Bir yandan böyle yorumlar görünce olabilir mi diyorum, bir yandan da annemi kullanıp attık mı gerçekten, o bize destek oldu bir şey yapmadı ki, diyorum. Ama özellikle evi ayıralım 2 sene sonra dedikten sonra, laf sokmaları çok arttı ve katlanılmaz hale geldi. Öncesinde bu kadar olmuyordu. Bu noktada da annemi "evi ayırmak istediğimiz için öfkelendi de yaptı" diyerek aklıyorum.Ya hanımefendi çok güzel yazıyor inanın bende mest oldum ama annenizin bu kadar ak kaşık olduğunu düşünmüyorum. Tamam belki gerçekten haksızlığa uğruyosunuz diye düşünüyor ama bu oğullarını sizden üstün tuttuğunu sizin paranızın hiç olmasını umursamayıp diğer oğlunun 1 lirasını istememesini değiştirmiyor. Bağımlı olan oğlunun neler yapabileceğini bile bile başına sarmasını değiştirmiyor. Dizinde başınıza bela ediyor. Her şeyde sizden destek bekliyorsa sırf eşinize olan hıncından size böyle davranıyor olması doğru mu oluyor şimdi? Hak mı bu? Lütfen ya zaten acı içindesiniz bi de anneme haksızlık mı ettim diye düşünüp yıpratmayın kendinizi. Madem gitmek istemiyordu o evde uyumlu davranmayı, o evin bi ferdi gibi ev işlerine el atmayı unutmayacaktı. Şimdi kalkmış sırf maaşından 3 kuruş size kalmış diye kalkıpta evin reisi mi ilan ediyor kendini? Yapmayın lütfen. Eşiniz hakkında yorum yapamıyorum sadece kim olsa bunca hakaret laf sokmaya katlanmaz. Eşiniz için kinci diyorsunuz bence kinci biri için yatalak olsa da almam söylemi hiçte şaşırtıcı değil. Zaten bu ev geçindirme düzeni içindeyken kalkıp yatalak annenize bakmanızda mümkün olmaz. Bakıcısı olmalı. E o durumda ayrı evde de bakıcısı olabilir. Ne farkeder? Kısaca kendinizi fazla yıpratıyorsunuz. Annenizi bi daha yatılı eve almayın. Jetonları bitmiş tükenmiş.
Arkadasim oyle ya da böyle ne fark eder ki? Sen annenle yaşamaktan memnun muydun hayır. Eşin memnun muydu hayır. Ne fark edecek annen esinin çalışmamasına mı takmış da haklı miymis da. Oldu o zaman tüm hayatımızı annelerimizin hisleri üstüne yaşayalım. Eşini boşa git zenginle evlen, paranı da bağımlı kardeşine yedir, annen de gelsin eve kurulsun. Annenin istediği senaryo bu. Sence sen bu senaryoda mutlu olacak mısın? Annen kendi hayatını kendi istediği şekilde yaşadı ve gördüğümüz üzere pek de güzel sonuçları olmadı. Sen de mi hayatini annenin istediği şekilde yaşayacaksın?Bir yandan böyle yorumlar görünce olabilir mi diyorum, bir yandan da annemi kullanıp attık mı gerçekten, o bize destek oldu bir şey yapmadı ki, diyorum. Ama özellikle evi ayıralım 2 sene sonra dedikten sonra, laf sokmaları çok arttı ve katlanılmaz hale geldi. Öncesinde bu kadar olmuyordu. Bu noktada da annemi "evi ayırmak istediğimiz için öfkelendi de yaptı" diyerek aklıyorum.
Tek bildiğim acı içindeyim ve nasıl işin içinden çıkacağım, ne doğru ne yanlış bilmediğim ..
Biri bize iki gram iyilik etti diye canımıza mı okumalı? Senin yaptıklarını saysak akşam olur, sen böyle mi yapıyodun karşılığında?Bir yandan böyle yorumlar görünce olabilir mi diyorum, bir yandan da annemi kullanıp attık mı gerçekten, o bize destek oldu bir şey yapmadı ki, diyorum. Ama özellikle evi ayıralım 2 sene sonra dedikten sonra, laf sokmaları çok arttı ve katlanılmaz hale geldi. Öncesinde bu kadar olmuyordu. Bu noktada da annemi "evi ayırmak istediğimiz için öfkelendi de yaptı" diyerek aklıyorum.
Tek bildiğim acı içindeyim ve nasıl işin içinden çıkacağım, ne doğru ne yanlış bilmediğim ..
Dürüst olmam gerekirse annemin desteklerini iki gram diye küçümseyemem, çocukluktan beri bana çok iyi annelik etti, ama doğru olan evleri ayırmaktı bunu da biliyorum, keşke diyorum keşke böyle olmasaydı, planladığım şekilde güzelce beraber kursaydık evini. Çok acı çekiyorum dayanamıyorum bu duruma artıkBiri bize iki gram iyilik etti diye canımıza mı okumalı? Senin yaptıklarını saysak akşam olur, sen böyle mi yapıyodun karşılığında?
Benim içimi acıtan şu an konu beynimde "eşim beni manipüle etti annemden uzaklaştırdı yoksa annem suçsuz muydu" düşüncesi. Belki annemin gidişiyle rahatlamış hissetmekten ötürü suçlu hissettiğim için bunlara yöneliyorum bilmiyorum, ne yapayım, nasıl yapayım bilmiyorumArkadasim oyle ya da böyle ne fark eder ki? Sen annenle yaşamaktan memnun muydun hayır. Eşin memnun muydu hayır. Ne fark edecek annen esinin çalışmamasına mı takmış da haklı miymis da. Oldu o zaman tüm hayatımızı annelerimizin hisleri üstüne yaşayalım. Eşini boşa git zenginle evlen, paranı da bağımlı kardeşine yedir, annen de gelsin eve kurulsun. Annenin istediği senaryo bu. Sence sen bu senaryoda mutlu olacak mısın? Annen kendi hayatını kendi istediği şekilde yaşadı ve gördüğümüz üzere pek de güzel sonuçları olmadı. Sen de mi hayatini annenin istediği şekilde yaşayacaksın?
O bile günün sonunda işine gelmediği için seni koca delisi ilan etti. Ben anneni sil falan demiyorum. Hakkını ver. Abinin yüzüne bile bakmıyorsun bak şimdi, en azından annen konusunda için rahat olsun. Vicdan azabı yapacak olan sen değilsin. Sen de ona kimseye nasip olmayacak evlatlığı ettin sonuçta.Dürüst olmam gerekirse annemin desteklerini iki gram diye küçümseyemem, çocukluktan beri bana çok iyi annelik etti, ama doğru olan evleri ayırmaktı bunu da biliyorum, keşke diyorum keşke böyle olmasaydı, planladığım şekilde güzelce beraber kursaydık evini. Çok acı çekiyorum dayanamıyorum bu duruma artık
Belki haklı olabilir mi? Kocam için mi annemi en zayıf halka olarak feda ettim acaba. Gerçek buysa eğer ben bu gerçekle nasıl yaşayacağım şimdi abla.O bile günün sonunda işine gelmediği için seni koca delisi ilan etti. Ben anneni sil falan demiyorum. Hakkını ver. Abinin yüzüne bile bakmıyorsun bak şimdi, en azından annen konusunda için rahat olsun. Vicdan azabı yapacak olan sen değilsin. Sen de ona kimseye nasip olmayacak evlatlığı ettin sonuçta.
Bir yandan böyle yorumlar görünce olabilir mi diyorum, bir yandan da annemi kullanıp attık mı gerçekten, o bize destek oldu bir şey yapmadı ki, diyorum. Ama özellikle evi ayıralım 2 sene sonra dedikten sonra, laf sokmaları çok arttı ve katlanılmaz hale geldi. Öncesinde bu kadar olmuyordu. Bu noktada da annemi "evi ayırmak istediğimiz için öfkelendi de yaptı" diyerek aklıyorum.
Tek bildiğim acı içindeyim ve nasıl işin içinden çıkacağım, ne doğru ne yanlış bilmediğim ..
Valla louder bu cümle sana iyi mi gelir kötü mü bilmiyorum ama söyleyeceğim. Ben senin eşin olsam, çocuğa rağmen bu hayatı kabul etmez ayrılırdım. Kimse esinin annesini yıllarca evinde istemez ki her şeye laf da ediyormuş. Benim için buna katlanacak bir aşk yok. Annen çocuk değil koskoca kadın, bulsun başının çaresini. Sen de anne oldun, gozunu kapatınca kendini çocuğuna bunlari yaparken hayal edebiliyor musun? Edemiyorsun işte. Yeter ki evladım eşiyle çocuğuyla mutlu olsun ben başımın çaresine bakarım diyorsun degil mi? Olmasi gereken bu çünkü. Ama annen asla yetişkin olamamış, o olamayınca sen onun ebeveyni olmuşsun. Bu role o kadar kendini kaptırmışsın ki esinin çocuğunun hakkına giriyorsun. En çok da kendi hakkına giriyorsun. Bak gerçekten cok iyi anlıyorum seni, 30 sene ben de çok o rollerde kaldım. Bulursam sana bi kan hormon vs testimi atayım da gör o zaman kendine ne yapmışım. Sen kendine yapma diye uyarıyorum.Benim içimi acıtan şu an konu beynimde "eşim beni manipüle etti annemden uzaklaştırdı yoksa annem suçsuz muydu" düşüncesi. Belki annemin gidişiyle rahatlamış hissetmekten ötürü suçlu hissettiğim için bunlara yöneliyorum bilmiyorum, ne yapayım, nasıl yapayım bilmiyorum
Annenizi feda felan ettiğinizi düşünmüyorum Allah aşkına bir mantıklı düşünün kim kayınvalidesi ile yaşamak ister.Belki haklı olabilir mi? Kocam için mi annemi en zayıf halka olarak feda ettim acaba. Gerçek buysa eğer ben bu gerçekle nasıl yaşayacağım şimdi abla.
Deli deli konuşup benim asabımı bozuyosun. Biri dünya umrunda değil babasının çeklerini kendisinin sanan bir keş, diğeri karisindan Allah gibi korkuyor aman beni karıştırmayın diye altına s.çıyor şimdi, senden gördüğünü kimden gördü anan ya hangi kıymetlisinden gördü?Belki haklı olabilir mi? Kocam için mi annemi en zayıf halka olarak feda ettim acaba. Gerçek buysa eğer ben bu gerçekle nasıl yaşayacağım şimdi abla.
Maaşını bana verdiği için "paramı o yedi onun yüzünden biriktiremedim oğlum neden versin" diye düşünüyor olabilir, mesela ilk evi ayırma konusu açıldığında "çocuğun işi bitti beni evden gönderiyorsunuz işte" diye bağırmıştı, evi yine terk etmeye kalkmıştı... O "gönderiyorsunuz" kelimesi öyle oturmuştu ki kalbime. Hala o ağır taşı kalbimden alıp atamıyorum. Eski konuşmaları falan okudukça görüyorum ki gerçekten eşim de annemin faydası azalınca ev ayırma kafasına girmiş daha çok. Evet öncesinde de sorunlar vardı ama bunu fark etmiş olmak çok canımı acıtıyor. Haksızlık mı ettim diye kendimi parçalıyorum. Ağzım yara doldu, hasta ettim kendimi.Kardeşin bağımlı olmasaydı, annen kardeşinle yaşayıp, geçinip gitselerdi, hafta da bir gelseydi çaya yafa yemeğe yani evine almasaydin hayatinda ne değişirdi? Diyebilir misin eşim tek çocuk bakamazdı, fatura ödeyemezdik, evi b.k götürürdü, aç kalırdık. Bunların cevabı "hayır" o zaman anneni kullanmadın.
Sen başka bir şehirde olsan, eşin izin vermese, annen ne yapardı? 2 sene az bir zaman değil ve annenin tekrar bir düzen kurmaya niyeti yok. Bak öbür abin evine kabul bile etmiyor. Sen para isteyince nasıl kötü evlat olsun. Karşılıklı destek verdiniz birbirinize.
Mali durumun şu an nedir bilmiyorum ama maaşı sen aldıysan sorumluluğun büyük kısmı sana kalıyor. Oğlu da şu ana kadar etmediği evlatlığı edecek, ona saysın.Maaşını bana verdiği için "paramı o yedi onun yüzünden biriktiremedim oğlum neden versin" diye düşünüyor olabilir, mesela ilk evi ayırma konusu açıldığında "çocuğun işi bitti beni evden gönderiyorsunuz işte" diye bağırmıştı, evi yine terk etmeye kalkmıştı... O "gönderiyorsunuz" kelimesi öyle oturmuştu ki kalbime. Hala o ağır taşı kalbimden alıp atamıyorum. Eski konuşmaları falan okudukça görüyorum ki gerçekten eşim de annemin faydası azalınca ev ayırma kafasına girmiş daha çok. Evet öncesinde de sorunlar vardı ama bunu fark etmiş olmak çok canımı acıtıyor. Haksızlık mı ettim diye kendimi parçalıyorum. Ağzım yara doldu, hasta ettim kendimi.
En büyük problem "tamam ölene kadar beraber otururuz" demiş olmamızdı. Annem o zamanlar öyle boynu bükük ve çaresizdi ki. Eşyaları teker teker satıldı gözünün önünden gitti, evi kapandı, hayatının en büyük çöküşüydü belki. Ona böyle sahip çıkabilmiş olmaktan mutluydum. Huzurla otur torununun yanında diyordum. Ama zaman geçtikçe eşimden bağımsız olarak, ben de huzursuz olmaya başladım. Mesela bulaşık makinesine cezve koyunca onu alıp geri çıkarmıştı çok yer kaplıyor diye. İçimden "ne münasebet" dediğimi hatırlıyorum. Eşimi bir konuda uyarmak benim için çok zordu, annem de gaza gelir bir şey söyler mi diye. Bunlar gerçek evet, ama eşim annem artık işe yaramıyor diye mi bu hale geldi ve beni manipüle mi etti diye düşünmeden de duramıyorum. Ben çok sıkıştım, gerçekten hasta olacağım artıkValla louder bu cümle sana iyi mi gelir kötü mü bilmiyorum ama söyleyeceğim. Ben senin eşin olsam, çocuğa rağmen bu hayatı kabul etmez ayrılırdım. Kimse esinin annesini yıllarca evinde istemez ki her şeye laf da ediyormuş. Benim için buna katlanacak bir aşk yok. Annen çocuk değil koskoca kadın, bulsun başının çaresini. Sen de anne oldun, gozunu kapatınca kendini çocuğuna bunlari yaparken hayal edebiliyor musun? Edemiyorsun işte. Yeter ki evladım eşiyle çocuğuyla mutlu olsun ben başımın çaresine bakarım diyorsun degil mi? Olmasi gereken bu çünkü. Ama annen asla yetişkin olamamış, o olamayınca sen onun ebeveyni olmuşsun. Bu role o kadar kendini kaptırmışsın ki esinin çocuğunun hakkına giriyorsun. En çok da kendi hakkına giriyorsun. Bak gerçekten cok iyi anlıyorum seni, 30 sene ben de çok o rollerde kaldım. Bulursam sana bi kan hormon vs testimi atayım da gör o zaman kendine ne yapmışım. Sen kendine yapma diye uyarıyorum.
Çok haklısınız. O yüzden yanıyorum zaten "tamam ölene kadar beraber oturalım" demiş olmamıza. Anneme umut verip yarı yolda bıraktığımı hissediyorum.Annenizi feda felan ettiğinizi düşünmüyorum Allah aşkına bir mantıklı düşünün kim kayınvalidesi ile yaşamak ister.
Bilmiyorum kayınvalideniz var mı ama eşiniz gelip 2 yıl da annem gelip bizimle kalacak dese ne hissedersiniz?
Eşinize haksızlık yapıyorsunuz madem öyle eşinize feda edip annenizle yaşamaya devam edin
Maaşını bana verdiği için "paramı o yedi onun yüzünden biriktiremedim oğlum neden versin" diye düşünüyor olabilir, mesela ilk evi ayırma konusu açıldığında "çocuğun işi bitti beni evden gönderiyorsunuz işte" diye bağırmıştı, evi yine terk etmeye kalkmıştı... O "gönderiyorsunuz" kelimesi öyle oturmuştu ki kalbime. Hala o ağır taşı kalbimden alıp atamıyorum. Eski konuşmaları falan okudukça görüyorum ki gerçekten eşim de annemin faydası azalınca ev ayırma kafasına girmiş daha çok. Evet öncesinde de sorunlar vardı ama bunu fark etmiş olmak çok canımı acıtıyor. Haksızlık mı ettim diye kendimi parçalıyorum. Ağzım yara doldu, hasta ettim kendimi.
O zaman ben de şunu sorayım. Annen neden kızım böyle mutluysa kızımın hatırına ses çıkarmayayım demedi? Sen hep annenin hatırını düşünüyorsun da o niye seninkini hiç düşünmedi?Belki haklı olabilir mi? Kocam için mi annemi en zayıf halka olarak feda ettim acaba. Gerçek buysa eğer ben bu gerçekle nasıl yaşayacağım şimdi abla.
Anneme kalsa 1 kuruşsuz kalsın tüm parasını versin ama yalnız kalmasın, bizden ayrılmak hiç istemiyor. Ben şimdi bütün gün ağlaya ağlaya eski konuşmaları okuyorum. Kasımda evlilik yıldönümümüzde kutlamış mesajdan, o sırada antepteydi. "Ailem sizsiniz" yazmış annem bana. İşte olay bu. Anneme bir aile vermiştik onu geri aldık şimdi. Bu beni çok acıtıyor. Keşke parayla çözülebilecek olsaydı, bir yol bulurdum. Sizce ben manipüle edilip mi böyle davrandım, ama gerçekten güzellikle evleri ayırmak için de çabalamadım mı? Çabaladım, kavga sonucu çıkıp gitsin istememiştim ki hiç. Hele ki o eve gitmesini...Ay kusura bakmasın hanım ağa ama yediği, içtiği ne olacak. İki sene sizinle yaşayıp hiç para vermeden olur mu?
Üstelik yeni ev kurmasına yardım edeceksiniz. Oğlu ile yaşasada, tek yaşasada o para zaten olmayacaktı. Hesaplayın parayı, gönderin annenize. Gelmeyin bu duygu sömürüsüne.
Bence en büyük haksızlık eşinize oluyor. Eşimin aynı durumda olsa kapının önüne koyardım. Hem evimde kalacak,hem bana laf söyleyecek. Benim eşimin ailesi problemli yılda 5 günden fazla kalmam köyde dedim. Baban gelirse izin al babanla otur dedim. Eşim sizin gibi yapsa yürümezdi bu evlilik. Kp yıllar önce " hasta olursam sen bana bakarsın" dedi. " Kendime bakamıyorum ben sana nasıl bakıcam hiç bana güvenme ayazda kalırsın" dedim.
Biz aileme yakın oturuyoruz. Annem ev verdi. Çocuklara destek oluyor şu lafları eşime söylemez. Hiç eşime demedi " bedavaya oturuyorsun" diye. Eşim kilo fazlası var, takılır kilosuna, cola içme, az ekmek yiyin, sağlık açısından bu lafları söyler. Gecen kavga ettik dedim anneme " kesin sen üzdün çocuğu" dedi iyi ki varsın oğlum diye mesaj attı. Sizin anneniz eşinizi fazlalık görüyor. Adam uyurda uyanır da, bir saat torun bakamayacaksa, laf sokacakda gidecek ayrı evde yaşayacak. Tek dert para işe verin parasını kurtulun.
Doğru, işte daha önce hep beraber otururuz demiş olmamız, annemin evleri ayırma kararımız sonrasında iyice hırçınlaşıp laf sokmaları abartması, bunlar annemi aklamama sebep oluyor. Rosa, ne olur vaktin varsa konuya yazdığım son 3-5 mesajı okuyabilir misin, yorumun önemli benim içinO zaman ben de şunu sorayım. Annen neden kızım böyle mutluysa kızımın hatırına ses çıkarmayayım demedi? Sen hep annenin hatırını düşünüyorsun da o niye seninkini hiç düşünmedi?
Kocası evde oturuyorsa da otursun, kızım böyle mutlu demedi?
Eşine bence haksızlık ediyorsun, şuraya konu açsam kayınvalidem iki yıl bizimle yaşadı ama sonunda her şeye karışıp huzursuzluk çıkarıyor diye. Hepinizin cevabı aynı olurdu. Neden beraber yaşıyorsun, zorunda değilsin, evleri ayır, ayıramıyorsan boşa derdiniz. Yalan mı?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?