- 20 Mart 2008
- 139.725
- 207.836
- 59
Bunlar gayet normal tabi,gerginsin uykusuzsun kime kızacağız ya bebeğe ya kocaya demi.
Koalina baştan sıcak bakmıyordu zaten,onuda çok iyi anlıyorum istemiyordu bir bebeğin varlığını.
Abla emzirirken cildirmis gibi aglamaya devam ettiginde ben de "ne istiyosun benden" diye bagirmistim, sonra toparlanip ben ondan fazla aglamistim ve kesinlikle o depresif hal bikac hafta kaybolmaya baslamisti ve sevmeye baslamistim.
Ama Koalina'ni ki oyle bi lohusa hali degil ki uzgunum ama cok endise veriyor, basina bi sey mi gelse daha cok uzulurum yoksa bu halim mi kotu diye dusunup bu halimin kotu oldguna karar verdim diyor.
Okudukca cok uzuluyor ve endiseleniyorum: (((
Anliyorum.Alaninda iyi bir uzmanla gorusmenizi tavsiye ederim.Cocuklarimiz birer emanet.Denedim bunu açıkçası, yani başına bir şey gelse mi daha çok yıkılırım yoksa şu halim mi daha beter diye. Şu halimin daha kötü olduğuna karar verdim.
Sadece eşim elinden geldiğince tam destek, diğerleri sadece depresyonda olduğumu zannediyor. Boyutun derinliğinden bihaberler. Eşimi de sürğklemek istemiyorum, o mutsuz değil çünkü. Bebekle de benimle de ilgileniyor, bir şeyler yapmaya çalışıyor, bazen işten izin alıyor, işte olduğu kadar ama yeri geliyor o da geriliyor. Yeter artık insanlar ölüme ağlar doğuma değil diyor. Ben de çocuk istemiyordum ama oldu ve kötü olduğunu dşünmüyorum, hiç bir şey yapamıyorsan ikimizden bir parça olarak düşün gibi şeyler söylüyor. Ben dinliyor muyum, hayır. Kendimin düzeleceğine inanmıyorum.
Onu yaparım zaten şu anda da dikkat ediyorum hemen her şeyine. @Spizella az çok bilir yani şu ruh halimle bile bir şeyler yapmaya çabalıyorum, genelde ona danışıyorum çünkü.
Bebeğe yapmam elbette ama kendim için emin değilim. Her gğn türlü planlarım oluyor
Annem 1000km ötede, 10gün geldi sadece.Canısı aileden birileri oluyormu yanında sana yardımcı olmak için..
Koalinacim bu cok ciddi bi soylem ve benim de sana daha once telkin etmeye calistigim gibi "gecicek, zamanla alisacaksin" gibi gecistirilebilecek bir durum degil.Denedim bunu açıkçası, yani başına bir şey gelse mi daha çok yıkılırım yoksa şu halim mi daha beter diye. Şu halimin daha kötü olduğuna karar verdim.
Annem 1000km ötede, 10gün geldi sadece.
Kayınvalideme gidiyorum arada ama sürekli yemek yapıyor, ben yine bebek bakıp odaya geçip ağlıyorum. Gözümü silip çıkıp yemek yiyip dönüyorum. Başka da kimse yok maalesef.
Napayım ya o kadar mutsuz bir insana dönüştüm ki artık etrafımdaki herkes de mutsuz, çaresiz. Ya ben yok olmalıyım ya herkes kaçıp kendini kurtarmalı ben mutsuzluğumla kalmalıyım.
Sınava hazırlanan bir kardeşim var onunla ilgileniyor. Dün ben geldim ailemin yanına artık.Az kalmış aslında keşke biraz daha kalabilseydi yanında,destek olur bebeğede bakabilirdi.
İmkanları nasıl tabi bilmiyorum gerçi.
Katiliyorum.Duyguları uzmanlar dahil kimse değiştiremez. Telkin de bulunur ya da ilaçlardan yardım alır ancak. Ben öncesinde ki fikirleriniizi bildiğim için lohusa depresyonu olmadığını düşünüyorum. Siz anne olmaması gerken bir kişiymişsiniz. Bu bir insanı kötü yapmaz sadece realite budur. Ama ne sizi tanıyan bir eşiniz olmuş ne de buna göre tavır almışsınız. siz o bebekle normal hayatınıza dönmek için çaba harcayacaksınız, tüm herşeyi yaptınız olmadı mı bence babasına bırakın ve özgür hayatınıza geri dönün.ya da aile büyüklerine verin, onlar büyütsün. Çünkğ sizi sıkan şey bir hayattan ömür boyu sorumlu olmak fikri. Bunun çözümü de ne bakıcı, ne yardımcı. Sadece o çocuktan kurtulmak.
Sınava hazırlanan bir kardeşim var onunla ilgileniyor. Dün ben geldim ailemin yanına artık.
Annem beni asla anlamıyor, sen neden böyle oldun kesin başka bir şey var nasıl sevemezsin diyor. En sonunda da ağlaya ağlaya alışcaksın diye bitiriyor. Ben de fazla derine inmiyorum, konuşmamayı tercih ediyorum ama aklımdan çok şey geçiyor. Şurdan atlasam mı, kaçıp gitsem gelmesem mi, başka şehire gidip izimi mi kaybettirsem napsam...sürekli böyleyim.İyi olmuş kal biraz onların yanında,bebek uyudumu çık dışarı dolaş biraz.
Annenle konuş sıkıntını anlat,en azından annen seni daha iyi tanıyor.
Lohusalık dönemindesin bu düşüncelere ve ruh haline çoğu kadın bürünüyor bende böyleydim içimde ismini koyamadığım bir huzursuzluk vardı ağlıyordum vicdan azabı duyuyordum sonra böyle hissettiğim için. Yani bu yollardan hepimiz geçtik zamanla düzelecek adapte olacaksınız kolay değil insanın bir günde bütün düzeni demiyorum dünyası değişiyor. (Oğlum 2 yasında şu anda ve benim eşimde böyleydi )Selam herkese. Doğum yapalı 2 hafta oldu. İlk bir kaç gün ne olduğunu anlamadık geçti gitti ama günler geçtikçe anne olmak ve bebek bakımı bana ağır gelmeye bşladı. Kayınvalidem ve annem dönüşümlü kalıyorlar, ev işlerinde yardımcılar sağolsunlar. Bebeğim de çok sevmli, büyük bir aşk olmadı henüz ama seviyorum tabii ki, minik elleri, muhtaç hali içimi acıtıyor. Ama ben eski hayatımı çok özlüyorum, eşimi özlüyorum, deliksiz uyumayı özlüyorum, eşimle dizi izlerken uyuyakalmayı özlüyorum. Herkes geçecek diyor ama çok ruhum daralıyor, sanki büyük br hata yapmışım ve dönüşü yokmuş gibi geliyor. Bebeği bırakıp bir kaç kere dışrı çıktık, o uyuyunca ben de uyuyorum, rahatlatacak her şeyi yapıyorum ama eski düzenimi düzenimi çok özlüyorum.
Evde sürekli meme açık gezmek, pijama veya eşofmanla dolaşmak, uzun bir banyo sefası için vakit bulamamak çok sıkıcı. Bir yandan da sadece bana muhtaç bebeğime karşı vicdan azabı içinde kalmak çok can yakıcı. Her gün ağlamaktan sinirim bozuldu.
Eşim de hiç bir şey hissetmiyor bebeğe karşı, bana da manevi destek olamıyor. Acaba hiç mi bir şey hissetmeyecek hep böyle mi olacak, hayatım düzene girecek mi, 2 ay sonra işe başlayınca tempoyu kaldırabilecek miyim...
69. Günden Güncelleme: Düşüncelerim ve hislerim ilk günkü kadar kötü değil o kriz durumları yok ama ağlamalar devam ediyor. Gittiğim doktor şimdiye kadar ciddi bir değişim olmalıydı diyerek ilaçları iki katına çıkardı.
Bir şeyler rayına oturuyor, artık daha iyi bakıyorum ve hatta en iyi ben bakıyorum hissi var. Eşim alınca bile sırtını ört, öyle tutma, sarsma gibi direktiflerim mevcut. Zor bir bebek mi sanırım hayır. Her bebek gibi ağlıyor, uzun uykuları yok, kolik değil...ama sorumsuz hayatımı bırakıp diken üstünde yaşamak hala zor benim için.
Eşim yardımcı mı hem evet hem hayır, bazı günler hiç bir şey yapmıyor, bazı günler fazla şey yapıyor. 7/24 bebek bakmadığı için zannederim, çok daha sabırlı ve sevecen. Zaten hep pozitif ve dobra o. Normalde ailenin güçlüsü benimdir ama bu sefer ciddi anlamda eşimle ayakta duruyorum. Bir filmin ortasında oğlumuz ağlayınca ben de başlıyorum ağlamaya izleyemiyoruz diye. Eşimse çok mu önemli film, izlenirz hep beraber izleyip daha çok eğleneceğimiz günler gelecek, bu bir süreç sabret diyip duruyorr. Bense hep bir telaş halindeyim. Her gün yüzüstü koymalıyım ki boyun kasları gelişsin, trlevizyona bakmasın ki otizmle uğraşmayalım, kendi haline bırakmayıp sürekli konuşayım ki çabuk konuşsun, yok zeka kartları yok kitap okumalar. Çocuk daha 3 aylık bile değil. Geriliyor ve yoruluyorum. Günlük bir yorgunluk değil bu zihnim yorgun, bütün anneler böyle mi? Bunun yanında da bir o kadar rahatım, kayınvalideme bırakıp eşimle sinemaya ve yemeğe gittiğimiz oldu ama yetmedi. İstersem 1 aylık bir tatile çıkayım anladım ki sorun günlük dinlenmelerde değil sorumluluk hissinde. Yapamayacaklarımda aklım hala ve nasıl yetiştiririm endişeleri... Ben ki yıllardır kuşlarımın sebebiyle tatile çıkamadım, her gittiğimiz yerde bir gece konaklamalı kaldık, dönüşümlü gittik ki bakan yok diye. Şimdi düşünüyorum onlar bile batmadı, lafını etmedim şimdi çocuk sebebiyle yapamayacaklarım neden bana fazla geliyor?
Evet daha bi alıştım, sevmeye başladım ama o büyük aşk yok. Anladım ki sevgi dedikleri şey de emekten kaynaklı. Şimdi ilk günleri düşğnüyorum, müthiş göğüs yaralarıyla uğraşmıştım, çok ağlamış ve acı çekmiştim. Şimdi onlar geçti daha 1 ay olmasına rağmen unuttum bile... Bugünler de böyle geçecek mi gerçekten? Geri dönüp baktığımda vay be ne günler atlatmışım der miyim?
Annem beni asla anlamıyor, sen neden böyle oldun kesin başka bir şey var nasıl sevemezsin diyor. En sonunda da ağlaya ağlaya alışcaksın diye bitiriyor. Ben de fazla derine inmiyorum, konuşmamayı tercih ediyorum ama aklımdan çok şey geçiyor. Şurdan atlasam mı, kaçıp gitsem gelmesem mi, başka şehire gidip izimi mi kaybettirsem napsam...sürekli böyleyim.
Cuma günü başka bir doktora randevum var bakalım ne diyecek.Koalina seninki depresyonu aşmış artık, gerekirse hastanede yat ve tedavi ol lütfen.
Kendine zarar verme düşüncelerin bile var
İlk gittiğim doktor sanırım pek ciddiye almadı. Bu cuma başka birine randevum var nasıl olacak bakalım ama ben de üzülğyorum. Bir tane mutlu duygum kalmadı, pişmanlık, korku, ümitsizlik, üzüntü vs...Eşinize, size ve bebeğinize ayrı üzülüyorum.
Lütfen gerekiyorsa bir süre bir hastane de yatarak tedavi alın, kendi başınıza birşey getirmekten iyidir. Bu yük daha ağır.
Zaman bir çok şeyi değiştirecek o kesin ama siz bir hata yapmadan bu zamanı size tanıyabilecek misiniz şüpheliyim.
Adam akıllı kafanızı toparladıktan sonra gerekiyorsa eşinizden ayrılın.
Evet anlıyor, anlamıyor ama herkes mutsuz maalesef...olamıyorum eskisi gibi neşem falan kalmadı. Her gün kendimi itekliyorum artık nereye kadar bilmiyorum.Tamam anlamıyor olabilir ama sen bu kötü düşünceleri kafandan sil at ne olur.
Yardım al lütfen,bak bu düşüncelerinle hayatı kendinede bebeğinede eşine de yansıtıyorsun.
Yapma böyle.
Evet surekli "atlasam mi kendimi mi oldursem, birakip kacsam mi" gibi fikirlerle kisir dongude iyice boguyor kendini.Koalina seninki depresyonu aşmış artık, gerekirse hastanede yat ve tedavi ol lütfen.
Kendine zarar verme düşüncelerin bile var
Eşinden neden ayrılsın kiEşinize, size ve bebeğinize ayrı üzülüyorum.
Lütfen gerekiyorsa bir süre bir hastane de yatarak tedavi alın, kendi başınıza birşey getirmekten iyidir. Bu yük daha ağır.
Zaman bir çok şeyi değiştirecek o kesin ama siz bir hata yapmadan bu zamanı size tanıyabilecek misiniz şüpheliyim.
Adam akıllı kafanızı toparladıktan sonra gerekiyorsa eşinizden ayrılın.
İstanbuldayım, alabilirim.Koalina konunuzu ara ara takip ediyorum.
Sizin,çok iyi bir psikiyatristle görüşmeniz şart.
Hangi şehirdesiniz?
Bilmiyorum uzman tavsiyesine ihtiyacınız var mı?
Durumunuz vahim bir hal almış,sizin adınıza tedirgin oldum.