Tüm baktırdığım fallar, olumlu olumsuz patladı. Unutamadığım ve özellikle bir nedenden ötürü de asla unutamayacağım ve uğruna binlerce lirayı fallara harcadığım şahısla yazıştık baya uzun bir süreden sonra.
3 4 hafta kadar önce bu şahıs bana skypedan yazmıştı ama laf dokundurmuş ''vay hayat devam edio skypeda takıldığına göre'' dierek. Ki ben skypeda falan takılmam asla, outlook maildan maillarımı kontrol ederim sadece, demek skype da açılıomuş outlook açınca. Pazar gününe kadar tuttum kendimi ama içim içimi yedi. Pazar günü yazdım yazdım sildim, en son sadece nasılsın dedim. Ptesi sabah cvp verdi, iyi değilmiş ama nedeni atamalarla ilgili. Bir kere olsun hiçbişey olmamış gibi davranma kararı aldım ve arkadaşça moral vermeye çalıştım. İş saatim gelmek üzere olduundan çok yazışmadık zaten. Akşamında, daha doğrusu gecesinde sildiğim msjlarda ne yazdığımı sordu, önemli bişey olmadığını söledim. Hayatının zoraki geçtiği anlamına gelecek şeyler söledi. Moral vermeye çalıştım arkadaşça. Laf arasında şehir değiştirdiğini söledi, nerdesin die sorduğumda ''biyer işte'' dedi. O ana kadar hiç yoktan hallice olan umudum sıfırlandı. ''Var sen de beni aşağılayarak mutlu ol'' dedim, ''aşağılamak?'' yazmış. Yaktım bir sigara balkona çıkıp, sigaradan çok yanarak.
Sonrasında gerçekten ona destek olmak amacıyla bişeyler yazdım ama kısa cümleler kurmayı başaramayarak, içim ve gözlerim ağlaya ağlaya. Dönüş yapmadı. İnşallah okumamıştır dierek sildim hepsini saatler sonra. En son saçmaladığım için msjları sildiğimi, kusura bakmamasını yazdım saat 5 gibi. 1 saatlik uyku ile geldim işe ve tutmasam kendimi hıçkıra hıçkıra ağlıcam. Adam Allah bilir kim için şehir değiştirdi ve asgari ücretle geçinme zorluğuna katlanmayı seçti ailesinin yanında maaşı kendine kalırken. Benimle geçirdiği 4.5 senede böle birşey yapsaydı, asla vermezdim o ayrılık kararını. Keşke bir kere de benim için birileri fedakarlık yapsaydı da ''yalnızım ama ben de sevildim'' die avutabilseydim kendimi en azından. Bana gelince neden bu kadar pintisin be hayat!