Merhabalarr forumdaki ilk konumu açıyorum zaten sanırım üye olmamında tek nedeni bu konu. Aranızda benden büyük ablalarım olduğu için düşünceleriniz benim için değerli ve yol gösterici olacaktır :)
Ben gaziantepte yaşıyorum aslende gaziantepliyim 22 yaşındayım öğretmenlik okuyorum 3.sınıftayım şu an. Asıl konuma geleyim bir erkek arkadaşım var benden 1 yaş büyük 5 yıldır beraberiz lise sondayken tanıştık o gün bugündür devam ediyoruz. Ben lise zamanları dikkat çeken bakımlı bir kızdım ister istemez tanışmak isteyen çok olurdu ama ben gönlümü bu arkadaşa kaptırdım. İşte mesaj attı tanıştık falan her şey çok güzeldi başlarda sürekli benimle ilgilenir ders çıkışımda 10 dakikada olsa beni görmeye gelirdi yani kendimi çok değerli hissederdim. İlk yıllar şımartılan bendim ilişkimde istediğim her şeyi yapardı bende bu yüzden ilk hatamı yaparak üniversite tercihinde gaziantepi yazdım oda burada diye her şey çok güzel olur her gün görüşürüz diye tabi zamanla ilişkimiz oturmaya başladı birbirine alışılmaya başlardaki heyecanlı zamanlar geçmeye başladı tabi bende burada kaldığım için pişmanlıklar duymaya başladım ne ilişkim hayal ettiğim kadar güzeldi nede rahatça üniversite hayatımı yaşayabiliyordum. Zamanla ilişkim benim hayatımdaki her şey olmaya başladı sadece ilişkime odaklı yaşamaya başladım erkek arkadaşımın üstüne düşmeye başladım o sanki benim hayattaki tek olayımdı şu andada her şeyim oymuş gibi. Hayatımı kendim için değil onun için yaşıyormuşum gibi gelecek adına planlar yaparken kendi isteklerim değilde o nasıl memnun olursa ona göre şekillendireyim kafasındayım. Ailem çok iyi bir aile arkadaşlarım keza öyle yani yalnızda değilim babam araba bile aldı mutlu olayım sırf ben istiyorum diye. Ama ben tek bir insan için kendimi heba ediyorum kavga ederiz saatlerce ağlarım onu kaybetmekten çok korkarım sanki o hayatımda olmasa başka kimseyi sevemeyecekmişim mutlu olamayacakmışım gibi davranıyorum 1 gün aramasa kahroluyorum. Oda 1 yıldır psikolojik olarak kötü durumda pandemininde büyük etkisi var hayattan mutluluk duymuyor yaptığı hiçbir şey onu mutlu etmiyor. Mesela ilişkimiz onun için tabi değerli ama ayrılıkta onun için hayatın sonu değildir yani ayrılsak gerçekten hayatına devam eder yani normal insanlar gibi, olması gerektiği gibi.. Ama ben bilmiyorum ayrılsak kendime gelemem sanırım uzun süre. Bazen gelecek adına konuştuğumuzda uyuşamıyoruz benim yurtdışında yüksek lisans yapma durumum bile olabilir ama erkek arkadaşım için burda kalmak gibi salaklıklarda yapabilirim hiç kendime güvenmiyorum bu konuda halbuki o yakın gelecekte evlilik düşünen bir insanda değil
Ben neden kendi hayatımı yaşayamıyorum neden hep ona göre kendimi planlıyorum ondan ayrılmayı neden düşünmek bile istemiyorum sanmayın ki hani beni ona bağlayan bi durum mu var diye ilişkiye falanda girmedik kesinlikle böyle bir durumda yok ama ben özgür kendi ayakları üzerinde duran arabası olan maddi manevi bir sıkıntısı olmayan bir kız iken bu ilişkide neden böyle eziyorum kendimi. Bu bağımlılıktan nasıl kurtulabilirim onunla veya onsuz mutlu olacağımı kendime kabul ettirmem lazım kendime dediğim gibi o olmazsa sanki kimse beni beğenmez kimseyle mutlu olamam gibi hissediyorum bana bunları aşmam konusunda yardım edin lütfenn