Ne güzel anlattınız sanki ben yaşadım. Ben üniversitesiteyi de memleketimde okudum
Ne güzel anlattınız sanki ben yaşadım. Ben üniversitesiteyi de memleketimde okudumMerhaba,
Bende ailemden ilk ayrılmam üniveriste nedeniyle oldu. Babam olmadığı( 1 yaşındayken vefaat etmiş) için anneme aşırı aşırı düşkünlüğüm vardı. Şöyle söyleyim ayrı odam bile yoktu annemle beraber aynı odada yatakta yatardık. ve şehir dışında bi üniversite kazanınca gitmek durumunda kaldım. Gelmez diye yazmıştım ve geldi.. Her neyse Okuyacagım şehire yerleştim fakat içimde oyle bir pişmanlık özlem var ki ağlamaktan hiç bişeye adapte olamadım. Okumayacagım ben diye kaç defa valizi toplayıp döndüm annem hakkımı helal etmem diye geri yolladı. Telefonda annemle bile konuşamazdık ağlaşmaktan. Bazen telefonda dayanamayıp bulduğum ilk biletle memlekete giderdim. 6 saatlik yolu günü birlik gidip gelmişliğim var... Ah o yollarrr ah o otobus vedalar dönüş zamanı içimde oluşan boşluk hissi... Hele ki gidemediğim zamanlar yolda sokakta insanları yakınlarıma benzetmeler.... Hayat insanı bi telaşın içine alıyor, bi güruh var kapılıp gidiyorsunuz, ve alısıyorsunuz. ( okul bitince dönmedim çalışma hayatına başladım sonra evlendim hala aynı şehirdeyim) Gurbette olan tek kişi siz degilsiniz binlerce insan gerek işi gerek evliliği birçok nedenden dolayı memleketinden uzakta yani tek size özgü bir özlem degil bunu bu şekilde değerlendirmelisiniz.
Yaşadığınız şehre ayak uydurmalı sizi içine çekmesine izin vermelisiniz, Sürekli mukayeseler alışma sürecinizi etkilerecektir. Zamanla bu duyguları daha az hissedeceksiniz yine özleyeceksiniz ama bu kadar yönetilemez olmayacak. Şuan emekli olsak memlekete döner toprakla uğrasırız demi hayalleri kuruyoruz gülüyoruz hayat kim bilir ne getirecek önümüze. Annem yanıma geldiğinde uzun kalır döndüğünde üzülürüz evde bi boşluk hissi olur, güzel bi yemek hazırladığımızda kardeşlerim yeğenlerim burda olsun isteriz içimiz burkulur, herkes bi araya toplanır gideceğin günler olur gidemeyecegin günler olur mahrum kalırsın, Annem derdi ki 'ah yavrum yerinizde sağ olun varsın görmeyelim yel essin kokunuz gelsin' hayat devam ediyor etmek zorunda. Eğer çalışmıyorsanız vaktiniz daha cok oluyor ve ister istemez bu konuları düşünüp içinizdeki duyguları alevlendiriyorsunuzdur. Bi meşguliyet bulmak veya calışmak çevre edinmek olduğunuz ortama adapte olmakta faydası olacak hemde sizi meşgul edecektir.
Açıkçası hayata tutunma çabası hayatta kalma zorunluluğu bi işim olsun mesleğim olsun aman yuvam olsun şartlarım iyi olsun etrafımada faydam olsun diye uğrasırken tüm memleket ve kişi hasretlerini hasretleri törpülüyor.
çalışıyor musunuz?Herkes çocuktan sonra değişir diyor bakalım görücez
Ne güzel anlattınız sanki ben yaşadım. Ben üniversitesiteyi de memleketimde okudumMerhaba,
Bende ailemden ilk ayrılmam üniveriste nedeniyle oldu. Babam olmadığı( 1 yaşındayken vefaat etmiş) için anneme aşırı aşırı düşkünlüğüm vardı. Şöyle söyleyim ayrı odam bile yoktu annemle beraber aynı odada yatakta yatardık. ve şehir dışında bi üniversite kazanınca gitmek durumunda kaldım. Gelmez diye yazmıştım ve geldi.. Her neyse Okuyacagım şehire yerleştim fakat içimde oyle bir pişmanlık özlem var ki ağlamaktan hiç bişeye adapte olamadım. Okumayacagım ben diye kaç defa valizi toplayıp döndüm annem hakkımı helal etmem diye geri yolladı. Telefonda annemle bile konuşamazdık ağlaşmaktan. Bazen telefonda dayanamayıp bulduğum ilk biletle memlekete giderdim. 6 saatlik yolu günü birlik gidip gelmişliğim var... Ah o yollarrr ah o otobus vedalar dönüş zamanı içimde oluşan boşluk hissi... Hele ki gidemediğim zamanlar yolda sokakta insanları yakınlarıma benzetmeler.... Hayat insanı bi telaşın içine alıyor, bi güruh var kapılıp gidiyorsunuz, ve alısıyorsunuz. ( okul bitince dönmedim çalışma hayatına başladım sonra evlendim hala aynı şehirdeyim) Gurbette olan tek kişi siz degilsiniz binlerce insan gerek işi gerek evliliği birçok nedenden dolayı memleketinden uzakta yani tek size özgü bir özlem degil bunu bu şekilde değerlendirmelisiniz.
Yaşadığınız şehre ayak uydurmalı sizi içine çekmesine izin vermelisiniz, Sürekli mukayeseler alışma sürecinizi etkilerecektir. Zamanla bu duyguları daha az hissedeceksiniz yine özleyeceksiniz ama bu kadar yönetilemez olmayacak. Şuan emekli olsak memlekete döner toprakla uğrasırız demi hayalleri kuruyoruz gülüyoruz hayat kim bilir ne getirecek önümüze. Annem yanıma geldiğinde uzun kalır döndüğünde üzülürüz evde bi boşluk hissi olur, güzel bi yemek hazırladığımızda kardeşlerim yeğenlerim burda olsun isteriz içimiz burkulur, herkes bi araya toplanır gideceğin günler olur gidemeyecegin günler olur mahrum kalırsın, Annem derdi ki 'ah yavrum yerinizde sağ olun varsın görmeyelim yel essin kokunuz gelsin' hayat devam ediyor etmek zorunda. Eğer çalışmıyorsanız vaktiniz daha cok oluyor ve ister istemez bu konuları düşünüp içinizdeki duyguları alevlendiriyorsunuzdur. Bi meşguliyet bulmak veya calışmak çevre edinmek olduğunuz ortama adapte olmakta faydası olacak hemde sizi meşgul edecektir.
Açıkçası hayata tutunma çabası hayatta kalma zorunluluğu bi işim olsun mesleğim olsun aman yuvam olsun şartlarım iyi olsun etrafımada faydam olsun diye uğrasırken tüm memleket ve kişi hasretlerini hasretleri törpülüyor.
Anormal bir durum olmadığını düşünüyorsanız niye konu açtınız?Elbet herhangi bir şey için yardım alabilirim bunda sorun yok. Ancak memleketi çok özlemenin bu kadar büyük bir problem olduğunu düşünmüyorum ya. Çok seviyordum çünkü memleketimi, oradaki evimi ve ailemi. Evet evlenmeden önce bu denli özleyeceğimi düşünmedim. Ama zormuş yaşayınca gördüm. Hele ilk evlendiğim zamanlar çok daha kötüydüm şimdi yine iyiyim ancak özlem var elbet bu da anormal bir durum değil bence
Kpss çalışıyorumçalışıyor musunuz?
Çok teşekkür ederim yazınız için. Çok güzel anlatmışsınız. İnşallah dediğiniz gibi bu özlemi yönetmeyi öğrenirim bir güncanım çok içten ve güzel anlatmışsın, yazdıklarını okurken gerçekten hissettim o burnunun direğini sızlatan özlemi… ve asla olgunlaşmamış falan değilsin, bu çok insani bir durum. yeni bir hayat kurmak, evlilik, şehir değiştirmek derken insan bazen içindeki o özlemi bastıramıyor. bu kesinlikle zayıflık değil. sen sadece ait hissettiğin köklerinden uzak kaldın. bu kolay değil ama geçici. zamanla yeni yaşadığın yer de sana tanıdık gelmeye başlayacak. sokaklar, marketler, insanlar. ama bu, aileni özlemeyeceğin anlamına gelmiyor. sadece o özlemi yönetmeyi öğreneceksin. mümkünse ara ara kısa da olsa git, seslerini duy, kokularını al. bazen sadece bir telefon görüşmesi bile insanı toparlıyor. ama şunu unutma: sen ailenden uzak değilsin, sen onlara bağlısın. ve bağlılık mesafe tanımaz. çok normal hissediyorsun. bir gün dönüp buraya yazacaksın “özlüyorum ama artık ağlamıyorum” diye… sabret
Öyle demeyin amaDertsiz başa dert
Ağrımayan başı agrıtma yöntemleri
Bi de bayıllllll feriha
Sadece bu durumu yaşayanların nasıl alıştığını atlatmak için neler yaptığını ne kadar sürede atlattığını öğrenmek istedim anormalim ben nasıl normalleşicem demedim kiAnormal bir durum olmadığını düşünüyorsanız niye konu açtınız?
Benim daha bir yıl bile olmadı belki de zaman her şeyin ilacıiki yıllık evliyiz
Eşim de istediğin zaman git diyor sağ olsun ben de gittim birkaç kez. Annemler de ikinciye gelecek inşallah yakın zamanda. Bu şehri seviyorum aslında evi de seviyorum ama dediğiniz gibi tam kabullenemedim sanırım. İnşallah zamanla sizin gibi olurumİzmir’den İstanbul’a evlendim. İlk bir sene açıkçası bayağı bocaladım. Ama bir sabah gözümü açtım ve içimden "Burası artık benim evim" dedim. Şimdi ise İzmir’e ailemin yanına gittiğimde, dönüş zamanı gelince “Hadi ben gidiyorum, evimi özledim” diyorum. :)
Aslında fark ettim ki; sen hâlâ evinin değiştiğini kabul edememişsin, yeni yaşam alanını içselleştirememişsin. Bunu çözmen gerek.
Eşim bana her zaman “İstediğin zaman ailene gidebilirsin” dedi. O yüzden başta çok sık gidip geldim ama zamanla bu azaldı. Hiçbir zaman bir kısıtlama olmadı. Ve ben de yavaş yavaş alıştım. Sonra kendime şu bakış açısını kazandırdım:
İzmir, nefes aldığım, tatil yaptığım, ailemi gördüğüm şehir. Ama asıl evim İstanbul.
Bunu kendine aşılarsan, içindeki sıkıntı da zamanla azalacak. :)
Emin ol geçer, Benim annem bi ilçede yalnız yaşıyor, 78 yaşında, İhtiyaçlarını görüyor bi şekilde hayat devam ediyor.Arada kardeşlerim gidip geliyor... İllaki çevreniz vardır hepten yalnız degildir. Şükür ki sağlıklılar özleyince gelip gidebilirler, sen gelip gidersin, Herşey zamanın esiridir. Hem evliliğin ilk yıllarını kendine zulm etmeye degmez eşine alış vakit geçir beraber gezmeye gidin yolumlarında okudum evde sevmediğin yerler varmış oraları dönüştürmeye çalış. Sınava hazırlanıyorsun vakit senin için verimli geçmeli sınavına odaklan. Ne kadar meşgul olursan o kadar kafan rahat olur. Unutmaki annelerimiz de annelerini bırakıp evlerini yuvaya dönştürdü. Sende evini yuvaya dönüştüreceksin... Eşinin ailesinin sana yakın olması çok güzel zorlandığın her konuda yardımcı olurlar, destek olurlar, Sınavına odaklan özledikçe ara hasretini gider zamanla alışacaksın. Şuan biraz daha yoğun hissediyorsun.Ne güzel anlattınız sanki ben yaşadım. Ben üniversitesiteyi de memleketimde okudumbenim de annemin yanında bir tek babam var ben tek çocuğum. Babam da anneme pek destek olmaz pek beceremez yoksa aslında babam anneme güzel bir destek olsa. Ya da bir kardeşim olsa da onunla oyalansa bu denli düşünmem. Dediğiniz gibi annem buraya gelir giderken ağlaşırız ben memlekete giderim dönerken ağlaşırız. Gerçekten çok geliyor beni siz anlarsınız en iyi belki de. Kpss çalışıyorum belki de bu da beni ayrı strese sokuyor. Boş kaldıkça aklım anneme gidiyor memlekete gidiyor annem orada yalnız kaldı diye kendi kendimi üzüp vicdan azabı çekiyorum. İnşallah zamanla geçer
Ben bu yorumunuza katılmıyorum bebek yapmak kurtarıcı bir durum değil. Bebek yapmak için hazır hissetmeli. Aksi taktirde daha büyük psikolojik sorunlara yol açabilir. Gurbette bebek buyutmek kolay bir sey değil. Gurbette tek basima bebegimi büyütüyorum. Bunun zorluğunu en iyi ben anlarım.aslinda bebek oldugunda onunla ilgilenmek sana iyi gelebilir bilmiyorum memleketini unutturmaz tabi ama biraz da olsa seni geri ceker
kurtarici demedim ve kesinlikle bebek yapmalisin da demedim belki bebek olursa onunla ilgilenirsin biraz olsa unutursun demek istedim ve bunu konu sahibine soyledimBen bu yorumunuza katılmıyorum bebek yapmak kurtarıcı bir durum değil. Bebek yapmak için hazır hissetmeli. Aksi taktirde daha büyük psikolojik sorunlara yol açabilir. Gurbette bebek buyutmek kolay bir sey değil. Gurbette tek basima bebegimi büyütüyorum. Bunun zorluğunu en iyi ben anlarım.
Sana da tavsiye ediyorum kesinlikle bebek yapma. Bunun için hazır değilsin daha büyük sorunlar yaşarsın. S sunworyy
Bende illa o kelimeyi yazdınız demedim ama yaptığınız yorum bebek yapmaya sevk eden bir durum. Bebek olsa iyi gelebilir yazmışsınız ben mi yanlış okuyorum?kurtarici demedim ve kesinlikle bebek yapmalisin da demedim belki bebek olursa onunla ilgilenirsin biraz olsa unutursun demek istedim ve bunu konu sahibine soyledim
katilip katilamamak sana kalmis tabi ben goruşümu belirttim konu sahibide cevabini verdi zatenBende illa o kelimeyi yazdınız demedim ama yaptığınız yorum bebek yapmaya sevk eden bir durum. Bebek olsa iyi gelebilir yazmışsınız ben mi yanlış okuyorum?
"aslinda bebek oldugunda onunla ilgilenmek sana iyi gelebilir bilmiyorum memleketini unutturmaz tabi ama biraz da olsa seni geri ceker"
Bu cümleyi okuyunca konu sahibi bence onu kurtarıcı bir durum olarak görebilir. Cunku baskalari da cocuk olunca iyi gelebilir diye tavsiye vermiş. Hanımefendi özlem duygusundan bahsediyor bazı insanlar bu duyguyu bebekle yenebilirsin mesajı veriyor.
Ben illa sen bebek yap dedin demiyorum ama kelime oyununa gerek yok yapılan yorum bu duruma teşvik gibi duruyor.
Ben konu sahibine de yorum yaptığınızı görebiliyorum ama yorumunuza katılmadığımi belirtmek istedim.
Aslında sizin gibiler evlenmemeli, anasının kucağından çıkmamalı. İnsanların vaktini de alıyorsunuz.Eşimle cidden iyiyiz ya. Ben bu şehre devamlı geliyordum kuzenim oluyordu ve bir tanıdığım vardı aslında şu an yaşadığım şehre de alıştım biraz seviyorum da. Buradaki evi de seviyorum ama sevmediğim bazı noktalar var. Mesela ben sakın yerlerde yaşamaya alışkınım burası çok yoğun kalabalık bir yer. Bir de yaşadığım ev çok eski değil ama bazı yerleri çok eski bana problem çıkaran yerleri var bu yüzden bu evde de içime sinmeyen şeyler var evet. Bir de kayınvaliemlerle çok yakında oturuyoruz. Onları ne kadar sevsem bile bu kadar yakın olmak içten içe huzursuzluk veriyor sanırım. Halbuki öyle her gün her gün görüşmeyiz. Eşim de bana karşı anlayışlı ve çok seviyorum onu. Bilmiyorum özellikle anneme karşı ayrı bir bağlılığım var belki sağlıksız bir durum ama ne yapıcam bilmiyorum
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?