Merhabalar,
3 haftayı birazcık geçti eşimle boşanalı. Henüz daha kesin kararı gidip almadım.
Sebep olarak elle tutulur somut bir sebep yoktu, O değiştiğini artık farklı bir hayat istediğini vs. söyledi. Kısa bir süre acaba bu düşüncelerde mi değişir diye bekledim ama birbirimizi yıpratmamak sevgi ve saygıyı bitirmemek için davayı açtım ve boşandık.
Bu kararımızı ve yaşadığımız bu süreci bilen etrafımızda çok az kişi vardı ve artık yavaş yavaş onu soranlara yada bir plan program yapan arkadaşlarımıza direk biz ayrıldık diyorum, herkes inanılmaz şaşırıyor tabi.
Ben psikolojik olarak bu duruma alışmaya çalışıyorum, yani kendi içimde kendimi ikna edebiliyorum. Herkes değişebilir ve o değişti.. Böyle olmalıydı, elinde geleni yaptın vs diye bütün ikna yöntemleriyle hayatıma aynen kaldığım şekilde devam ediyorum. Çokta mutsuz değilim açıkçası, olumlu depresyon denen durumu yaşıyorum. İçim rahat olduğu için sadece olan durumu kabullenip, eksikliğini yok etmeye çalışıyorum.
Fakat bu ayrılığı öğrenen arkadaşlarımız, akrabalarımız herkesin dediği tek şey, "o sensiz yapamaz yada sen onsuz yapamazsın tekrar birleşirsiniz. Azcık ayrı kalır anlarsınız birbiriniz kıymetini. O, senin gibisini asla bulamaz. Sizi ayrı asla düşünemeyiz vs.. vs.." Bu cümleleri benim annem, onun annesi, ortak arkadaşlarımız, iş arkadaşlarım herkes ama herkes söylüyor. (Biz dış görünüş olarakta, diğer huy ve mizaç karakter olarakta çok yakışırdık ve o biraz ani kararlar alıp sonra pişman olan bir adamdı ben hep dengelerdim onu)
İyi de biz ayrılmadık biz boşandık.. Ve ben bu cümleleri duymak istemiyorum. Bunlar beni rahatlatmıyor, mutlu etmiyor, içimde gömdüğüm acımı yok etmiyor. Yeni hayatımı kolaylaştırmıyor. Bunları söyleyenlere Onun da benimde yolum ayrı artık diye cevap veriyorum ama yine ve yine başka biri yine aynı şeyi söylüyor.. Ve etkilenmek istemiyorum bu durumdan, bilinçaltımda bu düşüncenin olmaması için ne yapabilirim.. Saçma bir soru oldu ama anlatabildim mi bilmiyorum derdimi..
Teşekkürler..
3 haftayı birazcık geçti eşimle boşanalı. Henüz daha kesin kararı gidip almadım.
Sebep olarak elle tutulur somut bir sebep yoktu, O değiştiğini artık farklı bir hayat istediğini vs. söyledi. Kısa bir süre acaba bu düşüncelerde mi değişir diye bekledim ama birbirimizi yıpratmamak sevgi ve saygıyı bitirmemek için davayı açtım ve boşandık.
Bu kararımızı ve yaşadığımız bu süreci bilen etrafımızda çok az kişi vardı ve artık yavaş yavaş onu soranlara yada bir plan program yapan arkadaşlarımıza direk biz ayrıldık diyorum, herkes inanılmaz şaşırıyor tabi.
Ben psikolojik olarak bu duruma alışmaya çalışıyorum, yani kendi içimde kendimi ikna edebiliyorum. Herkes değişebilir ve o değişti.. Böyle olmalıydı, elinde geleni yaptın vs diye bütün ikna yöntemleriyle hayatıma aynen kaldığım şekilde devam ediyorum. Çokta mutsuz değilim açıkçası, olumlu depresyon denen durumu yaşıyorum. İçim rahat olduğu için sadece olan durumu kabullenip, eksikliğini yok etmeye çalışıyorum.
Fakat bu ayrılığı öğrenen arkadaşlarımız, akrabalarımız herkesin dediği tek şey, "o sensiz yapamaz yada sen onsuz yapamazsın tekrar birleşirsiniz. Azcık ayrı kalır anlarsınız birbiriniz kıymetini. O, senin gibisini asla bulamaz. Sizi ayrı asla düşünemeyiz vs.. vs.." Bu cümleleri benim annem, onun annesi, ortak arkadaşlarımız, iş arkadaşlarım herkes ama herkes söylüyor. (Biz dış görünüş olarakta, diğer huy ve mizaç karakter olarakta çok yakışırdık ve o biraz ani kararlar alıp sonra pişman olan bir adamdı ben hep dengelerdim onu)
İyi de biz ayrılmadık biz boşandık.. Ve ben bu cümleleri duymak istemiyorum. Bunlar beni rahatlatmıyor, mutlu etmiyor, içimde gömdüğüm acımı yok etmiyor. Yeni hayatımı kolaylaştırmıyor. Bunları söyleyenlere Onun da benimde yolum ayrı artık diye cevap veriyorum ama yine ve yine başka biri yine aynı şeyi söylüyor.. Ve etkilenmek istemiyorum bu durumdan, bilinçaltımda bu düşüncenin olmaması için ne yapabilirim.. Saçma bir soru oldu ama anlatabildim mi bilmiyorum derdimi..
Teşekkürler..