Eskiden beri çocukları hiç sevmedim, sevemedim.
Dışarıda falan millet bebek görüp sevmeye giderken, ben kedileri, köpekleri severdim.
Eşimse en başından beri çocuk istedi hep, yaşım geçmeden baba olmalıyım triplerindeydi.
Bu konuda ne kavgalar ettik.
Bense hayatımın mahvolacağını düşündüm hep.
Uykuya da düşkün birisiyim, uykusuzluğa nasıl dayanırım diye düşündüm.
Gezmeyi, tatilleri severim hayatıma pranga olacak diye düşündüm.
Bunca sene hep bana ait olmayan, beni mutsuz eden bir mesleğin eğitimini almıştım, sonrasında da çok da mutlu etmeyen işlerde çalışıp, radikal bir kararla beni mutlu edecek çocukluk hayalim olan işin eğitimini almaya başladım.
Tam bu esnada çocuk beklediğimizi öğrendim.
İlk dünyam, hayallerim başıma yıkıldı, tek tesellim en azından çocuk sahibi olmamda bir engel yokmuş şeklindeydi.
Sonra zamanla varlığına alışmaya başladım.
Ufacık bir aksilikte iyi mi, diye endişelenip doktora koşarken buldum kendimi.
En son aşamadaysa artık gelmesi için sabırsızlanıyorum, temmuz olsa da doğsa diye heyecanla bekliyorum artık.
Artık bütün tatil planlarıma onu da rahatlıkla dahil edebiliyorum.
İş planlarımda onu da hayatıma dahil bir şekilde olacak şekilde çözümler bulabiliyorum.
Uyku sorunu için sling kullanırım uyur, çok uykum gelirse annanne, babaanne, dedeler, babası ilgilenir ben uyurum diyebiliyorum.
Ondan beri kendimi daha güçlü, daha yenilmez hissediyorum.
Ki eskiden daha kolay pes eden, daha zayıf birisiydim, şimdi başaramayacağım şey yok modundayım.
Ayrıca hamilelik de çok güzel, hayatımda hiç kendimi bu kadar piremses hissetmemiştim
Sonra eşimle kendimi daha gerçekten aile olmuş gibi hissediyoruz ki küçük hanım daha teşrif etmemesine rağmen.
Kısacası 7-8 aylık serüvenimden hiç pişman ve mutsuz değilim.
Ben bile böyle düşünüyorsam dünyada çocuk sahibi olmayacak insan yoktur.
Ben ki uçakta yanıma çocuk denk gelmesin diye en arkadan bilet alıp, bebekli yolcu denk gelse hayata küsen, yolda, sağda solda bebek görse ne gereksiz şeyler diyip kaçan biriydim yani.
Şimdi bu bakışım bile değişti, yolda ger gördüğüm bebeğe sevgiyle bakıyorum, yolculuklarda yakınımdaki bebek ağlıyor bile olsa kimbilir ne derdi var diye üzülüyorum artık.