İlk bebeğimi 21 yaşında kucağıma aldım. 8 yıl önce. Hiç uğraşmadan çabasız. Tabi genç anneyim, o dönem üniversite öğrencisiyim. Bunun nasıl büyük bir lütuf olduğunu anlayamamışım. Çokça şikayet etmişim. Bebek hiç büyümeyecek sanmışım. Uykusuzluğum, saçımın başımın dağınıklığı, istediğim zaman duş alamamak o rahat hayatımın üstüne zul gibi gelmiş.
Oysa bir baktım ki. Oğlan büyüdü. Kendi kendine bakar oldu. Kendi duşunu alıyor, ödevini yapıyor, yemeğini yiyor, uykusu gelince yatıp uyuyor. Bir taraftan ben artık büyümüşüm yaş 30a dayanmış, mesleğimi elime almışım, düzenimi kurmuşum. Olsa dedim şöyle kucağımda bir bıcırık, belki allah nasip ederse bir kız evlat. Çalışırım da, ona da bakarım, severim, misler gibi koklarım, büyütürüm onu da.
Ama gel gör ki, ilk hamileliğimden sonra hiç hamile kalmamıştım. Onlarca farklı doktor tahliller röntgenler. Herkes yok yok, sizde bir sorun yok deneyin gelin. Yahu sorun yoksa ben 8 Yıldır neden hamile kalamıyorum.
Gittiğim her yerde her düğünde ikinci ne zaman sorusunu duymaktan fenalık geçiriyordum. Kimisine nasip diyerek konuyu kapatıyordum çok üsteleyenleri bozup atıyordum sanki ilk çocukta çok koştunuz da diyerek.
Neyse, Bir tüp bebek doktoruna başvurduğumuzda eşimde ciddi morfoloji sonucu olduğu ortaya çıktı. Dedik tamam yapalım. Ama arkadaşlar bu tüp bebek işi ismi gibi kısa hemen koydular bitti gibi bir işlem değilmiş ki.
Sürekli kontroller, iğneler, haplar, hormonlar, anestezi altında opu, transfer. Yine iğne.
28 temmuzda testim pozitif çıktı.
Sokağa çıkıp bağırıp ben hamileyim demek istedim. Öyle sevindim ki. 8 yıl negatifi görünce bir yanım da inanmamıştı ya. Sanki bir şey olacak gibi gelmişti. Mutluluğum 10 gün sürdü.
Nitekim haftasonu ağrıdan kıvrandıktan sonra bu sabah değerlerim yarıya düşmüş.
Yani Allah artık ilkinde nasıl şikayet ettiysem yine nasip etmedi bana. Gebeliğim düşükle sona eriyor.
Bu yorumu neden yazdım yazacağınız hangi yorum beni ya da sizi rahatlatır, bilmiyorum. Bildiğim tek şey, bu süreç insanı çok yıpratıyor.
Nasıl olsa bir evladın var diyenler olacak böyle rahatlatmak isteyecekler beni. Evet arkadaşlar bir evladım var. Ama öyle şartlar altında büyüttüm ki, ona da kendime de yetemedim. Ailesiz, uzak bir şehirde, problemli eş ailesiyle, üniversite öğrencisi halimle bir bebek büyüttüm. Tek istediğim keyfini çıkara çıkara bir bebiş daha büyütmekti. Nasip olmadı