İyi geceler arkadaşlar. Ben 2 buçuk senelik evliyim ve bu zananin tümü sorunlar, şiddet , kavga, bağırma, küsme ile geçti. Zamanla ikimizin de sevgisi bitti ki onun başta da yoktu eminim aksi halde şiddet olmazdi. Ama ben çok soğudum ve bu açtığım kaçıncı post bilmiyorum. Açıkçası yine çözüm bulamayacagimi da biliyorum.. ama çevremde anlatıp da beni anlayabilecek pek nadir kişi var. Bu yüzden buraya anlatmak istiyorum bazen. Bosan diyeceksiniz ki bende bunu uzun zamandır istiyorum ama ailem hiçbir şekilde arkamda değil, boşanacaksan elin çocuğunu istemiyoruz diyorlar. Bebeğim daha 15 aylık, açıkçası onlara göre kadın eşini idare etmek zorundadır herzaman alttan almak zorunda, asla eşi ne kadar bagirsa kızsa da bagirmamak zorunda. Cok çok cahil bı toplumda yaşıyorum. Eşim calismama da asla izin vermiyor, kadın sığınma evi diyenler oluyor ama bebeğim küçücük oraya gidersem herkes peşime düşecek ailem dahil,. Yeni bir hayat kurmak için herkese izini kaybettirmem gerekecek bu da çok çok büyük bi cesaret istiyor. Kendim için değil oğlum için korkuyorum ona zarar gelirse, hastalanirsa bir başıma koca şehirde destek olacak tek kimse bile olmayacak. Bu devirde kadın olmak ne kadar zor bunlar da aklıma geliyor , onu koruyamamaktann korkuyorum. Sadece bebeğim için duruyorum ve ilk fırsatta boşanmayı düşünüyorum açıkçası. Ama bazen yoruluyorum, tek dayanagim olan oğluma sarılıyorum ona belli ettirmemeye çalışıyorum. Niye yazdım bende bilmiyorum ama anlatmak istedim sizlere. Lütfen linclemeyin empati kurarak konuşmaya çalışın.