Anne olmak istemiyorum

princessofdarkness .!.:

Çok uzun zamandır KK'yı takip ediyorum. Benim derdim buradaki arkadaşların sorunlarının belki de tam tersi olacak ama biraz akıl almaya biraz da desteğe ihtiyacım var. Ben kendimi bildim bileli hiç çocuk sahibi olmak istemedim. Yaşım ilerledikçe geçer sandım ama başka kadınlara cennet gibi gelen bebek kokusu bile bana herhangi bir kokudan farklı olmadı hiçbir zaman. Bir arkadaşımın ya da yakınımın bebeği olduğu zaman bile sırf ayıp olmasın diye kucağıma alır severim. Uzun yıllar okudum, sonra çalıştım kendime bir hayat kurdum. Evlenmek için hep doğru adamı bekledim, kimsenin teklifini kabul etmedim. Şimdi 35 yaşındayım ve o adam karşıma çıktı. Bana evlenme teklif etti ve kabul ettim. Bir aksilik çıkmazsa üç aya kadar nikahımız var. Ama beni şimdiden bir düşünce aldı gitti. Nişanlım benim bebekleri sevmediğimi hep bilirdi. Çocuklu bir yakınımıza ziyarete gittiğimizde bile hemen başım şişer dönmek isterdim. Ama o şimdi bebek istiyor. Tabi bu konuda beni zorlamıyor. Sen istemezsen yapmayız diyor ama bir yandan da sevdiğim adamı bebek hasretinde bırakmak istemiyorum. Psikologa bile gittim acaba içimde bir korku mu var benim bilmediğim, bilinç altımda bir sorun mu var diye. Bu konuyu kimseyle konuşamıyorum çünkü konuyu açtığım bir iki arkadaşım sadece bebeğin olunca seversin diyerek geçiştirdi. Zaten çevremde çok fazla kız arkadaşım da yok. Arkadaşlar hamile kalmak düşüncesi bile beni irkiltmeye yetiyor. 9 ay boyunca karnımda bir canlıyı taşımak, onu doğurmak büyütmek benim için korkunç şeyler. Biliyorum çoğunuz bana kızacaksınız çünkü bunun özlemiyle yanıp tutuşuyorsunuz. Aslında niye konu açtım onu bile bilmiyorum çünkü bebek nasıl sevilir diye bir yöntem yoktur herhalde. Sadece içimi dökmek istedim.

Genişletmek için tıkla...

hele bir evlen.........

Ne güzel iste canım isin gücün varmış zaten napicaksin çocuğu etrafımda bir çok bebeksiz evli çift var ve gayet mutlular çocuk istememek gayet doğal bir şey çocuk dediğin eğer istemiyorsan zaman para ve sabır zebilliği...

princessofdarkness .!.:

Çok uzun zamandır KK'yı takip ediyorum. Benim derdim buradaki arkadaşların sorunlarının belki de tam tersi olacak ama biraz akıl almaya biraz da desteğe ihtiyacım var. Ben kendimi bildim bileli hiç çocuk sahibi olmak istemedim. Yaşım ilerledikçe geçer sandım ama başka kadınlara cennet gibi gelen bebek kokusu bile bana herhangi bir kokudan farklı olmadı hiçbir zaman. Bir arkadaşımın ya da yakınımın bebeği olduğu zaman bile sırf ayıp olmasın diye kucağıma alır severim. Uzun yıllar okudum, sonra çalıştım kendime bir hayat kurdum. Evlenmek için hep doğru adamı bekledim, kimsenin teklifini kabul etmedim. Şimdi 35 yaşındayım ve o adam karşıma çıktı. Bana evlenme teklif etti ve kabul ettim. Bir aksilik çıkmazsa üç aya kadar nikahımız var. Ama beni şimdiden bir düşünce aldı gitti. Nişanlım benim bebekleri sevmediğimi hep bilirdi. Çocuklu bir yakınımıza ziyarete gittiğimizde bile hemen başım şişer dönmek isterdim. Ama o şimdi bebek istiyor. Tabi bu konuda beni zorlamıyor. Sen istemezsen yapmayız diyor ama bir yandan da sevdiğim adamı bebek hasretinde bırakmak istemiyorum. Psikologa bile gittim acaba içimde bir korku mu var benim bilmediğim, bilinç altımda bir sorun mu var diye. Bu konuyu kimseyle konuşamıyorum çünkü konuyu açtığım bir iki arkadaşım sadece bebeğin olunca seversin diyerek geçiştirdi. Zaten çevremde çok fazla kız arkadaşım da yok. Arkadaşlar hamile kalmak düşüncesi bile beni irkiltmeye yetiyor. 9 ay boyunca karnımda bir canlıyı taşımak, onu doğurmak büyütmek benim için korkunç şeyler. Biliyorum çoğunuz bana kızacaksınız çünkü bunun özlemiyle yanıp tutuşuyorsunuz. Aslında niye konu açtım onu bile bilmiyorum çünkü bebek nasıl sevilir diye bir yöntem yoktur herhalde. Sadece içimi dökmek istedim.

Genişletmek için tıkla...

Oncelikle tesekr etmek istiyorum cunku cok duyarlisiniz.konuyu acarken "bircogunuz bebek istiyo ama ben istemezken size ayip olurmu "diye dusunmen cok nazik bi davranis.cunku buraya kabak gibi testinin fotosunu cekipte "aaaa hamilemiyim acaba "diyenlerde cok var.bilmiyolarki nekadar uzuluyoruz.ben sahsen 7senedir bebek icin ugrasiyorum tedavilerle.biliyorumki daha uzun yillar ugrasanlarda var.ama en cok niye katlaniyorum bu eziyetlere biliyomusun esim icin.ben istemesem bile onu mahrum edemem.en buyuk hakki bi evlat sahibi olup o duyguyu tatmak.sende eminimki evlendikten sonra eksikligini hissedeceksin.bi aile olmanin tadi bambaska olmali.
Ama biyandanda dogurupta sevmeyenler sahip cikmayanlarda var.rabbim isteyene versin yinede hakkinizda hayirlisi

princessofdarkness .!.:

Çok uzun zamandır KK'yı takip ediyorum. Benim derdim buradaki arkadaşların sorunlarının belki de tam tersi olacak ama biraz akıl almaya biraz da desteğe ihtiyacım var. Ben kendimi bildim bileli hiç çocuk sahibi olmak istemedim. Yaşım ilerledikçe geçer sandım ama başka kadınlara cennet gibi gelen bebek kokusu bile bana herhangi bir kokudan farklı olmadı hiçbir zaman. Bir arkadaşımın ya da yakınımın bebeği olduğu zaman bile sırf ayıp olmasın diye kucağıma alır severim. Uzun yıllar okudum, sonra çalıştım kendime bir hayat kurdum. Evlenmek için hep doğru adamı bekledim, kimsenin teklifini kabul etmedim. Şimdi 35 yaşındayım ve o adam karşıma çıktı. Bana evlenme teklif etti ve kabul ettim. Bir aksilik çıkmazsa üç aya kadar nikahımız var. Ama beni şimdiden bir düşünce aldı gitti. Nişanlım benim bebekleri sevmediğimi hep bilirdi. Çocuklu bir yakınımıza ziyarete gittiğimizde bile hemen başım şişer dönmek isterdim. Ama o şimdi bebek istiyor. Tabi bu konuda beni zorlamıyor. Sen istemezsen yapmayız diyor ama bir yandan da sevdiğim adamı bebek hasretinde bırakmak istemiyorum. Psikologa bile gittim acaba içimde bir korku mu var benim bilmediğim, bilinç altımda bir sorun mu var diye. Bu konuyu kimseyle konuşamıyorum çünkü konuyu açtığım bir iki arkadaşım sadece bebeğin olunca seversin diyerek geçiştirdi. Zaten çevremde çok fazla kız arkadaşım da yok. Arkadaşlar hamile kalmak düşüncesi bile beni irkiltmeye yetiyor. 9 ay boyunca karnımda bir canlıyı taşımak, onu doğurmak büyütmek benim için korkunç şeyler. Biliyorum çoğunuz bana kızacaksınız çünkü bunun özlemiyle yanıp tutuşuyorsunuz. Aslında niye konu açtım onu bile bilmiyorum çünkü bebek nasıl sevilir diye bir yöntem yoktur herhalde. Sadece içimi dökmek istedim.

Genişletmek için tıkla...

Düşüncenize saygı duyuyorum , nişanlınızla konuşmuşsunuz ama içinizde endişe kalmış hasret çeker mi diye, bence birkez daha konuşun endişenizden bahsedin ,çünkü sadice biz bayanlar değil erkekler de evlenince düşüncesi değişir algısına kapılabiliyor,öyle olmayınca da hüsran oluyor malesef ,ciddi ciddi sen istemezsen ben istemezsem diye bir durum olmadığını gerçekten bunu istemiyorsanız evlenince de değişeceğinizi ummamasını sen istemiyosan tamam ama ben istiyorum diyorsa açıkca konuşmasını söylemelisiniz

istemediğiniz öyle hisler barındırmadığınız bir evladı dünyaya getirip belki doğunca alışırım düşüncesiyle yola çıkıp sonra değişmezse o bebeğe de yazık olur o sebebden sizi anlıyorum,birşeyi anlatmak istedim şimdi , bizim bir komşumuz vardı, yaşı da o zamanlar 32 falandı astım hastasıydı ,çocuğun ç sine tahammülü yoktu,evine bebekli çocuklu değil komşu kendi akrabasını bile sokmazdı,sonra da işte ALLAH dağına göre kar verirmiş astım hastalarının da doğum yapması çok riskli ben istemiyorum ya bu hastalıkta vesile gibisine konuşurdu gel zaman git zaman 35 yaşını aştı bir duyduk ki hamileymiş kendisiyle görüştük zorlu bir dönem geçiriyordu aldırmak istemiş ama sonra kıyamamış malesef bebeğini kaybetti sonra bir daha hamile kaldı bu defa kazayla değil kendi isteği ile o aslaa diyen hatun gitti yerine bebeğimmmm nolur gel artık diye ağlayan kadın geldi ,bunlar tamamen yaradanın takdiri bence nasıl şuan o hisler içinizde yoksa kimse size neden yok diyemez birgün belli mi olur içiniz evlat sevgisiyle dolar taşar :) herşeyin hayırlısı olsun

adeninannesi .!.:

Etrafimizda anneligi abartili yasayan insanlari gordukce otomatikmen sogursunuz annelikten. Hamile bayanlarin insani hamilelikten sogutan korkunc abartili hallerini saymıyorum bile. Bence ne hamilelige ne annelige buyuk anlamlar yuklemeyin. Allah'in takdir ettigi, bizim olur verdigimiz bir durum olarak dusunun. Amac oyyy kurban kuzummmm, oyyyy bunu ben yaptim, oyyyyy mikemmel dahi cocuk, oyyyy mis gibi cennet kokusu laflariyla buyutulen bir cocuk olmasin. Hele de gelecekte yalniz kalma duygusuyla cocuk asla yapmayin. Ben sahsen cocuguma muhtac olup kahrimdan olecegime, devletin bakimevlerinde bakimsizliktan olmeyi tercih ederim.
Velhasil amac sadece insanliga, topluma faydali basarili birey yetistirmek olmali.

Genişletmek için tıkla...

Bu yorumunuzu taktir ettim.cok guzel yazmissiniz elunize saglik

Çocuk meselesi enteresan bir mesele bana göre...
Kimi çok isteyip de sahibi olduğu zaman, bazı depresyonlar yüzünden bir kenara atabiliyor.. Hatta verebiliyor...
Kimi hiç istemeyip de kazara sahip olduğu zaman hemen bir sene sonra bir tane daha yapabiliyor...
Bu biraz enteresan bir mesele...

Sadece şunu söyleyebilirim... Ne olur kızmayın ama başka kelimeler gelmeyecek gibi aklıma,
Kadın enteresan bir aygıt.. Bilgisayar gibi...
Windows 95 ile hayata başlıyorsun... Regl oluyorsun sürüm değişiyor.. 98 oluyorsun... Daha farklı gözler.. daha yeni pencereler...
Sonra Evleniyorsun... Sorumluluk alıyorsun.. bunalıyorsun da.. Ama XP oluyorsun hayat zorladıkça.. Bir yanda iş.. bir yanda eş... bir yanda hayatına peyda olmuş yeni arkabalıklar, bağlar... bayağı bayağı XP'sin yani...
Daha önce sende hiç olmayan yeni sürümler, servis paketleri ve açılmamış fonksiyonlar açılıyor...
Ben böyle miydim ya? Bu benim karakterim miydi? dediğin şeyler çıkıyor ortaya...

Çocuk tüm bunların tam upgrade versiyonu ve sürekli güncelleniyor.. Hiç açılmamış bir sürü kutu açılıyor içinde... Asla aklına gelmeyecek şeylerden severek feragat ederken kendine de kızıyorsun.. Çünkü en iyi annenin içinde bile saklı kalmış "Ben olma" arzusu vardır.. "Benim kendime ayırdığım zaman" adı altında gerçekleştirdiği bazı şeyler...

Çocuk sahibi olmadan o kutuları açamazsın.. Kim bilir belki de hakikaten anne olamazsın, yoktur bu fıtrat...
Ama kimbilir, belki de hepimizden daha iyi bir "Anne" sindir, hatta çok iyi bir evlat yetiştirebilecek tam donanımdasındır..
Bu riske değer mi? Bilmek ister misin? bilemiyorum...

Şunu da belirteyim, hiç anne olmamış bir arkadaşım var.. Artık imkanı da yok.. Olabiliteler elden gittikten sonra kıymete biner ya hani, bazı keşkeleri hala var... Derinden derine... Yalnız yine de şunu söyler "Ya olsaydı da ölseydi.." Allah korusun.. Onun korkusu sevdiğini kaybetmekmiş meğer.. Seneler sonra bu fobisinin altta yatan neden olduğu düşünülünce tabi, insan hak veriyor.. Sizin isteksizliğinizi körükleyen belki bir fobidir.. Mesela "sorumluluk alma"... ya da çocuklar bazen zorlayıcı olabiliyor ve zamanı emiyor "özgürlük kaygısı" vs. Altta yatan nedir bilirseniz, belki farklı bir bakış açısı sunar psikoloğunuz.
Tam olarak sizi ürküten nedir? Belki de doğru soru bu...

Ben de aynı durumdayım.Çocuk sahibi olmak hiçbir zaman çekici gelmedi korkutucu hatta.
Buna tokofobi deniyor arkadaşım, karışık bir durum.

hzrmsn .!.:

Oncelikle tesekr etmek istiyorum cunku cok duyarlisiniz.konuyu acarken "bircogunuz bebek istiyo ama ben istemezken size ayip olurmu "diye dusunmen cok nazik bi davranis.cunku buraya kabak gibi testinin fotosunu cekipte "aaaa hamilemiyim acaba "diyenlerde cok var.bilmiyolarki nekadar uzuluyoruz.ben sahsen 7senedir bebek icin ugrasiyorum tedavilerle.biliyorumki daha uzun yillar ugrasanlarda var.ama en cok niye katlaniyorum bu eziyetlere biliyomusun esim icin.ben istemesem bile onu mahrum edemem.en buyuk hakki bi evlat sahibi olup o duyguyu tatmak.sende eminimki evlendikten sonra eksikligini hissedeceksin.bi aile olmanin tadi bambaska olmali.
Ama biyandanda dogurupta sevmeyenler sahip cikmayanlarda var.rabbim isteyene versin yinede hakkinizda hayirlisi

Genişletmek için tıkla...

Allah herkese kalbine göre versin. Üzüldüm durumunuza. İnşallah düzelir de en kısa zamanda kavuşursun bebişine.

princessofdarkness .!.:

Çok uzun zamandır KK'yı takip ediyorum. Benim derdim buradaki arkadaşların sorunlarının belki de tam tersi olacak ama biraz akıl almaya biraz da desteğe ihtiyacım var. Ben kendimi bildim bileli hiç çocuk sahibi olmak istemedim. Yaşım ilerledikçe geçer sandım ama başka kadınlara cennet gibi gelen bebek kokusu bile bana herhangi bir kokudan farklı olmadı hiçbir zaman. Bir arkadaşımın ya da yakınımın bebeği olduğu zaman bile sırf ayıp olmasın diye kucağıma alır severim. Uzun yıllar okudum, sonra çalıştım kendime bir hayat kurdum. Evlenmek için hep doğru adamı bekledim, kimsenin teklifini kabul etmedim. Şimdi 35 yaşındayım ve o adam karşıma çıktı. Bana evlenme teklif etti ve kabul ettim. Bir aksilik çıkmazsa üç aya kadar nikahımız var. Ama beni şimdiden bir düşünce aldı gitti. Nişanlım benim bebekleri sevmediğimi hep bilirdi. Çocuklu bir yakınımıza ziyarete gittiğimizde bile hemen başım şişer dönmek isterdim. Ama o şimdi bebek istiyor. Tabi bu konuda beni zorlamıyor. Sen istemezsen yapmayız diyor ama bir yandan da sevdiğim adamı bebek hasretinde bırakmak istemiyorum. Psikologa bile gittim acaba içimde bir korku mu var benim bilmediğim, bilinç altımda bir sorun mu var diye. Bu konuyu kimseyle konuşamıyorum çünkü konuyu açtığım bir iki arkadaşım sadece bebeğin olunca seversin diyerek geçiştirdi. Zaten çevremde çok fazla kız arkadaşım da yok. Arkadaşlar hamile kalmak düşüncesi bile beni irkiltmeye yetiyor. 9 ay boyunca karnımda bir canlıyı taşımak, onu doğurmak büyütmek benim için korkunç şeyler. Biliyorum çoğunuz bana kızacaksınız çünkü bunun özlemiyle yanıp tutuşuyorsunuz. Aslında niye konu açtım onu bile bilmiyorum çünkü bebek nasıl sevilir diye bir yöntem yoktur herhalde. Sadece içimi dökmek istedim.

Genişletmek için tıkla...

AH keşke asıl sizin gibi kadınların içinde olsa o çocuk isteği. Hem maddi hem manevi yönden birden fazla çocuğa ben eminim yetersiniz ama içinizden gelmiyor işte ne diyebiliriz Bence olay biraz da nişanlınızda bitiyor. Tamam o size ısrar etmiyor bu güzel bir şey olabilir ama sizi zorlamadan da alıştırabilir bence. Yani "tamam sen nasıl istersen öyle olsun" deyip kenara çekilmese bu korkunuzu yenmenize yardımcı olsa.....

deylayt .!.:

AH keşke asıl sizin gibi kadınların içinde olsa o çocuk isteği. Hem maddi hem manevi yönden birden fazla çocuğa ben eminim yetersiniz ama içinizden gelmiyor işte ne diyebiliriz Bence olay biraz da nişanlınızda bitiyor. Tamam o size ısrar etmiyor bu güzel bir şey olabilir ama sizi zorlamadan da alıştırabilir bence. Yani "tamam sen nasıl istersen öyle olsun" deyip kenara çekilmese bu korkunuzu yenmenize yardımcı olsa.....

Genişletmek için tıkla...

Her ne kadar bazı arkadaşlar artık çok zamanımın olmadığını söylese de :))) zamana bıraktım ben. Benim en büyük şansım nişanlımın çok saygılı ve anlayışlı olması. Yani tamam sen nasıl istersen öyle olsun diye kenara çekilmedi. Uzun uzadıya konuştuk. Ben ona nedenlerimi saydım o da hak verdi ki kişiliğimi en iyi o bilir. Düğüne 25 gün kaldı bakalım:) Belki de dediğiniz gibi olur.

princessofdarkness .!.:

Her ne kadar bazı arkadaşlar artık çok zamanımın olmadığını söylese de :))) zamana bıraktım ben. Benim en büyük şansım nişanlımın çok saygılı ve anlayışlı olması. Yani tamam sen nasıl istersen öyle olsun diye kenara çekilmedi. Uzun uzadıya konuştuk. Ben ona nedenlerimi saydım o da hak verdi ki kişiliğimi en iyi o bilir. Düğüne 25 gün kaldı bakalım:) Belki de dediğiniz gibi olur.

Genişletmek için tıkla...

Yani bana kalırsa kesinlikle anne olmalısınız hatta üç beş tane doğurmalısınız :) Sizin gibi bireylerin yetiştirdiği insanlara ihtiyacımız var çünkü, ama içimden geçen hayırlısıysa olsun derim her zaman. Şu durumda da yine aynısını diliyorum.

princessofdarkness .!.:

Çok uzun zamandır KK'yı takip ediyorum. Benim derdim buradaki arkadaşların sorunlarının belki de tam tersi olacak ama biraz akıl almaya biraz da desteğe ihtiyacım var. Ben kendimi bildim bileli hiç çocuk sahibi olmak istemedim. Yaşım ilerledikçe geçer sandım ama başka kadınlara cennet gibi gelen bebek kokusu bile bana herhangi bir kokudan farklı olmadı hiçbir zaman. Bir arkadaşımın ya da yakınımın bebeği olduğu zaman bile sırf ayıp olmasın diye kucağıma alır severim. Uzun yıllar okudum, sonra çalıştım kendime bir hayat kurdum. Evlenmek için hep doğru adamı bekledim, kimsenin teklifini kabul etmedim. Şimdi 35 yaşındayım ve o adam karşıma çıktı. Bana evlenme teklif etti ve kabul ettim. Bir aksilik çıkmazsa üç aya kadar nikahımız var. Ama beni şimdiden bir düşünce aldı gitti. Nişanlım benim bebekleri sevmediğimi hep bilirdi. Çocuklu bir yakınımıza ziyarete gittiğimizde bile hemen başım şişer dönmek isterdim. Ama o şimdi bebek istiyor. Tabi bu konuda beni zorlamıyor. Sen istemezsen yapmayız diyor ama bir yandan da sevdiğim adamı bebek hasretinde bırakmak istemiyorum. Psikologa bile gittim acaba içimde bir korku mu var benim bilmediğim, bilinç altımda bir sorun mu var diye. Bu konuyu kimseyle konuşamıyorum çünkü konuyu açtığım bir iki arkadaşım sadece bebeğin olunca seversin diyerek geçiştirdi. Zaten çevremde çok fazla kız arkadaşım da yok. Arkadaşlar hamile kalmak düşüncesi bile beni irkiltmeye yetiyor. 9 ay boyunca karnımda bir canlıyı taşımak, onu doğurmak büyütmek benim için korkunç şeyler. Biliyorum çoğunuz bana kızacaksınız çünkü bunun özlemiyle yanıp tutuşuyorsunuz. Aslında niye konu açtım onu bile bilmiyorum çünkü bebek nasıl sevilir diye bir yöntem yoktur herhalde. Sadece içimi dökmek istedim.

Genişletmek için tıkla...

Bebek istemek kadar istememekde cok normal herkes sevecek diye biesey yok kendini hic zorlama akisina birak önce evlen bak bakalim hayat sana ne getirecek kendini bunca zaman okumaya ve calismaya vermssn aile olmak yuva kurmak farkli bir olay saglik acisindan karninda bir canlının varlığı evet kolay adapte olunacak bisey degil ama gercekden allah verdgi anda sevgisini icinde verecek yavas yavas alisacaksin.cok sevdgm bir arkdsmda sen gibi hic cocuk sevmzdi evlendi aglayarak birgun aradi hamiletim diye doguramazms istemyormus neyse aylarca agladi zamanla alisti bu duruma bebek dogdu öyle iyi bir anne olduki simdi yavrumu dunyalara degsmem 2.yi dusunuyorum diyor.kasma kendini sartlandrma akisina birak esinin yabindada surekli bu konuyu getirip sartlama onuda kendinide yoksa bu evlilignzde büyük sorun olur icinde kalsin dusuncen zamana birak

Everdeen .!.:

Bebek istemek kadar istememekde cok normal herkes sevecek diye biesey yok kendini hic zorlama akisina birak önce evlen bak bakalim hayat sana ne getirecek kendini bunca zaman okumaya ve calismaya vermssn aile olmak yuva kurmak farkli bir olay saglik acisindan karninda bir canlının varlığı evet kolay adapte olunacak bisey degil ama gercekden allah verdgi anda sevgisini icinde verecek yavas yavas alisacaksin.cok sevdgm bir arkdsmda sen gibi hic cocuk sevmzdi evlendi aglayarak birgun aradi hamiletim diye doguramazms istemyormus neyse aylarca agladi zamanla alisti bu duruma bebek dogdu öyle iyi bir anne olduki simdi yavrumu dunyalara degsmem 2.yi dusunuyorum diyor.kasma kendini sartlandrma akisina birak esinin yabindada surekli bu konuyu getirip sartlama onuda kendinide yoksa bu evlilignzde büyük sorun olur icinde kalsin dusuncen zamana birak

Genişletmek için tıkla...

Teşekkür ederim:)

Çiftler Neden Çocuk Sahibi Olmak İstemez?
http://www.kadinlarkulubu.com/portal/iliskiler/ciftler-neden-cocuk-sahibi-olmak-istemez-76512.html

princessofdarkness .!.:

Çok uzun zamandır KK'yı takip ediyorum. Benim derdim buradaki arkadaşların sorunlarının belki de tam tersi olacak ama biraz akıl almaya biraz da desteğe ihtiyacım var. Ben kendimi bildim bileli hiç çocuk sahibi olmak istemedim. Yaşım ilerledikçe geçer sandım ama başka kadınlara cennet gibi gelen bebek kokusu bile bana herhangi bir kokudan farklı olmadı hiçbir zaman. Bir arkadaşımın ya da yakınımın bebeği olduğu zaman bile sırf ayıp olmasın diye kucağıma alır severim. Uzun yıllar okudum, sonra çalıştım kendime bir hayat kurdum. Evlenmek için hep doğru adamı bekledim, kimsenin teklifini kabul etmedim. Şimdi 35 yaşındayım ve o adam karşıma çıktı. Bana evlenme teklif etti ve kabul ettim. Bir aksilik çıkmazsa üç aya kadar nikahımız var. Ama beni şimdiden bir düşünce aldı gitti. Nişanlım benim bebekleri sevmediğimi hep bilirdi. Çocuklu bir yakınımıza ziyarete gittiğimizde bile hemen başım şişer dönmek isterdim. Ama o şimdi bebek istiyor. Tabi bu konuda beni zorlamıyor. Sen istemezsen yapmayız diyor ama bir yandan da sevdiğim adamı bebek hasretinde bırakmak istemiyorum. Psikologa bile gittim acaba içimde bir korku mu var benim bilmediğim, bilinç altımda bir sorun mu var diye. Bu konuyu kimseyle konuşamıyorum çünkü konuyu açtığım bir iki arkadaşım sadece bebeğin olunca seversin diyerek geçiştirdi. Zaten çevremde çok fazla kız arkadaşım da yok. Arkadaşlar hamile kalmak düşüncesi bile beni irkiltmeye yetiyor. 9 ay boyunca karnımda bir canlıyı taşımak, onu doğurmak büyütmek benim için korkunç şeyler. Biliyorum çoğunuz bana kızacaksınız çünkü bunun özlemiyle yanıp tutuşuyorsunuz. Aslında niye konu açtım onu bile bilmiyorum çünkü bebek nasıl sevilir diye bir yöntem yoktur herhalde. Sadece içimi dökmek istedim.

Genişletmek için tıkla...

Benimle aynisin ben evliyim ve hicbisekilde anac duygulara sahip degilim bebekleri zoraki dahi kucagima alip sevmedim hic sesleri aglarken beynime kan sicratiyor orada bulunmak dahi istemiyorum esimde sansliyimki istemeyen birisi uygun biri buldum demissin ama bebek yeni bi can aslinda onemli bi konu ve biri isteyip oburu istemesse sorun olur ilerde umarim asarsin

Arkadaslariniz dogru demis kendi evlafinizi kucagina alinca sevemiyorum diyemezsiniz

princessofdarkness .!.:

Çok uzun zamandır KK'yı takip ediyorum. Benim derdim buradaki arkadaşların sorunlarının belki de tam tersi olacak ama biraz akıl almaya biraz da desteğe ihtiyacım var. Ben kendimi bildim bileli hiç çocuk sahibi olmak istemedim. Yaşım ilerledikçe geçer sandım ama başka kadınlara cennet gibi gelen bebek kokusu bile bana herhangi bir kokudan farklı olmadı hiçbir zaman. Bir arkadaşımın ya da yakınımın bebeği olduğu zaman bile sırf ayıp olmasın diye kucağıma alır severim. Uzun yıllar okudum, sonra çalıştım kendime bir hayat kurdum. Evlenmek için hep doğru adamı bekledim, kimsenin teklifini kabul etmedim. Şimdi 35 yaşındayım ve o adam karşıma çıktı. Bana evlenme teklif etti ve kabul ettim. Bir aksilik çıkmazsa üç aya kadar nikahımız var. Ama beni şimdiden bir düşünce aldı gitti. Nişanlım benim bebekleri sevmediğimi hep bilirdi. Çocuklu bir yakınımıza ziyarete gittiğimizde bile hemen başım şişer dönmek isterdim. Ama o şimdi bebek istiyor. Tabi bu konuda beni zorlamıyor. Sen istemezsen yapmayız diyor ama bir yandan da sevdiğim adamı bebek hasretinde bırakmak istemiyorum. Psikologa bile gittim acaba içimde bir korku mu var benim bilmediğim, bilinç altımda bir sorun mu var diye. Bu konuyu kimseyle konuşamıyorum çünkü konuyu açtığım bir iki arkadaşım sadece bebeğin olunca seversin diyerek geçiştirdi. Zaten çevremde çok fazla kız arkadaşım da yok. Arkadaşlar hamile kalmak düşüncesi bile beni irkiltmeye yetiyor. 9 ay boyunca karnımda bir canlıyı taşımak, onu doğurmak büyütmek benim için korkunç şeyler. Biliyorum çoğunuz bana kızacaksınız çünkü bunun özlemiyle yanıp tutuşuyorsunuz. Aslında niye konu açtım onu bile bilmiyorum çünkü bebek nasıl sevilir diye bir yöntem yoktur herhalde. Sadece içimi dökmek istedim.

Genişletmek için tıkla...

Bende ayni durumdayim, bana hamilelerde itici geliyor. Herkes hamile insan guzellesir , vs der bana oyke gelmiyor. Bebek cocuk bende sevmem

missplayful .!.:

Bende ayni durumdayim, bana hamilelerde itici geliyor. Herkes hamile insan guzellesir , vs der bana oyke gelmiyor. Bebek cocuk bende sevmem

Genişletmek için tıkla...

Çocuk sahibi olmamak tercihtir, haktır. Ben de çocuk sevmiyorum , ağlamalarından nefret ediyorum diyenleri anlamıyorum. Hiç kimse 15 yaşında doğmadı sonuçta.