Benim babam bizi küçüklüğümüzde hep dövdü, psikolojik şiddet de uyguladı. Nerede görse azarladı. Bunu abartı sanarsınız ama değil. Şimdi bile beni görmesin diye odamdan çıkmıyorum. Gördüğünde hemen azarlamaya başlar kızacak bir şey bulur. O kadar ezdi ki bu yaşıma kadar. Bahane değil ama hiç kendime güvenim olamadı bu yüzden. Hep ezik hissettim. Başkalarının çocuklarıyla öyle güzel konuşur espiriler yapar sohbet eder ki onlarla. Benimle bir kere oturup sohbet etmemiştir. Babamın olduğu bir ortamda konuşurken öyle kasılıyorum ki. İsteyerek olmuyor. Kendimi aptal gibi hissediyorum ezik gibi.. Ailece bir yere gittiğimizde ya da biri geldiğinde en özgüvensiz benim. Çevremizdeki herkesin babası kızlarıyla o kadar ilgili ki... Evlatlarını dinliyor herkes değer veriyor. Bizim evimizde biz hep aşağılandık. Fiziksel psikolojik şiddet gördük sürekli ve benim babam çok eğitimli bir insan. Dışarda herkes kibar Ne kadar iyi der. Halbuki evin içinde neler yaşadık biz, küçükken moraran yerlerimiz mi olmadı, yolun ortasında herkesin içinde yanlış yoldan yürüdüğüm için bağırıp azarlayıp rezil etmediği mi... Bir kere markette beni göremedi diye herkesin içinde tokatlamıştı beni. Bunları unutamıyorum, aşamıyorum, belki bir başkası aşabilir ama ben aşamıyorum. Daha neler yaşadım yazsam sayfalar yetmez. Şu an bunları hıçkırıklara boğulmuş bir halde yazıyorum. Kendimi öyle değersiz hissediyorum ki, arkamda bir baba desteği hissedemedim hiç. Bir hata yapsam beni savunmayı bırak adam yerine koyacak bir babam olmadı. Ben bunlarla yaşayamıyorum, aşamıyorum da bunları...