlıyorum. Eşim destekçim. O olmasa zaten bu 2.5ayı bile geçiremezdim. Şuanda benimle beraber hamile kalan üyeleri görüyorum. Cinsiyetleri öğrenmişler, hazırlık yapıyorlar. İçim acıyor. Durup dururken bi an geliyor böyle kalbimi biri tutup parçalamış gibi acıyor. Sebepsiz gözlerim doluyor. Bunlar normal günlük sohbet ortamlarında oluyor. Psikolojik desteği de denedim. Geçecek, yeniden olacak vs vs vs bir ton boş söz.
Mail kutuma arada bakıyorum. Primadan mail geliyor, 20.haftanız kutlu olsun bebeğiniz sağlıkla büyüyor ediyor vs. Ama büyümüyor işte. herşeyden mi acı çeker insan. Çekiyorum, eşime artık yansıtmamaya çalışıyorum. Eşim halimden korkar duruma geldi. Yeniden cesaret edemiyorum. Aynı şeylerden geçmeye korkuyorum. Korunmayı bırakmaya korkuyorum. Bazen de o kadar çok ağlıyorum ki eşime, lütfen diyorum bırakalım korunmayı acım geçmiyor. İçim içimi yiyor. Hamilelik topiğine girdiğimde göğsüm sızlıyor. Buraya defalarca yazdım yazdım sildim. Dedim ki ya insanlar ne acı çekti seninki de acı mı. Sonra dedim evet benimde acı benimde kayıp. Aldığım herşeyi dağıttım. Başkalarına verdim gözüm görmesin istedim. Birtek kalp atışının olduğu ultrasonu atamadım. İçim el vermedi. Allah rızası için, bu kaybı yaşayıp devam edebildiniz mi? Ben devam edemiyorum. Her saniye ölmek istiyorum. Nasıl başa çıkacağım ben bu acıyla?
Çok teşekkür ederim, Allah çocuğunuzu size bağışlasın sağlıkla büyüsünKocaman sarılmak istedim size acınızı çok iyi biliyorum yaşadım çünkü hastanede her odada bebek süsleri varken ben kürtaj olmuştum ağlıyordum. Tam covid başlangıcı dönemdi 2020 Mart ayı. Kendime gelemedim uzun süre. Evde kalmak daha da bunaltmıştı beni. 2-3 ay doktor rahim kendini toplasın dedi. Mayıs gibi tekrar istedik. Kasımda hamile kaldım gökkuşağıma ( düşükle ölümle sonuçlanan gebeliklerden sonra gelen bebeğe gökkuşağı bebek deniyormuş) hala içim yanıyor o bebeğim için cennette bizi beklediğini düşünüyorum sadece.. demem o ki acı hiç sıfırlanmıyor ama azalıyor ya da sen alışıyorsun… Rabbim sağlıkla kucağını doldursun inşallah.. sevgiler
Şimdi tarif etmeye kalksam haddini bilmeyecek insanlar linç atacak. Ancak şöyle ki, sanki dünya tamamen üstüme yıkılmışta ben kalkmak için ittirdikçe diğer gezegenlerde üstüme yıkılıyormuş gibi. Hiç çıkamayacağım derinliklere kadar inmişim gibi.Uzman desteği alsan bir nebze rahatlarsın çünkü tek başına çözebileceğin bir durum olmaktan öteye gitmiş.
Artık konuşarak hallolmayacağını bile düşünüyorum. Çünkü konusu açıldığında hıçkırarak ağlamaktan dinlemeye fırsatım da olmuyor. Zaten karşımdaki de acımı dindirebilecek kadar konuşamıyorBaşka bir psikolog ile görüşmeyi düşünün belki gittiğiniz faydalı olmamıştır
O zaman diğer hanımların da dediği gibi ilaç tedavisi lazım olabilirArtık konuşarak hallolmayacağını bile düşünüyorum. Çünkü konusu açıldığında hıçkırarak ağlamaktan dinlemeye fırsatım da olmuyor. Zaten karşımdaki de acımı dindirebilecek kadar konuşamıyor
Çok teşekkür ederim. İnşallah sağlıkla devam ettirirsiniz gebeliğiniziCanımm çok üzüldümm. Benim de 6 sene önce 20 haftalık ikiz kaybım oldu.. Ve inan hâlâ geçmedi. Rahim ağzı yetmezliği şüphem var. Şuan 5+3üm ama aklımda hâlâ korkularım var. Yine de o zamanın şartlarını düşünüyorum, yaşadığım ortamı.. Olmaması cidden hayırlı oldu. Hep hayırlısını diledim rabbimden, hâlâ da hayırlısını diliyorum. Ben onlardan sonra bir daha hamile kalamayacağımı düşündüm. Şuan bile içim içimi yiyor, tedbir amaçlı progestan kullanıyorum. Ama hep dua ediyorum. Neden aynı şeyleri yaşayacakmışım ki diyorum. Vardır bir hayır diyorum. Ki o zaman yaşadığım ortamda doğsalardı büyük ihtimalle onları tek başıma büyütmeye çalışıyor olacaktım. Rabbimin vardır bir bildiği. Sadece güzel düşünmeye çalış. Benim doğum denilince bile gözümün önüne hastanede yer olmadığı için doğum hanede 2 gün sancı çekip kucağıma bile alamadığım, onları toprağa gömdüğüm anlar geliyor. Çok zor. Ama ya benim gibi 20.haftada kaybetseydin.. Her şeyde vardır bir hayır. Bundan sonra her şey çok güzel olacak, sadece Rabbine sığın, inan. Pozitif ol ki hayat sana mucizelerle gelsin. Kocaman sarılıyorum sana ve acını paylaşıyorum. Her zaman benimle iletişime geçebilirsin.
Ben henüz sadece ölmeyi dileyecek duruma geldim ancak kendi hayatıma son verecek raddede değilim. Ancak çevremdeki insanlar bundan korkuyor. En çokta eşim. Birazda bu yüzden acım geçsin ki eşim birşey yapmayacağıma güvensin istiyorum.elbette psikiyatri daha doğru degerlendirir ama bence ilaç kullanmanız gerekmiyor, doğal bir durum yaşıyorsunuz
bebeğini kaybeden her anne acı çeker , genelde yani /kürtaj olup acı hussetmeyenleri yargilamak adına yazmadım /
neden daha az hissetmek için ilaç kullanasiniz ki ,
antidepresan vs depresyon tedavisi içindir depresyon ise acıdan cok cansizlik içindir
enerjisizlik için
ki sizin durumunuz çok farklı ve bence 2,5 ay çok kısa
kendinize ve hayata biraz daha zaman verin
ha dersiniz ki ben bu acıya dayanamıyorum o zaman muhtemelen ilaç kullanımı önerilir
Bebeğe üzülmesi değil,sizin üzüntünüzü paylaşması.Bebeğiniz gitti bunu değiştiremez.Ama size o desteği verebilir.Erkekler bu konuda daha düz düşünceli. Evet canları acıyor üzülüyor ama ben eşimin benim yandığı kadar canının yanacağını sanmıyorum. Bu yüzden 1 sene dahi ağlasam eşim için bi yerden sonra psikolojisi bozuldu düşüncesi oluşacak başka birşey değil yani
Haklısınız teşekkür ederimGeçmiş olsun
En azından bir şansınız var
Bebek sahibi olabiliyorsunuz.
Yine olur.
Ben hiç ilk bebeği düşüp yeniden bebeği olmayan insana rastlamadım.
En fazla bir sene sonra yeniden bebeğiniz olacak gerçekten inanarak söylüyorum.
İnanın bana
Olabildiğince vaktini imkanını herşeyini ayırıyor bana Allah razı olsun. Ama yinede kafamda yaşadığım bi çok şeyi ona direkt olarak aktaramıyorum. Bazen istiyorum ki hiç bişey demesin ama canımın ne kadar çok yandığını anlasın. Anlıyor ama istediğim derecede değil.Bebeğe üzülmesi değil,sizin üzüntünüzü paylaşması.Bebeğiniz gitti bunu değiştiremez.Ama size o desteği verebilir.
Psikolojiniz de bozulabilir.eşinizin bunun lafını edeceğini zannetmiyorum. 1 sene ağlayın demiyorum ki.Gerektiği kadar yaşayın acınızı.Üstelik henüz yeni.Kısa zaman önce olmuş.
Şimdi şöyle bir örnek vereyim.Ben o acıyı çektiğim zaman eşim benim vaktimi o kadar dolduruyordu ki ben o anda takılı kalamıyordum.Sürekli beni yeni şeyler denemeye,yapmaya itekliyordu.Zamanla hayattan zevk aldığımı farkettim.Böylelikle aştım.
Çok çok teşekkür ederimBir başka terapist ile psikolojik destek almayı yeniden denemeniz gerektiğini düşünüyorum. Gerekli görürse psikiyatri önerir ilaç da başlarsınız. Bazı travmalarla kendi çabalarımızla başa çıkamayız. İşin ehlini bulup profesyonel destekle devam etmek tek çaremiz. Lütfen denemeye devam edin. Kendinizi acınızla baş başa bırakmayın. Kaybınız için çok üzüldüm.
Çünkü ateş düştüğü yeri yakıyor.Eşiniz size bu konuda empati yapamayabilir.O taşımadı karnında.Tekrar ayağa kalkacaksınız ben inanıyorum.Sadece zamana ihtiyacınız var.Olabildiğince vaktini imkanını herşeyini ayırıyor bana Allah razı olsun. Ama yinede kafamda yaşadığım bi çok şeyi ona direkt olarak aktaramıyorum. Bazen istiyorum ki hiç bişey demesin ama canımın ne kadar çok yandığını anlasın. Anlıyor ama istediğim derecede değil.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?