- 15 Şubat 2015
- 13.353
- 47.094
- 798
- Konu Sahibi Coolgirl61
-
- #81
Çocuklar arasında zaten üç yaş var.Zahmetsiz anne olmadığımı nereden biliyorsunuz..
4 yıllık evlisiniz 2 çocuk annesisiniz zahmet cekseydiniz dövmeyi bırakın öpmeye kiyamazdiniz kendinizi savunmaktan vazgeçinZahmetsiz anne olmadığımı nereden biliyorsunuz..
Arkadaşım, yaşımız seninle çok da farkli sayılmaz. Bugüne kadar ne bir çocuğa ne bir hayvana en ufak bir zarar verdim, bundan sonra da asla vermem .Yok sen anlamadın olayı..Beddua değil dilek bu..
Yorumunuz için çok teşekkür ediyorum..Destek alıcam bunu başarıcam..Daha üç yaşında. Üç! Lütfen bir yardım alın. O çocukta açtığınız yaraları tamir edemez, hatalarınızı telafi edemezsiniz.
Çok öfkeli iken uzaklaşın çocuktan. Siz ona kızdıkça, vurdukça daha zor bir çocuk olacak ve kısır döngüye gireceksiniz.
Şöyle düşünün. Allah korusun çocuğunuzu kaybetseniz bu dövdüğünüz anlar aklınıza gelse ne hissedersiniz. İşte böyle ağır bir yük.
Çocuk zaman zaman sabırları zorlar. Her çocuk zorlar. Ama kızılan vurulan çocuk daha kötü olacak. Emin olun onu bu hale getiren sizsiniz.
Önce özür dileyin çocuğunuzdan. Nasıl hissetmiş olabileceğini anlatıp özür dileyin. Ve yardım alın, tedavi olun. İmkanınız yoksa geçmiş travmalarınızı hafifletebileceğiniz bir sürü teknik var uygulayın. Öfkenin altında değersizlik, başarısızlık, suçluluk va yatar. Kendinize zaman ayırıp size bu duyguları hissettiren anlarla yüzleşin. Kendi çocuk halinizi hayal edin onla konuşun ve sarılın ve her şey yolunda deyin ona.
Asla ama asla, size verilmiş bir armağan olan, Rabbimin emaneti o küçük yavrulara sabırsız olmayın. Patlarken gücünüz o yavruya yettiği için ona patlıyorsunuz. Çünkü güçsüzsünüz. Gerçekten patlama durumuna geliyosanız o çocuklara değil, annenize, kayınvalidenize eşinize patlayın.
Aynen çok zahmet cekmissssÇocuklar arasında zaten üç yaş var.
Kayınvalide ile birlikte otururken, psikolojik olarak iyi hissetmiyorken, üstüne çözümleyemediğiniz çocukluk yaralarınız varken çocuğunuz henüz iki yaşındayken hamile kalmış olmanıza rağmen bu aradaki boşlukta çocuğum olmuyor diye üzülüp derman mı aradınız?
Çok güzel anlatmışsınız..Çokta haklısınız..Kendime çeki düzen vericem..Destek alıcam..Arkadaşım, yaşımız seninle çok da farkli sayılmaz. Bugüne kadar ne bir çocuğa ne bir hayvana en ufak bir zarar verdim, bundan sonra da asla vermem .
Sen facia gibi bir ailenin içine doğduğun için bunu normallestirmissin. Zannediyorsun ki herkesin ailesi böyle. Çocuk dediğin dayak yer. En sakin insan bile bir tane cakmistir çocuğuna... Bu senin normalin.
Ama dünya bu kadar da iğrenç bir yer değil. Benim annem saman alevi gibi, hemen parlayan bir insan. Çok da sinirlidir , kendi sinirine ek tiroid problemi var onu daha sinirli yapan. Bunlara rağmen - çok iyi bir anne de olmamasina rağmen - bize elini kaldırdığını hatırlamam.
Babam kendi babasının annesine vurduğuna tanık olarak büyümus, küçük yaşta yalnız başına büyük şehre gelmis. Ama ne anneme (ki demin bahsettim, annem zor ve kavgacı biridir) ne iki çocuğuna ne de hiç sevmediğimiz birinin on seneye yakın bizim evde yaşayan çocuğuna bir gün, bir fiske vurmadı.
Yani insanlar b.k gibi ailelerden de gelseler bu döngüyü kendi elleriyle durdurabiliyorlar. Babam melaike mi mesela çocuğuna el kaldırmasın. Bilmiyor mu çocuklar simarinca korkutmak için iki tokat savurmayi?
Ama babası gibi olmak istemediği için hal hareketlerine ekstra dikkat edip bizi bu günlere getirdi.
Bir problemin varsa tedavini olursun.
Benim mesela sevgililerime karşı ani tepkilerim olurdu, uyuz olunca saçını falan çekerdim. Adamlar da hiç şikayetçi değildi, naz niyaz sanarlardi. Ama kendime yakıştıramadıgim için kurtulmanın yollarını aradım, yoga nefes terapisi falan gittim, bir şekilde kendimi sakinleştirmenin yolunu öğrendim. Artık ne kadar sinirlensem de birkaç saniye uzaklaşıp 'o hareketi yapınca/o sözü soyleyince ne olacak?' diye kendime sorabiliyorum. Cevabı "anlık bir rahatlama, pesisira daha çok üzüntü ve pismanlik" ise eğer kendime engel oluyorum ve o hareketi yapmıyorum.
Bu mesela öğrenilmiş bir şey benim icin. 7 yıldır da işliyor
Annemin karnından düzgün biri olarak dogmadim ama sevmediğim huylarimi düzeltmek için çabaladım.
Size de tavsiye ederim .
Başlarda iyimser yaklaşıp travmatik problemleriniz olduğunu düşünmek "isteyerek" yorum yaptım ama yorumları okudukça farkettiğim birşey var. Anlaşılmak istiyorsunuz ama size tepki veren anneleri anlamayı denemeyi aklınızdan geçirmiyorsunuz bile. Rencide olup, üste çıkma derdindesiniz. Mahçup olup, kendini sorgulamaktır erdem olan. Siz bunu da yapmıyorsunuz ki. Bende bir anneyim ve bir kere cocuğuma vurmadım. Bir ortamda gürültü yaptığında "bak annen döver" esprisi yapıldığında, benim oğlum göğsünü gere gere "benim annem beni dövmez" derdi. Sizin cocuklarınız neden demesin bunu?Hı hı evet sensin canım..
Tavsiyeleriniz için teşekkür ederim.. minnettarım..İşte bunlar hep yanlış dilemekten.
Hadi küçükken dilersin annem gibi olmayacağım diye ama biraz büyüdükçe annem gibi olmamak için neleri değiştirmeyelim neleri değişik yapmayalım diye bakarsın.
Sadece anne olup ondan daha iyi olmalıyım diye bakmazsın işte araya bir sürü değişken giriyor.
Kaynanayla yaşamak gibi belki söz hakkı sahibi olmamak gibi belki elinde hiç para olmaması gibi.
Bı şiddeti meşru kılmaz sadece anlatmak istediğim şu belki anneniz de kötü davrandıktan sonra gidip bir köşede ağlıyordu ama onun da sizin gibi mazeretleri vardı ahh anam gibi mi olacaktım ahh ben bu hayata mı düşecektim tam tersi ahh anamı dinleseydim kendime kıydım gibi gibi.
Bu işin en kolayı çünkü.
Olmamış yani keşke emin olup yapsaydınız çocuklarınızı.
Ama geç de değil madem farkındasınız çözüm yolları arayın. O iki masuma eziyet de çözüm yollarına yakın bir yol bile değil hem onları hem sizi daha da dine çeker sadece
Öncelikle kendinizi suçlamayın. Acilen psikolojik destek alın lütfen. Bu bir kısır döngü. Dövdükçe kendinizden daha çok nefret edeceksiniz. Kendinizden nefret ettikçe içten içe bunun sorumlusu olarak evladınızı görüp daha çok döveceksiniz. Tek başınıza halledemezsiniz. Annenizle olan geçmişinizden kalan travmaları temizlemeniz lazım. Lütfen lütfen yardım alın. Psikologa gidemezseniz devlet hastanesinde psikiyatriye gidin.O kadar üzgünüm o kadar yorgunum ki..Belki yazarsam içim bir nebze soğur diye düşünüyorum..Siz hiç anneniz hayattayken annenize hasret kaldınız mı..Hiç başkalarının annelerine özendiginiz oldu mu..
Ben kendimi bildim bileli yani çok küçük yaşlardan beri annem benim için hep korktuğum bir varlık oldu..Ne sıcaktan bir sarılma ne tatlı bir söz ne de ilgi alaka..Uzun yıllar hem psikolojik hem fizyolojik şiddet gördüm..Taa o zamanlar bir karar vermiştim..Ben asla annem gibi bir anne olmayacaktım..
Yıllar geçti ruh eşimi buldum çok severek evlendim ve nihayetinde ben de anne oldum..iki tane dünya tatlısı evladım var..Kızım 3 yaşında oğlum 3 aylık.. Kayınvalidemle birlikte yaşıyoruz ve tahmin edersiniz oldukça stresli bir hayatım var..Bana sorsanız 4 yıllık evliyim fakat 40 yılın yorgunluğu var üzerimde..Ha birde annemin laneti..
Beni üzen yıpratan asıl mesele şu ki ben de kızıma şiddet uygular hale geldim..Bunun hiçbir mazereti olamaz biliyorum fakat anlık gözüm dönüyor vuruyorum o masum yavruma..Sonrası deli gibi pişmanlıklar gözyaşlarım..Artık bu son desem de engel olamıyorum kendime..
Çok üzgünüm çok kırgınım..Hani ben annem gibi bir kadın olmayacaktım..
Teşekkür ediyorum..Destek alıcam..İster istemez öğrendiğinizi uyguluyorsunuz. İmkanınız varsa psikolojik destek alın. Kendi kendinize baş edilebilecek bir şey gibi gelmedi bana. Hayatınızdaki stresi minimuma düşürmek için bir şeyler yapabilirsiniz belki. Eşinizden de destek isteyin
bebegini sarsan, o sese eşi uyanan bir uye vardi. Sip sevdi miydi neydi uyelik adi. Eger o uyeden bahsediyorsaniz onun bebegi 10 aylikti. En son tum uyelikleri ifsa edilmişti.Böyle bir üye daha öncede geldi o zmn hamile idi. Sanırım aynı kişi. Biraz ayrinti hatırlasam açıp bakicam.
Çok teşekkür ederim..Tavsiyeleriniz çok kıymetli..Ben bu başlığı yuhlanmak ya da kendimi acındırmak için açmadım..Sizin gibi yapıcı ve yüce gönüllü insanlar yeni bir umut yeşertti gönlümde.. Gerçekten tekrar teşekkür ediyorum..Destek alıcam ve başardığımı burada paylaşacam..Şiddet göstermekte psikolojik bir rahatsızlık. Psikoloğa gidin hem yavrularınız için hemde sizin için çok iyi bir gelişme olur. Kendinizi iyi hissetmiyorsanız bir süre çocuğunuzdan uzak durun. Kayınvalideniz ilgilensin . Sizde o süre zarfında psikolojik yardım alın . İnanın herşey düzelebilir. Çaba sarf edin. Ağlamak çözüm değil ki . Hatanızı bilip de bunu düzeltmemeniz büyük hata olur
bebegini sarsan, o sese eşi uyanan bir uye vardi. Sip sevdi miydi neydi uyelik adi. Eger o uyeden bahsediyorsaniz onun bebegi 10 aylikti. En son tum uyelikleri ifsa edilmişti.
Sinirlenince çocuğun boğazını sıkan ve benim yetkililere bildirdiğim üyeden mi bahsediyorsun? Üyelik iptali yapıp kaçmıştı tepki alınca.Böyle bir üye daha öncede geldi o zmn hamile idi. Sanırım aynı kişi. Biraz ayrinti hatırlasam açıp bakicam.
Çok teşekkür ediyorum..Minnettarım..Destek alıcam ve başardığımı burada paylaşacam..Öncelikle kendinizi suçlamayın. Acilen psikolojik destek alın lütfen. Bu bir kısır döngü. Dövdükçe kendinizden daha çok nefret edeceksiniz. Kendinizden nefret ettikçe içten içe bunun sorumlusu olarak evladınızı görüp daha çok döveceksiniz. Tek başınıza halledemezsiniz. Annenizle olan geçmişinizden kalan travmaları temizlemeniz lazım. Lütfen lütfen yardım alın. Psikologa gidemezseniz devlet hastanesinde psikiyatriye gidin.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?