Merhaba bayanlar,
11 aylik bebegim var. Ben oyle cok fazla gecmisi dusunen, gecmis anilarda yasayan biri degilimdir ama bebegim olduktan sonra cok fazla kendi cocukluguma gidiyorum. Cogu kiside de boyle oluyormus zaten, cocukla cocuklugunu bir defa daha yasiyormus insan. Sunu goruyorum ki ben evlenene kadar hep dayak yemisim. Annem, babam, erkek kardesim... Annem beni cok doverdi, hergun doverdi. Cok iyi hatirliyorum, her gece Allah a dua ederdim annem beni dovmesin diye. Ama oyle boyle degil, agza alinmayacak laflar savurarak, evire cevire doverdi. Doverken kendinden gecerdi, gozleri yuvasindan firlardi, agzi yuzu hirsindan yamulurdu. Gercekten cok uslu bir cocuktum, hicbir zararim yoktu, sokak nedir bilmezdim, evden disari cikmazdim, hatta hala kendisi de anlatir ne kadar uslu oldugumu. Bebegin de sana cekerse senin gibi uslu olur der. Hem dover, hem sever de degildi, tek optugu zamanlar bayramdan bayrama elini optukten sonraki opmesidir. Cok cocukla ugrastigindan da degil, iki kardestik. Kv-kp ye sinirlenip bizi dovuyor da degildi, cunku kv-kp koydeydi, senede bir ay gorurduk. Kendisini de ananem-dedem hic dovmemis, hep anlatirlardi. Velhasili kelam ben hic annemden iyi bir annelik ogrenmemisim. Bir kayserili uvey anne cikti, ulke yerinden oynadi, ama iskence kismi olmasa bile dayak kismi anneminki gibiydi, ben goruntulere zaten asinaydim. Hep anne olunca anlarsin derler ya, anne oldum ve annemi anlamiyorum, insan evladini, hem de masum, savunmasiz bir cocugu boyle dover mi? Arkadaslarim bebegine annelik yaparken, annem soyle anneydi, boyle anneydi, ben hic onun gibi degilim diyor, oysa benim icin tam tersi. Bebegimden sonra resmen annemden hissen daha da uzaklistigimi hissediyorum.