- 17 Aralık 2015
- 25.799
- 46.598
Bende sizin gibiydim özellikle düşecek canı yanacak diye çok tedirgin olurdum kimseye birakmazdim eşim bigun aynı şekilde uyardı denize düşmeyecek ya alt tarafı koltuktan düşer bidahakine dikkat etmeyi öğrenir dedi snra kayinvaldem bırakın kalsın fln derdi asla birakmazdim eşim yine bigun zorla bıraktırdı i gece uyuyamamistim ama bir kaldı iki kaldı derken eşim kalcakmsin babaannede diye sorunca gözünün içine bakardım hayır desin diye ister istemez etkilendi çocukta ama snra yapmamaya başladım bu seferde çocuğum kalmak istemedi annemle babamı tek bırakmak istemiyorum fln diyordu daha yeni yeni iki seferdir yine kaldı ama sadece babaannede kalır orda dedesi dışarı çıkarıyor fln diye hisuna gidiyor annemlerde kalamiyor müsait değiller fln öyle yani bişey denemeye çalışıyorum gorumcem var onun oğlu 10 yasnda hala gorumcem yedirir yemeğini çocuk öyle alıştı çünkü acayip takik herşeye bişey yerinden oynadimi illa onu yerine koyacak götürecek içi rahat etmez okulda da öyle davranıyormus öğretmenleri cagrdi okula konuşmak için ilerde çocuğa büyük sorun olur yavaş yavaş bırakın kendi halineMerhaba herkese.
Benim 1 yaşında kızım var. Elimden geldiği kadar iyi bi anne olmaya çalışıyorum ama sanırım biraz abartıp kızımın üzerine çok düşüyorum.
Biz 3 kız kardeşiz babam üzerimize titrerdi.Nefes aldırmazdı yattınız mı , kalktınız mı, gece defalarca odamıza girer bizi kontrol ederdi. 30 yaşıma geldim neredeyse hala dışarda yağmur yağarken dışarı çıktığımda huzursuz olur hasta olucam diye.
Bende ister istemez ailemden gördüklerimi uyguluyorum sanırım. Okuyan bir anneyim doğruyu yanlışı ayırt edip , kötü yönlermi törpülemeye , iyi yönlerimi arttırmaya çalışıyorum.
Zorla yemek yedirmem istemezse bırakırım. Uyku konusunda zorlamam ama bi düzenimiz vardır uykusu olduğunu bilirim ve uykuya direnirsr ağlatmam fakat oyunla bir şekilde uyumaya ikna eder uyuturum.
Titiz düzenli biriyim. Evin derli toplu olsun isterim dağınıklığa gelemem ama kızım oynarken rahtsız olmam o uyuduğunda mutlaka toplarım ama yada onun oynadığı oda dağılsada diğer odalar derli toplu olmalı.
Asıl sorunuma geleyim fazla uzattım. Çocuğum düşecek yada hasta olacak diye ödüm kopuyor. Sürekli gözüm üzerinde o yemek yemeden ben yiyemem. Kimseye güvenmem bırakamam . Bıraksam da gittiğim yerde huzur bulamam kendimi yer bitiririm.
Çocuk laminanta gitse alır halıya otuttururum. Tv sehpasına gitse ordan alır başka yere koyarım. Yada ne bileyim işte çocuğu düşmesin zarar görmesn diye sürekli kısıtlıyorum gibi birşey gönlünce keşfedemiyor hiçbirşeyi. Bunları yaparken kızarak yada fevri yapmıyorum. Sakince sevecen olmaya çalışıyorum
. Bu durumu farkeden beni uyaran kişi eşimdi . Birkaç kez kayınpederimde söyledi. Kızım işte bırak çocuğu özgürce gezsin çok müdahale etme. İşte bu kadar koruma hasta olsun , olucak, antikor üretsin vücudu bağışıklık kazansın vs. Başta kızmıştım niye bunları söylüyor çocuğuma en iyi ben bakarım ben bilirim en doğrusunu diye.
Ama sonradan düşündüm ve haklı ! Netten birkaç şey okudum bu tarz yetişen çocuklar aileye bağımlı olur ilerde şu şu sorunları yaşar diye. Ve üzüldüm açıkçası ben iyi ebeveyn olmak için didinirken meğer kötülük yapıyormuşum çocuğuma.
Evet hatayı düzeltmek için önce farketmek gerek çok şükür farkındayım ama nasıl düzelteceğim. Tamam şimdi ki sorun bırak rahatça gezsin keşfetsin düşerse de birşey olmaz çocuk düşe kalka büyüyecek. Peki ya sonra? Çocuğum büyüdüğündü onun sorunları değişecek ama ben aynı benim mükemmelliyetçi , kontrolcü anne. Arkadaşların da kalmak istediğinde, okulda canını sıkan birşey olduğunda , o zaman nasıl davranıcamUzun oldu cidden , vakit ayırıp okuyanlara çok teşekkür ediyorum. Sizden ricam ne yapmam gerektiğini bilmiyorum bana tavsiye vermeniz.
Merhaba herkese.
Benim 1 yaşında kızım var. Elimden geldiği kadar iyi bi anne olmaya çalışıyorum ama sanırım biraz abartıp kızımın üzerine çok düşüyorum.
Biz 3 kız kardeşiz babam üzerimize titrerdi.Nefes aldırmazdı yattınız mı , kalktınız mı, gece defalarca odamıza girer bizi kontrol ederdi. 30 yaşıma geldim neredeyse hala dışarda yağmur yağarken dışarı çıktığımda huzursuz olur hasta olucam diye.
Bende ister istemez ailemden gördüklerimi uyguluyorum sanırım. Okuyan bir anneyim doğruyu yanlışı ayırt edip , kötü yönlermi törpülemeye , iyi yönlerimi arttırmaya çalışıyorum.
Zorla yemek yedirmem istemezse bırakırım. Uyku konusunda zorlamam ama bi düzenimiz vardır uykusu olduğunu bilirim ve uykuya direnirsr ağlatmam fakat oyunla bir şekilde uyumaya ikna eder uyuturum.
Titiz düzenli biriyim. Evin derli toplu olsun isterim dağınıklığa gelemem ama kızım oynarken rahtsız olmam o uyuduğunda mutlaka toplarım ama yada onun oynadığı oda dağılsada diğer odalar derli toplu olmalı.
Asıl sorunuma geleyim fazla uzattım. Çocuğum düşecek yada hasta olacak diye ödüm kopuyor. Sürekli gözüm üzerinde o yemek yemeden ben yiyemem. Kimseye güvenmem bırakamam . Bıraksam da gittiğim yerde huzur bulamam kendimi yer bitiririm.
Çocuk laminanta gitse alır halıya otuttururum. Tv sehpasına gitse ordan alır başka yere koyarım. Yada ne bileyim işte çocuğu düşmesin zarar görmesn diye sürekli kısıtlıyorum gibi birşey gönlünce keşfedemiyor hiçbirşeyi. Bunları yaparken kızarak yada fevri yapmıyorum. Sakince sevecen olmaya çalışıyorum
. Bu durumu farkeden beni uyaran kişi eşimdi . Birkaç kez kayınpederimde söyledi. Kızım işte bırak çocuğu özgürce gezsin çok müdahale etme. İşte bu kadar koruma hasta olsun , olucak, antikor üretsin vücudu bağışıklık kazansın vs. Başta kızmıştım niye bunları söylüyor çocuğuma en iyi ben bakarım ben bilirim en doğrusunu diye.
Ama sonradan düşündüm ve haklı ! Netten birkaç şey okudum bu tarz yetişen çocuklar aileye bağımlı olur ilerde şu şu sorunları yaşar diye. Ve üzüldüm açıkçası ben iyi ebeveyn olmak için didinirken meğer kötülük yapıyormuşum çocuğuma.
Evet hatayı düzeltmek için önce farketmek gerek çok şükür farkındayım ama nasıl düzelteceğim. Tamam şimdi ki sorun bırak rahatça gezsin keşfetsin düşerse de birşey olmaz çocuk düşe kalka büyüyecek. Peki ya sonra? Çocuğum büyüdüğündü onun sorunları değişecek ama ben aynı benim mükemmelliyetçi , kontrolcü anne. Arkadaşların da kalmak istediğinde, okulda canını sıkan birşey olduğunda , o zaman nasıl davranıcamUzun oldu cidden , vakit ayırıp okuyanlara çok teşekkür ediyorum. Sizden ricam ne yapmam gerektiğini bilmiyorum bana tavsiye vermeniz.
Hiç yok demiyorum zaten :)benim için hala pimpiriklisiniz konu sahibesinin anlattıkları normal geldiyse:)
Hiç yok demiyorum zaten :)
Ama sehpaya tırmanan çocuğu almak, laminantta otururken halıya koymak çok doğal geldi bana
bunun adı annelik, çocugunuz daha çok küçük . yaptıklarınız bana gayet normal geldi. zamanla zaten bu 4 yaşından sonra oluyor . daha rahat olmaya başlıyorsunuz.Merhaba herkese.
Benim 1 yaşında kızım var. Elimden geldiği kadar iyi bi anne olmaya çalışıyorum ama sanırım biraz abartıp kızımın üzerine çok düşüyorum.
Biz 3 kız kardeşiz babam üzerimize titrerdi.Nefes aldırmazdı yattınız mı , kalktınız mı, gece defalarca odamıza girer bizi kontrol ederdi. 30 yaşıma geldim neredeyse hala dışarda yağmur yağarken dışarı çıktığımda huzursuz olur hasta olucam diye.
Bende ister istemez ailemden gördüklerimi uyguluyorum sanırım. Okuyan bir anneyim doğruyu yanlışı ayırt edip , kötü yönlermi törpülemeye , iyi yönlerimi arttırmaya çalışıyorum.
Zorla yemek yedirmem istemezse bırakırım. Uyku konusunda zorlamam ama bi düzenimiz vardır uykusu olduğunu bilirim ve uykuya direnirsr ağlatmam fakat oyunla bir şekilde uyumaya ikna eder uyuturum.
Titiz düzenli biriyim. Evin derli toplu olsun isterim dağınıklığa gelemem ama kızım oynarken rahtsız olmam o uyuduğunda mutlaka toplarım ama yada onun oynadığı oda dağılsada diğer odalar derli toplu olmalı.
Asıl sorunuma geleyim fazla uzattım. Çocuğum düşecek yada hasta olacak diye ödüm kopuyor. Sürekli gözüm üzerinde o yemek yemeden ben yiyemem. Kimseye güvenmem bırakamam . Bıraksam da gittiğim yerde huzur bulamam kendimi yer bitiririm.
Çocuk laminanta gitse alır halıya otuttururum. Tv sehpasına gitse ordan alır başka yere koyarım. Yada ne bileyim işte çocuğu düşmesin zarar görmesn diye sürekli kısıtlıyorum gibi birşey gönlünce keşfedemiyor hiçbirşeyi. Bunları yaparken kızarak yada fevri yapmıyorum. Sakince sevecen olmaya çalışıyorum
. Bu durumu farkeden beni uyaran kişi eşimdi . Birkaç kez kayınpederimde söyledi. Kızım işte bırak çocuğu özgürce gezsin çok müdahale etme. İşte bu kadar koruma hasta olsun , olucak, antikor üretsin vücudu bağışıklık kazansın vs. Başta kızmıştım niye bunları söylüyor çocuğuma en iyi ben bakarım ben bilirim en doğrusunu diye.
Ama sonradan düşündüm ve haklı ! Netten birkaç şey okudum bu tarz yetişen çocuklar aileye bağımlı olur ilerde şu şu sorunları yaşar diye. Ve üzüldüm açıkçası ben iyi ebeveyn olmak için didinirken meğer kötülük yapıyormuşum çocuğuma.
Evet hatayı düzeltmek için önce farketmek gerek çok şükür farkındayım ama nasıl düzelteceğim. Tamam şimdi ki sorun bırak rahatça gezsin keşfetsin düşerse de birşey olmaz çocuk düşe kalka büyüyecek. Peki ya sonra? Çocuğum büyüdüğündü onun sorunları değişecek ama ben aynı benim mükemmelliyetçi , kontrolcü anne. Arkadaşların da kalmak istediğinde, okulda canını sıkan birşey olduğunda , o zaman nasıl davranıcamUzun oldu cidden , vakit ayırıp okuyanlara çok teşekkür ediyorum. Sizden ricam ne yapmam gerektiğini bilmiyorum bana tavsiye vermeniz.
Bence çok sıkıyorsunuz. Örneğin Ben bakıyorum koltuğun tepesine tırmanmış. Kızım düşebilirsin diyorum ama dinlemiyor. Çünkü denemek zorunda. Çaktırmadan düşeceğini düşündüğüm yere minder koyuyorum ve tabiki düşüyor. Sonra onu yapmayı bırakıyor çünkü artık düşeceğini biliyor. Kontrolcülüğü kendinizi kontrol ederek kullanın.Merhaba herkese.
Benim 1 yaşında kızım var. Elimden geldiği kadar iyi bi anne olmaya çalışıyorum ama sanırım biraz abartıp kızımın üzerine çok düşüyorum.
Biz 3 kız kardeşiz babam üzerimize titrerdi.Nefes aldırmazdı yattınız mı , kalktınız mı, gece defalarca odamıza girer bizi kontrol ederdi. 30 yaşıma geldim neredeyse hala dışarda yağmur yağarken dışarı çıktığımda huzursuz olur hasta olucam diye.
Bende ister istemez ailemden gördüklerimi uyguluyorum sanırım. Okuyan bir anneyim doğruyu yanlışı ayırt edip , kötü yönlermi törpülemeye , iyi yönlerimi arttırmaya çalışıyorum.
Zorla yemek yedirmem istemezse bırakırım. Uyku konusunda zorlamam ama bi düzenimiz vardır uykusu olduğunu bilirim ve uykuya direnirsr ağlatmam fakat oyunla bir şekilde uyumaya ikna eder uyuturum.
Titiz düzenli biriyim. Evin derli toplu olsun isterim dağınıklığa gelemem ama kızım oynarken rahtsız olmam o uyuduğunda mutlaka toplarım ama yada onun oynadığı oda dağılsada diğer odalar derli toplu olmalı.
Asıl sorunuma geleyim fazla uzattım. Çocuğum düşecek yada hasta olacak diye ödüm kopuyor. Sürekli gözüm üzerinde o yemek yemeden ben yiyemem. Kimseye güvenmem bırakamam . Bıraksam da gittiğim yerde huzur bulamam kendimi yer bitiririm.
Çocuk laminanta gitse alır halıya otuttururum. Tv sehpasına gitse ordan alır başka yere koyarım. Yada ne bileyim işte çocuğu düşmesin zarar görmesn diye sürekli kısıtlıyorum gibi birşey gönlünce keşfedemiyor hiçbirşeyi. Bunları yaparken kızarak yada fevri yapmıyorum. Sakince sevecen olmaya çalışıyorum
. Bu durumu farkeden beni uyaran kişi eşimdi . Birkaç kez kayınpederimde söyledi. Kızım işte bırak çocuğu özgürce gezsin çok müdahale etme. İşte bu kadar koruma hasta olsun , olucak, antikor üretsin vücudu bağışıklık kazansın vs. Başta kızmıştım niye bunları söylüyor çocuğuma en iyi ben bakarım ben bilirim en doğrusunu diye.
Ama sonradan düşündüm ve haklı ! Netten birkaç şey okudum bu tarz yetişen çocuklar aileye bağımlı olur ilerde şu şu sorunları yaşar diye. Ve üzüldüm açıkçası ben iyi ebeveyn olmak için didinirken meğer kötülük yapıyormuşum çocuğuma.
Evet hatayı düzeltmek için önce farketmek gerek çok şükür farkındayım ama nasıl düzelteceğim. Tamam şimdi ki sorun bırak rahatça gezsin keşfetsin düşerse de birşey olmaz çocuk düşe kalka büyüyecek. Peki ya sonra? Çocuğum büyüdüğündü onun sorunları değişecek ama ben aynı benim mükemmelliyetçi , kontrolcü anne. Arkadaşların da kalmak istediğinde, okulda canını sıkan birşey olduğunda , o zaman nasıl davranıcamUzun oldu cidden , vakit ayırıp okuyanlara çok teşekkür ediyorum. Sizden ricam ne yapmam gerektiğini bilmiyorum bana tavsiye vermeniz.
İnsan anneden ne görürse onu normal sanıyor işte...
laminanta oturan bebeğe hiiic ellemem. 3.5 metrekarede mi yasayacak zavallı bebe, baktim bacakları soğuk, üstünü sıkı giydiririm. sehpaya tırmanan bebeğin de yakınında olurum ki düşerse tutayim, almam. baktim yaninda olmaya yetişemiyorum, çok tehlikeli, ilgilenmedigi zaman kaldırırım ortadan. (uzun bir süre mutfak sandalyelerini balkona kitlemistim) amac bebek özgür olduğunu düşünsün. diğer türlüsü öfke nöbetlerine sebep oluyor.
Bende bunu önerecektim ki siz yazmıssınız. Bu kadar korumacı anne olmamalısınız kı ılerde buyuk bır özgüven ve anneye bagımlı bır evladınız olur.Ahmet Naç ın bir kitabı var. "Beni Bu Kadar Sevme Anne" isimli. Okumanızı şiddetle tavsiye ederim. Zor olan kabullenme kısmı. Bence siz bu durumu halledersiniz.
Aldım kitabı şu an okuyorumBende bunu önerecektim ki siz yazmıssınız. Bu kadar korumacı anne olmamalısınız kı ılerde buyuk bır özgüven ve anneye bagımlı bır evladınız olur.