Benimde var bir derdim.

Durumunuza çok üzüldüm, insan bu hayatta en çok ailesine güvenir, sizin anne babanız nasıl sizi hiçe sayarak geri gönderirler aklım almıyor. Büyük ihtimalle depresyondasiniz tabi uzmanlar daha iyi bilir ama. İçinizde hiçbisey yoksa idare etmeye çalışın bi süre. Eşinize onu sevmediğinizi, istemediğinizi bidaha eskisi gibi olmycaginizi belirtin mesela. Zamanla o da anlayıp kendisi boşanmak ister belki, anne babanız o zaman da eşinize yalvartacak değil ya. Öyle bi pozisyondasiniz ki şu aşamada herşeyden herkesi suclayabilirsiniz, eşiniz mutsuzlugunuzdan şikayet ediyorsa beni bu hale sen getirdin diyebilirsiniz, yerinizde olsam anne babamla her konustugumda vicdan azabı çektirirdim, ben sizin yüzünüzden bu eve döndüm hergun ağlıyorum, kahrimdan ölürsem sebebi sizsiniz falan derdim. Sizi bu depresyona mahkum eden kimse rahat rahat hayatına devam etmemeli. Anne babanıza diyalogunuz nasıl?
 
Kuzum sevmediğim bir adamla istemediğim bir evlılık yasasam bende mutsuz olurdum . Çok normal. İş, para.. kendıne sure ver bırıkım yap calıs. Ben bır sene vermıstım bekledım sartlar uygun oldu bosandım cunku aıleme ne zaman desem sans ver sans ver. şimdi aksam eve gecınce kekımı fırına koyup kızımla film izlicem. Ağaç degılsın kı kökun olsun mutsuz olunca yer degısebılırsın. Planla herseyı.
evet asıl mesele para da duzende. sız calısıyor musunuz peki. mesele kızınız babasını arıyor mu. benm oglum o surede yemek bıle yememeye baslamıstı babamla yıcem babamla oynucam dıyordu.4 bucuk yasında.
ev kıra vs nasıl karsılıyorsunuz yetıyor mu ?
 
Depresyondasiniz herhalde gerci sevmedigi adamla ayni evde yaşamak zorunda olan herkes depresyona girer.
Bence psikiyatrist ve ilactan ote terapiye yani psikologla hayata bakış acinizi degistirmeye ihtiyacınız var.
Bipolar,sizofreni, panik atak, okb tarzi bir teshis olmadıkça uzun süreli antideoresan kullanimi beyin hücrelerini öldürücü etki yapar (psikiyatrist Yankı Yazgan kitaplarında böyle diyor)
terapıstım var gorusuyorum karar verene kadar o surecte cok yardımı olmustu. cok cok ıyı gelmıstı. gerı geldıkten sonra aradıgımda fazla konusmadık. neden oyle oldu bılmıyorum.. dıyecek bıseyı kalmamısstı sanırım bılmıyorum.. psıkyatrıye gıt dedı sadece.
 
Oda yani 😒 seviyordur da duygusu bu kadar yogun degildir kendince ne kadar sevdigi belirtmeye calismis a batirmis...soyle bosanmak icin tamamen bitmis olmali simdi kararlisindir ama adam sana iyi davranmaya baslar sen yine affetmem der kararinin arkasinda durursun fakat ilerde acaba bir sans versemiydim diyebilirsin,bunu dememek icin herseyi yapmak o sansi vermek lazim inan sen uzulursun ilerde bence kararin cok isabetli
evet sımdı anladım.. bunu bende dusundum. eger sımdı gerı donmeseydım belkı de herkes dıyecektı donseydı acaba degısır mıydı. bunca yıl gectı de bır kez sans verse ne olur diyeceklerdı..
ama eskısı gıbı olamıyorum tabı. butun duygularım sıfırlanmıs gıbı gelıyor ama mutsuz olduguma gore sadece bastırıyorum demekkı
 
Size yapılanı hazmedememişsiniz, sindirememişsiniz ve mecburen dönmüşsünüz. Eşiniz güveninizi ve kalbinizi kırmış şimdi ağzıyla kuş tutsa sizin kafanızda o mesele canlanıyor, aşamıyorsunuz ve atamıyorsunuz. Aileniz de destek olmamış bu da sizi en az eşinizin yaptığı kadar yaralamış. Şimdi neden gülmüyorum eğlenmiyorum diyorsunuz, sizce ? Bunlar rutin, kolay, normal şeyler mi ki amaan oldu geçti diyelim gülmeye devam edelim... Acınızı yaşayamamışsınız, duygularınızı bastırmışsınız ve öfkenizi gösterememişsiniz bu yüzden içiniz dert küpüne dönmüş. Ama üzülmeyin, bunları terapi çözer. İnşallah maddi durumunuz terapiyi karşılamaya yeter🙏🏻 Sevgiyle kalın.
suan terapıstım var, saglık bakanlıgının ucretsız sundugu.. ever terapıstım de sızın gıbı soyledı. umudun aılendı ama onlar da boyle davranınca bı yıkım yasadın. suan bu yıkımla tukenmıs hıssedıyorsun dedı. ama senın kımseye mı ıhtıyacın var. sen bır bıreysın ve kendı ayaklarının ustunde durabılırsın dedı. umarım bassarabılırım
 
Anlıyorum sizi.. Buna benzer bir durum bende yaşadım.. Mutluluk illa eşinizin dışında olmak zorunda değil yani şöyle düşünün herşey hayal ettiğiniz gibi olmayabilir.. Eşinizi affedebilmeyi başarabilmeniz lazım
nasıl affedebılırım kı. gercekten bı yolu var mı, oluyor mu veya ben nıye yapamıyorum.
 
Önceki yaşattıklarından sonra normal ama ya. İnsan unutamaz bazı hissettiklerini.
evet sılsen de ızı kalıyormus. bır yerden sonra aklıma gelıyor eskıler..
Sizin bence psikoljik destek almanız şart
Ve eğer devam edecekseniz evliliğinize aile terapisti de şart
Devam edecekseniz böyle devam edip zindan etmeyin evliliğinizi kendinize
psıkologum var suanda ama o da psıkyatrıye gıtmemı onerdı.
 
Durumunuza çok üzüldüm, insan bu hayatta en çok ailesine güvenir, sizin anne babanız nasıl sizi hiçe sayarak geri gönderirler aklım almıyor. Büyük ihtimalle depresyondasiniz tabi uzmanlar daha iyi bilir ama. İçinizde hiçbisey yoksa idare etmeye çalışın bi süre. Eşinize onu sevmediğinizi, istemediğinizi bidaha eskisi gibi olmycaginizi belirtin mesela. Zamanla o da anlayıp kendisi boşanmak ister belki, anne babanız o zaman da eşinize yalvartacak değil ya. Öyle bi pozisyondasiniz ki şu aşamada herşeyden herkesi suclayabilirsiniz, eşiniz mutsuzlugunuzdan şikayet ediyorsa beni bu hale sen getirdin diyebilirsiniz, yerinizde olsam anne babamla her konustugumda vicdan azabı çektirirdim, ben sizin yüzünüzden bu eve döndüm hergun ağlıyorum, kahrimdan ölürsem sebebi sizsiniz falan derdim. Sizi bu depresyona mahkum eden kimse rahat rahat hayatına devam etmemeli. Anne babanıza diyalogunuz nasıl?
evet bunları soyledım esıme. sana karsı hıcbısey hıssetmıyorum ıcımde hıc bır duygu yok dedım. duvar gıbıyım resmen dedım. zaten aılemın gonderdıgını benım aslında gelmek ıstemedıgımı bılıyor zaten. sımdı sureklı soruyor mutlu oldun mu, yanımda mutlu musun, benı sevıyor musun..
senı kendıme asık edıcem, ıyıkı donmusum dıyeceksın dıyor. bugun aksam da sordu yanımda huzurlu musun dedı. suan ıyıyım dedım. ama benı bırakıp gıdıcektın dedı. Bana kalsa suan cıkıp gıderım dedım, ama suan yanındaysam bana sureklı boyle sorular sorma zamana ıhtıyacım var ama ılerde ne olur bende bılmıyorum dedım. ona bakarsan sende benı bırakıyordun dedım sonucta aldatmakda oyle oluyor. bısey demedı sonra.
 
evet sılsen de ızı kalıyormus. bır yerden sonra aklıma gelıyor eskıler..

psıkologum var suanda ama o da psıkyatrıye gıtmemı onerdı.
Bir bildiği var ki psikiyetriye yönlendirmiş muhakka git olur mu
Umarım tez zaman da feraha kavuşursun
 
Bir bildiği var ki psikiyetriye yönlendirmiş muhakka git olur mu
Umarım tez zaman da feraha kavuşursun
dımı bende oyle dusundum cunku uzun zamandır konusuyorduk sımdı nıye gıt dedı bılemedım. umarım ıyı gelır. cok tesekkur ederımm
 
Erkekleri yada insanları diyeyim kaybetme korkusu kendine getiriyor.Onlar bizim gibi hassas degil.Ama gerçekten kaybedeceğini anladığı için ve o korkuyu yaşadığı için değişmiştir..Bu böyle devam eder.Çünkü kaybetme korkusu da bir travma şekli.Siz aldatılma travmasını atlatamıyorsunuz.Bana şimdiye dek aşık değilmiş demekki diye düşündüğünüz için geçmişinizle hesaplaşıyorsunuz..Ben insanların karşısındakinden çok kendini affedememesinden böyle olduğunu düşünüyorum..Bence siz de içinizde bir yerde kalmış keşkeleriniz var..Acaba ben başka türlü davransaydım.böyle olurmuydu diye..Bence artık kendinizi ve eşinizi affedip yeni tanışmış gibi hissetmeye çalışın..Aldatılmak çok kötü bir his tabiki .Ama kendinize ve eşinize bir şans vererek buyukluk yapın ..Ve bolca dua edin bence
 
evet asıl mesele para da duzende. sız calısıyor musunuz peki. mesele kızınız babasını arıyor mu. benm oglum o surede yemek bıle yememeye baslamıstı babamla yıcem babamla oynucam dıyordu.4 bucuk yasında.
ev kıra vs nasıl karsılıyorsunuz yetıyor mu ?
Ayrıldıgımda kızım dört yasındaydı. Merak etmeyın en cabuk cocuk alısıyor. Cocuk ıcın nafaka alıyorsunuz zaten bende calısıyorum. Benım kızımda o zamanlar baya duskundu pedagoga gıttık adam dedı kı cocuk ıcın evlı kalınmaz cocuk ıcın bosanılır. Baba haftasonları alıyor zaten.
 
Erkekleri yada insanları diyeyim kaybetme korkusu kendine getiriyor.Onlar bizim gibi hassas degil.Ama gerçekten kaybedeceğini anladığı için ve o korkuyu yaşadığı için değişmiştir..Bu böyle devam eder.Çünkü kaybetme korkusu da bir travma şekli.Siz aldatılma travmasını atlatamıyorsunuz.Bana şimdiye dek aşık değilmiş demekki diye düşündüğünüz için geçmişinizle hesaplaşıyorsunuz..Ben insanların karşısındakinden çok kendini affedememesinden böyle olduğunu düşünüyorum..Bence siz de içinizde bir yerde kalmış keşkeleriniz var..Acaba ben başka türlü davransaydım.böyle olurmuydu diye..Bence artık kendinizi ve eşinizi affedip yeni tanışmış gibi hissetmeye çalışın..Aldatılmak çok kötü bir his tabiki .Ama kendinize ve eşinize bir şans vererek buyukluk yapın ..Ve bolca dua edin bence
Çok haklısınız eşimde sonrasında söylemişti bunu. Hiç gidersin diye düşünmemiştim dedi. Hep böyle kalırız diye düşünüyordum dedi. Bu tarz şeyler söyledi. Boşanma için konuşmaya geldiğim de de bana bu tokat gibi geldi, o gün konusmaya gelene kadar seni kaybedeceğimi hiç düşünmemiştim, hiç farkına varmamışım dedi. Seni kaybetmekten çok korktum dedi.
Keşkem sadece eski resimlere bakarken çıkıyor ortaya. O günler de ne kadar masummusuz ne kadar saf duygularla seviyormuşum eşimi diyorum. Onun burukluğu oluyor.
 
Canimmm keşke binlerce beğeni yapabilsem yazdıklarına..
Çünkü o kadar özgür hissetmiştim ki ohh be demiştim. Şimdi geriye sarmışım diye hissediyorum. Yine hapishaneye dönmüşüm gibi hissediyorum.. O kadar doğru ki yaşadıklarımın tercümanı olmuşsunuz:KK43: belki zamana ihtiyacım var ama şuan çok bunalıyorum, nefes alamıyorum
Kendinize zaman verin ve hayattan keyif almasanız da kendiniz için birşeyler yapmayı deneyin 🙏
 
Lütfen psikolojik yardım alın, bakın bende bir dönem öyleydim. Sürekli uyumak istiyordum kimseyle konuşmak istemiyordum,bir sorunum vardı yaşadıklarımdan dolayı ama yardım almak için durumum yoktu. Bende en güzeline sarıldım duaya. Kuran okumak başlı başına bir şifa zaten, okuduktan sonra içime ferahlık geliyordu. Birde kendim istemesem bile kızım için ayakta durmam gerekti. Ondan hergün halim olmasa da mutlaka kızımı parka, gezmeye, avm, müze gibi yerlere götürüyordum.sonra araya karantin girdi alışmışım evde duramıyorduk.o zamanda kitaplara sardım, bol bol kitap okudum film izledim. Şuan çok çok iyiyim hamd olsun.
 
Ayrıldıgımda kızım dört yasındaydı. Merak etmeyın en cabuk cocuk alısıyor. Cocuk ıcın nafaka alıyorsunuz zaten bende calısıyorum. Benım kızımda o zamanlar baya duskundu pedagoga gıttık adam dedı kı cocuk ıcın evlı kalınmaz cocuk ıcın bosanılır. Baba haftasonları alıyor zaten.
Bana da psikoloğum annesi babası boşanmış çocukların, aynı evin içinde kavgayla büyüyen çocuklara göre daha iyi olduklarını söylemişti. Şuan döndük ama zamanla kararımı netlestiŕirim umarım toparlanıp bir yol çizebilirim inşallah.
Kendinize zaman verin ve hayattan keyif almasanız da kendiniz için birşeyler yapmayı deneyin 🙏
Işte hiç bisey yapmak gelmiyor icimden. Yoksa bende konuşkan biriyim mesela hemen kaynaşırım, sicakkanliyimdir. komşularım seVer beni. Pandemiden beri sadece ust katta ki arkadaşımla konuşuyorum onunda 3 çocuğu var hiçbiryere gitmez kimseyle görüşmez sadece ikimiz görüşürüz. Sabah kahvaltı yaptık geldik yine yerimden kalkamıyorum başım ağrıyor. Habire ağlayasın geliyor :(
 
Back
X