Evet, olmaz mı
Empati bu kadar zor bi şey değil ki.
Rolleri değiştirin kafanızda. 15 yaşındasınız mesela, hayatınızda ilk defa yan sınıftaki çocuktan hoşlanmışsınız, o da sizinle ilgileniyor. Kendinizi tanımaya, duygularınızı anlamlandırmaya, ilişki nedir diye tecrübe edinmeye çalıştığınız yaşlardasınız ve bi ilişkiye başlıyosunuz.
Başınızda da bi anne var ve sizi dinleyip anlamak yerine, ihtiyaç duydugunuzda destek olmak, yol göstermek yerine, dünyayı ve duygularınızı tanımanıza izin vermek yerine sizi kısıtlıyor, aşağı görüyor, maddi manevi baskı kurmaya çalışıyor üstünüzde, kalıplara sıkıştırıyor. Bütün kişişel gelişiminizin içine ediyor tabiri caizse.
Siz bu hikayedeki anneyi ister misiniz başınızda bi evlat olarak? Daha da ilerisi siz bu hikayedeki anne mi olmak istiyorsunuz gerçekten ya da bu hikayeyi iki çocuklu yetişkin bi kadın üzerinde mi denemek istiyorsunuz? Seninle konuşmam, yüzüne bakmam diyerek annesinin özel hayatını terbiye eden bi kadın olmak mı arzunuz? Bence değil. Olmamalı.
Hayır kadın gercekten kendine zarar verecek ilişkiler içinde olsa yardım da edemeyeceksiniz bu gidişle. Zira bu iş 15 yasında da böyledir 55 yasında da. Her şeye anlamlı anlamsız yasaklar getiren, sizi dinlemeyen, anlamayan, hic onaylamayan birinin söyledigi dogruları duymazsınız bile. Cünkü zamanında o da sizin dogrularınızı duymamıstır. Tavsiyesini dinlemezsiniz cünkü o sizi hic dinlememistir.
Kulağınıza garip gelen o soru var ya, anne nasıl gidiyo sorusu. Aslında dünyanın en olağan sorusu. Nasılsın, iyi misin, özel hayatında mutlu musun diye en yakınlarımız da sormayacaksa kim soracak? Sorun o yüzden, dinleyin.
O başkalarının hayatını kendi işi haline getirmiş boş boş konuşan insan kalabalığı kim, sizin neyiniz, ne yapmışlar sizin için bugüne kadar ki fikirleri, ahlakları sizin için bu kadar önemli? Ki hakkında konuştuğumuz kadın anneniz. Kime daha çok bağlısınız, kim daha çok mutlulugu hak ediyor, anneniz üzerinden size bile laf edebecek kadar tıynetsiz insan toplulugu mu yoksa anneniz mi?