- 26 Ağustos 2008
- 294
- 353
- 303
- 32
- Konu Sahibi TheQueeninthenorth
-
- #41
Bebek sahibi olursanız ev almayı bir süre unutun. Bence ev borcuna girmeden çocuk düşünmeyin.
işte tüm bu saydıklarını ben de düşünüyorum, hatta daha da fazlasını. bunca negatif şeyden sonra nasıl mutlu olabilirim o kısmını bilemiyorum. yani elbette dünyaya bir canlı getiriyorsun, bakıp bunu biz yaptık bizim bir parçamız olmuş diyorsun ama maddi manevi onca yıpranma, duygusal gelgitler...kaldırabilir miyim, hayat boyu mu sorumluluğu daha da artarak devam ettirebilir miyim, bunu istiyor muyum sorusunun cevabı nasıl evet olacak bilmiyorum....hayat boyu gönüllü kölelik değil de ne bu dye düşünüyorum.
Çok enteresan bir duygu, tarif etmem çok zor ama bir başkası için yapamam dediğiniz şeyleri yaparken buluyorsunuz kendinizi. Kendimden örnek vermeye çalışayım; rahatına düşkün bir insanım, kendimle ilgilenmeyi, kendime vakit ayırmayı severim. Şimdi attığım her adımda çocuğumu düşünüyor, kendi keyfimi ikinci plana atıyorum. Bu otomatik gelişiyor, hani derler ya "İş başa düşünce yapıyorsun" o halde ilerliyor, kendi rutinini oluşturuyor, alıştıkça kolaylaşıyor.
Ama şu da var, hani çocuk oldu tamamen değiştim, artık hiçbir şey eskisi gibi değil durumu da aslında kişinin kendisine bağlı. Eskiden yaptığım pek çok şeyi yapmaya devam ediyorum çünkü tamamen çocuk endeksli yaşamıyorum, sadece anne olarak var olmuyorum. Ekşide bir yazı okumuştum ve bir ara paylaşmıştım da buralarda. Sizin için de paylaşayım:
https://eksisozluk.com/entry/64571729
Yani kölelik gibi bir şey değil bu, fedakarlık ve sabırla yeni bir hayatı keşfetmek.
28 yaşındayım, eşim de 29. 6 yıllık beraberliğin ardından evleneli yaklaşık 1,5 sene oldu. ekimde 2 sene dolacak hatta. oturmuş bir ilişkimiz var, eşimle karşılıklı sevgimiz, saygımız, güvenimiz sonsuz. en iyi arkadaşım diyebilirim o aynı zamanda. ben öğretmenim devlette, eşim de iyi bir firmada çalışıyor. borçlarımız olsa da gelirimiz iyi denebilecek düzeyde. şu anda kredi ödüyoruz yeni araba aldık, 2 senesi var. gelirimiz iyi olsa da gider de fazla, yüksek sayılabilecek bir kira ödüyoruz. eşim evlendiğimizden beri bebek sahibi olmak istiyor, evlenmeden önce de çocukları ne kadar çok sevdiğini ve istediğini hep söylerdi. zaten yapı olarak da bana göre daha sakin, evine bağlı, sabırlı bir yapısı var. çok iyi bir baba olacağından hiç şüphem yok. ama benim gözümde bebek sahibi olmak çok çok büyük bir sorumluluk. kendimde o isteği bulamıyorum, onun bebek heyecanını paylaşamıyorum. sanırım bunun altında yatan en büyük sebep maddi olarak zorlanacağımızı düşünmem ve evimizin olmayışı. evlenmeden önce aklımda hep kendi evimin sahibi olmak vardı, bu isteğim gerçekleşemedi ama en azından çocuğuma bırakabileceğim iki göz oda olsun istiyorum, güvence istiyorum. eşimse kaygımın yersiz olduğunu, kirada bütün evlerin bizim olduğunu ama bu borçların üzerine bir de ev kredisi borcu ödersek yaşam standardımızın iyice düşeceğini, işte o zaman çocuğa yetemeyeceğimizi söylüyor.
aileler de torun torun diye bana çok çaktırmasalar da dört dönüyorlar. en azından kendi ailemin maddi manevi her türlü destek sağlayacağına eminim ama kimseye güvenerek çocuk yapacak da değilim. kısacası çocuk düşünmüyorum en azından borçlar bitene kadar ama bu borç bitse yenisi başlayacak, yüksek lisans kredimin geri ödemesi var daha vs vs...eşimin dediği gibi hakikaten çok mu düşünüyorum? maddi kaygılar olmasa çocuk ister miydim onu da bilmiyorum, evet bebekleri seviyorum ama uykusuz kalma fikri, istediğim gibi rahat gezemeyecek olma fikri de beni yoruyor. sanırım rahatıma fazlaca düşkünüm. bilemiyorum, benim durumumda olup çocuk sahibi olduktan sonra iyi ki yapmışım diyen var mı? sanki çocuk olduktan sonra artık ömür boyu kiradan kurtulamazmışım gibi geliyor, siz ne diyorsunuz?
Ben de 28im, 29 olmak üzereyim. Eşimle çok mutluyuz gelirimiz fena değil vs. Hatta bebek düşüncesiyle ilgili de bir konum var, bayağı ayrıntılı yazmıştım, sizce yapmalı mıyım diye.28 yaşındayım, eşim de 29. 6 yıllık beraberliğin ardından evleneli yaklaşık 1,5 sene oldu. ekimde 2 sene dolacak hatta. oturmuş bir ilişkimiz var, eşimle karşılıklı sevgimiz, saygımız, güvenimiz sonsuz. en iyi arkadaşım diyebilirim o aynı zamanda. ben öğretmenim devlette, eşim de iyi bir firmada çalışıyor. borçlarımız olsa da gelirimiz iyi denebilecek düzeyde. şu anda kredi ödüyoruz yeni araba aldık, 2 senesi var. gelirimiz iyi olsa da gider de fazla, yüksek sayılabilecek bir kira ödüyoruz. eşim evlendiğimizden beri bebek sahibi olmak istiyor, evlenmeden önce de çocukları ne kadar çok sevdiğini ve istediğini hep söylerdi. zaten yapı olarak da bana göre daha sakin, evine bağlı, sabırlı bir yapısı var. çok iyi bir baba olacağından hiç şüphem yok. ama benim gözümde bebek sahibi olmak çok çok büyük bir sorumluluk. kendimde o isteği bulamıyorum, onun bebek heyecanını paylaşamıyorum. sanırım bunun altında yatan en büyük sebep maddi olarak zorlanacağımızı düşünmem ve evimizin olmayışı. evlenmeden önce aklımda hep kendi evimin sahibi olmak vardı, bu isteğim gerçekleşemedi ama en azından çocuğuma bırakabileceğim iki göz oda olsun istiyorum, güvence istiyorum. eşimse kaygımın yersiz olduğunu, kirada bütün evlerin bizim olduğunu ama bu borçların üzerine bir de ev kredisi borcu ödersek yaşam standardımızın iyice düşeceğini, işte o zaman çocuğa yetemeyeceğimizi söylüyor.
aileler de torun torun diye bana çok çaktırmasalar da dört dönüyorlar. en azından kendi ailemin maddi manevi her türlü destek sağlayacağına eminim ama kimseye güvenerek çocuk yapacak da değilim. kısacası çocuk düşünmüyorum en azından borçlar bitene kadar ama bu borç bitse yenisi başlayacak, yüksek lisans kredimin geri ödemesi var daha vs vs...eşimin dediği gibi hakikaten çok mu düşünüyorum? maddi kaygılar olmasa çocuk ister miydim onu da bilmiyorum, evet bebekleri seviyorum ama uykusuz kalma fikri, istediğim gibi rahat gezemeyecek olma fikri de beni yoruyor. sanırım rahatıma fazlaca düşkünüm. bilemiyorum, benim durumumda olup çocuk sahibi olduktan sonra iyi ki yapmışım diyen var mı? sanki çocuk olduktan sonra artık ömür boyu kiradan kurtulamazmışım gibi geliyor, siz ne diyorsunuz?
İyi güzel dusunuosunuzda biliomusunuz hemen cocugunuz olucak bu sefer istersinizde olmaz başıma geldiği için soluorum bisileri çok incelemek ıı bisi deilmis bunu öğrendim sorunuza gelecek olursam büyük ugraslardan sora çocuk sahibi oldum evet iikide olmuş diorum28 yaşındayım, eşim de 29. 6 yıllık beraberliğin ardından evleneli yaklaşık 1,5 sene oldu. ekimde 2 sene dolacak hatta. oturmuş bir ilişkimiz var, eşimle karşılıklı sevgimiz, saygımız, güvenimiz sonsuz. en iyi arkadaşım diyebilirim o aynı zamanda. ben öğretmenim devlette, eşim de iyi bir firmada çalışıyor. borçlarımız olsa da gelirimiz iyi denebilecek düzeyde. şu anda kredi ödüyoruz yeni araba aldık, 2 senesi var. gelirimiz iyi olsa da gider de fazla, yüksek sayılabilecek bir kira ödüyoruz. eşim evlendiğimizden beri bebek sahibi olmak istiyor, evlenmeden önce de çocukları ne kadar çok sevdiğini ve istediğini hep söylerdi. zaten yapı olarak da bana göre daha sakin, evine bağlı, sabırlı bir yapısı var. çok iyi bir baba olacağından hiç şüphem yok. ama benim gözümde bebek sahibi olmak çok çok büyük bir sorumluluk. kendimde o isteği bulamıyorum, onun bebek heyecanını paylaşamıyorum. sanırım bunun altında yatan en büyük sebep maddi olarak zorlanacağımızı düşünmem ve evimizin olmayışı. evlenmeden önce aklımda hep kendi evimin sahibi olmak vardı, bu isteğim gerçekleşemedi ama en azından çocuğuma bırakabileceğim iki göz oda olsun istiyorum, güvence istiyorum. eşimse kaygımın yersiz olduğunu, kirada bütün evlerin bizim olduğunu ama bu borçların üzerine bir de ev kredisi borcu ödersek yaşam standardımızın iyice düşeceğini, işte o zaman çocuğa yetemeyeceğimizi söylüyor.
aileler de torun torun diye bana çok çaktırmasalar da dört dönüyorlar. en azından kendi ailemin maddi manevi her türlü destek sağlayacağına eminim ama kimseye güvenerek çocuk yapacak da değilim. kısacası çocuk düşünmüyorum en azından borçlar bitene kadar ama bu borç bitse yenisi başlayacak, yüksek lisans kredimin geri ödemesi var daha vs vs...eşimin dediği gibi hakikaten çok mu düşünüyorum? maddi kaygılar olmasa çocuk ister miydim onu da bilmiyorum, evet bebekleri seviyorum ama uykusuz kalma fikri, istediğim gibi rahat gezemeyecek olma fikri de beni yoruyor. sanırım rahatıma fazlaca düşkünüm. bilemiyorum, benim durumumda olup çocuk sahibi olduktan sonra iyi ki yapmışım diyen var mı? sanki çocuk olduktan sonra artık ömür boyu kiradan kurtulamazmışım gibi geliyor, siz ne diyorsunuz?
Biraz da bizi dusunun ama bebek istemeyen esler?
Ben bir insanin gercekten hayatini bu denli degistirmeye hazir olabilecegine inanmiyorum. Buna asla hazir olmayacaksin. Hamile kalinca 9 ayda yavas yavas bu fikre alisiyorsun. Sonra o gozunde buyuttugun seyler yavas yavas halloluyor. Bir sekilde bebek büyüyor. Elbette zorlugu cok fazla ama guzelligi de paha bicilemez. Tabi bir de isteyince hemen olacak mi o da var... Hayırlısı olsun hakkınızda.
Merhaba neredeyse durumlarımız aynıymış,yaş 32 olduğu için biz mantık çerçevesinde karar verdik yapmaya,bize kısmet oldu,isteyen herkes kavuşsun umarım.
Lakin kabullenememe durumu var bende psikologdan yardım alıyorum,almaya da devam edeceğim sanırım.
Hazır olmadan böyle bir karar vermeyin derim..
Bebek sahibi olursanız ev almayı bir süre unutun. Bence ev borcuna girmeden çocuk düşünmeyin.
Bu düşünceler yüzünden Allah çocuk nasip etmiyor.
Hamileyim dogumuma ramak var çok istedim bebeğimin olmasını esimde aynı şekilde pişman değilim ama psikolojik olarak kendinize guvenmiyorsaniz kalkismayin hamilelik çok calkantili bi süreç maddi olarakta artık bebek bereketinden çok masrafiyla geliyor belirli bi bütçe şart
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?