Annem ve giyimi utanıyorum

HanimKelesimiGetir .!.:

Çok fark olur durumlarla bir taraf belkide düzelecek ama kendine fırsat vermiyorda ola bilir herhalde.
Biraz cesaret edebilme gücünü kendinde bulabilirse düzelebilir belki,yaşadığı durum da önemli burada.

Genişletmek için tıkla...

Mune .!.:

İşte o yüzden konuya da yazmıştım keşke anne de bir üyelik alsa da kendisini anlatsa diye, tahminim biz yaşlarda bir kadın Ahretlik, yeni nesile göre daha farklı büyümüş, sen ben asıl mesele ne anlarız kadın üye olup anlatsa, çünkü bizim ebeveynlerin büyüttüğü kuşaktan geliyor anne. Biliyorsun eskiden büyükler de az değildi, birkaç kuşağın içinden geçtiler resmen, tabular örfler ayıplar kız çocuklarının henüz çıkan memelerinin bile gizletildiği kat kat giydirildiği dönemler

Genişletmek için tıkla...

Madamgazel .!.:

Kesinlikle katiliyorum orasi ayri ama ben bizim cürümüs toplumun o kadin o rahat ettigi kiyafetle bir kafeye gitse direk bakip dalga geciceginden hatta biyik altindan gülüceginden aufm kadar eminim

Yahu basimiza geldi üstelik babaannem temiz giyinirdi sadece yöresel kiyafetine bakip güldüler

Ve bunu yapan bir Avuc kadinlardi erkekler degildi kadinlar bakip gülmüstü

Babaannemizi alip terasa götürmüstük yoksa kardesim ve ben kavga cikarabilirdik daha sonrasin da ayni kafeye yine götürdük cünkü sevmisti ay utandim falan asla onlar utansin

Ben annemi de kirmam valla kime ne nasil rahatsa öyle giyinsin

Benim icin kisisel bakim önemli

Genişletmek için tıkla...

HanimKelesimiGetir .!.:

Bizler gene şanslı kuşaktan geliyoruz ahretlik,en azından kendim için söyleyim çok rahat da büyümedim çok da sıkı büyümedim şanslıydım en azından.Bahsettiğin kat kat giyim olayını hiç yaşamadım sokağa çıkar arkadaşlarımla oynardım saygı ve hafifte osa korku vardı bizlerde.

Genişletmek için tıkla...

smuwiLa .!.:

İstifçilik her zaman kurtlanan, böceklenen yiyeceklerle yaşamak olmayabilir. Mesela alıp alıp giymeye kıyamamakta istifçilik ya da kavanoz, şişe, dondurma kabı biriktirmek lazım olur diye.
Çeşit çeşit ev tekstil eşyası olup sürekli aynılarını kullanmakta örneğin. Belli bir yaşın üstünde bu davranış halis mi acaba diye düşünmeye başladım.

Genişletmek için tıkla...

Mune .!.:

İstifçilikte kurtlanan yemekleri saklamak da mı var

Ama ben herkesin istifçilik maksatlı kıyafet sakladığını düşünmüyorum, şimdi hala bu adetle büyütülen var mı bilmiyorum fakat bizim kuşak ve önceki nesiller için yazıyorum, eskiden insanlara dolabında mutlaka birkaç takım kullanılmamış çamaşır ve pijama, birkaç takım kullanılmamış kıyafet bulundur derlerdi, hastaneye muayeneye gidersin, ameliyat olursun hastanelere temiz gidilir diyorlardı, hatta ben ailemdeki herkesin muayeneye giderken önce öz bakım yaptıklarını, o kenarda tuttukları temiz çamaşırları ve kıyafetleri giydiklerini görürdüm, bu sebeple kenarda birkaç yeni kıyafet çamaşır tutan da var.

Genişletmek için tıkla...

smuwiLa .!.:

İstifçilik çöp ev gibi olur benzeri bir şey demişti bir üye, yani hiç bir şeyin atılmaması. Bence hiç bir şey değil de bazı şeylerin atılamaması durumu da olabiliyor. Ev temiz oluyor ama kalabalık oluyor, her şeyden fazla fazla bulundurulabiliyor. Lazım olur diye bir sürü dondurma kabı, salça kavanozları, turşu bidonları falan. Bir sürü tencere vardır hali hazırda ama kutuda, kullanılmaz. Israrla kararmış, kulpları olmayanı kullanmaya devam etmek gibi benim dediğim. Ya da 1 evde 4 tane çaydanlık olması örneğin, üstelik evde çay sevende yoktur. 5 kişilik ailede sabah kahvaltıda sadece 2 kişi içer. Ve kendileri alırlar, hediye ya da çocuğunun aldığı değil. Gelgelelim kullanmazlar ama.

Genişletmek için tıkla...

lavinyaaya .!.:

Az önce tartışma yaşadım onu alıp dışarı çıkarayım dedim gezeriz filan hazırlandım.cafeye filan dedim belki götürürüm
Hani köy gibi bir yerde de yaşamıyoruz imkan da var dolapta kıyafetlerde keza öyle. Bir baktım rezalat şekilde giyinmiş saçma sapan bir renk eski bas örtüsü uzun bluz saçma sapan bir etek çorap terlik.ustelik sürekli aynı şeyler giyiyor yıkamiyor doğru dürüst.Psikolojik olarak zaten normal biri değil ama en azından ben hani düzgünce" düzgün bir şeyler giy değiştir dedim öyle gidelim" başladı terslemeye. onu kalıbından çıkaramamak beni yordu artık dedim ben bir yere gitmiyorum seninle ne yaparsan yap.Kardesimle gonderdim ben gitmedim.27 yaşındayım o 50 küsür arkadaşlar bu yaşına kadar hep kabul ettim yeri geldi el büklüm oldum ama artık kabullenemiyorum ben çok fazla bu tarz konu var hatta ev hayatımda ama yorduldum ben kötü hissediyorum. Bir çoğunuz öyle kabul et diyor ama olmuyor kendi değer kavramımi yitirdim doğru yolu göstermek istiyorum ama aşağılanma hissi yaşatıyor bana. Arkadaş,yabancı ortamıma sokamadim yıllardır soksamda hep beni yerle bir etti yüzümü kizartti kabul ettim ama yorduldum kendimi iyi hissetmiyorum napmam gerek? Psikolojik desteğe sanırım ihtiyacım var bu bir sorundu onun dışında evde sürekli değersizlik hissi yaşatılıyor bana bu beni çok yordu.Ev adına bir çok harcama yaptım bir milyonu geçmiştir ama yine değersiz başarısız görülüyorum. Varlığım adına sanki onlar mutsuz.Yaranmak için de yapmadım bunları tabi içimden geldi hep her şey ailemi birleştirici bir çatı altında tutma çabam oldu ama galiba ben çok yoruldum ne manevî olarak ne maddi olarak artık elimi cebime atmak istemiyorum kendi hayatımı çok kaçırdım üzgünüm içimi döktüm çevrem onu böyle kabul etmemi söylüyor ama kimse benim artık psikolojik olarak çöktüğümu görmuyor artık ne konusunu açıyorum onlara ne yardım talep ediyorum ...

Genişletmek için tıkla...

lavinyaaya .!.:

Az önce tartışma yaşadım onu alıp dışarı çıkarayım dedim gezeriz filan hazırlandım.cafeye filan dedim belki götürürüm
Hani köy gibi bir yerde de yaşamıyoruz imkan da var dolapta kıyafetlerde keza öyle. Bir baktım rezalat şekilde giyinmiş saçma sapan bir renk eski bas örtüsü uzun bluz saçma sapan bir etek çorap terlik.ustelik sürekli aynı şeyler giyiyor yıkamiyor doğru dürüst.Psikolojik olarak zaten normal biri değil ama en azından ben hani düzgünce" düzgün bir şeyler giy değiştir dedim öyle gidelim" başladı terslemeye. onu kalıbından çıkaramamak beni yordu artık dedim ben bir yere gitmiyorum seninle ne yaparsan yap.Kardesimle gonderdim ben gitmedim.27 yaşındayım o 50 küsür arkadaşlar bu yaşına kadar hep kabul ettim yeri geldi el büklüm oldum ama artık kabullenemiyorum ben çok fazla bu tarz konu var hatta ev hayatımda ama yorduldum ben kötü hissediyorum. Bir çoğunuz öyle kabul et diyor ama olmuyor kendi değer kavramımi yitirdim doğru yolu göstermek istiyorum ama aşağılanma hissi yaşatıyor bana. Arkadaş,yabancı ortamıma sokamadim yıllardır soksamda hep beni yerle bir etti yüzümü kizartti kabul ettim ama yorduldum kendimi iyi hissetmiyorum napmam gerek? Psikolojik desteğe sanırım ihtiyacım var bu bir sorundu onun dışında evde sürekli değersizlik hissi yaşatılıyor bana bu beni çok yordu.Ev adına bir çok harcama yaptım bir milyonu geçmiştir ama yine değersiz başarısız görülüyorum. Varlığım adına sanki onlar mutsuz.Yaranmak için de yapmadım bunları tabi içimden geldi hep her şey ailemi birleştirici bir çatı altında tutma çabam oldu ama galiba ben çok yoruldum ne manevî olarak ne maddi olarak artık elimi cebime atmak istemiyorum kendi hayatımı çok kaçırdım üzgünüm içimi döktüm çevrem onu böyle kabul etmemi söylüyor ama kimse benim artık psikolojik olarak çöktüğümu görmuyor artık ne konusunu açıyorum onlara ne yardım talep ediyorum ...

Genişletmek için tıkla...

lavinyaaya .!.:

Az önce tartışma yaşadım onu alıp dışarı çıkarayım dedim gezeriz filan hazırlandım.cafeye filan dedim belki götürürüm
Hani köy gibi bir yerde de yaşamıyoruz imkan da var dolapta kıyafetlerde keza öyle. Bir baktım rezalat şekilde giyinmiş saçma sapan bir renk eski bas örtüsü uzun bluz saçma sapan bir etek çorap terlik.ustelik sürekli aynı şeyler giyiyor yıkamiyor doğru dürüst.Psikolojik olarak zaten normal biri değil ama en azından ben hani düzgünce" düzgün bir şeyler giy değiştir dedim öyle gidelim" başladı terslemeye. onu kalıbından çıkaramamak beni yordu artık dedim ben bir yere gitmiyorum seninle ne yaparsan yap.Kardesimle gonderdim ben gitmedim.27 yaşındayım o 50 küsür arkadaşlar bu yaşına kadar hep kabul ettim yeri geldi el büklüm oldum ama artık kabullenemiyorum ben çok fazla bu tarz konu var hatta ev hayatımda ama yorduldum ben kötü hissediyorum. Bir çoğunuz öyle kabul et diyor ama olmuyor kendi değer kavramımi yitirdim doğru yolu göstermek istiyorum ama aşağılanma hissi yaşatıyor bana. Arkadaş,yabancı ortamıma sokamadim yıllardır soksamda hep beni yerle bir etti yüzümü kizartti kabul ettim ama yorduldum kendimi iyi hissetmiyorum napmam gerek? Psikolojik desteğe sanırım ihtiyacım var bu bir sorundu onun dışında evde sürekli değersizlik hissi yaşatılıyor bana bu beni çok yordu.Ev adına bir çok harcama yaptım bir milyonu geçmiştir ama yine değersiz başarısız görülüyorum. Varlığım adına sanki onlar mutsuz.Yaranmak için de yapmadım bunları tabi içimden geldi hep her şey ailemi birleştirici bir çatı altında tutma çabam oldu ama galiba ben çok yoruldum ne manevî olarak ne maddi olarak artık elimi cebime atmak istemiyorum kendi hayatımı çok kaçırdım üzgünüm içimi döktüm çevrem onu böyle kabul etmemi söylüyor ama kimse benim artık psikolojik olarak çöktüğümu görmuyor artık ne konusunu açıyorum onlara ne yardım talep ediyorum ...

Genişletmek için tıkla...

Mune .!.:

Ben de öyle ama arkadaş çevremde vardı kendini sarıp sarmalamak zorunda olanlar, hiçbir şey yapamasa kambur yürür ellerini göğüslerinde bağdaştırırlardı, onlara göre rahat bir kızdım garipsiyorlardı ayıp mayıp takmayışımı, bedenimden mi utanacağım erkek çocukları göğüs bağır açık gezerken bilmiş teyzelere de yapıştırırdım lafı ama 1990 öncesi doğanlarda yaşandı böyle şeyler, kısıtlanan her şeyine ayıp denilen kendisiyle ilgili kararlarda bile yok sayılan kuşaklar yetişti, hala da bu kafa yapısıyla büyütülen kız çocukları var.

Genişletmek için tıkla...

Mune .!.:

Amerika’da çok yaygın diye biliyorum istifçilik ve onların evleri gırtlağına kadar dolu oluyor geçecek yer bulamıyorsunuz, fi tarihten beri ellerinde olan hiçbir şeyi atmıyorlar ve dışarıdan da bir şeyler taşıyıp duruyorlar, evleri artık çöp eve dönüyor


Bizdeki istifçiler daha derli toplu sanki, Avrupa ülkelerindeki istifçilerle kıyaslayınca bizim insanlarımızda tam olarak bir istifçilik yok takıntılı oldukları şeyle alakalı eşyaları fazla fazla alıp kenara koyma var gibi

Mesela kimi mutfak eşyalarına çok takıntılıdır günlük kullanımda ayrı olacak misafirde ayrı olacak, kalabalık gelen olursa büyük çaydanlıkları olacak, bizim istifçilik Türk kültüründeki gelenek göreneklerle yoğrulmuş bana kalırsa, misafir ağırlama misafire her şeyin en güzelini çıkarmak gelenektir ya bizde, bir de her şey bol bol yapılır çay bitti diyemez mesela, iyi ağırlayamadığını düşünüp utanır.

Yoğurt kabı gibi dışarıdan alınan saklama kabı görevi de gören malzemelerin atılmama sebebi eskiler varlıklı olsun olmasın geri dönüşüm bilinciyle büyümüş, hep bir şeyleri başka bir şeye dönüştürmüşler, şimdi adına patchwork denilse de eskiler 40 yama der, 40 yama bu bilinçten doğmuştur eskiyenleri dönüştürüp yeniden kullanmışlar, keza hanım dilendi bey beğendi diye bir tığ işi motifi vardır o da öyle, hatırlıyorum anneannem babaannem eskiyen eşarplarını bile atmaz onları tülbentlerin kenarına işledikleri oyalarda veya ördükleri bir bluzun süslemelerinde kullanırlardı.


İstifçilik kendi arasında kategorize ediliyor olsa bizdeki kültürel istifçilik olabilir

Genişletmek için tıkla...