Maalesef ben de aynı şeyleri yaşıyorum. Sanırım biraz daha sabretmek gerekiyor, ben de çocuğumun büyümesini bekliyorum. Umarım siz de tez zamanda kurtulursunuz.İyi geceler arkadaşlar. Ben 2 buçuk senelik evliyim ve bu zananin tümü sorunlar, şiddet , kavga, bağırma, küsme ile geçti. Zamanla ikimizin de sevgisi bitti ki onun başta da yoktu eminim aksi halde şiddet olmazdi. Ama ben çok soğudum ve bu açtığım kaçıncı post bilmiyorum. Açıkçası yine çözüm bulamayacagimi da biliyorum.. ama çevremde anlatıp da beni anlayabilecek pek nadir kişi var. Bu yüzden buraya anlatmak istiyorum bazen. Bosan diyeceksiniz ki bende bunu uzun zamandır istiyorum ama ailem hiçbir şekilde arkamda değil, boşanacaksan elin çocuğunu istemiyoruz diyorlar. Bebeğim daha 15 aylık, açıkçası onlara göre kadın eşini idare etmek zorundadır herzaman alttan almak zorunda, asla eşi ne kadar bagirsa kızsa da bagirmamak zorunda. Cok çok cahil bı toplumda yaşıyorum. Eşim calismama da asla izin vermiyor, kadın sığınma evi diyenler oluyor ama bebeğim küçücük oraya gidersem herkes peşime düşecek ailem dahil,. Yeni bir hayat kurmak için herkese izini kaybettirmem gerekecek bu da çok çok büyük bi cesaret istiyor. Kendim için değil oğlum için korkuyorum ona zarar gelirse, hastalanirsa bir başıma koca şehirde destek olacak tek kimse bile olmayacak. Bu devirde kadın olmak ne kadar zor bunlar da aklıma geliyor , onu koruyamamaktann korkuyorum. Sadece bebeğim için duruyorum ve ilk fırsatta boşanmayı düşünüyorum açıkçası. Ama bazen yoruluyorum, tek dayanagim olan oğluma sarılıyorum ona belli ettirmemeye çalışıyorum. Niye yazdım bende bilmiyorum ama anlatmak istedim sizlere. Lütfen linclemeyin empati kurarak konuşmaya çalışın.
Ex ile iki yabancı gibi idik. Koltuğu ayrı,bardağı ayrı idi.Surekli suratı düşük, mesafeliydi, kendine kahve yapar,kendine mısır patlatırdi,istediği saatte istediği yerde yatardı,istediği zaman istediği şeyi yerdi ya da yemezdi.. Örnekler uzar gider..işte böyle böyle en sonunda ex oluyorlarİyi geceler arkadaşlar. Ben 2 buçuk senelik evliyim ve bu zananin tümü sorunlar, şiddet , kavga, bağırma, küsme ile geçti. Zamanla ikimizin de sevgisi bitti ki onun başta da yoktu eminim aksi halde şiddet olmazdi. Ama ben çok soğudum ve bu açtığım kaçıncı post bilmiyorum. Açıkçası yine çözüm bulamayacagimi da biliyorum.. ama çevremde anlatıp da beni anlayabilecek pek nadir kişi var. Bu yüzden buraya anlatmak istiyorum bazen. Bosan diyeceksiniz ki bende bunu uzun zamandır istiyorum ama ailem hiçbir şekilde arkamda değil, boşanacaksan elin çocuğunu istemiyoruz diyorlar. Bebeğim daha 15 aylık, açıkçası onlara göre kadın eşini idare etmek zorundadır herzaman alttan almak zorunda, asla eşi ne kadar bagirsa kızsa da bagirmamak zorunda. Cok çok cahil bı toplumda yaşıyorum. Eşim calismama da asla izin vermiyor, kadın sığınma evi diyenler oluyor ama bebeğim küçücük oraya gidersem herkes peşime düşecek ailem dahil,. Yeni bir hayat kurmak için herkese izini kaybettirmem gerekecek bu da çok çok büyük bi cesaret istiyor. Kendim için değil oğlum için korkuyorum ona zarar gelirse, hastalanirsa bir başıma koca şehirde destek olacak tek kimse bile olmayacak. Bu devirde kadın olmak ne kadar zor bunlar da aklıma geliyor , onu koruyamamaktann korkuyorum. Sadece bebeğim için duruyorum ve ilk fırsatta boşanmayı düşünüyorum açıkçası. Ama bazen yoruluyorum, tek dayanagim olan oğluma sarılıyorum ona belli ettirmemeye çalışıyorum. Niye yazdım bende bilmiyorum ama anlatmak istedim sizlere. Lütfen linclemeyin empati kurarak konuşmaya çalışın.
Allah hidayet versin kocana bacımİyi geceler arkadaşlar. Ben 2 buçuk senelik evliyim ve bu zananin tümü sorunlar, şiddet , kavga, bağırma, küsme ile geçti. Zamanla ikimizin de sevgisi bitti ki onun başta da yoktu eminim aksi halde şiddet olmazdi. Ama ben çok soğudum ve bu açtığım kaçıncı post bilmiyorum. Açıkçası yine çözüm bulamayacagimi da biliyorum.. ama çevremde anlatıp da beni anlayabilecek pek nadir kişi var. Bu yüzden buraya anlatmak istiyorum bazen. Bosan diyeceksiniz ki bende bunu uzun zamandır istiyorum ama ailem hiçbir şekilde arkamda değil, boşanacaksan elin çocuğunu istemiyoruz diyorlar. Bebeğim daha 15 aylık, açıkçası onlara göre kadın eşini idare etmek zorundadır herzaman alttan almak zorunda, asla eşi ne kadar bagirsa kızsa da bagirmamak zorunda. Cok çok cahil bı toplumda yaşıyorum. Eşim calismama da asla izin vermiyor, kadın sığınma evi diyenler oluyor ama bebeğim küçücük oraya gidersem herkes peşime düşecek ailem dahil,. Yeni bir hayat kurmak için herkese izini kaybettirmem gerekecek bu da çok çok büyük bi cesaret istiyor. Kendim için değil oğlum için korkuyorum ona zarar gelirse, hastalanirsa bir başıma koca şehirde destek olacak tek kimse bile olmayacak. Bu devirde kadın olmak ne kadar zor bunlar da aklıma geliyor , onu koruyamamaktann korkuyorum. Sadece bebeğim için duruyorum ve ilk fırsatta boşanmayı düşünüyorum açıkçası. Ama bazen yoruluyorum, tek dayanagim olan oğluma sarılıyorum ona belli ettirmemeye çalışıyorum. Niye yazdım bende bilmiyorum ama anlatmak istedim sizlere. Lütfen linclemeyin empati kurarak konuşmaya çalışın.
Arıyorum bu tarz iş ama bulamıyorum kiEski konularınızı okuyup geldim. Gece gece çok ürperdim çok üzüldüm sizin için. Bu herif eninde sonunda sizi öldürür arkadaşım. Sizin çocuğun yaşı gelir gelmez bir eğitim kurumuna verip para kazanıp bu heriften kurtulmanız lazım. O arada evde falan öğrenilecek kenara para atılacak bir şeyler ile ilgilenseniz falan ?
Ben düzeldi sanmıştım işte o konuda çok büyük hata yaptım . İnandığım sırada da hamile kaldım. Bu zamnlar bide pek mantıklı dusunemiyorfum çevremdekiler pek bilinçli olmadığı için evlilik böyle saniyordumSizin için en olması gereken de iki yabancı olmak zaten. Böyle koca olmaz olsun boyu posu devrilsin Allah bildiği gibi yapsın tez zamanda belasını bulsun siz de kurtulursunuz inşallah. O çocuk olmamalıydı ama ablacım nedir bu şiddet gören kadınların ısrarla bu heriflere evlat vermeleri anlamıyorum. Hadi şiddet göreceğini tahmin edemezdin olabilir ama görmeye başlamanıza rağmen hamile kalıp çocuk yapıyorsunuz o güzelim çocuklara yazık ben de şiddetli bir evlilikte yetiştim. Bende açtığı yaralar 25 oldum hala yerli yerinde. Mahvediyorsunuz bizi
Umarim bende bir gün kurtulurum. O kadar istiyorum kiEx ile iki yabancı gibi idik. Koltuğu ayrı,bardağı ayrı idi.Surekli suratı düşük, mesafeliydi, kendine kahve yapar,kendine mısır patlatırdi,istediği saatte istediği yerde yatardı,istediği zaman istediği şeyi yerdi ya da yemezdi.. Örnekler uzar gider..işte böyle böyle en sonunda ex oluyorlar
Kendim için değil oğlum için korkuyorum inanın. Kadın sığınma evi devamlı değil ki, bı yerde hayatımı kurmam gerekecek ve ben yapayalnız bir başıma oğluma ya yetemezsem.. aynı zamanda hem ev hem iş hem oğlumun okulu, hastalanirsa bakacak kimsem bile olmayacak. Gece vakti hastaneye götürmem gerekti diyelim kimsem yok ve bu zamnda kadınlar ne kadar tehdit altında yaşıyor biliyorsunuz.Zorla evlendirilmemişsiniz kaçmışsınız.
Hem de bu adam için üniversiteyi bırakmışsınız.
Çocuğu da bile isteye yapmışsınız.
Daha fazla hata yapmamak için doğru bir adım atın ve kadın sığınma evine gidin.
Niye elin çocuğu diyorlar onu anlamadım. Çocuk sizin değil mi?Bosan diyeceksiniz ki bende bunu uzun zamandır istiyorum ama ailem hiçbir şekilde arkamda değil, boşanacaksan elin çocuğunu istemiyoruz diyorlar
Kitabı mutlaka okuyacağım. Aslında kendime guveniyorum, seviyorum hatta bu evde başta oğlum sonrada kendimle biraz olsun vakit geçirince mutlu oluyorum. Sınırlarım da var hatta geçen telefonumda kadrsi gördü sordu, dedim ki tedbir amaçlı indirdim. Ama eşim çok çok inatçı ve karktersiz biri bubyuzden baş edilmesi çok zorŞimdi şöyle doğduğumuz evin kaderi bu. Orda sevilmemiş, itilmiş kakilmiş bir kız çocuğu iken, şimdi aynı kaderi devam ettiriyorsunuz.
Anneniz babanız sizi ne kadar sevmedi ise siz kendinizi o kadar sevmiyorsunuz. Bu ayna nöronlarla karşı tarafa net geçiyor. Adam diyorki bu bana mahkum. Bı kötü haber daha vereyim, siz nereye kaçarsaniz kaçın bu kader sizinle devam edecek.
Nerden mi biliyorum? Yakından desem yeter herhalde.
Yapılacak şeyler şunlar:
Kendini sevmek
Kendine değer vermek.
Kurban rolünden çıkmak
Dünya başına yıkılmış gibi düşünmemek
Mümkün olduğunca para biriktirmek. Zaten kendine güvenme kısmına çok katkısı olacak.
Zaten kendini seven saygısı olan insana, herkes bı geri vites yapıyor.
Birde bir kitap onereyim, psk Fatih reşit Civelekoğlu
Evlilik Kader mutluluk tercihtir. Kitabın ismi mutlaka okuyun.
Yapan nasıl yapıyor? Korkma cesaret et. Önceki konu üzerinden 7 ay geçmiş. 7 ayda ne yaptın? Okumaya devam ediyor musun, iş aradın mı?Kendim için değil oğlum için korkuyorum inanın. Kadın sığınma evi devamlı değil ki, bı yerde hayatımı kurmam gerekecek ve ben yapayalnız bir başıma oğluma ya yetemezsem.. aynı zamanda hem ev hem iş hem oğlumun okulu, hastalanirsa bakacak kimsem bile olmayacak. Gece vakti hastaneye götürmem gerekti diyelim kimsem yok ve bu zamnda kadınlar ne kadar tehdit altında yaşıyor biliyorsunuz.
Bizim toplumda çocuk erkeğin ve ailesinindir, sanki kadının hicbir katkısı yokmuş gibi ..Niye elin çocuğu diyorlar onu anlamadım. Çocuk sizin değil mi?
Biraz para biriktir çocuğun da az daha toparlasın sonra vur tekmeyi ayıya...İyi geceler arkadaşlar. Ben 2 buçuk senelik evliyim ve bu zananin tümü sorunlar, şiddet , kavga, bağırma, küsme ile geçti. Zamanla ikimizin de sevgisi bitti ki onun başta da yoktu eminim aksi halde şiddet olmazdi. Ama ben çok soğudum ve bu açtığım kaçıncı post bilmiyorum. Açıkçası yine çözüm bulamayacagimi da biliyorum.. ama çevremde anlatıp da beni anlayabilecek pek nadir kişi var. Bu yüzden buraya anlatmak istiyorum bazen. Bosan diyeceksiniz ki bende bunu uzun zamandır istiyorum ama ailem hiçbir şekilde arkamda değil, boşanacaksan elin çocuğunu istemiyoruz diyorlar. Bebeğim daha 15 aylık, açıkçası onlara göre kadın eşini idare etmek zorundadır herzaman alttan almak zorunda, asla eşi ne kadar bagirsa kızsa da bagirmamak zorunda. Cok çok cahil bı toplumda yaşıyorum. Eşim calismama da asla izin vermiyor, kadın sığınma evi diyenler oluyor ama bebeğim küçücük oraya gidersem herkes peşime düşecek ailem dahil,. Yeni bir hayat kurmak için herkese izini kaybettirmem gerekecek bu da çok çok büyük bi cesaret istiyor. Kendim için değil oğlum için korkuyorum ona zarar gelirse, hastalanirsa bir başıma koca şehirde destek olacak tek kimse bile olmayacak. Bu devirde kadın olmak ne kadar zor bunlar da aklıma geliyor , onu koruyamamaktann korkuyorum. Sadece bebeğim için duruyorum ve ilk fırsatta boşanmayı düşünüyorum açıkçası. Ama bazen yoruluyorum, tek dayanagim olan oğluma sarılıyorum ona belli ettirmemeye çalışıyorum. Niye yazdım bende bilmiyorum ama anlatmak istedim sizlere. Lütfen linclemeyin empati kurarak konuşmaya çalışın.
Evden sadece çalışabilirim. Aradım evden iş imkanı bulamadim. Okul evet devam ediyorum yapabildiğim kadarını oğlum kitaplarımı yirtmasina rağmen elinden alıp çalıştım , eşim sırf görmesin de kızmasın diye gece değil gündüz tek calisabiliyordum. Buna rağmen tyt ye girdim, matematik frlan hic yapamdim ama beklediğimden daha iyi aldım fazla değil puanım.. ama en azından bi umudum oluyorYapan nasıl yapıyor? Korkma cesaret et. Önceki konu üzerinden 7 ay geçmiş. 7 ayda ne yaptın? Okumaya devam ediyor musun, iş aradın mı?
Benim ama onlara göre öyleNiye elin çocuğu diyorlar onu anlamadım. Çocuk sizin değil mi?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?