selam herkese,
Bu konuyu neden açıyorum? Şu an eşimle 5 gecedir ailelerimizde kalıyoruz ama evimize gideceğimiz saati sayıyoruz. Kendimi sorgulamaya başladım. Senede 2-3 defa ailelerimizle bi araya geliyoruz çünkü. Bu kadar çabuk sıkılmamalıydık.
Ben 11 senedir ayrı yaşıyorum ailemden. 17 yaşında üniversiteye başka bi şehre gittim o günden sonra da hiç eve dönmedim tatiller dışında. (Yaz okuluna falan da gittim dönmemek için)
babam ve rahmetli annem beni çok severlerdi, (ben de annemi tabiki) her gün telefonda görüşürüz babamla 20 dk falan.
Ama bende hiç özlem duygusu oluşmuyor. Yani kimseyi göresim gelmiyor. Özlemiyorum ahh babam burda olsa da bi sarılsam demiyorum mesela. Kardeşimi göresim geldi demiyorum.
Evde huzursuz bi hayatım yoktu, yani sıkıntılar vardı, biraz beni sıkan bi aileydi ama öyle korkunç şeyler yaşamadım aile hayatında. Ama bana deseler ki "en iyi hissettiğin an neydi?" Annem ve babamın beni üniversite yurduna bırakıp gittikleri andı. Onlar ağlayarak gittiler ben ise çok heyecanlı ve mutluydum.
Eşim ise bi aile düzeni olmadan büyümüş, bi babannesinde bi annesinde orada burada. Benimle evlenince bi aile hayatı olmuş diyebiliriz. Ama o sık sık özler ailesini. Çağırdılar mı dayanamaz ama Sonra gelip görünce 1 gün içinde der ki doydum yeter gidelim. Bi daha gelmicem falan (hep kavga gürültü hakim onların evinde)
Bu hafta işimiz var diye memlekete geldik (bayramda gelmedik) 2 gün kayınvalidemde kaldık, 3 gün de babamda. Allahım ya o böyle kalabalık sofralar, herkesin bağırıp çağırıp gülüp konuştuğu yemekler, cümbür cemaat bir yerlere gitmelerimiz..... off kafa olarak o kadar yorgun ve yıpranmış hissediyoruz ki. Herkesi memnun etmeye çalışmak falan.. sürekli ısrar etmeleri, daha kalın, yatın kalkın yiyin oturun gelin gidin demeleri... bu olmadı kurban bayramında 9 gün telafi ederiz diyolar bi de
Bir de bebeğin doğumuna gelicez kalıcaz diyenlerle mücadele ediyoruz. Eşim de ilk başta ailesinin gelmesini istemiyor ben de.
Kayınvalidem de babam da bebeğe ben bakıcam diye tutturmuş durumda.
Biz ise her şeyimizi eşimle ikimiz yapmış insanlar olarak yine beraber yaşamak istiyoruz bu süreci. Zaten hepi topu 1 çocuk yapma niyetindeyiz.
Çok mu acayip? Babam 2 tane kv ise 4 tane bakmış zaten kendi çocuklarına. Doymadılar mı? Ne demek sizinkine ben bakıcam?
Evimizde Eşimle ve kedimle sakin bi hayatımız var
Seslerin yükselmediği, rutinin önde gideni diyebilirim. Ama eğlendiğimiz bir hayat... evcimen tipleriz, yürüyüşe pikniğe gideriz, maç izleriz, kuş gözlemi yaparız, at yarışı izlemeye gideriz falan.
Kimsenin evinde rahat edemiyoruz. Kardeşim bize kalmaya geldiğinde onunla da eğleniyorum ama 3. Gün artık yeter gidebilir diyesim geliyor.
Eşimle ben yabani miyiz? (Eve gelen arkadaş olarak misafirimiz de 3-4 kişidir onlar da sene de 2-3 kere gelir, biz de iadeyi ziyaret yaparız başka kimsenin evine de gitmeyiz, dışarıda buluşuruz arkadaşlarımızla. Eşimle benim arkadaş gruplarımız farklı, çift olarak görüştüğümüz arkadaş pek yok)
Tayin çıkınca seneye falan ailelelere 1 saat mesafeye taşınıcaz, ya sürekli gelip gitmek isterlerse?
Burada hep görüşmelerin sık sık olduğu aile konuları okuyorum, bizimki çok ters kalıyor bu konulara. Bizim gibi olan var mı? Yanlış mı yapıyoruz?
Ailelere nasıl davranmalıyız?
Ay bir an konuyu ben mi açtım dedim Bu kadar mı benzerlik olur ya. Tövbe estağfurullah.
Uzun olmuş özür dilerim.