yaşadıklrınızın tesiriyle, hamileleik psikolojisiyle, çok büyük bi hayal kırıklığının etkisiyle yazıyorsunuz bunları. ruh halinizdeki değişkenliğin farkındasınız, burada tanımadığınız insanlardan cesaret, destek duymak istemenizin tek sebebi birgün duygularınız daha sakin, acınız birazdaha eski olduğunda, belki eşinize karşı nefretiniz ve öfkeniz yatıştığında,tahammülleriniz ve gücünüz arttığında pişman olmaktan korkmanız ve sizi cesaretlendirenleri suçlayacak bi kapının açık kalması isteği.
evet duygularınız karışık, eşinizin haketmediğini düşünüyorsunuz o yavruyu. evlat hakedene yAda haketmeyene göre gelmiyor bu dünyaya. ben size aldır yada aldırma diyecek değilim, yada hislerinizden dolayı, söylediklerinizden dolayı sizi yargılayamam, tasvib etsemde etmesemde, yorumsuz kalmayı tercih ederim söylediklerinize, ama kafama takılan şu soruyu size yöneltmek istedim, birgün bu ruh haliniz gerçekten değişecek, hayat çok inişli çıkışlı çünkü. ölüm acısını bile bi zaman sonra daha makul karşılıyor insan, herşeye alışıyor yoksa yaşayamazdı. belki 1 hafta, belki 1 ay yada 1 yıl sonra ama illaki bu nefret daha makul seviyelere inecek hem eşinize hem doğmamış yavrunuza karşı, işte ogün geldiğinde KeŞke demeniz çok muhtemel. bundan korkmuyormusunuz?
bence biraz daha sağlıklı düşünebileceğiniz bi zamanı bekleyin, şuan ilk ve en acil yapmanız gereken bulunduğunuz ortamdan uzaklaşmak, tebdili mekanda ferahlık vardır. bi akrabaya, arkadaşa, bi tanıdığa gitmek ve ortam değişikliği ile biraz rahatlayıp yeniden düşünmek.Allah yardımcınız olsun, isteyen herkese hayırlısıyla evlat sahibi olmayı nasib etsin.
