- 18 Mart 2008
- 321
- 43
- 318
bu yazıyı okurken gözlerimden yaşlar süzülüverdi....oğlum 2 buçuk yaşında ve ben ne yapacağımı bilmiyorum
merhaba başlığı görünce yazılanları okumadan fikirlerimi söylemek istedim. yıllar önce ben daha doğmadan annem ve babam ayrılmışlar. abim ve ablam da var. yıllarca kardeşlerimden, babamdan ayrı büyüdüm. ayrılmış ailenin çocuğu olmak gerçekten zor. anne-baba ayrılıyor ama asıl ayrılığı çocuk yaşıyor. abim ve ablam ile yenice kardeşlik duygusunu hissediyoruz. abim 31, ablam 27, ben 23 yaşındayım. büyükler boşanma kararı alıyor ama arada olan çocuklara oluyor. madem ayrılmak için sebepleriniz var neden dünyaya annesinden ayrı büyüyecek, babasından ayrı büyüyecek çocuklar getiriyorsunuz.
en büyük sıkıntıyı biz yaşıyoruz.
her ne kadar annem babamla, kardeşlerimle görüşmemi istese de bir türlü o baba, kardeş yakınlığını yakalayamadık. geçen hafta babamı kaybettim. daha 47 yaşındaydı. zaten baba sevgisi görmeyen ben hep ileride, zaman geçince babamla aramın düzeleceğini düşünmüştüm. vakit olmadı. abimle hastane bahçesinde bir konuşmamız olmuştu dedi ki "acaba annemle babam ayrı olmasaydı nasıl bir hayatımız olurdu?" bunu söylerken gözündeki ışıltıyı, yüzündeki tebessümü ben gördüm. evet sizler ayrılıyorsunuz ama biz yalnız kaldığımız her gece "acaba" diye düşünüyoruz.
ne kadar babasıyla, annesiyle görüşüyor deseniz de o başka ailelerde gördükleri bağı biz anne babası ayrılmış çocuklar yakalayamıyoruz.
ben aile nedir, baba nedir, kardeş nedir, yemek saati nedir, mutfakta anneyle birlikte babaya kahve yapmak nedir bilmem.
bu konuda söyleyecek çok sözüm var ama dahasını söylemek istemiyorum.
tek bildiğim siz büyükler geçinemiyorsunuz ama olan sadece bize oluyor.
ben aile ortamında büyümedim ama inşallah kendi ailemi kurduğumda onlara sıkı sıkı bağlanacağım.
merhaba başlığı görünce yazılanları okumadan fikirlerimi söylemek istedim. yıllar önce ben daha doğmadan annem ve babam ayrılmışlar. abim ve ablam da var. yıllarca kardeşlerimden, babamdan ayrı büyüdüm. ayrılmış ailenin çocuğu olmak gerçekten zor. anne-baba ayrılıyor ama asıl ayrılığı çocuk yaşıyor. abim ve ablam ile yenice kardeşlik duygusunu hissediyoruz. abim 31, ablam 27, ben 23 yaşındayım. büyükler boşanma kararı alıyor ama arada olan çocuklara oluyor. madem ayrılmak için sebepleriniz var neden dünyaya annesinden ayrı büyüyecek, babasından ayrı büyüyecek çocuklar getiriyorsunuz.
en büyük sıkıntıyı biz yaşıyoruz.
her ne kadar annem babamla, kardeşlerimle görüşmemi istese de bir türlü o baba, kardeş yakınlığını yakalayamadık. geçen hafta babamı kaybettim. daha 47 yaşındaydı. zaten baba sevgisi görmeyen ben hep ileride, zaman geçince babamla aramın düzeleceğini düşünmüştüm. vakit olmadı. abimle hastane bahçesinde bir konuşmamız olmuştu dedi ki "acaba annemle babam ayrı olmasaydı nasıl bir hayatımız olurdu?" bunu söylerken gözündeki ışıltıyı, yüzündeki tebessümü ben gördüm. evet sizler ayrılıyorsunuz ama biz yalnız kaldığımız her gece "acaba" diye düşünüyoruz.
ne kadar babasıyla, annesiyle görüşüyor deseniz de o başka ailelerde gördükleri bağı biz anne babası ayrılmış çocuklar yakalayamıyoruz.
ben aile nedir, baba nedir, kardeş nedir, yemek saati nedir, mutfakta anneyle birlikte babaya kahve yapmak nedir bilmem.
bu konuda söyleyecek çok sözüm var ama dahasını söylemek istemiyorum.
tek bildiğim siz büyükler geçinemiyorsunuz ama olan sadece bize oluyor.
ben aile ortamında büyümedim ama inşallah kendi ailemi kurduğumda onlara sıkı sıkı bağlanacağım.
merhaba başlığı görünce yazılanları okumadan fikirlerimi söylemek istedim. yıllar önce ben daha doğmadan annem ve babam ayrılmışlar. abim ve ablam da var. yıllarca kardeşlerimden, babamdan ayrı büyüdüm. ayrılmış ailenin çocuğu olmak gerçekten zor. anne-baba ayrılıyor ama asıl ayrılığı çocuk yaşıyor. abim ve ablam ile yenice kardeşlik duygusunu hissediyoruz. abim 31, ablam 27, ben 23 yaşındayım. büyükler boşanma kararı alıyor ama arada olan çocuklara oluyor. madem ayrılmak için sebepleriniz var neden dünyaya annesinden ayrı büyüyecek, babasından ayrı büyüyecek çocuklar getiriyorsunuz.
en büyük sıkıntıyı biz yaşıyoruz.
her ne kadar annem babamla, kardeşlerimle görüşmemi istese de bir türlü o baba, kardeş yakınlığını yakalayamadık. geçen hafta babamı kaybettim. daha 47 yaşındaydı. zaten baba sevgisi görmeyen ben hep ileride, zaman geçince babamla aramın düzeleceğini düşünmüştüm. vakit olmadı. abimle hastane bahçesinde bir konuşmamız olmuştu dedi ki "acaba annemle babam ayrı olmasaydı nasıl bir hayatımız olurdu?" bunu söylerken gözündeki ışıltıyı, yüzündeki tebessümü ben gördüm. evet sizler ayrılıyorsunuz ama biz yalnız kaldığımız her gece "acaba" diye düşünüyoruz.
ne kadar babasıyla, annesiyle görüşüyor deseniz de o başka ailelerde gördükleri bağı biz anne babası ayrılmış çocuklar yakalayamıyoruz.
ben aile nedir, baba nedir, kardeş nedir, yemek saati nedir, mutfakta anneyle birlikte babaya kahve yapmak nedir bilmem.
bu konuda söyleyecek çok sözüm var ama dahasını söylemek istemiyorum.
tek bildiğim siz büyükler geçinemiyorsunuz ama olan sadece bize oluyor.
ben aile ortamında büyümedim ama inşallah kendi ailemi kurduğumda onlara sıkı sıkı bağlanacağım.
ah keske elimden bir sey gelsede kızım böyle bir hayatı yasamasa... ama insan yaptıklarının bedelini tek basına ödemiyor ve olan cocuklara oluo..
bu konuda o kadar hassasım ki yarım saattir aglıyorum ama bazen baska care kalmıyor bosanmaktan baska.
ben elimden geleni yaptığımı düsünüyorum cok seylerin üzerine sünger cektim kızım için.
esim bildiğinden hep bana ''ieride anlatırsın kızıma neden ayrıldığımızı '' diye uyarı gönderir
ama bi seyler kötüyse gercekten düzelemiyor. düzelmesi için iki taraflı caba gerekiyor . biliyorum bunlar acıklama degil kızıma karsı ömür boyu sucluyum ama elimden bi şey gelmiyor
hepinizi tek tek okudum inanın ağladım
allahım kimsenin yuvasını huzurunu bozmasın
4 yıllık birliktelikten sonra evlendik 3 yıllık evliyim 19 aylık bir oğlum var
allah var bunca yıldır hiçbir sorunumuz olmadı evlilik düğün sürecinde bile aileler arasında bile
ama son günlerde çok büyük sorunlarımız var
ama asla evde büyük kavgalarımız olmamıştır
oğlumuzun yanında asla birbirimize ters bakışımız bile olmamıştır
birbirimizi çok seviyoruz,geceleri sarılarak uyuyoruz
ama burada anlatamayacağım da sorunlar yaşıyoruz
son günlerde boşansak ne olur diye düşünceler geziyor kafamda
düşüncesi bile beni o kadar üzüyor ki anlatamam
oğlum babasını çok seviyor evde oyunlar oynuyor
babasına sarılıp onu öpüyor
her sabah uyanır uyanmaz baba diyor
o anları gördükçe içim öyle sızlıyorki anlatamam
ayrılsak ben oğlumla tek yaşarım böyle bir durumda evde babası olmayacak
nasıl avuturum onu
evde baba dediğinde babasını aradığında ona ne diyebilirim ki
böyle düşündükçe ölüyorum içim içime sığmıyor nefes alamıyorum
dediğim gibi bizim aramızda hala sevgimiz saygımız var ama atlatamadığımız çok büyük sorunumuz var napacam bilemiyorum
allah hepimize yardım etsin
meryemmeryem evliliğinde sevgi saygı tamsa boşanmayı düşündürecek başka ne olabilir ki:26:bende merak ettim doğrusu:44:
ama eşinle aranızda saygıyı koruyabiliyorsanız her sorunu da çözebilirsiniz bence
belkide ben gözümde büyütüyorum şuana kadar hiç en ufak bir sorunumuz bile olmamıştı
bu sorunla karşılaşıncada ağır geldi
allah kimsenin yuvasını yıkmasın dediğim gibi düşüncesi bile çok kötü
Merhaba ben de 14 aydır eşimden ayrıyım resmen bir türlü boşanamadık çünkü kızımız var. Ayrılmak isteyen o oldu ve sonrasında da kızımızın ne maddi ne mabnevi yanında olmadı evden gittiğinde kızım 2 yaşına yeni basmıştı hatta ayrılmak istediğini kızımın doğum günününden hemen ertesi gün söyledi. Neydi ne oldu gibi konulara girmeyeceğim çok uzun sürer. Ama kısaca sevgiliyken onu terkettiğim için intihar eden ailesi beni istemediği için bağlarını koparan hatta soyadını bile değiştirmeyi düşünen insan sonradan tam tersi oldu. Çocuğumuz olduktan sonra inanılmaz değişti 4 yıl çıkıp evlenmiştik bebeği de 6. yılımızda dünyaya getirdim 8 yıl da evlilik sürdü yani 12 yılım onunla heba oldu. 30 yaşındayım şimdi 3 yaşında dünyalar güzel bir kızım var Rab'bim onu iyi ki vermiş Allah sağlıklı sıhhatli uzun ömürler versin bebeğime.
Boşanamamam da kızımın haklarını savunmamdan kaynaklanıyor. Allah a şükür kızıma aslanlar gibi bakarım ama bir babası var canı istediğinde kızım demeyi bilen madem öyle babalık da yapmasını bilecek maalesef manen bir yaptırım uygulayamam ama en azından madden yapması gerekenin bir kısmını yapmalı en azından. Kızım ona çok düşkün keşke ilgili bir baba olsa da maddi bişey yapmasa ama ikisi de yokmaddi konulardan dolayı anlaşamadık bu durumdan da iyice sıkıldım artık nasıl olursa olsun bitsin diyorum gına geldi. Yalnız anne olmak çok zor herşeye tek başına koşuyorsun çocuk daha hırçın oluıyor ister istemez ayrılacak olan arkadaşlar bunları da düşünsün. Tabii ki bitmiş bir evlilik bitmiştir. Allah hepimizin yardımcısı olsun kızlar işimiz çok zor Allah güç kuvvet versin her yönden sevgiler...
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?