- Konu Sahibi princessofdarkness
-
- #81
Özel mesaj atan arkadaşlara desteklerinden dolayı teşekkür ediyorum ama cevap vermem için mesaj sayısı doldurmam gerekiyor. Henüz cevap veremiyorum.
Nişanlım hiç suskun değil. Çok ayrıntılı konuşuyoruz. Hatta o bana söylüyor düşünme, kendini üzme, istemiyorsan olmak zorunda değil diye bana moral veriyor. O konuda çok şanslıyım inanın.
Suskunluktan kastım kabulleniş aslında doğru kelime buydu. Şanslısın gerçekten senin isteklerine saygısı var. Zaman ne gösterir hiç bilinmiyor. 6 ay önceki ile şimdiki ben arasında çok fark var. :44:
Allah gönlüne göre versin.
Benim işimden kopma ya da başarımı etkileyeceği gibi bir kaygım da yok. Çok şükür hayatım garanti altında. Şu an işi bıraksam ölene kadar hiç çalışmadan yaşayabilirim maddi sıkıntım olmaz. Zaten yaptığım iş çok fazla mesai isteyen bir iş de değil. Yani benim derdim bunlar değil. Benim içimde hiç olmadı bu anne olmak duygusu. Hiç hissetmedim. Ben çocuğum olursa hayatımı etkiler diye korkmuyorum, ben çocuğum olursa ve ya çocuğumu onun ihtiyacı olan şekilde sevemem diye korkuyorum.
Çok uzun zamandır KK'yı takip ediyorum. Benim derdim buradaki arkadaşların sorunlarının belki de tam tersi olacak ama biraz akıl almaya biraz da desteğe ihtiyacım var. Ben kendimi bildim bileli hiç çocuk sahibi olmak istemedim. Yaşım ilerledikçe geçer sandım ama başka kadınlara cennet gibi gelen bebek kokusu bile bana herhangi bir kokudan farklı olmadı hiçbir zaman. Bir arkadaşımın ya da yakınımın bebeği olduğu zaman bile sırf ayıp olmasın diye kucağıma alır severim. Uzun yıllar okudum, sonra çalıştım kendime bir hayat kurdum. Evlenmek için hep doğru adamı bekledim, kimsenin teklifini kabul etmedim. Şimdi 35 yaşındayım ve o adam karşıma çıktı. Bana evlenme teklif etti ve kabul ettim. Bir aksilik çıkmazsa üç aya kadar nikahımız var. Ama beni şimdiden bir düşünce aldı gitti. Nişanlım benim bebekleri sevmediğimi hep bilirdi. Çocuklu bir yakınımıza ziyarete gittiğimizde bile hemen başım şişer dönmek isterdim. Ama o şimdi bebek istiyor. Tabi bu konuda beni zorlamıyor. Sen istemezsen yapmayız diyor ama bir yandan da sevdiğim adamı bebek hasretinde bırakmak istemiyorum. Psikologa bile gittim acaba içimde bir korku mu var benim bilmediğim, bilinç altımda bir sorun mu var diye. Bu konuyu kimseyle konuşamıyorum çünkü konuyu açtığım bir iki arkadaşım sadece bebeğin olunca seversin diyerek geçiştirdi. Zaten çevremde çok fazla kız arkadaşım da yok. Arkadaşlar hamile kalmak düşüncesi bile beni irkiltmeye yetiyor. 9 ay boyunca karnımda bir canlıyı taşımak, onu doğurmak büyütmek benim için korkunç şeyler. Biliyorum çoğunuz bana kızacaksınız çünkü bunun özlemiyle yanıp tutuşuyorsunuz. Aslında niye konu açtım onu bile bilmiyorum çünkü bebek nasıl sevilir diye bir yöntem yoktur herhalde. Sadece içimi dökmek istedim.
çocuğu olup doğru düzgün bakmayan sevmeyen anneler var, herkes sevdiğini iddia ediyor ama gerçekten çocuğuna bakmayan ilgi göstermeyen anneler gördüm, çocuğu ikinci plana atan ses çıkarmasın diye eline telefon veren pis pasaklı saatlerce gezdiren anneler gördüm, sen de öyle olurum diyorsan bence de anne olma yazık çocuğa nişanlına da söyle o şimdi böyle diyor ama ilerde ister çocuk sen de onun lafına çok güvenme evlenince değişir, zaten yaşın çok genç değil en fazla 5 sene belki olur o da 40 a yaklaştıkça riskli gebelik olur
hissettiklerinizi en derinden anlıyorum. 1 sene 8 aydır evliyim artık çevremde çok yoğun bir çocuk isteği var. ama bende....
hiç bir şey istemiyorum bu konuda. bir çocuk yapmak dünyaya getirmek ona yeterince bakamamak. ona bir anne olarak belki yetememek...
daha zamanı var diyorum geçiştırıyorum ama o zaman ne zaman....
eşim deli gibi çocuk düşkünü oysa bana hiç bir şey ifade etmiyor. yaşım geçiyor 30 geçtim bak diyor çocuk bana dede mi desin diyor ama içimde böyle bir istek yok. heyecan yok seni çok iyi anlıyorum.
Evli ve iki çocuğu olan bir ablam var. Yeğenlerimin yaşları bana yakın neredeyse. Onları çok seviyorum. Hiç yanımdan ayırmadım şimdiye kadar. Hep kendimden üstün tuttum. Onlar da beni çok severler. Ama onları bile bebekken çocukken öpüp okşayarak sevmedim ben. Her dertlerinde sevinçlerinde yanlarında oldum, hiç yalnız bırakmadım ama ne bileyim çocuk sever gibi sevemedim, sanki küçük arkadaşlarımmış gibi sevdim. Bu sorunumu ablamla da paylaştım. Sen küçükken de oyuncak bebekle oynamazdın dedi. Sonra geçmişi düşündüm, gerçekten çocukken de hiç oyuncak bebekle oynamazdım ben.
Allahtan benim üzerimde böyle bir baskı yok. Ne nişanlım, ne kendi ailem, ne de onun ailesi tarafından. Nişanlımın ailesine bile söyledim sonradan sorun olmasın diye. Senin gibi gelinim olsun varsın torunum olmasın dedi. Ki zaten diğer oğullarından üç torunu var.
ben belli bir dönem tüm kadınların anne olmak isteyeceğini sanardım. hani zaten doğası buymuş gibi. etrafımdaki kadınların fazla anaç olmalarından olabilir buama bir gün evli barklı hem de çok aklı başında, zeki bir ünlünün "ben anne olmaya uygun değilim, yapım müsait değil" tarzı bir cümlesini okudum, şaşırıp anneme gittim annem de "olabiliiiiir" dedi.
yani olur tabi kendinizi niye garip hissediyorsunuz ki? annelik insanlarda içgüdüsel değil, sonradan öğrenilen bir şeydir. bu nedenle eğer anne olmaya hazır hissetmeyi, sevginin içinizden taşacağını bekleyip te "ben anne olmak istemiyorum "derseniz hata yaparsınız ama eğer "bakamam, sorumluluk alamam, hayatımı tamamen değiştiremem" derseniz de kendinizi kasmayın. evlenin, görün. belki de nişanlınız ile olan güzel ilişkiniz size çocuk fikrini sevdirecek.
ben burada yazdıklarınıza da bakarak bir iki bişi söyliycem. çocuk sevmek için illa öpüp, koklamayı sevmek gerekmez ki. yani bu bir gösterge değil. çocuğa saygı duymak, ilgi göstermek, dinlemek, sabretmek bazen bir sürü öpücükten daha iyi gelir çocuğa. kendinizi şartlamayın bence, "ben çocuk istemem" diye. bilinçaltınıza bunu göndermeyin sürekli. istememek te gayet normal inanın.
bu arada ilerde bana bakar diye de çocuk yapmak bana pek sağlıklı gelmiyor belirtmeden geçemedim.
Defalarca söyledim benim derdim bakamamak ilgilenmemek değil. Çocuğun o sevgiyi hissedememesi. Pek çok kişi evlenince değişir demiş nişanlım hakkında ama değişmeyeceğini biliyorum. Nişanlım iyi eğitimli, anlayışlı, romantik, maddi durumu iyi olan oldukça da yakışıklı bir adam. Tabiri caizse elini sallasa ellisi. Ben ona herşeyi baştan söyledim o da bana karşı sağolsun çok anlayışlı davrandı. İsteseydi en baştan vazgeçer, çok kolay da başka birini bulurdu. Onun sevgisine de dürüstlüğüne de güvenim tam. Herkesten çok o destek oluyor, kendimi üzmememi söylüyor. Olmazsa olmaz diyor.
Çok uzun zamandır KK'yı takip ediyorum. Benim derdim buradaki arkadaşların sorunlarının belki de tam tersi olacak ama biraz akıl almaya biraz da desteğe ihtiyacım var. Ben kendimi bildim bileli hiç çocuk sahibi olmak istemedim. Yaşım ilerledikçe geçer sandım ama başka kadınlara cennet gibi gelen bebek kokusu bile bana herhangi bir kokudan farklı olmadı hiçbir zaman. Bir arkadaşımın ya da yakınımın bebeği olduğu zaman bile sırf ayıp olmasın diye kucağıma alır severim. Uzun yıllar okudum, sonra çalıştım kendime bir hayat kurdum. Evlenmek için hep doğru adamı bekledim, kimsenin teklifini kabul etmedim. Şimdi 35 yaşındayım ve o adam karşıma çıktı. Bana evlenme teklif etti ve kabul ettim. Bir aksilik çıkmazsa üç aya kadar nikahımız var. Ama beni şimdiden bir düşünce aldı gitti. Nişanlım benim bebekleri sevmediğimi hep bilirdi. Çocuklu bir yakınımıza ziyarete gittiğimizde bile hemen başım şişer dönmek isterdim. Ama o şimdi bebek istiyor. Tabi bu konuda beni zorlamıyor. Sen istemezsen yapmayız diyor ama bir yandan da sevdiğim adamı bebek hasretinde bırakmak istemiyorum. Psikologa bile gittim acaba içimde bir korku mu var benim bilmediğim, bilinç altımda bir sorun mu var diye. Bu konuyu kimseyle konuşamıyorum çünkü konuyu açtığım bir iki arkadaşım sadece bebeğin olunca seversin diyerek geçiştirdi. Zaten çevremde çok fazla kız arkadaşım da yok. Arkadaşlar hamile kalmak düşüncesi bile beni irkiltmeye yetiyor. 9 ay boyunca karnımda bir canlıyı taşımak, onu doğurmak büyütmek benim için korkunç şeyler. Biliyorum çoğunuz bana kızacaksınız çünkü bunun özlemiyle yanıp tutuşuyorsunuz. Aslında niye konu açtım onu bile bilmiyorum çünkü bebek nasıl sevilir diye bir yöntem yoktur herhalde. Sadece içimi dökmek istedim.
Allahtan benim üzerimde böyle bir baskı yok. Ne nişanlım, ne kendi ailem, ne de onun ailesi tarafından. Nişanlımın ailesine bile söyledim sonradan sorun olmasın diye. Senin gibi gelinim olsun varsın torunum olmasın dedi. Ki zaten diğer oğullarından üç torunu var.
Ben buna inanmıyorum işte... senin çocuk istememe hakkın olduğu kadar nişanlının da isteme hakkı var.. şuanda herkesin sana "sen nasıl istersin" demesinin sebebi bana göre nasıl olsa evlenince düşüncesi değişir olarak bakıyorlar...
mesela nişanlına deki, evlenmeden tüplerimi bağlatmak istiyorum, evlenince sorun çıkmasın de, bakalım ne diyecek?
Yazdıklarımı okumamışsınız. Ben bunu baştan söyledim. Benim anne olmamak gibi bir hakkım var evet ama bu nişanlımın baba olma hakkını gasp edebileceğim anlamına gelmiyor. Bu yüzden binlerce defa konuştum neredeyse. Hep söyledim. O da çok kararlı bir şekilde bir çocuğum olacaksa senden olsun, senden olmayacaksa kimseden olmasın razıyım dedi. Tüpleri bağlatmak konusuna gelince biz hiç birbirimize blöf yapan, zarf atan bir çift olmadık. Hep birbirimize karşı dürüst olduk. O yüzden böyle birşey söyleyemem. Ama buna benzer birşey oldu. Doğum kontrol yöntemlerinden bahsederken vazoktomiyi de ele aldık ama ben ya fikrim değişirse bir daha operasyon geçirmeni istemem deyip eledim o seçeneği.
O zaman herşey yolunda bir sorun sıkıntı yok neden konu açtın ki anlayamadım???
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?