başınız sağolsun, ben annemi değil babamı kaybettım ama ınan aramızdakı bağ annamele olandan güçlüydü babamla arkadas gıbıydım, hastanede attığım çığlıklar kendımden geçmelerim hala kulağımda yankılanır kaç yıl gecmıs olsada, hala ağlarım bazı geceler, hala bazen uykumdan kalkarım ağlayarak, üstelik ben babamı kaybettığımde yaklasık 4 ay kabullenmemeıstım çunku hastalığı yoktu aklımı kaybettım sandı cevremdekıler, nübende antıdepresanlar kullandım, okul hayatımı askıya aldım, hıcbırı ıse yaramadı, 4 ay sonra okuluma dondum ınsanlara karıstım vs derken toparladım, evde yabancı dızıye başlayabılırısnız puzzle yapın, arkadaslarınıza uzulmeyın, ınanın benım yasadıklarımı yasammaıssınızdır, eski sevgilim babam olunce bendne ayrılırsan senle yasadıklarımı cümle aileme anlatırım demişti ayrıldım ve anlattıda.... arkadaslarıma benı kötüledi vs benımde arkadasım yoktu kalmamıstı hepsı benden kopmustu ama inanın ıyıkı kopmuslar suan çok daaha saglam arkadaslaıklarım var dıyorum .acınızı yaşayın, boyle şeylerın suresı olmaz, zaten aslada bıtmez üzüntünüz ama hayata devam etmenız gerekıyor farklı uğraslar bulmalısınız, onlar zaten yanımızdan gıdeceklerdı bıraz erken oldu o kadar. allah sabır versın tekrar basınız sagolsunmerhabalar, hemen konuya girmek istiyorum.
annemi ansızın kaybettim, yıllardır hastaydı.
ama kimseye şükür muhtaç değildi.
ölüm haktır, öldüğü için isyan etmiyorum.
ama ben toparlayamadım bir türlü kendimi.
psikiatriye gittim en sonunda.
benim merakım bu süreç ne kadar sürüyor?
devamlı rahatsızım.
ağlıyorum durduk yere, özlüyorum, evde tek başıma kaldım ve bu da beni üzüyor.
insanlar 1-2 defa benimle ilgilendiler sonra kendi rutin hayatlarına döndüler.
dostlarım benle olmadı.
ondan dolayıda kendimi çok yalnız hissediyorum.
bunu kendilerine söylediğimde de, bizim işimiz gücümüz var dediler.
bu da beni kırdı.
ben kimseyi yanımda olsun istemiyorum zaten, ama dost ise benim nasıl olduğumu sormalarını bbeklerdim bu ilk 1 hafta sürdü sadece.
sonra herkes kendi yoluna döndü.
kaslarım tutuluyor, spazm oluyor, hepsi psikolojik dedi doktor.
antidepresan verdi bana depresyona girmeyeyim diye.
2 ay uzun bir süre, şimdiye dek kendini toparlamış olman gerekiyordu dedi.,
bu bana çok ilginç geldi.
anamdı nasıl 2 ayda insan toparlar kendisini.
anormalmiyim, nedir nasıl bir gidişattır yaşamış olanlar lütfen benimle paylaşsın.
bu duygular nasıl anormal olabilir?
ve normal ise, ne zaman geçer yaşayanlar lütfen benimle paylaşsınlar.
Hayır anormal değilsin canım. Eğer bekarsan atlatman daha zor oluyo süreç uzuyo.merhabalar, hemen konuya girmek istiyorum.
annemi ansızın kaybettim, yıllardır hastaydı.
ama kimseye şükür muhtaç değildi.
ölüm haktır, öldüğü için isyan etmiyorum.
ama ben toparlayamadım bir türlü kendimi.
psikiatriye gittim en sonunda.
benim merakım bu süreç ne kadar sürüyor?
devamlı rahatsızım.
ağlıyorum durduk yere, özlüyorum, evde tek başıma kaldım ve bu da beni üzüyor.
insanlar 1-2 defa benimle ilgilendiler sonra kendi rutin hayatlarına döndüler.
dostlarım benle olmadı.
ondan dolayıda kendimi çok yalnız hissediyorum.
bunu kendilerine söylediğimde de, bizim işimiz gücümüz var dediler.
bu da beni kırdı.
ben kimseyi yanımda olsun istemiyorum zaten, ama dost ise benim nasıl olduğumu sormalarını bbeklerdim bu ilk 1 hafta sürdü sadece.
sonra herkes kendi yoluna döndü.
kaslarım tutuluyor, spazm oluyor, hepsi psikolojik dedi doktor.
antidepresan verdi bana depresyona girmeyeyim diye.
2 ay uzun bir süre, şimdiye dek kendini toparlamış olman gerekiyordu dedi.,
bu bana çok ilginç geldi.
anamdı nasıl 2 ayda insan toparlar kendisini.
anormalmiyim, nedir nasıl bir gidişattır yaşamış olanlar lütfen benimle paylaşsın.
bu duygular nasıl anormal olabilir?
ve normal ise, ne zaman geçer yaşayanlar lütfen benimle paylaşsınlar.
çooook doğru dediniz.
beklemiyorum kimseden birşey bu hayatta.
Allahımız var, onun için yaşıyoruz
gidene ağlamamalı aslında, kendimize ağlamalıyız diye de söylüyorum.
bizler ne kadar hazırız diye.
bu duygular çok karışık işte...
bir mantık
bir duygu
bir özlem
bir sıkıntı
sağ olun
kıymetli vaktinizi ayırmanız bile çok büyük bir şey
evet yalnızlık çok zorHayır anormal değilsin canım. Eğer bekarsan atlatman daha zor oluyo süreç uzuyo.
Evli olsaydın evliliğin getirdiği sorunlulukları yerine getirmeye çalışırken hayat akıp gidiyo. Ve eşine varsa çocuğuna tutuyosun.
Yalnızlık acıları büyütür.
Allah yar ve yardımcın olsun
başınız sağolsun, ben annemi değil babamı kaybettım ama ınan aramızdakı bağ annamele olandan güçlüydü babamla arkadas gıbıydım, hastanede attığım çığlıklar kendımden geçmelerim hala kulağımda yankılanır kaç yıl gecmıs olsada, hala ağlarım bazı geceler, hala bazen uykumdan kalkarım ağlayarak, üstelik ben babamı kaybettığımde yaklasık 4 ay kabullenmemeıstım çunku hastalığı yoktu aklımı kaybettım sandı cevremdekıler, nübende antıdepresanlar kullandım, okul hayatımı askıya aldım, hıcbırı ıse yaramadı, 4 ay sonra okuluma dondum ınsanlara karıstım vs derken toparladım, evde yabancı dızıye başlayabılırısnız puzzle yapın, arkadaslarınıza uzulmeyın, ınanın benım yasadıklarımı yasammaıssınızdır, eski sevgilim babam olunce bendne ayrılırsan senle yasadıklarımı cümle aileme anlatırım demişti ayrıldım ve anlattıda.... arkadaslarıma benı kötüledi vs benımde arkadasım yoktu kalmamıstı hepsı benden kopmustu ama inanın ıyıkı kopmuslar suan çok daaha saglam arkadaslaıklarım var dıyorum .acınızı yaşayın, boyle şeylerın suresı olmaz, zaten aslada bıtmez üzüntünüz ama hayata devam etmenız gerekıyor farklı uğraslar bulmalısınız, onlar zaten yanımızdan gıdeceklerdı bıraz erken oldu o kadar. allah sabır versın tekrar basınız sagolsun
Başınız sağolsun çok üzüldüm yazdıklarınızı okuyunca. Yalnız kalmamaya çalışın, böyle kayıplarda sevdiklerinizle kenetlenince daha kolay atlatıyorsunuz. Allah cennetinde kavuştursun inşallah sizi.
Benimde annem evlenmemi çok istedi torunlarının hayaliyle yaşadı,hep erteledim şimdi çok pişmanım ama nasip istesek te olmuyor bazen.
Elbette biz onları göremesekte onlar bizden haberdar onun için daha güçlü daha mutlu olmalıyız.
Çok zor bir süreç yanlız olman bunu zorlaştırmış Allah sabır versin,benim kardeşimde olduğu için evde şanslıydım.
Hemen geçecek bir acı değil bu, hala dışarda düşüp anne diye ağlayan çocuk görsem içim burkuluyor ağlıyorum.
Biz insanız ağlamakta gülmekte bizim için.
İnanıyorum ki Allah bizden aldığını fazlasıyla geri verecektir
Canım benim(
Rabbim sabrını versin
Öncelikle başınız sağolsun mekanı cennet olsun. Bende annemi kaybedeli geçen hafta tam 8 yıl oldu. Sabah işe gitmem için uyandırdı işe uğurladı ve bir daha olmadı. Çok zor bi durum anlatılacak bir şey değil acısı tarif edilemez ne yaparım nasıl yaşarım diyordum ev bomboş geliyordu mutsuzdum sizin gibi sürekli ağlıyordum neredeyse hergün mezarlığa gidiyordum rüyalarımda görüyordum sanki hiç gitmemiş gibi ve rüyalarım o kadar gerçekti ki uyandığımda yeniden aynı acıyı yaşıyordum. Burnun direği sızlar derler ya aynen onu yaşıyordum assosyelleşmiştim kimseyle görüşmüyordum. Zaman herşeyin ilacı gerçekten 2 ay kısa bir süre aslnda zaman geçtikçe daha çok özleyeceksiniz ama buna da alışacaksınız. Sizinde hayatınız rutine dönecek güleceksiniz gelecekle ilgili planlar yapacaksınız kısacası hayatınıza devam edeceksiniz. Sadece biraz zaman. Ben bu süre içinde evlendim ailemi kurdum iş ev hayat kaygısı kendimizi kaptırdık tabiki eksikliği hiç
Dolmuyor aklınıza her geldiğinde ağlayacaksınız ama eskisi kadar yakmayacak canınızı. Zamanla alışacaksınız yokluğuna. Yapmanız gereken tek şey dua etmek. Allah sabır versin.
Bizimkiler hakikaten ufak tefek şeylerdi ama ya, gerçekten çok boş, çok gereksiz şeyler. Onu tanıdığımda psikolojisi normal değildi, ciddi anlamda sorunları vardı ve profesyonel destek alması gerekiyordu ancak bu işler paraya bakıyor, ailesi de ilgisizdi açıkçası. Okulu uzamıştı bir dönem. Bir hobimiz vardı, bu sayede tanıştık, iyi anlaştık, birşeyler paylaşmaya başladık falan. Ben öyle bir insanımdır, kafa barıştırdığım kişilerle çok güzel, eğlenceli ve kaliteli zaman geçirmeye çalışırım ve asla sevdiklerimi ihmal etmem. Yani bende öyle "mesaj attım ama wurstria umursamadı, yazmadı" gibi bir durum bile olmaz. Neyse ben de bu kızın her derdinde yanında oldum, bana kendisi söyledi psikolojim berbat ama senin sayende artık daha iyiyim, falan diye. Bazı özel sorunları vardı, ama nasıl desem çevresindekiler de onu bu konuda çok yanlış yönlendiriyorlardı. Onu kırarlardı, sorunlarını önemsemezlerdi, kıza hasta muamelesi yaparlardı. Kendi annesi bile! Anlayışsızlardı. Sonra ona birini ayarladılar, çöpçatanlık meselesi işte. Biriyle çıkmaya başladı arkadaşlarının da "iyi gelir" düşüncelerinin teşviki ile. En başından beri çocuğu hiç gözüm tutmadı, bunu kendisine de söyledim tabi hayatın onun hayatı olduğunu, varsa bir sıkıntı nasıl olsa yaşayıp göreceğini falan ifade ederek. Benim insanlarla alakalı yorumlarım ne yazık ki çoğunlukla doğru çıkıyor özellikle ters giden birşeyler varsa. Neyse, arkadaşım dediğim kişi hayatına bu adamın girmesiyle beraber biraz değişti, farklılaştı... Gözle görülür derecede bencilleşti diyebilirim. Yani biz yine sohbet muhabbet ediyorduk ama rahatsız edici düzeyde bencil davranmaya başladı, çevresindeki diğer insanlara karşı da. Kendi istediği konu konuşulsun, kendi istediği zamanda ve saatlerde birşeyler planlayalım, yapalım, her şey ona uygun olsun yani sizin anlayacağınız devamlı "ben, ben, önce ben!" diyen biri geldi. Başkalarının derdiyle ilgilenmez oldu, arkadaş sanıp bir sıkıntımızı paylaşsak "yani... ne diyebilirim ki, ben de ne yorum yapacağımı bilmiyorum" diyen biri geldi. Ama ben onun derdini her zaman dinlemeli, her zaman ona akıl vermeliydim. Sevgilisinden hoşlanmadığımı, dikkatli olması gerektiğini söylememe rağmen inadına gibi hareketler yapmaya başladı ve bunlara tahammül etmemi bekledi. Muhtemelen sevgilisi onu şımartıyordu, başka insanlardan da bunu bekledi. En sevmediğim şeylerden biri. Benden istediğini alamayınca asileşti, iyi niyetlerimi suistimal etmeye falan başladı. Birkaç kez atıştık ama sonra düzelttik aramızı derken en sonunda patladım ve bu sabah her şeyi dile getirerek onu her yerden engelleyip hayatımdan çıkarmak zorunda kaldım. Neden çekiyorum ki? dedim kendi kendime. Böyle dostluk mu olur? Beni kaybetti. Gerçekten üstümden bir yük kalkmış gibi hissediyorum. Çok şükür büyük bir derdim yoktu ama olsaydı demek ki 2 kat daha kötüsünü görecekmişim ben ondan. Herkes olmuş iyi gün dostu... Benim rahatsız olduğum şey "bana ilgi göstermiyor" tarzı birşey değil, bencil davranması, dünyanın kendi etrafında döndüğünü sanmasıydı. Baktım ki artık tanıyamıyorum, kaba tabirle bastım tekmeyi.
Canım benim başın sağ olsun. Boşuna dememişler ateş düştüğü yeri yakar diye. Kimse annenin yerini tutamaz elbette ama bu süreci birinci dereceden yakınlarınla atlatmaya çalış. Mesela kardeşlerinle, babanla, halalarınla yada teyzelerinle. Arkadaşlık, dostluk dediğin iyi günde maalesef. Ne varsa ailende var yine. Yaralarını onlarla sarmaya çalış.
Canım benim başın sağ olsun. Boşuna dememişler ateş düştüğü yeri yakar diye. Kimse annenin yerini tutamaz elbette ama bu süreci birinci dereceden yakınlarınla atlatmaya çalış. Mesela kardeşlerinle, babanla, halalarınla yada teyzelerinle. Arkadaşlık, dostluk dediğin iyi günde maalesef. Ne varsa ailende var yine. Yaralarını onlarla sarmaya çalış.
Bende babami kaybettim. yasımı gerektigi gibi tutamadim. Icime ata ata anksiyete ve panik atak hastasi oldum
Yasını tut, aglamak istiyorsan agla. Bu sürecte sakin sıkma kendini. Konusacak kimsen yoksa istersen bana özelden yaz seve seve dinlerim seni
Aminn.
Canım, sana canım diyorum çünkü beni anlatıyorsun bana. Ben sizli bizli konuşmayı tercih ederim genelde ama anne acısı ister istemez yakınlaştırıyor insanları. Canım benim, babamı kaybettikten sonra bir nevi aramızdaki duvar kalkmıştı bizim. Çünkü babam fazlasıyla egoist bir adamdı ve ben de onu dünyadaki her şeyden çok seven 'babasının kızı' Ne zaman ki babam öldü, annemi tanımaya başladım. Hatta hayatımda ilk defa babamın öldüğü ilk gün anneme 'beraber uyuyalım mı' demiştim. Bunu söylediğimde 22 yaşındaydım. Zamanla annemin çektiklerini, hem babam hem diğer insanlardan aldığı darbeleri dinledikçe annemi dünyadaki herşeyden çok sevmeye başladım. Annem de şeker hastasıydı. Tansiyon, kolestrol, karaciğer yağlanması, romatizma, tiroid, uyku apnesi, ellerde güçsüzlük ve daha sayamadığım bir sürü hastalığı daha vardı ama kanser 8 ay içinde aldı aldı götürdü canımı. Geriye keşkeler ve onunla başbaşa geçirdiğim 7 sene kaldı. yirmi dokuz senelik hayatımda kızı gibi davrandığım 7 sene. Babam yaşasaydı bu kadarını bile yaşayamayacaktım belki de.
Kanser olduğunu abimden öğrendim henüz bir senelik evliyken. Evi barkı bırakıp anacığımın yanına koştum hemen. 8 ay boyunca yaşadığı her süreçte, her an, veda ederken bile yanında oldum. Keşke daha çok yaşasaydı da daha çok olsaydım. Onun her 'yuvana dön kızım daha yeni evlisin' deyişinde 'sana bir şey olursa yuvayı ne yapayım' diyebilseydim. Ben evliyim, derdimi paylaşacak bir eşim var belki ama kendi içimde, düştüğüm girdaplarda, ben de yalnızım. Bekar kardeşlerim var senin gibi, onlar da yalnız kaldı, her biri bir yerde hayata tutunmaya çalışıyor. Keşke sen de yalnız olmasaydın. Bir kardeşin olsaydı en azından. Seni çok iyi anlıyorum canım ama şöyle düşün, etrafında birçok kişi olsa da, hepsi acını paylaşsa da azalmıyor ki bu acı. Bak, ben gecenin bu saatinde, eşim içeride uyurken, buralarda kafa dağıtmaya çalışıyorum. Çünkü uyuyamıyorum. Gözümün önüne gelen görüntüler uyutmuyor. Çıldıracak gibi oluyorum bazen. Kendimi firenliyorum, çocuğuma bir şey olur, ondan mesulüm diyerek sabır çekiyorum. Annem benim nefesimdi, nefessiz kaldım ama inan kendimi zerre düşünmüyorum. Derdim hala annem. Nerelere gitti, iyi mi kötü mü diye diye düşünüp duruyorum. İyi olduğunu bilsem, bir işaret alsam, sonsuza kadar özlemeye razı olurdum inan. Tek isteğim onun benden uzakta, gittiği yerde iyi olması. Bunun için kendimce dualar okuyorum, yalvarıyorum Allah'a. Allah hepimizin yardımcısı olsun. Zor, işimiz çok zor ama her şeye rağmen dik durmalıyız. Annelerimiz böyle isterdi dimi... Gayret edelim canım...
Başınız sağolsun mekanı cennet olsun.Zor bir kayıp.Acınızı tam anlamıyla unutmayacaksınız hiç ama git gide hafifleyecek.Ama şimdiki kadar yakmayacak içinizi merak etmeyin eski hayatınıza döneceksiniz bir süre sonra.Allah sabır versin
Bende 4 sene önce babamı kaybettim.acısı zamanla hafifliyo ancak özlem çok artıyo.sık sık dua edin anneniz için.ben babam için dua ettiğim zamanlar çok daha huzurlu oluyorum
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?