merhaba arkadaşlar,
bazılarınız hatırlarsınız, hamile iken boşanmaya karar verdim, inşallah iki duruşma sonra da boşanıcam, aslında benim ki bir dert değil, verdiğim kararın ne kadar da doğru olduğunu anladım, nasıl mı?:
30 yaşına yakın bir arkadaşım var, anne ve babasının arasında evlendiklerinden beri sorunlar var, baba anneye ve çocuklara şiddet uyguluyor, yaşı 30 a yakın olan arkadaşıma da... (1-2 yıl öncesine kadar)
uzun zamandır görüşemediğim arkadaşımla dertleşme imkanım oldu, arkadaşım o kadar büyük sorunlar yaşamış ki bu huzursuzluk ve şiddet dolu ortamdan dolayı, çok ciddi sağlık problemleri olmuş, psikolojisi ciddi şekilde bozulmuş, şu anda evlilikten çok korkar durumda, evlilik lafı geçtiğinde tüyleri diken diken oluyor adeta, iyi evliliklerin de olduğundan emin ama cesaret edemiyor, kız kardeşi tamamen farklı, her canım cicim diyen erkeğe güvenir hale gelmiş beni seviyor diye, tamamen güvendiği erkeklerin gölgesinde mutlu sanıyormuş kendini bu yüzden erkeklerin biri gidiyor biri geliyor tabiri caizse...
arkadaşım psikolojik tedavi görmüş uzun süre, hem ruh hem beden sağlığı daha iyi durumda, kendine güveni gelmiş, babasının karşısında daha güçlü hissediyor kendisini ve şiddet uygulamasına müsade etmiyor artık, hikaye çok uzun ama özeti bu.
tüm bu yaşadıklarından sonra verdiğim karar için beni tebrik etti, çocuğu olan insanın çocuğum var diye hem kendine hem de yavrusuna eziyet ettirmemesi gerektiğini, sorunlu bir ailede sağlıklı bir çocuk yetiştirilemeyeceğini, eğer çocuğunu düşündüğü için bir kadın ayrılmıyorsa eşinden çocuğun geleceği için kendi eliyle daha büyük bir kötülük yaptığından bahsetti. Zaten biliyordum ve emindim kararımın doğru olduğundan ama yaşayan birinden duyunca daha da içime sindi, daha bir hafifledim.
benim durumumda olan yani hamile ya da çocuklu iken boşanmanın eşiğinde olan arkadaşlara sesleniyorum, yaşadıklarınızı ölçün tartın, kendiniz ve yavrunuz için en doğru kararı verin lütfen.
Mutlu ve huzurlu bir yaşam diliyorum herkes için...
bazılarınız hatırlarsınız, hamile iken boşanmaya karar verdim, inşallah iki duruşma sonra da boşanıcam, aslında benim ki bir dert değil, verdiğim kararın ne kadar da doğru olduğunu anladım, nasıl mı?:
30 yaşına yakın bir arkadaşım var, anne ve babasının arasında evlendiklerinden beri sorunlar var, baba anneye ve çocuklara şiddet uyguluyor, yaşı 30 a yakın olan arkadaşıma da... (1-2 yıl öncesine kadar)
uzun zamandır görüşemediğim arkadaşımla dertleşme imkanım oldu, arkadaşım o kadar büyük sorunlar yaşamış ki bu huzursuzluk ve şiddet dolu ortamdan dolayı, çok ciddi sağlık problemleri olmuş, psikolojisi ciddi şekilde bozulmuş, şu anda evlilikten çok korkar durumda, evlilik lafı geçtiğinde tüyleri diken diken oluyor adeta, iyi evliliklerin de olduğundan emin ama cesaret edemiyor, kız kardeşi tamamen farklı, her canım cicim diyen erkeğe güvenir hale gelmiş beni seviyor diye, tamamen güvendiği erkeklerin gölgesinde mutlu sanıyormuş kendini bu yüzden erkeklerin biri gidiyor biri geliyor tabiri caizse...
arkadaşım psikolojik tedavi görmüş uzun süre, hem ruh hem beden sağlığı daha iyi durumda, kendine güveni gelmiş, babasının karşısında daha güçlü hissediyor kendisini ve şiddet uygulamasına müsade etmiyor artık, hikaye çok uzun ama özeti bu.
tüm bu yaşadıklarından sonra verdiğim karar için beni tebrik etti, çocuğu olan insanın çocuğum var diye hem kendine hem de yavrusuna eziyet ettirmemesi gerektiğini, sorunlu bir ailede sağlıklı bir çocuk yetiştirilemeyeceğini, eğer çocuğunu düşündüğü için bir kadın ayrılmıyorsa eşinden çocuğun geleceği için kendi eliyle daha büyük bir kötülük yaptığından bahsetti. Zaten biliyordum ve emindim kararımın doğru olduğundan ama yaşayan birinden duyunca daha da içime sindi, daha bir hafifledim.
benim durumumda olan yani hamile ya da çocuklu iken boşanmanın eşiğinde olan arkadaşlara sesleniyorum, yaşadıklarınızı ölçün tartın, kendiniz ve yavrunuz için en doğru kararı verin lütfen.
Mutlu ve huzurlu bir yaşam diliyorum herkes için...