Anne olmak zor mu?

finethanksandyou .!.:

Konu sahibi ben de sizin tam zıddınızım. Çevremde bebek için baskı var ama ben sadece olumsuzlukları görüyorum. Asla öyle tatlış hayaller kuramıyorum. Sürekli erteliyorum bu fikri. Ertelerken de acaba yanlış mı yapıyorum ya ileride problem çıkarsa diye de kendime zulmetmekten hiç geri kalmıyorum.

Biraz orta yolda buluşmalıyız sanırım.

Genişletmek için tıkla...

lequim .!.:

Çok çok özür dileyerek bir şey sormak istiyorum, ama lütfen linç etmeyin beni
Gerçekten çok masumca anlamaya calısıyorum
Ben de bebek için uğraşıyorum 8-9 aydır.
Etrafımda hiç küçük bebek nasıl büyür yakından sahit olmadım görmedim yani sevdim en fazla bir kaç saat o kadar.

Bebeğim oldugunu hayal ettiğimde ise her şey bana güllük gülistanlık geliyor. Bir tek uykusuzluk zor olacaktır diye düşünüyorum, o da ilk aylar ve bebiş uyudukça ben de uyurum diye düşünüyorum.
Çalışan bir insanım, yıllardır en uzun tatilim balayındaydı, 10 senedir aralıksız çalışıyorum ve şunu düşünüyorum, evde bebekle olmak ne kadar zor olabilir?
Yani günün sonunda evdesin işte, bebişle beraber günler mis gibi geçer gibi geliyor.

Sonra burada banyo bile yapamayan tuvalete zor giden yeni anneleri okuyorum ben mi bihaberim olaydan diyorum.
Bütün arkadaş çevrem çocuklu ve herkes bana bugünlerini cok arıcaksın, derdin mi yok çocuk istiyorsun olabildiğince geciktir tarzı konuşuyorlar ve bunu da anlayamıyorum.

Tabiri cok yerinde olmayacak ama bekara boşanmak gibi kolay mı geliyor uzaktan?

Bunu gerçekten tüm iyi niyetimle soruyorum, gerçekten bu kadar zor mu, ben mi cok polyannacı yaklaşıyorum olaylara yoksa hormonel olarak mı daha tahammülsüz ve hassas oluyor kadınlar.

Önemli not: Yeni anneler, bebiş büyütmüşler, tüm anneler hatta, hepinizi öperim. Yaşayan bilir yaşadığını, ben tüm iyi niyetimle bunu yaşamadığım için anlamaya çalışıyorum.

Niyetim kimseyi incitmek değil.

Ve dilerim buraya, başına gelince görürsüncü bir tayfa gelmez.. olabildidğince hassas yazmaya çalıştım. Siz de hassas bir şekilde anlamaya calısırsanız sevinirim

Genişletmek için tıkla...

Gelinlerce .!.:

ama aşk olsun :) durun daha ilk anne olacağım Allah nasip ederse.
ben ki daha küçük bebek kucağıma alamadım. ablam yeğenlerimi verdi gelip alıncaya kadar yerimden kalkamadım siz düşünün.
nasıl olur diye çok düşünüyorum her şeyden önce aslında eşime güveniyorum sanırım, çok yardımcı olur diye umuyorum :)

Genişletmek için tıkla...

lequim .!.:

Çok çok özür dileyerek bir şey sormak istiyorum, ama lütfen linç etmeyin beni
Gerçekten çok masumca anlamaya calısıyorum
Ben de bebek için uğraşıyorum 8-9 aydır.
Etrafımda hiç küçük bebek nasıl büyür yakından sahit olmadım görmedim yani sevdim en fazla bir kaç saat o kadar.

Bebeğim oldugunu hayal ettiğimde ise her şey bana güllük gülistanlık geliyor. Bir tek uykusuzluk zor olacaktır diye düşünüyorum, o da ilk aylar ve bebiş uyudukça ben de uyurum diye düşünüyorum.
Çalışan bir insanım, yıllardır en uzun tatilim balayındaydı, 10 senedir aralıksız çalışıyorum ve şunu düşünüyorum, evde bebekle olmak ne kadar zor olabilir?
Yani günün sonunda evdesin işte, bebişle beraber günler mis gibi geçer gibi geliyor.

Sonra burada banyo bile yapamayan tuvalete zor giden yeni anneleri okuyorum ben mi bihaberim olaydan diyorum.
Bütün arkadaş çevrem çocuklu ve herkes bana bugünlerini cok arıcaksın, derdin mi yok çocuk istiyorsun olabildiğince geciktir tarzı konuşuyorlar ve bunu da anlayamıyorum.

Tabiri cok yerinde olmayacak ama bekara boşanmak gibi kolay mı geliyor uzaktan?

Bunu gerçekten tüm iyi niyetimle soruyorum, gerçekten bu kadar zor mu, ben mi cok polyannacı yaklaşıyorum olaylara yoksa hormonel olarak mı daha tahammülsüz ve hassas oluyor kadınlar.

Önemli not: Yeni anneler, bebiş büyütmüşler, tüm anneler hatta, hepinizi öperim. Yaşayan bilir yaşadığını, ben tüm iyi niyetimle bunu yaşamadığım için anlamaya çalışıyorum.

Niyetim kimseyi incitmek değil.

Ve dilerim buraya, başına gelince görürsüncü bir tayfa gelmez.. olabildidğince hassas yazmaya çalıştım. Siz de hassas bir şekilde anlamaya calısırsanız sevinirim

Genişletmek için tıkla...

nscckts .!.:

benımde ılk sıralar hayalım avuc ıcını kokladıgım uyurken yanına sokuldugum uykulu uslu tatlı mıs kokulu bebektı
bır dogum yaptım dogumum zaten olaylı sag yumurtalıgım komple alındı nadır gorulen yumurtalık kıstı tam 38 cm
dogum yaptım cocuk dogdu kolık
okadar cok aglıyor kı gobek fıtıgı oldu 25 gun gobegınden kan geldı
ustune bebek reflusu oldu
tum bunları yasarken bırde amipli dızanterı oldu
ılk 4 ay aynı anda bunları yasarken ben mastit oldum ve o sekılde tek basıma ev tasıdım
sonra ek gıda sonra diş sonra yurume derken bırde bunca yorgunlugumun ustune acelemız varmıs gıbı benım kız 10 aylıktı yurumeye basladı 1 yasında hem kosuyor hem bıdı bıdı konusuyordu
suan 4 yasında ama ne sen sooorrr ne ben soyleyeyım
40 yıl yaslandım sanırım
tek esım yardımcı kımseden yardımda beklemedım ıstemedım aslında bunlar sorun degıl sonucta buyuyor o gaz bıtıyor o diş cıkıyor kendı kendıne tuvalete gıdıyor suan kendı basına yıkanıyor ama bunla bıtmıyor kı annelık
aman baskasına zarar verır mı aman yan gozle bakar mı aman ahlak yoksunu olur mu aman kotu arkadası olur mu ınsallah ıyı doktora ıyı ogretmene denk gelır ya kötu esı olursa oyle cok buhranları var kı
cocugunu buyutuyorsun bu endıselerle gul gıbı kız dıpcık gıbı delıkanlı oluyor bır allahın belası kızın hayır dedı dıye yuzune kezzap atıyor kacırıyor ölduruyor sarhos surucu gelıp carpıyor falan

tum bu endıselerle korkularla cocugunu en ıyı sekılde buyutmeye en saglıklı oyuncaga en saglıklı gıdaya en dogal kıyafetlere basvurmaya kafam kadar kalın cocuk gelısımı kıtapları okumaya devam edıyorsun... 60 yasına gelıyorsun bıtmıyor bu sefer torunlar baslıyor


coook zor cok

en kolayı bebeklıgıymıs hatta en kolayı anne karnındayken

Genişletmek için tıkla...

lequim .!.:

Çok çok özür dileyerek bir şey sormak istiyorum, ama lütfen linç etmeyin beni
Gerçekten çok masumca anlamaya calısıyorum
Ben de bebek için uğraşıyorum 8-9 aydır.
Etrafımda hiç küçük bebek nasıl büyür yakından sahit olmadım görmedim yani sevdim en fazla bir kaç saat o kadar.

Bebeğim oldugunu hayal ettiğimde ise her şey bana güllük gülistanlık geliyor. Bir tek uykusuzluk zor olacaktır diye düşünüyorum, o da ilk aylar ve bebiş uyudukça ben de uyurum diye düşünüyorum.
Çalışan bir insanım, yıllardır en uzun tatilim balayındaydı, 10 senedir aralıksız çalışıyorum ve şunu düşünüyorum, evde bebekle olmak ne kadar zor olabilir?
Yani günün sonunda evdesin işte, bebişle beraber günler mis gibi geçer gibi geliyor.

Sonra burada banyo bile yapamayan tuvalete zor giden yeni anneleri okuyorum ben mi bihaberim olaydan diyorum.
Bütün arkadaş çevrem çocuklu ve herkes bana bugünlerini cok arıcaksın, derdin mi yok çocuk istiyorsun olabildiğince geciktir tarzı konuşuyorlar ve bunu da anlayamıyorum.

Tabiri cok yerinde olmayacak ama bekara boşanmak gibi kolay mı geliyor uzaktan?

Bunu gerçekten tüm iyi niyetimle soruyorum, gerçekten bu kadar zor mu, ben mi cok polyannacı yaklaşıyorum olaylara yoksa hormonel olarak mı daha tahammülsüz ve hassas oluyor kadınlar.

Önemli not: Yeni anneler, bebiş büyütmüşler, tüm anneler hatta, hepinizi öperim. Yaşayan bilir yaşadığını, ben tüm iyi niyetimle bunu yaşamadığım için anlamaya çalışıyorum.

Niyetim kimseyi incitmek değil.

Ve dilerim buraya, başına gelince görürsüncü bir tayfa gelmez.. olabildidğince hassas yazmaya çalıştım. Siz de hassas bir şekilde anlamaya calısırsanız sevinirim

Genişletmek için tıkla...

tatlialirim .!.:

Canim tabiki esin yardim edecek, benimki bez degistirip, banyolari yaptirir mesela isten gelince beni dinlendirir
Fakat bebek bakiminin mesai saati yok
Gerci tek tek yazmam yersiz burada türlü türlü bebek bakimi konulari vardir
Bu senin karakterine de bagli aslinda
Bir arkadasim üc aylikken odasini ayirdi gece beslemedi
Odada aglarmis annesi kalkip gitmezmis
Kendi agziyla söyledi, dövdügünü de
Simdi o da anne ve ona göre cok kolay ben de anneyim ama bana göre cok zor
Toplam üc sene emzirdim ikisini, meme yaralari, boyun agrilari, uykusuzluk, yorgunluktan perisen hal alan yüzüm, vucudum
Dökülen saclarim, sacimda cikan yaralar, hic gecmeyen agrilar
Ne oldu uzun bir sürecti ama cok grurlu bir halde bu ilk dönemden basariyla mezun ettim kendimi
Ikisinden de o kadar memnunum ki, cok iyi cocuklar oldu
Oglumdan cok cektim mesela, konu acmisligim var, zaman zaman aglamisligim basa cikamamisligim var
Simdi masallahi var, üc yasindan sonra öyle güzel yoluna girdi ki hersey
Ama kolay degil, neyse yasa ve gör. Zor olmasi kötü oldugu anlamina gelmiyor ama
Asla sikayet etmiyorum cok memnunum

Genişletmek için tıkla...

lequim .!.:

Çok çok özür dileyerek bir şey sormak istiyorum, ama lütfen linç etmeyin beni
Gerçekten çok masumca anlamaya calısıyorum
Ben de bebek için uğraşıyorum 8-9 aydır.
Etrafımda hiç küçük bebek nasıl büyür yakından sahit olmadım görmedim yani sevdim en fazla bir kaç saat o kadar.

Bebeğim oldugunu hayal ettiğimde ise her şey bana güllük gülistanlık geliyor. Bir tek uykusuzluk zor olacaktır diye düşünüyorum, o da ilk aylar ve bebiş uyudukça ben de uyurum diye düşünüyorum.
Çalışan bir insanım, yıllardır en uzun tatilim balayındaydı, 10 senedir aralıksız çalışıyorum ve şunu düşünüyorum, evde bebekle olmak ne kadar zor olabilir?
Yani günün sonunda evdesin işte, bebişle beraber günler mis gibi geçer gibi geliyor.

Sonra burada banyo bile yapamayan tuvalete zor giden yeni anneleri okuyorum ben mi bihaberim olaydan diyorum.
Bütün arkadaş çevrem çocuklu ve herkes bana bugünlerini cok arıcaksın, derdin mi yok çocuk istiyorsun olabildiğince geciktir tarzı konuşuyorlar ve bunu da anlayamıyorum.

Tabiri cok yerinde olmayacak ama bekara boşanmak gibi kolay mı geliyor uzaktan?

Bunu gerçekten tüm iyi niyetimle soruyorum, gerçekten bu kadar zor mu, ben mi cok polyannacı yaklaşıyorum olaylara yoksa hormonel olarak mı daha tahammülsüz ve hassas oluyor kadınlar.

Önemli not: Yeni anneler, bebiş büyütmüşler, tüm anneler hatta, hepinizi öperim. Yaşayan bilir yaşadığını, ben tüm iyi niyetimle bunu yaşamadığım için anlamaya çalışıyorum.

Niyetim kimseyi incitmek değil.

Ve dilerim buraya, başına gelince görürsüncü bir tayfa gelmez.. olabildidğince hassas yazmaya çalıştım. Siz de hassas bir şekilde anlamaya calısırsanız sevinirim

Genişletmek için tıkla...

Night Club .!.:

"Olmasa mıydı, çocuğum olmasa daha mı iyiydi, benden olmuyor galiba, hem kendimi hem çocuğumu yaktım

Genişletmek için tıkla...

Night Club .!.:

Esas o endişe kısmı bitiriyor insanı işte. Her yönden düşünmek, önde düşünmek zorunda hissetmek.
Aslında başka bir konuda, başka bir düşünce yönümü paylaşmıştım; buraya da kopyalayayım:

Ben bunu bir başka açıdan daha düşünüyorum; bilgi beraberinde ağır bir sorumluluğu getiriyor. Çok klasik "Cahillik mutluluktur" olayı var ya aslında biraz o. Eski zamanların annelerine bakalım kuşak kuşak; bildikleri nelerdi? Dünyaya dair ne kadar neyi biliyorlardı-görüyorlardı? Çocuk gelişimi üzerine kaç farklı yöntem tanıyorlardı? Ya da atıyorum bir emzik varken, ikinci üçüncü dördüncü çeşit ve markası var mıydı? Yarar- zarar kısmına ne kadar hakimdiler? Ya da bilgi bu kadar kişinin fikri altında parçalara bölünmüş müydü, yoksa daha mı tekti?

Şimdi bir de bu bindi annelerin üzerine.
Aslında bildiğimiz kadar kontrolde çırpınırken gebertiyoruz kendi kendimizi. Bu da sevginin bencil kısmı zaten; o akışa bırakıvermeyi milyon çeşit içinde "Hangisinin akışında olmalı?" kısmını düşünürken kolay kolay başaramaz olduk ve bu da kendimizden çalmamızı daha çoğaltan bi etken oldu. Aslında bizim zamanımız en kendini süpürge etmeye meyilli halde.

Ne vardı misal; şekerli su; hiçbir itiraz yoktu; dayadılar geçtiler cokur cokur içtik.
Şimdi? Zararı biliniyor şekerin ve her bir yerden sağlıkla besleme için şekeri tutmaya çalışan anneler var, çocuğunu bunca reklam-sosyal medya- kıyas arasında en sağlıklı halde tutmaya çabalarken o şekeri yememesi için çocuğunun taklalara gelenleri var. Ben çocuğuma ilk çikolata-şekerini belki geçtiğimiz bir iki ay önce verdim ve o yerken yarı yarıya bir suçluluk duygusu ile canımı salladım, annemin böyle bir derdinin olmadığından eminim. :)

Şunu fark ettim ki biraz "Cahil" dediğimiz tarafa geçivermek gerekiyor. Biraz görmeyivermek, bilmeyivermek, amaaan demek gerekiyor. Aslında bu konu benim de kendimi törpülemeye çalıştığım tarafı hızlandıran ve bunda daha kararlı hale getiren bir konu oldu.

Bu kısmı da genel anlatıyorum;
Aynı eziyetli annelikten geçtiğim, kendime "Olmasa mıydı, çocuğum olmasa daha mı iyiydi, benden olmuyor galiba, hem kendimi hem çocuğumu yaktım... Eski günlerimi özledim" kısmında baya eşelendiğim için biliyorum bu anne modelini: "Tüm bilgilerin eşliğinde, mükemmel anne olma yolunda yorgun düşmüş, kendini daha neresinden feda edeceğini şaşmış-feda ettikçe bencilleşmiş, çocuğu için aklındaki doğruyu uygulama çabasında gerilmiş ve derin öfkelere gark olmuş-artık her şeyi işkenceye dönüşmüş, tahammülü tükenmiş, hep bir sorumluluğum var artık bittim ben diyerek belki %30 gitmesi gereken ve bu oranı da yavaş yavaş geri kazanılacak özgürlüğünün, kafasında %95ini yiyen, hayatını artık hep çocuğuna göre yaşamak zorunda olacağını düşünen, oysa çocuğunun da annesine göre rotalar çizeceği kısmını atlayan"

Kendimi iyice sıkıp çocuğumla o kısır döngüye girdiğimizi fark ettikten sonra (Kendi annem-yaşadıklarım-tahliller derken) yavaş yavaş değişme yoluna girdim. Hala arada gel-gitli hissederim ama o da durulacak, annem etkisi diyorum o. Çünkü beynimi her bir araya geldiğimizde güzel yıkar -bakamadın, öyle hasta olacak, öyle yapılmaz, şunu yedirmen lazımdı, bugün şununu yemedi, tamam yemeyiversin canım çocuk bu yemediği zaman olur ama yarın yedirmeye çalışalım, okula başlayınca ayy nasıl delirirsin kim bilir, şimdi gözünün önünde iyi günleri, bunun daha zoru var, ayrılacaksınız- falan fistan diyerekten.
Bunlar sürekli telaffuz edile edile sıkıldım "Kendileri büyüdükçe, dertleri de büyüyor" lafı aynı zamanda annemin en favorilerinden biridir. Ama şunu atlar: Kendileri büyüdükçe, dertleri de büyüyor, akılları da büyüyor, kendilerini savunma mekanızmaları da gelişiyor, hayatta kalmayı öğreniyorlar.

Kendi şartlarında artık dala tutunmayı öğrenmiş birinin altında durup ayaklarından destek olmaya gerek kalmayacağını, sadece bizim "Anne" olarak eskiden beridir bu koruma kollama sürekli çözme çabasında olmaya alışıp kendimizi çoğu kez gereksiz sıkacağımızı, çocuğun 6 yaşında-18 yaşındaki dertlerinin aynı oranda onun çözme kapasitesi dahilinde olduğunu kimse söylemiyor ama :) Biz kendimizi, içinde bulunduğumuz kültür sebebiyle belki, aşırı hırpalamaya çok müsaitiz.


Doğumdan sonra (Ki baya zorlu bir dönemdi oğlumun özel durumları sebebiyle ve annem faktörü altında) delirmelerde gezerken, buradan sevdiğim bir üye (Geldiysen okuduysan seviliyorsun bil) "Yahu saldım çayıra Mevla'm kayıra tamaaam bu kadaar" demişti. O an sadece bunu duymam gerekiyordu. Sadece bunu. En uçtakinin (sıkıntının), öteki en ucunu düşünmeye ihtiyacım vardı (rahatı).
Bazen sadece bu gerekiyor, bazen sadece "Armut dibine düşer yeaa" gerekiyor, bazen "Boynuz kulağı geçer, amaan kendi halletsin" demek gerekiyor. Biz de ne dertlerden geçtik de hallettik, annelerimiz ne kadar doğruydular?

Çocuklarımızdan çok, bilgimizin ağırlığını taşımaya çalışıyoruz esas.
Benim zamanımıza dair gözlemim daha çok bu yönde.

...

Bu açıdan bir bakış atmakta da fayda var bence.

Genişletmek için tıkla...

Gelinlerce .!.:

Allah ömür ve izin verirse benim destekçilerim var. insanla bir tutulmaz evet ama bir kedim var onun da saatlerce miyavlamasına gece bizim üstümüze atlamasına falan alışığız. yeri geliyor poposuna vuruyorum (çiçeklerin toprağına tuvaletini yapıyor) çok yavaş vursam da sonrasında pişmanlık duyuyorum.
ablam yeğenimi bizimle avm ye yolladı çocuğun elinde ağlayacaktım öyle terbiyesiz arsız bir çocukta değil ama tutturdu avm ye geri dönüp oyuncaklara binelim diye dakikalarca ağladı arabada, bir de tatlı ki teyze du du du du beni dinle diyo :))) ama insan o anda çıldırabiliyor.
umarım uysal sağlıklık hayırlı evlatlarımız olur.

Genişletmek için tıkla...

tatlialirim .!.:

amin, kediyle köpekle karsilastirma ama asla, yani sonradan sasirma diye diyorum
Baya bir fark var
Tabi bebekten bebege degisen seyler bunlar
Sansima böyle bir dönemden gectim
Benim avmlerde ya da herhangi bir yerde cektigim zorluklari anlatmam destan olurdu
Yani sadece bu yüzden disari cikmaktan vazgecerdim bagir cagir yaka paca ciktigimi bilirim
Saclarima kadar yoldu oglusum
Büyüme ataklari falan kiminde cok daha agir olabiliyor, karakter farki da var
Benim oglan dünyaya hükmedecek gücte bir cocuk
Bu yaz köye götürdüm istisnasiz herkes sasiriyor, böyle birsey görmedik diyorlar
bagirirken damarlari cikiyor, asla tutulmuyor
Kendine güveni tam
Ama artik bu dönemleri atlattim dünyanin en tatli beybisi oldu, unuttum gitti bak
Üc yas miladimiz bizim
Esimden dayak yedigimi düsündürecek morluklarim oluyordu yüzümde
Ya dudagim patliyordu ya da bir yerim morariyordu
Uykuda bile kafa atiyor, yanlislikla acitacagini düsünmeden firlattigi oyuncaklar yüzüme isabet ediyor
ama cok tatli bir görse asiiigm asik

Genişletmek için tıkla...