Yabancilasma dediginiz doktor tarafindan konulmus bir teshis sanirim. Nasil belirtileri var? Farkli doktorlar da denediniz mi?Ilaclarin yan etkilerinden korktugum ve yabanciligimi attiracagini düsundügum icin kullanamiyorum...zaman zaman passiflata dikiyorum kafama.Acaba insan böyle düsünerek kendi kendini cıldırtabilir mi?!
Derealizasyon (yabancilasma) sorunum var.Yıllardır gecmiyor.Acaba zamanla ilerler de delirir miyim,aklımı kaybedip herkesi unutur muyum diye cok korkuyorum.Bütün günüm bunu düsünm ekle geciyor.Psikiyatriye gittim birkac kez.Anksiyete bozuklugu diyorlar .Ama ben ikna olmuyorum!Hafizam da cok zayif zaten.Tamamen hafizami kaybedecegimi düsunuyorum.Var mi böyle düsunceler yasayan...ya da atlatan?
Bazen bana da oluyor. Geri dönmek için baştan sona sayiyorum. Adım x annem y babam Z surda doğdum filan diye. Aynı şeyi mi yaşıyoruz bilmiyorum ama ben bunu kontrol edebiliyorum. Yani isteyerek de yapabiliyorum. İlk olduğu zamanlar korkutucu geliyordu artık o kadar sık olmuyor ve korkmuyorum. O hisse teslim olmuyorum.
Kendi kendinize ilaç tedavisinden vazgeçmeyin. İlacın yan etkisi olmayabilir. Ya da sorununuza iyi gelecekse yan etki göz ardı edilebilir. Belki yabancılığı artırmayacak, azaltacak.Ilaclarin yan etkilerinden korktugum ve yabanciligimi attiracagini düsundügum icin kullanamiyorum...zaman zaman passiflata dikiyorum kafama.Acaba insan böyle düsünerek kendi kendini cıldırtabilir mi?!
Ben çok yoğun yaşıyorum. Tam dakritanzem 'in anlattigi şekilde hem de. Çocukken rahatsız etmezdi. Şimdi ortamdaki bir şeye yoğunlaşmaya çalışıyorum ya da kendimi anlatan tekrarlar yapiyorum kendi kendime.
Halen geliyor. Ortam birden iki boyutlu oluyor. Tv izlermişim gibi. Konuşmaları anlıyorum anlamsız buluyorum. Kim bu, niye burda vs vs.Bunları hissettiğim ilk zamanlar anneme bahsetmiştim. Annem varoluş sancısı çekiyorsun olur öyle ergenlikte demişti ama bir türlü varolamadım herhalde. Ne çok yaşayan varmış ya şok oldum. Size de kendinize dışarıdan bakıyormuşsunuz gibi geliyor muydu?
:)) Konuyu sabote etmek gibi olmasın ama sesli güldüm.Annem varoluş sancısı çekiyorsun olur öyle ergenlikte demişti ama bir türlü varolamadım herhalde.
:)) Konuyu sabote etmek gibi olmasın ama sesli güldüm.
Zaman zaman bu hissiyat bende de oluyor ama sorguladıkça kafayı yiyecek gibi olduğumdan kaçınıyorum genelde düşünmekten. Şimdiye kadar çok rahatsız edici bir durum olmadı, ben de kontrol edebilenlerdenim sanırım. Ama takipteyim konuyu. Ne çok bu olaydan muzdarip insan varmış...
İşte şu ilaçların yan etkisi korkun tamda anksiyete bende anksiyete var panik atak var. Öyle birbiriyle ilşkili hastalıklar ki 7-8 yıldır herşeyi düşünüp takabiliyorsun ilaç sürekli kullanman gerekiyor..bu süreçte bi ara aklımı kaybetme korkum da oluştu .bi o eksikti zaten dedim. Birden tamamen herşeyi unutulan sanki gibi geliyordu. Ama diğer şüpheler ve kaygılar bundan çok fazla olduğu için zamanla bunu unuttum..Ilaclarin yan etkilerinden korktugum ve yabanciligimi attiracagini düsundügum icin kullanamiyorum...zaman zaman passiflata dikiyorum kafama.Acaba insan böyle düsünerek kendi kendini cıldırtabilir mi?!
Sizinkiyle tam aynı olmasa da,bende 10 yaşlarımdayken,"ben gerçekten benmiyim,ben burada gerçekten varmıyım,belki de başka bir yerde yaşıyorumdur,orada bir hayatım vardır,gerçek deniz odur,ben kimim öyleyse"gibi sorgulamalarım vardı:))Bütün ergenliğim boyunca yaşadığım duyguya çok benziyor. Evimde, ailemle oturmuş televizyon izlerken bir anda etrafa daha dikkatli bakmaya başlayıp gördüğüm şeyleri anlamsız buluyordum. Duyguyu ifade etmek çok zor. ''Benim adım neden xxx, benim burada ne işim var tam olarak, burası gerçek mi, burada olmamalıydım. ben gerçek miyim?'' gibi soruların bilinçli olarak, bir cevap bulmak için değil de, saniyelik akıldan geçmesi gibi bir şeydi. Böyle olduğunda yüreğim sıkışıyordu, aşırı korkuyordum. Ruhum bedenimden ayrıldı ve ruhum çevreyi ve bedenimi yadırgıyor gibi geliyordu. ZamanlaEmira SY hanım gibi ben de kontrol altına almayı öğrendim. İstediğimde tekrar öyle hissedebileceğimi biliyorum ama korkutucu bir duygu, o yüzden senelerdir aklıma geldikçe kaçıyorum. Bunu yazarken bile azıcık odaklansam yüreğim sıkışmaya başlıyor. Senelerdir kimseyle paylaşmamıştım. Hatta 13-14 yaşlarında bunu özel gücüm falan sanıyordum. Benzer şeyler hissetmiş insanlar olması, ve özellikle kontrol edilebilenlerin de olması hem üzücü bi yandan da rahatlatıcı gibi. Odaklanmayın, kaçın o hissin geleceğini anladığınızda. Bambaşka şeyler düşünün. Komik bir şeyler izleyin. Benim odağım bozulunca gidiyor. Umarım sizinki de kontrol edilebilir bir şeydir.
Sizinkiyle tam aynı olmasa da,bende 10 yaşlarımdayken,"ben gerçekten benmiyim,ben burada gerçekten varmıyım,belki de başka bir yerde yaşıyorumdur,orada bir hayatım vardır,gerçek deniz odur,ben kimim öyleyse"gibi sorgulamalarım vardı:))
Zamanla geçti.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?