- 22 Kasım 2010
- 11.334
- 20.380
- 598
- Konu Sahibi TheQueeninthenorth
-
- #1
28 yaşındayım, eşim de 29. 6 yıllık beraberliğin ardından evleneli yaklaşık 1,5 sene oldu. ekimde 2 sene dolacak hatta. oturmuş bir ilişkimiz var, eşimle karşılıklı sevgimiz, saygımız, güvenimiz sonsuz. en iyi arkadaşım diyebilirim o aynı zamanda. ben öğretmenim devlette, eşim de iyi bir firmada çalışıyor. borçlarımız olsa da gelirimiz iyi denebilecek düzeyde. şu anda kredi ödüyoruz yeni araba aldık, 2 senesi var. gelirimiz iyi olsa da gider de fazla, yüksek sayılabilecek bir kira ödüyoruz. eşim evlendiğimizden beri bebek sahibi olmak istiyor, evlenmeden önce de çocukları ne kadar çok sevdiğini ve istediğini hep söylerdi. zaten yapı olarak da bana göre daha sakin, evine bağlı, sabırlı bir yapısı var. çok iyi bir baba olacağından hiç şüphem yok. ama benim gözümde bebek sahibi olmak çok çok büyük bir sorumluluk. kendimde o isteği bulamıyorum, onun bebek heyecanını paylaşamıyorum. sanırım bunun altında yatan en büyük sebep maddi olarak zorlanacağımızı düşünmem ve evimizin olmayışı. evlenmeden önce aklımda hep kendi evimin sahibi olmak vardı, bu isteğim gerçekleşemedi ama en azından çocuğuma bırakabileceğim iki göz oda olsun istiyorum, güvence istiyorum. eşimse kaygımın yersiz olduğunu, kirada bütün evlerin bizim olduğunu ama bu borçların üzerine bir de ev kredisi borcu ödersek yaşam standardımızın iyice düşeceğini, işte o zaman çocuğa yetemeyeceğimizi söylüyor.
aileler de torun torun diye bana çok çaktırmasalar da dört dönüyorlar. en azından kendi ailemin maddi manevi her türlü destek sağlayacağına eminim ama kimseye güvenerek çocuk yapacak da değilim. kısacası çocuk düşünmüyorum en azından borçlar bitene kadar ama bu borç bitse yenisi başlayacak, yüksek lisans kredimin geri ödemesi var daha vs vs...eşimin dediği gibi hakikaten çok mu düşünüyorum? maddi kaygılar olmasa çocuk ister miydim onu da bilmiyorum, evet bebekleri seviyorum ama uykusuz kalma fikri, istediğim gibi rahat gezemeyecek olma fikri de beni yoruyor. sanırım rahatıma fazlaca düşkünüm. bilemiyorum, benim durumumda olup çocuk sahibi olduktan sonra iyi ki yapmışım diyen var mı? sanki çocuk olduktan sonra artık ömür boyu kiradan kurtulamazmışım gibi geliyor, siz ne diyorsunuz?
aileler de torun torun diye bana çok çaktırmasalar da dört dönüyorlar. en azından kendi ailemin maddi manevi her türlü destek sağlayacağına eminim ama kimseye güvenerek çocuk yapacak da değilim. kısacası çocuk düşünmüyorum en azından borçlar bitene kadar ama bu borç bitse yenisi başlayacak, yüksek lisans kredimin geri ödemesi var daha vs vs...eşimin dediği gibi hakikaten çok mu düşünüyorum? maddi kaygılar olmasa çocuk ister miydim onu da bilmiyorum, evet bebekleri seviyorum ama uykusuz kalma fikri, istediğim gibi rahat gezemeyecek olma fikri de beni yoruyor. sanırım rahatıma fazlaca düşkünüm. bilemiyorum, benim durumumda olup çocuk sahibi olduktan sonra iyi ki yapmışım diyen var mı? sanki çocuk olduktan sonra artık ömür boyu kiradan kurtulamazmışım gibi geliyor, siz ne diyorsunuz?