Ufak bir hikaye anlatıyım size. Benim babam 68 kuşağından, dönemin hevesleri yüzünden üniversite eğitimini tamamlayamamış, şans eseri bir bankada ufak bir maaşla memur olarak işe girmiş, sonra annemle evlenip babamın bekar evine taşınmışlar. Annem o dönemle ilgili hep şunu anlatır. O ısrar edene kadar babam işe gitmeden önce eve bıraktığı maaşından sadece bir gidiş-gelişlik dolmuş parası alarak çıkıyormuş. Hatta yanına daha fazla para alması için ısrar ettiği günün akşamında gelip ''İyiki ısrar etmişsin bugün bir bayan arkadaş benimle dolmuşa bindi onunkini de ödemeseydim ayıp olurdu'' demiş
Neyse sonradan babamın içinde bir işkolik yattığı ortaya çıkmış, sürekli dönemin teknolojisini öğrenmeye çalışan, üstlerinin yaptıklarını inceleyen biri olarak hızlı yükselmiş, emekli olduğunda cidden kaydadeğer bir pozisyonda emekli oldu ve şuan 35 yıllık filan evliler. 2sininde arabası var, iyi semtlerde kendi birikimleriyle satın aldıkları 3 tane evleri var. Bol bol seyahat ediyorlar. Maddi açıdan bir zorluk çekmiyorlar pek.
Diyeceğim o ki bu pek belli olmuyor, ne genç bir insanın az kazanıyor olması onun ailesine iyi imkanları sunamayacağı anlamına geliyor ne de ev araba sahibi olmak hayatının tamamını güvence altına aldığın anlamına geliyor. Hayat çok değişken birşey ve maddeye takılıp kalmak yaşayabileceğin farklı olasılıkları sınırlamak olur.