- 27 Ağustos 2017
- 3.516
- 5.895
- 158
- 30
- Konu Sahibi gulfem2017
-
- #81
Çok fazla tabi ki. Siz hayatınızın yarısını annenizin yanında geçiriyorsunuz. Bence eşinizle bu kadar ayrı kalmanız hiç hoş değil. 1 haftadan fazla kalmak abartılı olur.
Kendi içimde yaşadığım karmaşıklıklardan bir şeylerin yolunda olmadığının farkındayim aynen dediğiniz gibi partnere bağımlılıkta mevcut ama insan birinden duymadıkca böyle durumların farkına varamiyor en kötüsü de bazen yaşadığımız hayat şartları ve yaşananlar biz istemesekte bu his bozukluklarinin içerisine sürüklüyor.. bı kaçış kurtuluş gibi oldu zaman zaman.. kendi evimi eşimi annemin önüne kıyamadım başından beri.. illaki buna sebep olan birçok şey vardır ama karşımda güvendiğim birinden bunun yanlış olduğunu tutarlı bir şekilde duysaydim belki böyle olmazdı.. ama illa birinden duymayada gerek yok .. galiba insan bazen suçu başkalarında arıyor.. kendim doğruyu bulup onun peşinden gitmeliyim.. işte her konuda ikilemde kalıyorum kararsızlık offff kendimden bıktımAçıkcası durumunuzu analiz etmek için psikoloji eğitimi almak şart değil.
Konunuzdan ve yorumlara verdiğiniz cevaplardan sağlıklı düşünemediğiniz
çok net bir şekilde belli oluyor.
Sizinki anneye bağlılık değil bağımlılık.
Birey olduğunuzun farkında değilsiniz ki
eş olduğunuzun farkına varabilesiniz.
Bağımlı kişilik özellikleri sergilediğinizi düşünüyorum.
Bu çoğunlukla romantik ilişkilerde partnere bağımlılık olarak kendini gösterse de nadiren ebeveyne bağımlılık olarak da yaşanabiliyor.
Yetişkin bir insan annesi bile olsa bir başkasının sözlerinden bu derece etkilenmemeli.
Kendi evini,eşini üç ayda bir bırakıp ailesinde 1-2 ay kalmamalı.
Anneniz sızlandı diye vicdanen rahatsız olmanız annenizin sizi,manipüle edip istediğini yaptırmayı başardığını gösteriyor.
Bu zamana kadar bu düzeni devam ettirmeniz,kendinizi ve annenizin taleplerini sorgulamayışınız gerçekten çok ilginç.
Yetiştirilme tarzınızdan ve ebeveynlerinizin çocukluktan itibaren size olan yanlış yaklaşımlarından kaynaklı psikolojik sıkıntılarınız olduğunu düşünüyorum.
Altta yatan sebepleri tespit etmedikçe bakış açınızı değiştirmeniz ve kalıcı bir davranış düzenlemesi yapmanız mümkün değil.
Bunun için de profesyonel yardım almalısınız.
Lütfen psikolojik destek alın.Kendi içimde yaşadığım karmaşıklıklardan bir şeylerin yolunda olmadığının farkındayim aynen dediğiniz gibi partnere bağımlılıkta mevcut ama insan birinden duymadıkca böyle durumların farkına varamiyor en kötüsü de bazen yaşadığımız hayat şartları ve yaşananlar biz istemesekte bu his bozukluklarinin içerisine sürüklüyor.. bı kaçış kurtuluş gibi oldu zaman zaman.. kendi evimi eşimi annemin önüne kıyamadım başından beri.. illaki buna sebep olan birçok şey vardır ama karşımda güvendiğim birinden bunun yanlış olduğunu tutarlı bir şekilde duysaydim belki böyle olmazdı.. ama illa birinden duymayada gerek yok .. galiba insan bazen suçu başkalarında arıyor.. kendim doğruyu bulup onun peşinden gitmeliyim.. işte her konuda ikilemde kalıyorum kararsızlık offff kendimden bıktım
Kişilik (karakter) bozukluğu psikolojik bir sorundur.Şimdi bu tiplerin psikolojisi mi bozuk yoksa karakteri mi oturmamış? Ben bunu merak ediyorum.
Ben annemlere 1 saat mesafede yaşıyorum bekarım, çalışıyorum özel günler olmasa 3 ayda 1 giderim.
Anneniz de psikolojik olarak sağlıklı değil siz de değilsiniz. Durumunuzun adı anne özlemi değil. Herkes özler annesini ama bağımlısı değildir. Siz anne kız birbirinize bağımlı bir ilişki geliştirmişsiniz. Anneniz de bu dırumdan nemalanıyor, farkında olmadan bu durumdan hoşnut oluyor.Keske olgun bir annem olsaydı eminim hiçbir şey böyle olmazdı bütün düzenim altüst oldu bir gün bana gelmemelisin evinde kalmalıdır demedi zaten sağlam bı psikolojisi yok hatta kendine bile hayri yok bende yarım yamalak tecrübemle biraz onun yarasını sarmaya çalışıyorum biraz kendim bsyler yapmaya çalışıyorum tabi her ikisi de olmuyor
Cocukları babalarından nasıl bu kadar ayrı bırakabiliyorsunuzArkadaşlar anlatacaklarim size basit gibi gelebilir ama benim hayatımda gerçekten büyük bir dert.. konuya söyle baslayayim ben 4 senelik evliyim ailemle ayrı şehirlerde yaşıyoruz üç ayda bir annemlere gelip bır - iki ay kalıyorum.annemi çok özlüyorum oda beni çağırdıkca gidiyorum..esimde müsade ediyor buraya kadar sıkıntı yok gibi görünse de kafam biraz karışık.. akrabalardan anneme bu durumun uygun olmadığını söyleyenler olmuş en yakın babam bile son zamanlar bu kadar fazla kalmama eşim in nasıl müsade ettiğini anneme sormuş.. bnde çevremden yadirgarcasina dolaylı yollarla bsyler duydum..annem bana ve oğluma düşkün ve duygularıyla hareket eden bir insan.. beni rahatlıkla çağırıyor. Eşimde rahat gönderiyor. 4 senedir bu böyle gitti ama ben bu durum yüzünden bir türlü evime adapte olamadım annemden de kopamadim hala anne ihtiyaci hissediyorum ve o yokken yalnız ve güçsüz hissediyorum.ayrica çocukla annemgile kaldığımda her ne kadar rahat olmasam da içimde anne özlemi hiç gitmiyor ne yapsam bunu asarim ayrıca hamileyim artık kendi ayakları m üzerinde durmak istiyorum ama nereden başlayacağımi ne yapacağımı bilmiyorum çok karmaşığim
Aldatma falan yok çok şükür ama çok salıvermeyede içim hiç rahat etmiyor hatta anneme bazen diyorum rahat olmadigimi o da senin eşin asla öyle bsy yapmaz seni seviyor falan deyince fikirlerim değişiyor
Yukarıdaki şu iki mesajınızdan annenizin sizi manipüle ettiği o kadar aşikar ki.Herkes ayni fikirde ben geçen yillarima acıyorum.. gerçekten derinden offfff çekiyorum. .. içimde hep yetersizlik hissi var annemi çok seviyorum ama oda psikolojik açıdan çok zayıf nereye döneceğimi şaşırmış durumdayım
İnanki ben bugün tam olarakta bunu yaptım önce eşimle konuştum bu gidisatin iyi olmadığını evime isinamadigimi bu şekilde hiç aile olamadigimizi ve bundan sonra bir takım şeylerin üstesinden beraber gelmemiz gerektiğini vs söyledim oda onayladi dediklerimi.. zaman zaman her aile de olduğu gibi birbirimize fazla kizistigimiz dönemler de gitmeyi bir rahatlama olarak görüyordum her ikimiz açısından da ... Annemle 4 senedir hergun en az bir kere konuşuruzAnneniz de psikolojik olarak sağlıklı değil siz de değilsiniz. Durumunuzun adı anne özlemi değil. Herkes özler annesini ama bağımlısı değildir. Siz anne kız birbirinize bağımlı bir ilişki geliştirmişsiniz. Anneniz de bu dırumdan nemalanıyor, farkında olmadan bu durumdan hoşnut oluyor.
Şimdi burada açmış olduğunuz konu ile problemin varlığını kabul etmiş oldumuz. Herkes yazmış durumunuzun normal olmadığını. Problem tespitinden sonra bir yol haritası çizin, eşinizle konuşun, çevrenizde akıl almaktan mutluluk duyacağınız, bilgili bir insanla derdinizi paylaşın. Konu hakkında araştırma yapın, kitap okuyun, psikoloğa gidin. Ve annenizle iletişiminizi kademe kademe azaltın.
Ayrı şehirde olduğunuzda annenizle ne sıklıkta iletişim kuruyorsunuz? Bu konuda bilgi verebilir misiniz? Ona göre tekrar yazacağım.
Az öncede bağımlı kişilik bozukluğu hakk ok nda araştırma yapmaya basladim.. inşallah faydası olur ve duzelirim.. ben ne böyle bir eş nede böyle bir anne olmak istemiyorum hiç kimse kinamasin bende bu halimden memnun değilim zatenYukarıdaki şu iki mesajınızdan annenizin sizi manipüle ettiği o kadar aşikar ki.
Lütfen tekrar okuyup yazdıklarınızı, bir de bu açıdan bakın annenize.
Bu olayı biliyorum.https://www.google.com.tr/amp/www.hurriyet.com.tr/amp/gundem/olum-koskundeki-sir-17610212
Yukarıdaki haberi bir oku istersen. O dönem bu konu çok konuşulmuştu. Ben de merakla takip etmiştim. Bir annenin çocuklarına nasıl zarar verebileceğinin en uç örneği var burada.
Benim ablam da tam da böyle anneme aşırı bağımlı o olmadan asla yapamıyor evli barklı kadın hâlâ annemin etkisinde kalıyor.Arkadaşlar anlatacaklarim size basit gibi gelebilir ama benim hayatımda gerçekten büyük bir dert.. konuya söyle baslayayim ben 4 senelik evliyim ailemle ayrı şehirlerde yaşıyoruz üç ayda bir annemlere gelip bır - iki ay kalıyorum.annemi çok özlüyorum oda beni çağırdıkca gidiyorum..esimde müsade ediyor buraya kadar sıkıntı yok gibi görünse de kafam biraz karışık.. akrabalardan anneme bu durumun uygun olmadığını söyleyenler olmuş en yakın babam bile son zamanlar bu kadar fazla kalmama eşim in nasıl müsade ettiğini anneme sormuş.. bnde çevremden yadirgarcasina dolaylı yollarla bsyler duydum..annem bana ve oğluma düşkün ve duygularıyla hareket eden bir insan.. beni rahatlıkla çağırıyor. Eşimde rahat gönderiyor. 4 senedir bu böyle gitti ama ben bu durum yüzünden bir türlü evime adapte olamadım annemden de kopamadim hala anne ihtiyaci hissediyorum ve o yokken yalnız ve güçsüz hissediyorum.ayrica çocukla annemgile kaldığımda her ne kadar rahat olmasam da içimde anne özlemi hiç gitmiyor ne yapsam bunu asarim ayrıca hamileyim artık kendi ayakları m üzerinde durmak istiyorum ama nereden başlayacağımi ne yapacağımı bilmiyorum çok karmaşığim
Anneye sık git eyvallah da 1 2 ay kalmak da nedir bence normal değil yani bu gitmelerini azaltman lazim yavaş yavaş bir anda kesmek istemiyorsanArkadaşlar anlatacaklarim size basit gibi gelebilir ama benim hayatımda gerçekten büyük bir dert.. konuya söyle baslayayim ben 4 senelik evliyim ailemle ayrı şehirlerde yaşıyoruz üç ayda bir annemlere gelip bır - iki ay kalıyorum.annemi çok özlüyorum oda beni çağırdıkca gidiyorum..esimde müsade ediyor buraya kadar sıkıntı yok gibi görünse de kafam biraz karışık.. akrabalardan anneme bu durumun uygun olmadığını söyleyenler olmuş en yakın babam bile son zamanlar bu kadar fazla kalmama eşim in nasıl müsade ettiğini anneme sormuş.. bnde çevremden yadirgarcasina dolaylı yollarla bsyler duydum..annem bana ve oğluma düşkün ve duygularıyla hareket eden bir insan.. beni rahatlıkla çağırıyor. Eşimde rahat gönderiyor. 4 senedir bu böyle gitti ama ben bu durum yüzünden bir türlü evime adapte olamadım annemden de kopamadim hala anne ihtiyaci hissediyorum ve o yokken yalnız ve güçsüz hissediyorum.ayrica çocukla annemgile kaldığımda her ne kadar rahat olmasam da içimde anne özlemi hiç gitmiyor ne yapsam bunu asarim ayrıca hamileyim artık kendi ayakları m üzerinde durmak istiyorum ama nereden başlayacağımi ne yapacağımı bilmiyorum çok karmaşığim
Burda duyduklarım dan sonra yaptığım şeyin normal olmadığını daha net anlamış oldum ve ik inşallah elimden geleni yapicam.. gerçekten hep söylerim insanın ne yapacağını bilmesinden daha güzel birşey yok.. gerçekten bu konu benim hayatımı büsbütün etkiliyor musta haberim yokmus.. şimdi ha iyi anlıyorum.. bu konuda iradem zayıf gibi görünsemde bildiğim ve emin olduğum bir konunun peşini asla ama asla bırakmam inandığım doğrudan asla vazgeçmem.. buda öyle oldu artık öğrendim ve neredeyse iş inada bindi.. zaten anneme bagimliyim ama bı arada da çok cakisiriz atisiriz lafını sözünü kaldiramam hatta bende lafimi esirgemem hiçbir şeye karşı tahammülum olmaz ve sonu hüsranla biter herşeyin.. sonrasında vicdan azabı uzulmeler telafi etme düşüncesi vs. Yani bı şekilde aklım fikrim takılı kalıyor..Tam tahmin ettiğim gibi her gün konuşuyormuşsun. Annen Gününün hepsine hakimdir diye düşünüyorum. O gün ne yaptın? Çocuk nasıl vs vs... ilk adım olarak bu konuşmaları iki günde bire indir. Zor olsa da arasa da açma. Müsait olunca ararım diye mesaj at ama bir sonraki gün ara. Yavaş yavaş konuşma sıklığını aZalt.
Eşinle konuşman büyük bir adım. Problemin adını koydun çünkü.
Zaman zaman herkes eşinden ve evinden, yaşadığı şehirden bunalır, kaçmak ister. Ama çoğunlukla evde kalıp bu durumla mücadele eder ve geçmesini bekleriz. Çünkü orası bizim yuvamızdır, acımızı, mutluluğumuzu, sevincimizi yaşadığımız yer.
Baktım tüyler ürpertici bir olay her ne kadar üç bir örnek olsada insanın hayatını baştan sona kadar etkileyen bir durumhttps://www.google.com.tr/amp/www.hurriyet.com.tr/amp/gundem/olum-koskundeki-sir-17610212
Yukarıdaki haberi bir oku istersen. O dönem bu konu çok konuşulmuştu. Ben de merakla takip etmiştim. Bir annenin çocuklarına nasıl zarar verebileceğinin en uç örneği var burada.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?