Anne olmak istemiyorum

princessofdarkness .!.:

Yazdıklarımı okumamışsınız. Ben bunu baştan söyledim. Benim anne olmamak gibi bir hakkım var evet ama bu nişanlımın baba olma hakkını gasp edebileceğim anlamına gelmiyor. Bu yüzden binlerce defa konuştum neredeyse. Hep söyledim. O da çok kararlı bir şekilde bir çocuğum olacaksa senden olsun, senden olmayacaksa kimseden olmasın razıyım dedi. Tüpleri bağlatmak konusuna gelince biz hiç birbirimize blöf yapan, zarf atan bir çift olmadık. Hep birbirimize karşı dürüst olduk. O yüzden böyle birşey söyleyemem. Ama buna benzer birşey oldu. Doğum kontrol yöntemlerinden bahsederken vazoktomiyi de ele aldık ama ben ya fikrim değişirse bir daha operasyon geçirmeni istemem deyip eledim o seçeneği.

Genişletmek için tıkla...

princessofdarkness .!.:

Çok uzun zamandır KK'yı takip ediyorum. Benim derdim buradaki arkadaşların sorunlarının belki de tam tersi olacak ama biraz akıl almaya biraz da desteğe ihtiyacım var. Ben kendimi bildim bileli hiç çocuk sahibi olmak istemedim. Yaşım ilerledikçe geçer sandım ama başka kadınlara cennet gibi gelen bebek kokusu bile bana herhangi bir kokudan farklı olmadı hiçbir zaman. Bir arkadaşımın ya da yakınımın bebeği olduğu zaman bile sırf ayıp olmasın diye kucağıma alır severim. Uzun yıllar okudum, sonra çalıştım kendime bir hayat kurdum. Evlenmek için hep doğru adamı bekledim, kimsenin teklifini kabul etmedim. Şimdi 35 yaşındayım ve o adam karşıma çıktı. Bana evlenme teklif etti ve kabul ettim. Bir aksilik çıkmazsa üç aya kadar nikahımız var. Ama beni şimdiden bir düşünce aldı gitti. Nişanlım benim bebekleri sevmediğimi hep bilirdi. Çocuklu bir yakınımıza ziyarete gittiğimizde bile hemen başım şişer dönmek isterdim. Ama o şimdi bebek istiyor. Tabi bu konuda beni zorlamıyor. Sen istemezsen yapmayız diyor ama bir yandan da sevdiğim adamı bebek hasretinde bırakmak istemiyorum. Psikologa bile gittim acaba içimde bir korku mu var benim bilmediğim, bilinç altımda bir sorun mu var diye. Bu konuyu kimseyle konuşamıyorum çünkü konuyu açtığım bir iki arkadaşım sadece bebeğin olunca seversin diyerek geçiştirdi. Zaten çevremde çok fazla kız arkadaşım da yok. Arkadaşlar hamile kalmak düşüncesi bile beni irkiltmeye yetiyor. 9 ay boyunca karnımda bir canlıyı taşımak, onu doğurmak büyütmek benim için korkunç şeyler. Biliyorum çoğunuz bana kızacaksınız çünkü bunun özlemiyle yanıp tutuşuyorsunuz. Aslında niye konu açtım onu bile bilmiyorum çünkü bebek nasıl sevilir diye bir yöntem yoktur herhalde. Sadece içimi dökmek istedim.

Genişletmek için tıkla...

cicekbocek .!.:

Sen de kendinden kesin emin değilsin demek ki.. senin nasıl fikrinin değişme ihtimali var, nişanlının da var..

Nişanlına tüp bağlatma konusunu açtığın da sana izin vermeyecektir zaten.. cevabı bildiğin için de sormanın manası yok, haklısın...

Genişletmek için tıkla...

plojovic .!.:

Oncelikle hayirli olsun sevdigini buldugun icin..

Bu toplumun alisilagelmis durumlarinin disinda gb gorunsede bence bu dusuncenin bu kadar farkinda olman cok guzel..

Cunku malesef ki annelige hazir olup olmadigi dusunulmeden hatta kadin taafindan dusunmeye vakit birakilmadan malesef anne olan,bakamayan,cocugunu sevmeyen vs insan cok..
Biliyoruz gunumuzde cocuklara neler yapilabildigini..

Bu zamaninda kimsenin evlilik teklifini kabul etmemen gb birsey..Simdi sevdigini bulduguna inandigindan kabullendin..

Annelik bambaska hamile kaldiginda degil onu kucagina alip emek harcamaya basladiginda oluyor..Hamileyken hissedilen bambaska birsey bunlar karistirilmamali..

Dedigim gb bu dusuncede insanin icine yavas yavas isleyen birrsey..
Bende hic hep bebegim olsun hayaliyle yasamadim evlenirken bile insanlar plan yapar 2 sene sonra olsun diye ama bebek fikri oyle planla olmuyor inan,o dusunce sana yavas yavas isliyor..Sevdigim adamin bi parcasi olmali diyorsun..

Bu zamanla icine oturacak sindireceksin ve bir bakmissin ki kendin istiyorsun..

Simdi 45 gunluk kizim..
Ameliyathanede yanagima dokundurduklarindaki o an tarifsiz..
Hafizami kaybetsem birtek onu hatirlarim sanirim.....

Umarim rabbim istedigindede aratmasin..

Bunlari dusunecek cok zamanin var simdi sadece yasadigin zamana odaklan derim..

Genişletmek için tıkla...

princessofdarkness .!.:

Çok uzun zamandır KK'yı takip ediyorum. Benim derdim buradaki arkadaşların sorunlarının belki de tam tersi olacak ama biraz akıl almaya biraz da desteğe ihtiyacım var. Ben kendimi bildim bileli hiç çocuk sahibi olmak istemedim. Yaşım ilerledikçe geçer sandım ama başka kadınlara cennet gibi gelen bebek kokusu bile bana herhangi bir kokudan farklı olmadı hiçbir zaman. Bir arkadaşımın ya da yakınımın bebeği olduğu zaman bile sırf ayıp olmasın diye kucağıma alır severim. Uzun yıllar okudum, sonra çalıştım kendime bir hayat kurdum. Evlenmek için hep doğru adamı bekledim, kimsenin teklifini kabul etmedim. Şimdi 35 yaşındayım ve o adam karşıma çıktı. Bana evlenme teklif etti ve kabul ettim. Bir aksilik çıkmazsa üç aya kadar nikahımız var. Ama beni şimdiden bir düşünce aldı gitti. Nişanlım benim bebekleri sevmediğimi hep bilirdi. Çocuklu bir yakınımıza ziyarete gittiğimizde bile hemen başım şişer dönmek isterdim. Ama o şimdi bebek istiyor. Tabi bu konuda beni zorlamıyor. Sen istemezsen yapmayız diyor ama bir yandan da sevdiğim adamı bebek hasretinde bırakmak istemiyorum. Psikologa bile gittim acaba içimde bir korku mu var benim bilmediğim, bilinç altımda bir sorun mu var diye. Bu konuyu kimseyle konuşamıyorum çünkü konuyu açtığım bir iki arkadaşım sadece bebeğin olunca seversin diyerek geçiştirdi. Zaten çevremde çok fazla kız arkadaşım da yok. Arkadaşlar hamile kalmak düşüncesi bile beni irkiltmeye yetiyor. 9 ay boyunca karnımda bir canlıyı taşımak, onu doğurmak büyütmek benim için korkunç şeyler. Biliyorum çoğunuz bana kızacaksınız çünkü bunun özlemiyle yanıp tutuşuyorsunuz. Aslında niye konu açtım onu bile bilmiyorum çünkü bebek nasıl sevilir diye bir yöntem yoktur herhalde. Sadece içimi dökmek istedim.

Genişletmek için tıkla...

cicekbocek .!.:

Sen de kendinden kesin emin değilsin demek ki.. senin nasıl fikrinin değişme ihtimali var, nişanlının da var..

Nişanlına tüp bağlatma konusunu açtığın da sana izin vermeyecektir zaten.. cevabı bildiğin için de sormanın manası yok, haklısın...

Genişletmek için tıkla...

princessofdarkness .!.:

Çünkü içimi dökmeye ihtiyacım var ve doğru dürüst konuşabileceğim kimse yok. Çünkü sırf ben anne olmak istemiyorum diye sevdiğim adamı babalıktan mahrum etme düşüncesi içimi acıtıyor. Çünkü eğer o mutlu olsun diye çocuk yapar da eğer sevemezsem o çocuk da bunu ömrü boyunca hissederse bunun azabını nasıl taşırım diye içim içimi yiyor. Dışarıdan bakınca herşey yolunda evet. Birbirini çok seven ve birbiri için fedakarlık yapmaktan çekinmeyen bir çiftiz. Birbirimizin düşüncelerine saygı duyuyoruz. Ailelerimiz bize her konuda destek. Maddi bir sıkıntımız da yok şükür. Ama ben kendi kendimi yiyip bitiriyorum. Burada konu açmam için ille nişanlımın çocuk çocuk diye başımın etini yemesi mi gerekiyordu. İlle çevre tarafından baskı görmem mi gerekiyordu. Bazen insanın kendi kendine yaptığı baskı çevrenin yaptığı baskıdan çok daha acı verici olabiliyor. Bunun neresini anlayamadınız?

Genişletmek için tıkla...

princessofdarkness .!.:

İnanın şefkatsiz bir insan değilim. İki ayda bir çocuk esirgemeye giderim. Yapabileceğim yardımları yaparım. Ama dediğim gibi içimde annelik duygusu yok. Çok iyi bir ablayım sadece. Çocuğu kucağıma alıp sevmeyi sevmem. Çocukla ilgilenmeyi sevmem.Ama oturup sohbet etmeyi severim. Bu düşüncem değil içimde hissettiğim duygu ve ne yaparsam yapayım başedemiyorum. Yolda bebek görünce kendimi zorlayarak gidip seviyorum belki içimde birşeyler olur diye. Ama yok olmuyor. Çok üzülüyorum sırf bu yüzden. Şimdiye kadar sorun olmamıştı. Ama şimdi bu bir eksiklikmiş gibi hissediyorum. En büyük korkum da bebek olduktan sonra ya çocuğumu sevmezsem. Allah sizin de yardımcınız olsun. İnşallah karşınıza sevdiğiniz güvendiğiniz biri çıkar bebeğinizi de kucağınıza alırsınız.

Genişletmek için tıkla...

siderolites .!.:

buraya konu açman için nişanlının çocuk istemesine ihtiyacın yok bir derdin olmasına ihtiyacın var ben bir sorunun var gibi hissetmedim de o yüzden sordum neden konu açtığını, ha bir de aklıma geldi nişanlı ile aynı yaşta iseniz şöyle bir dezavantajın da var senin çocuğun 5 sene içinde olabilir hersene ihtimaller azalarak, ama nişanlının eğer 35 yaşında ise rahat bir 25-30 sene baba olma şansı var bu şansı da anca 60 yaşından sonra azalır, yani nişanlın istemez istemez 45 yaşına geldiğinde ben baba olmadığıma pişman oldum derse geçmiş olaa......

Genişletmek için tıkla...

lluviasevgi .!.:

Bilmiyorum size yardımcı olabilir miyim?

Ben de sizin aynınızdım. Hiç bi zaman çocuk sahibi olmak istemedim. Yolda bebek görünce kardeşim arkadaşlarım koşar gider severdi ben sadece ayıp olmasın diye canııım derdim. Benimki de şefkatsizlikten değil. Kardeşlerime çok iyi ablalık yaptım yapıyorum da. Ama bilmiyorum o istek olmayınca olmuyor yani.

Sevdiğim insanla evlendim, 2 sene çocuğun adını ağzımıza bile almadık çevredekiler hariç. Sonra eşim hep arkadaşlarının çocuklarını iş yerine geitrdiğinden bahsedip duruyodu çok özeniyodu belli yani. Çok düşündüm svdiğim insan benim için çok önemli onu bi yanı buruk bırakmak hiç istemezdim ama çocuğa bakmak da benim için bilmiyorum tuhaf bi duyguydu yani hiç isteğim yoktu. Bi gün bi arkadaşkmla konuştum dedi ki göÜnü karartmazsan o bebek hiç olmaz istemezsin. Velhasıl ben de korunmayı bıraktım 5 ay sonra falan testte gördüm hamile olduğumu ve çok ağladım napıcam ben diye. Eşim beni sakinleştirmek için yazık neler yapmadı. Hiç istemiyodum ya. Belirsiz bi duygu napıcam ben diye

Hamileliğim boyunca giç annelik hissetmedim hatta doğdu belki 1 hafta falan benim değildi sanki. Doğumdan sonra da baya bi ağladım napıcam ben şimdi diye :) hiç bişey eskisi gibi olmayacak diye..

Şimdi oğlum 1 yaşında. Aramızda kaldın onun aşkı babasınınkini bastırıyo :) eşimi ne kadar seviyorum Allah biliyor yani.

Velhasıl böyle bi duygu yokmuş yeryüzünde. Size bu kadar değer veren başka kimse olmayacak. En sevdiğiniZ insanla bile tartışıyosunuz aranıza bi soğukluk giriyor. Ama evlat öyle değilmiş. Rabbim isteyen herkese nasip etsin. Annelik duygularımı anlatamam burada. Bi öpmek için bile yeltenmesi, beni kucağına al diye gözlerinin içine yuvarlak yuvarlak bakması, sana dokunmadan uyuyamaması o kadar güzel ki..

Biz bayanların tek sıkıntısı anne olmadan o hormonlar gelmeden anneliği anlayamayacak olmamız. Bu mümkün değil yani. Çok başka bi duygu çünkü.

Ben siZin canlı örneğinizim açıkçası. Elbette karar sizin olacak. İnşallah yardımcı olabilmişimdir.

Allahım isteyen herkese nasip etsin inşallah..


iPhone 'den Kadınlar Kulübü aracılığı ile gönderildi

Genişletmek için tıkla...

MissCherryBlossom .!.:

Istemiyorsaniz istemiyorsunuzdur, zorla mi? Zorlamayin bence icinizden gelmiyorsa, kendinizi garip veya anormal gorup tedavi olmaniza vs ben gerek gormedim. Cocuk istememek psikolojik bozukluk veya anormalllik degil bence, kasmayin kendinizi.

Genişletmek için tıkla...

princessofdarkness .!.:

Kafanızda nasıl bir ilişki yansıttım bilmiyorum ama biz birbirinden izin alan ya da birbirine izin veren bir çift değiliz. Birbirinin fikrini alan, birbirine danışan ve ona göre birlikte karar veren bir çiftiz. Ben korkuyorum. Bazen kendimi hamile hayal ediyorum ve kalbim daralıyor. Ama nişanlıma olan sevgim fikrimi değiştirebilir o konuda haklısınız. Fikrimi değiştirir ama hissettiklerimi değiştirir mi? Fikrim değişir de bir çocuk yaparsam elbette o çocuğu severim. İt gibi kapının önüne koymam. Ama anne gibi sevebilir miyim? Benim kalbimdeki korku bu. Ben yedi kat yabancının çocuğunu bile seviyorum ama öpmüyorum okşamıyorum hiçbir çocuğu içimden gelmiyor. Ya da bir bebek görünce içim gitmiyor. Kendimi anne olarak hayal bile edemiyorum.

Genişletmek için tıkla...

cokricaetcem .!.:

bence gerçekten anne olman doğru olmaz. çünkü anlatıklarına bakılırsa çok da normal bir düşünceye sahip değilsin. hayvan sevmeyen insanlar bile şiddete kolay yöneliyorsa, insan heleki bebek, çocuk sevmeyen daha kötü..
evet çocuk yapmamalısın..hepinizin iyiliği için.

Genişletmek için tıkla...

princessofdarkness .!.:

Çok sağolun. Bu tip yorumları okudukça biraz olsun içim rahatlıyor. İnsanlar yargılamaya o kadar meraklılar ki, kendileri gibi olmayanı, kendileri gibi hissetmeyeni anlayamamak bir yana taşlamaya bayılıyorlar. Allah razı olsun.

Genişletmek için tıkla...

princessofdarkness .!.:

Çünkü içimi dökmeye ihtiyacım var ve doğru dürüst konuşabileceğim kimse yok. Çünkü sırf ben anne olmak istemiyorum diye sevdiğim adamı babalıktan mahrum etme düşüncesi içimi acıtıyor. Çünkü eğer o mutlu olsun diye çocuk yapar da eğer sevemezsem o çocuk da bunu ömrü boyunca hissederse bunun azabını nasıl taşırım diye içim içimi yiyor. Dışarıdan bakınca herşey yolunda evet. Birbirini çok seven ve birbiri için fedakarlık yapmaktan çekinmeyen bir çiftiz. Birbirimizin düşüncelerine saygı duyuyoruz. Ailelerimiz bize her konuda destek. Maddi bir sıkıntımız da yok şükür. Ama ben kendi kendimi yiyip bitiriyorum. Burada konu açmam için ille nişanlımın çocuk çocuk diye başımın etini yemesi mi gerekiyordu. İlle çevre tarafından baskı görmem mi gerekiyordu. Bazen insanın kendi kendine yaptığı baskı çevrenin yaptığı baskıdan çok daha acı verici olabiliyor. Bunun neresini anlayamadınız?

Genişletmek için tıkla...