Ilgilenmeyenlerin vakit kaybetmemeleri için; konumun bir gelin kaynana anlaşmazlığı olduğunu belirtmeyi borç bilirim
Evleneli 7 yılı geçti. Eşimle her ailede olabilecek cok küçük sorunlar dışında hic bir problemimiz yok. Her konuda çok düşünceli, anlayışlı bir insan. 3 yasında da bir çocuğumuz var.
Gel gelelim ailesi bizi bitirdi.. Buradaki baska konuları görünce öpüp başıma koyasim gelse de, olanlari bir turlu icime sindiremiyorum.
Ayni sehirde yaşıyoruz. Bekar gorumcem var benimle yaşıt, anne babasıyla yaşıyor. Arabaları var. Ama sürekli çocukla vakit geçirmeyi bahane ederek, bizde kalmak istiyorlar. Ben de sabah gelip aksam gitsinler istiyorum. Ayni sehirde kalmak neden? Onlar varken çocuğa elim bile degmez, oynatırlar, gezdirirler. Senin işin, gezmen, kuaförün varsa git derler. Bunlar iyi tarafı. Diğer yandan, bir sofra kurmaya bile yardim etmezler. Hani mutfağın önünden geçerler de, giderken bi bardak gotureyim demezler. (Huyum kurusun, ben de istemem isteyemem)
Bana çok ağrı veren bir sağlık problemim var, ameliyat olmak icin koronanin bitmesini bekliyorum. Gorumcemle yaklaşık 1 ay önce bu konuyu konuştum. 1 aydır ne kendisi, ne kv kp "hayırdır gecmis olsun" tarzi birsey demediler.
Gecen hafta bize gelip 2 gun kaldilar yine. Bana bir gecmis olsun dememeleri cok ağırıma gitti.
Kendi ailemle ayni sitede oturuyorum. Esim her konuda aileme cok saygılıdır, tabii ailem de onu maddi manevi el üstünde tutar. Allahima binlerce kez şükürler olsun, hayatim her anlamda dört dörtlük. Gerizekali filmgibi, onlar senin hastalığını sorsa ne olur, sormasa ne olur, sen mutlu hayatının tadını çıkar diyorum. Ama gerizekali oldugum icin, lafım kendime geçmiyor!
Evime gelip benden hizmet bekliyorlar ve bir gecmis olsunu cok goruyorlar, bu ağırıma gidiyor. Eşim her konuda destekcim, ev isi yapma yardimci abla cagir diyor, yemekleri disaridan hazır alalım diyor. Ama yok! Içim soğumuyor! Neden böyle oldum ben. Neden gün geçtikçe onlara benziyorum?
Mesela görümcemin işle ilgili üzücü bir konusu oldu. Normalde benim "hadi çocuğu götürelim halasiyla oynasin biraz havasi degisir" demem gerekir. Ama icimden oh olsun diyorum. Hatta arada bir, "cocuğa bunların sevgisini aşılamasam, zamanla araya mesafe girse ne guzel olur" diye planlarken buluyorum kendimi.
Ben bu değilim. Icime giren fesatliklardan, aklıma gelen hinliklerden tiksiniyorum. Ama her seferinde eşimle benim huzurumuzun bozulmasına sebep oluyorlar, buna dayanamıyorum
Onlara karsi ne zaman iyi niyetli bir adim atsam, mutlaka sonucunda bir probleme baglıyorlar
Bize maddi veya manevi bir yükleri yok. Esimle aralarinda cok samimi bir bağ da yok açıkçası. Herşeyin yerinde, takma kafana kendi hayatina bak, uzaktan uzaga idare et diyorum. Ama olmuyor, bunu nasil ifade edebilirim bilmiyorum. Dolup dolup patlıyorum. Bir hal hatir sormamalari, bir gecmis olsun dememeleri cok canimi sıkıyor. Çok iyi niyetli, bir yanagima tokat atilinca digerini ceviren bir insandim, beni fesatlik düşünen gelin konumuna getirdiler, bunu hazmedemiyorum
Evleneli 7 yılı geçti. Eşimle her ailede olabilecek cok küçük sorunlar dışında hic bir problemimiz yok. Her konuda çok düşünceli, anlayışlı bir insan. 3 yasında da bir çocuğumuz var.
Gel gelelim ailesi bizi bitirdi.. Buradaki baska konuları görünce öpüp başıma koyasim gelse de, olanlari bir turlu icime sindiremiyorum.
Ayni sehirde yaşıyoruz. Bekar gorumcem var benimle yaşıt, anne babasıyla yaşıyor. Arabaları var. Ama sürekli çocukla vakit geçirmeyi bahane ederek, bizde kalmak istiyorlar. Ben de sabah gelip aksam gitsinler istiyorum. Ayni sehirde kalmak neden? Onlar varken çocuğa elim bile degmez, oynatırlar, gezdirirler. Senin işin, gezmen, kuaförün varsa git derler. Bunlar iyi tarafı. Diğer yandan, bir sofra kurmaya bile yardim etmezler. Hani mutfağın önünden geçerler de, giderken bi bardak gotureyim demezler. (Huyum kurusun, ben de istemem isteyemem)
Bana çok ağrı veren bir sağlık problemim var, ameliyat olmak icin koronanin bitmesini bekliyorum. Gorumcemle yaklaşık 1 ay önce bu konuyu konuştum. 1 aydır ne kendisi, ne kv kp "hayırdır gecmis olsun" tarzi birsey demediler.
Gecen hafta bize gelip 2 gun kaldilar yine. Bana bir gecmis olsun dememeleri cok ağırıma gitti.
Kendi ailemle ayni sitede oturuyorum. Esim her konuda aileme cok saygılıdır, tabii ailem de onu maddi manevi el üstünde tutar. Allahima binlerce kez şükürler olsun, hayatim her anlamda dört dörtlük. Gerizekali filmgibi, onlar senin hastalığını sorsa ne olur, sormasa ne olur, sen mutlu hayatının tadını çıkar diyorum. Ama gerizekali oldugum icin, lafım kendime geçmiyor!
Evime gelip benden hizmet bekliyorlar ve bir gecmis olsunu cok goruyorlar, bu ağırıma gidiyor. Eşim her konuda destekcim, ev isi yapma yardimci abla cagir diyor, yemekleri disaridan hazır alalım diyor. Ama yok! Içim soğumuyor! Neden böyle oldum ben. Neden gün geçtikçe onlara benziyorum?
Mesela görümcemin işle ilgili üzücü bir konusu oldu. Normalde benim "hadi çocuğu götürelim halasiyla oynasin biraz havasi degisir" demem gerekir. Ama icimden oh olsun diyorum. Hatta arada bir, "cocuğa bunların sevgisini aşılamasam, zamanla araya mesafe girse ne guzel olur" diye planlarken buluyorum kendimi.
Ben bu değilim. Icime giren fesatliklardan, aklıma gelen hinliklerden tiksiniyorum. Ama her seferinde eşimle benim huzurumuzun bozulmasına sebep oluyorlar, buna dayanamıyorum
Onlara karsi ne zaman iyi niyetli bir adim atsam, mutlaka sonucunda bir probleme baglıyorlar
Bize maddi veya manevi bir yükleri yok. Esimle aralarinda cok samimi bir bağ da yok açıkçası. Herşeyin yerinde, takma kafana kendi hayatina bak, uzaktan uzaga idare et diyorum. Ama olmuyor, bunu nasil ifade edebilirim bilmiyorum. Dolup dolup patlıyorum. Bir hal hatir sormamalari, bir gecmis olsun dememeleri cok canimi sıkıyor. Çok iyi niyetli, bir yanagima tokat atilinca digerini ceviren bir insandim, beni fesatlik düşünen gelin konumuna getirdiler, bunu hazmedemiyorum