Boşanmış Kadına Yönelik Bakış Açısı

Ruyamd .!.:

Kızlar merhaba,
Ben buranın eski üyelerindenim Yaklaşık 7 yıl önce, 2–3 ay süren çok kısa bir evlilik yaşadım ve çocuğum yok. O günden sonra hayatıma giren bazı insanlar, bunu açık açık söylemeseler bile, boşanmış olmam nedeniyle ilişkileri sürdürmek istemediler. Bu durum beni yıllarca çok yordu, kırdı ve yıprattı.

2 ay önce gerçekten iyi bir insanla tanıştım. Kendisi hiç evlenmemişti. Başta boşandığımı ona söyleyemedim. Sohbetler sırasında boşanmış arkadaşlarıyla ilgili “Allah yardımcısı olsun, boşanmak çok zor” gibi yorumlar yapması beni daha da gerdi. Aslında ona gerçeği anlatmak için sürekli kendimi hazırlıyordum ama bir türlü cesaret edemedim.

2 gün önce sonunda her şeyi açık açık söyledim… Söylediğim an sanki başından kaynar sular döküldü. Tepkisi beni gerçekten şok etti.
“Ailem bunu asla kabul etmez, ben ailemi karşıma alamam” gibi cümleler kurdu.

Oysa ilişkimiz gerçekten çok güzel. Birbirimizi anlayan, uyumlu, birlikte keyif alan iki insanız. Maddi ve mesleki olarak da oldukça iyi bir konumdayım. Ailesinin ön yargılarını aşabileceğimizi, önemli olanın bizim mutluluğumuz olduğunu söyledim. Ama hâlâ bana:
“Endişeliyim, ailem çok keskin, fikirleri çok sabit, bunu aşabileceğimizi sanmıyorum” diyor ve bana karşı soğuk davranıyor.

Bir yandan beni çok sevdiğini, benimle mutlu olduğunu söylüyor; diğer yandan da bu durumu kabullenemeyeceğini ifade ediyor. Yıllardır bu damgayla mücadele etmekten o kadar yoruldum ki… Çok kırgınım, çok yıprandım. 2 gündür sürekli ağlıyorum. Ne yapacağımı gerçekten bilmiyorum. Erkek arkadaşım aslında iyi biri, birlikte mutluyuz ama ilişkiyi bitirmek düşüncesi çok canımı yakıyor.

Ne yapmam gerektiğini bilmiyorum… Yorumlarınızı bekliyorum. Şimdiden teşekkür ederim.

Genişletmek için tıkla...

Boşanmak bir damga değil. Ben de gençken birkaç ay evli kalmıştım. Kimseden böyle bir yafta yemedim kimin ne haddine ayrıca. Şu an evlendiğim kişinin ilk evliliği güzel bir bebeğimiz mutlu bir yuvamız var.

Size tavsiyem, evleneceğiniz adamın aile evinin küçük çocuğu değil, kendi kuracağı yuvanın erkeği olacağı bilincinde olmasına dikkat edin. Bahsettiğiniz "aslında iyi biri" görünen kişiler, hala annelerinin etekleri altında saklanmakta olan özgüvensiz tiplerdir.

Bahane.Ailesi karışan bir insan henüz olgunlaşmamış aileye bağlı böyle biriyle ömür gitmez zaten üzülmeye hiç değmez !

Katılan bütün yazılara katılmakla beraber yol yakınken ve daha fazla üzülmeden ilişkiyi bitirmenizi öneririm.

Ben kabul edemem kendim yobazım, bağnazım, geri kafalıyım, benim ilk evliliğim, karımın da ilki olmak istiyorum gibi gerçekten içinden geçenleri söylemiyor da ailesini bahane ediyor. Evet ailesi de tepkili olabilir ama hiç çabalamadan bırakmaya hazır. Boşverin gitsin.

Ruyamd .!.:

Kızlar merhaba,
Ben buranın eski üyelerindenim Yaklaşık 7 yıl önce, 2–3 ay süren çok kısa bir evlilik yaşadım ve çocuğum yok. O günden sonra hayatıma giren bazı insanlar, bunu açık açık söylemeseler bile, boşanmış olmam nedeniyle ilişkileri sürdürmek istemediler. Bu durum beni yıllarca çok yordu, kırdı ve yıprattı.

2 ay önce gerçekten iyi bir insanla tanıştım. Kendisi hiç evlenmemişti. Başta boşandığımı ona söyleyemedim. Sohbetler sırasında boşanmış arkadaşlarıyla ilgili “Allah yardımcısı olsun, boşanmak çok zor” gibi yorumlar yapması beni daha da gerdi. Aslında ona gerçeği anlatmak için sürekli kendimi hazırlıyordum ama bir türlü cesaret edemedim.

2 gün önce sonunda her şeyi açık açık söyledim… Söylediğim an sanki başından kaynar sular döküldü. Tepkisi beni gerçekten şok etti.
“Ailem bunu asla kabul etmez, ben ailemi karşıma alamam” gibi cümleler kurdu.

Oysa ilişkimiz gerçekten çok güzel. Birbirimizi anlayan, uyumlu, birlikte keyif alan iki insanız. Maddi ve mesleki olarak da oldukça iyi bir konumdayım. Ailesinin ön yargılarını aşabileceğimizi, önemli olanın bizim mutluluğumuz olduğunu söyledim. Ama hâlâ bana:
“Endişeliyim, ailem çok keskin, fikirleri çok sabit, bunu aşabileceğimizi sanmıyorum” diyor ve bana karşı soğuk davranıyor.

Bir yandan beni çok sevdiğini, benimle mutlu olduğunu söylüyor; diğer yandan da bu durumu kabullenemeyeceğini ifade ediyor. Yıllardır bu damgayla mücadele etmekten o kadar yoruldum ki… Çok kırgınım, çok yıprandım. 2 gündür sürekli ağlıyorum. Ne yapacağımı gerçekten bilmiyorum. Erkek arkadaşım aslında iyi biri, birlikte mutluyuz ama ilişkiyi bitirmek düşüncesi çok canımı yakıyor.

Ne yapmam gerektiğini bilmiyorum… Yorumlarınızı bekliyorum. Şimdiden teşekkür ederim.

Genişletmek için tıkla...

ben sizi suçlu buldum , evlendiğinizi saklamamalıydınız. aynı şekilde erkekte olsa saklamamlı. olay sadece bakirelik değil . bundan sonraki ilişkilerinizde baştan söyleyin hem siz hem karşı taraf üzülmesin .

Ben de 7-8 sene önce boşandım çocuğum yok. Biriyle flört ederken en başından boşandığımı söylüyorum. Gizli saklı olmadan belirtmek iyi olur. Boşanmak ayıp değil, boşanan ilk insan değilim,son da olmayacağım. Hayatıma giren erkekler hiç evlenmemiş kişilerdi ve boşanmış olmam gayet normal bir durum. Bana değersiz hissettiren dul damgası yapıştıran erkekle işim olmaz.

Ruyamd .!.:

Kızlar merhaba,
Ben buranın eski üyelerindenim Yaklaşık 7 yıl önce, 2–3 ay süren çok kısa bir evlilik yaşadım ve çocuğum yok. O günden sonra hayatıma giren bazı insanlar, bunu açık açık söylemeseler bile, boşanmış olmam nedeniyle ilişkileri sürdürmek istemediler. Bu durum beni yıllarca çok yordu, kırdı ve yıprattı.

2 ay önce gerçekten iyi bir insanla tanıştım. Kendisi hiç evlenmemişti. Başta boşandığımı ona söyleyemedim. Sohbetler sırasında boşanmış arkadaşlarıyla ilgili “Allah yardımcısı olsun, boşanmak çok zor” gibi yorumlar yapması beni daha da gerdi. Aslında ona gerçeği anlatmak için sürekli kendimi hazırlıyordum ama bir türlü cesaret edemedim.

2 gün önce sonunda her şeyi açık açık söyledim… Söylediğim an sanki başından kaynar sular döküldü. Tepkisi beni gerçekten şok etti.
“Ailem bunu asla kabul etmez, ben ailemi karşıma alamam” gibi cümleler kurdu.

Oysa ilişkimiz gerçekten çok güzel. Birbirimizi anlayan, uyumlu, birlikte keyif alan iki insanız. Maddi ve mesleki olarak da oldukça iyi bir konumdayım. Ailesinin ön yargılarını aşabileceğimizi, önemli olanın bizim mutluluğumuz olduğunu söyledim. Ama hâlâ bana:
“Endişeliyim, ailem çok keskin, fikirleri çok sabit, bunu aşabileceğimizi sanmıyorum” diyor ve bana karşı soğuk davranıyor.

Bir yandan beni çok sevdiğini, benimle mutlu olduğunu söylüyor; diğer yandan da bu durumu kabullenemeyeceğini ifade ediyor. Yıllardır bu damgayla mücadele etmekten o kadar yoruldum ki… Çok kırgınım, çok yıprandım. 2 gündür sürekli ağlıyorum. Ne yapacağımı gerçekten bilmiyorum. Erkek arkadaşım aslında iyi biri, birlikte mutluyuz ama ilişkiyi bitirmek düşüncesi çok canımı yakıyor.

Ne yapmam gerektiğini bilmiyorum… Yorumlarınızı bekliyorum. Şimdiden teşekkür ederim.

Genişletmek için tıkla...

Aslında en baştan yani siz söylediğiniz andan itibaren fikrini açıkça söylemiş. Kötü birisi olsa sizden faydalanmak isterdi sonra ayrılalım derdi diye düşünüyorum. Herkesin kriterleri vardır. Onunki kendisi gibi hiç evlilik yapmamış birisiyle evlilikse bence ayrılın geçin. Karşınıza sizi her şeyinizle kabul edecek bir adam çıkacaktır. Bir de evlilikte denklik bence de önemli. Evlilik önemli bir deneyim. İki tarafın bu konuda denk olması gerekir diye düşünüyorum.

İkinci evliliğim. Eşimde boşanmış olmasına tüm şartlarımız eşit olmasına rağmen ailesi "bekar kız" istedi ve kattiyetle beni istemedi, benim annemde sadece eşimle sevgili olduğum için bile beni sildi onun derdi gerçekten mezhep ve etnik kökeni bir tek babam arkanda olurum dedi kilometrelerce uzaktaydı oda, eşim bana ailem istemiyor diye gelmedi ama duygu durumundan anlayabiliyordum, mezhep farkını ortaya sürdüler baştan eşimde hep tek mesele o gibi yansıttı bana kırmamak için olduğunu evlendikten sonra anladım o dönem ikna etmek içinde çok uğraşmış evlendikten sonra öğrendim. Bir sabah nöbet çıkışımda sabahın kör vaktinde acil buluşmak istediğini söyledi o güne kadarda ayrılıp barışmışlıklarımız vardı tamam dedim ya bu kadar ciddi bir şekilde acilen birşey konuşmak istiyorum diyorsa son zamanlarda soğuklukta hissediyordum ayrılalım diyecek herhalde.. buluştuk kenarda köşede bir börekçide ben dün akşam bizimkilere net bir şekilde evlenmeye karar verdim yanımda olun dedim onlarda istemedi dedi aile binasında kendi evinde düzeninde yaşıyordu o güne kadar babam benim sözümden çıkarsan s.git o evden de dedi şuan evi barkı olmayan bir adam olarak karşındayım birikimim falanda yok çalışkanlığı biliyorsun evimi yuvamı kurarım düğün yapamam ama seni gelinlikle görmek istiyorum nikah salonunda arkadaşlarımızla bir nikah kıyar dış çekim yapar balayına gideriz çalışmak istediğin sürece arkandayım yoruldum dediğinde tek başıma da kimseye muhtaç etmem bizi şartlarım koşullarım bunlar benimle yürürmüsün bu yolda dedi. Evlilik teklifi böyle oldu ne yüzükle ne şık bir restoranda.. ben seninleyim dedim ve 2 seneyi geçti evliyiz aynı mahallede kayınpederimin 10 15 dairesi varken biz kirada oturuyoruz ama bunun için ona müteşekkirim ikide bir kapımı çalan karışan görüşen yok bayramdan bayrama yüzlerini görüyorum eşimde o günkü konuşmadan sonra hızla alyanslarımızı gelindiğini falan benim isteğim doğrultusunda aldı ilk evimiz de eşyalıydı biraz kendimizi toparladık sıfırdan iğneden ipliğe yeni ev düzdük yine benim isteklerime göre alındı herşey, çalıştığım hastaneyle sorun yaşadım işten ayrıldım birkaç yerle görüştüm maaşlar dipte olunca ben mesleğime saygısızlık olarak kabul edip çalışmak istemedim ardından babam hastalandı şuan 4. Evre kanser yanıma aldım bakıyorum eşim sağolsun benim kadar ilgileniyor.. bir yandan tüp bebek için uğraşıyoruz.. annemle de barıştık bu süre zarfında. Gidip annemden 1 senelik evliyken çiçekle çikolatayla istedi barıştıktan sonra.
kısacası kafasına koyan adam tabiki gel git yaşıyor ailesini tek kalemde silsin diyemem ama bir yolunu bulur restini çeker bu konuyu sana yansıtmadan halleder bunu yapamayacak olgunluğa sahip değilse 2. Bir boşanmaya doğru gidecek evliliği başından sen isteme.. herkesin hayatı kendine kim ne yaşamak isterse yaşar lakin bir kadın 10 20 erkekle sevgili olup beraber yaşamaya varan ilişkiler yaşarken adı bekar olup kusursuz görüşürke. 1 kişiyle resmi nikahla evlenip ayrılınca adı dul olup kusurlu mu oluyor bu kafada biri hiç olmasın daha iyi..

Kimsenin peşinden koşmayın ısrar da etmeyin onurunuzla gururunuzla gidin sizi eziklemesine izin vermeyin sonra cok uzulursunuz

EMiNe_mi .!.:

Chatgpt mi yazmış konu orjinalse kim yazarsa yazsın konu da mı fake
Nasıl anladın
Gerçi gitmişsin ama:)

Genişletmek için tıkla...

Konu gerçektir Chatgpt' yazıp uygun forma getirtmiş olabilir. Sakıncası yok bence

EMiNe_mi .!.:

Chatgpt mi yazmış konu orjinalse kim yazarsa yazsın konu da mı fake
Nasıl anladın
Gerçi gitmişsin ama:)

Genişletmek için tıkla...

Oyyy her birbirini soran güme gitmiş ben de korktum şimdi

Ruyamd .!.:

Kızlar merhaba,
Ben buranın eski üyelerindenim Yaklaşık 7 yıl önce, 2–3 ay süren çok kısa bir evlilik yaşadım ve çocuğum yok. O günden sonra hayatıma giren bazı insanlar, bunu açık açık söylemeseler bile, boşanmış olmam nedeniyle ilişkileri sürdürmek istemediler. Bu durum beni yıllarca çok yordu, kırdı ve yıprattı.

2 ay önce gerçekten iyi bir insanla tanıştım. Kendisi hiç evlenmemişti. Başta boşandığımı ona söyleyemedim. Sohbetler sırasında boşanmış arkadaşlarıyla ilgili “Allah yardımcısı olsun, boşanmak çok zor” gibi yorumlar yapması beni daha da gerdi. Aslında ona gerçeği anlatmak için sürekli kendimi hazırlıyordum ama bir türlü cesaret edemedim.

2 gün önce sonunda her şeyi açık açık söyledim… Söylediğim an sanki başından kaynar sular döküldü. Tepkisi beni gerçekten şok etti.
“Ailem bunu asla kabul etmez, ben ailemi karşıma alamam” gibi cümleler kurdu.

Oysa ilişkimiz gerçekten çok güzel. Birbirimizi anlayan, uyumlu, birlikte keyif alan iki insanız. Maddi ve mesleki olarak da oldukça iyi bir konumdayım. Ailesinin ön yargılarını aşabileceğimizi, önemli olanın bizim mutluluğumuz olduğunu söyledim. Ama hâlâ bana:
“Endişeliyim, ailem çok keskin, fikirleri çok sabit, bunu aşabileceğimizi sanmıyorum” diyor ve bana karşı soğuk davranıyor.

Bir yandan beni çok sevdiğini, benimle mutlu olduğunu söylüyor; diğer yandan da bu durumu kabullenemeyeceğini ifade ediyor. Yıllardır bu damgayla mücadele etmekten o kadar yoruldum ki… Çok kırgınım, çok yıprandım. 2 gündür sürekli ağlıyorum. Ne yapacağımı gerçekten bilmiyorum. Erkek arkadaşım aslında iyi biri, birlikte mutluyuz ama ilişkiyi bitirmek düşüncesi çok canımı yakıyor.

Ne yapmam gerektiğini bilmiyorum… Yorumlarınızı bekliyorum. Şimdiden teşekkür ederim.

Genişletmek için tıkla...

Boşanmış bir kadın olarak cevap veriyorum sana,ağlayacak olan sen değilsin lütfen kendine gel,seni seven her şekilde benimser ve ailesini sorun yapmaz.Bunu kendisinin değil ailesinin sorun yapacağıni ve buna karşı gelmeyip sevginizi savunamayacak karakter de olması karakter olarak ADAM'lık seviyesin de olmadığını gösterir isterse dünya iyisi olsun.Simdi göz yaşlarını silip ona kapıyı gösteriyorsun ve kendine verdiğin değeri görmesini sağlıyorsun.Sen değerlisin ve hiçbir erkek göz yaşlarını hak etmiyor.Emin ol seni sen olduğun için sevecek birisi karşına çıkacaktır,bir de boşanmış olduğunu en başından belirt istemeyen yoluna baksın bu kafada olan birisi ile zaten olmaz,zorlama daha çok üzülürsün.

Ruyamd .!.:

Kızlar merhaba,
Ben buranın eski üyelerindenim Yaklaşık 7 yıl önce, 2–3 ay süren çok kısa bir evlilik yaşadım ve çocuğum yok. O günden sonra hayatıma giren bazı insanlar, bunu açık açık söylemeseler bile, boşanmış olmam nedeniyle ilişkileri sürdürmek istemediler. Bu durum beni yıllarca çok yordu, kırdı ve yıprattı.

2 ay önce gerçekten iyi bir insanla tanıştım. Kendisi hiç evlenmemişti. Başta boşandığımı ona söyleyemedim. Sohbetler sırasında boşanmış arkadaşlarıyla ilgili “Allah yardımcısı olsun, boşanmak çok zor” gibi yorumlar yapması beni daha da gerdi. Aslında ona gerçeği anlatmak için sürekli kendimi hazırlıyordum ama bir türlü cesaret edemedim.

2 gün önce sonunda her şeyi açık açık söyledim… Söylediğim an sanki başından kaynar sular döküldü. Tepkisi beni gerçekten şok etti.
“Ailem bunu asla kabul etmez, ben ailemi karşıma alamam” gibi cümleler kurdu.

Oysa ilişkimiz gerçekten çok güzel. Birbirimizi anlayan, uyumlu, birlikte keyif alan iki insanız. Maddi ve mesleki olarak da oldukça iyi bir konumdayım. Ailesinin ön yargılarını aşabileceğimizi, önemli olanın bizim mutluluğumuz olduğunu söyledim. Ama hâlâ bana:
“Endişeliyim, ailem çok keskin, fikirleri çok sabit, bunu aşabileceğimizi sanmıyorum” diyor ve bana karşı soğuk davranıyor.

Bir yandan beni çok sevdiğini, benimle mutlu olduğunu söylüyor; diğer yandan da bu durumu kabullenemeyeceğini ifade ediyor. Yıllardır bu damgayla mücadele etmekten o kadar yoruldum ki… Çok kırgınım, çok yıprandım. 2 gündür sürekli ağlıyorum. Ne yapacağımı gerçekten bilmiyorum. Erkek arkadaşım aslında iyi biri, birlikte mutluyuz ama ilişkiyi bitirmek düşüncesi çok canımı yakıyor.

Ne yapmam gerektiğini bilmiyorum… Yorumlarınızı bekliyorum. Şimdiden teşekkür ederim.

Genişletmek için tıkla...

Ailesi ise sorun onların bilmesine ne gerek var,ikiniz birbirinizi sevip saygı duyduktan sonra birbirinize dürüst olduktan sonra bence başkalarına söylemeye gerek yok

Ruyamd .!.:

Kızlar merhaba,
Ben buranın eski üyelerindenim Yaklaşık 7 yıl önce, 2–3 ay süren çok kısa bir evlilik yaşadım ve çocuğum yok. O günden sonra hayatıma giren bazı insanlar, bunu açık açık söylemeseler bile, boşanmış olmam nedeniyle ilişkileri sürdürmek istemediler. Bu durum beni yıllarca çok yordu, kırdı ve yıprattı.

2 ay önce gerçekten iyi bir insanla tanıştım. Kendisi hiç evlenmemişti. Başta boşandığımı ona söyleyemedim. Sohbetler sırasında boşanmış arkadaşlarıyla ilgili “Allah yardımcısı olsun, boşanmak çok zor” gibi yorumlar yapması beni daha da gerdi. Aslında ona gerçeği anlatmak için sürekli kendimi hazırlıyordum ama bir türlü cesaret edemedim.

2 gün önce sonunda her şeyi açık açık söyledim… Söylediğim an sanki başından kaynar sular döküldü. Tepkisi beni gerçekten şok etti.
“Ailem bunu asla kabul etmez, ben ailemi karşıma alamam” gibi cümleler kurdu.

Oysa ilişkimiz gerçekten çok güzel. Birbirimizi anlayan, uyumlu, birlikte keyif alan iki insanız. Maddi ve mesleki olarak da oldukça iyi bir konumdayım. Ailesinin ön yargılarını aşabileceğimizi, önemli olanın bizim mutluluğumuz olduğunu söyledim. Ama hâlâ bana:
“Endişeliyim, ailem çok keskin, fikirleri çok sabit, bunu aşabileceğimizi sanmıyorum” diyor ve bana karşı soğuk davranıyor.

Bir yandan beni çok sevdiğini, benimle mutlu olduğunu söylüyor; diğer yandan da bu durumu kabullenemeyeceğini ifade ediyor. Yıllardır bu damgayla mücadele etmekten o kadar yoruldum ki… Çok kırgınım, çok yıprandım. 2 gündür sürekli ağlıyorum. Ne yapacağımı gerçekten bilmiyorum. Erkek arkadaşım aslında iyi biri, birlikte mutluyuz ama ilişkiyi bitirmek düşüncesi çok canımı yakıyor.

Ne yapmam gerektiğini bilmiyorum… Yorumlarınızı bekliyorum. Şimdiden teşekkür ederim.

Genişletmek için tıkla...

Dogru insani bulduğunda boşanmış olman onun hiç umrunda olmayacaktır. Zaten şu cümle

Ruyamd .!.:

Ailem bunu asla kabul etmez, ben ailemi karşıma alamam” gibi cümleler kurdu.

Genişletmek için tıkla...

başlı başına bir problem. Böyle adamlarla mutlu olunmaz. Bunlar buyuyememis, göbek bağını kesememiş adamlar.

Boşandın diye sana ön yargılı olanlar ozguvensiz ezikler, kendilerine baksınlar.

Ben boşandıktan sonra dört erkekten görüşme teklifi aldım . Boşandığımı hemen söyledim hepsine . Bu dört kişiden biri dindar muhafazakar bi ailede büyümüs ve boşanmış birisiydi . Söylediğimin Birinci günü triplere girdi hayal kırıklığına uğramış tarzı konuştu djdkdkdkd ikinci gün tekrar normale döndü ve sorun yapmayacağını söyledi ama tabi benim için iş işten geçmişti . Ulan dallama sende boşandın neyi sorun yapıyorsun demek sureti ile konuşmayı kestim . Diğer üçü ise görece daha seküler insanlardı . Hiç evlilik tecrübeleri yoktu ve asla sorun yapmadılar bu durumu . Birisi ile üç aydır süren bi ilişkim var . Adam çok rahat çok relax dönem dönem espriye bile vuruyor . Kalan beyler ise uzun bi süre ara ara yokladı görüşelim edelim diye . Demem o ki tamamen zihniyet yapısı ile alakalı sorun yapıp yapmayacakları. Ve şöyle ki bir erkek tam manasıyla bir kadını beğeniyor ve istiyorsa isterse bardan clubdan çıkmamış olsun yine de hayatından çıkarmıyor o kadını. Sad but true

Bende boşandım 7-8 ay oldu.
En başından beri farkında olduğum tek bir nokta vardı.
Ben kendime nasıl davranırsam herkesin bana o şekilde davranacağıydı.
Ben evet ruhsal savrulsamda hep içimde bir yerlerde bu hislerler baş başa kalmaya izin verdim.
Çünkü biliyordum ki henüz dış etkilerin yıkımını toplamaya hazır değildim. Kol kırılsın yen içinde kalsın.
Bilinçli aksiyon aldım yani.

Siz kendinize nasıl bakar ve nasıl davranırsınız herkese o şekilde davranma imkanını siz kırmızı halılarla vermiş olursunuz

He birde benzer durum başıma geldi
Bende baştan birine söylemiştim boşandığımı ailem karşı çıkar anneme sormam lazım dedi

Bende bunu annesine soracak adamla işim olmaz hadi yallah dedim

Vallahi dedim bunu

Kızım sen kötü bir şey yapmamışsın bi kendine gel şu etiketleri yık sök at

Artemissisipi .!.:

Aslında siz kendinize boşanmış kadın damgası vurmuşsunuz, başkaları değil. Nasıl bir damgaysa bu?
Adama şöyle diyeceksiniz: Ailemle konuştum, senin ve ailen gibi bağnaz insanlarla asla bir arada bulunmamam ve kendimi bu kadar değersizleştirmemem gerektiğini söylediler. Üzgünüm ama bizden olmaz, ben ailemi seninle ya da senin ailenle yüz yüze getiremem. Bitti.

Genişletmek için tıkla...

Şunu yaptıktan sonra çocuk kapısında köpek olmazsa bende ne olayım

Ruyamd .!.:

Kızlar merhaba,
Ben buranın eski üyelerindenim Yaklaşık 7 yıl önce, 2–3 ay süren çok kısa bir evlilik yaşadım ve çocuğum yok. O günden sonra hayatıma giren bazı insanlar, bunu açık açık söylemeseler bile, boşanmış olmam nedeniyle ilişkileri sürdürmek istemediler. Bu durum beni yıllarca çok yordu, kırdı ve yıprattı.

2 ay önce gerçekten iyi bir insanla tanıştım. Kendisi hiç evlenmemişti. Başta boşandığımı ona söyleyemedim. Sohbetler sırasında boşanmış arkadaşlarıyla ilgili “Allah yardımcısı olsun, boşanmak çok zor” gibi yorumlar yapması beni daha da gerdi. Aslında ona gerçeği anlatmak için sürekli kendimi hazırlıyordum ama bir türlü cesaret edemedim.

2 gün önce sonunda her şeyi açık açık söyledim… Söylediğim an sanki başından kaynar sular döküldü. Tepkisi beni gerçekten şok etti.
“Ailem bunu asla kabul etmez, ben ailemi karşıma alamam” gibi cümleler kurdu.

Oysa ilişkimiz gerçekten çok güzel. Birbirimizi anlayan, uyumlu, birlikte keyif alan iki insanız. Maddi ve mesleki olarak da oldukça iyi bir konumdayım. Ailesinin ön yargılarını aşabileceğimizi, önemli olanın bizim mutluluğumuz olduğunu söyledim. Ama hâlâ bana:
“Endişeliyim, ailem çok keskin, fikirleri çok sabit, bunu aşabileceğimizi sanmıyorum” diyor ve bana karşı soğuk davranıyor.

Bir yandan beni çok sevdiğini, benimle mutlu olduğunu söylüyor; diğer yandan da bu durumu kabullenemeyeceğini ifade ediyor. Yıllardır bu damgayla mücadele etmekten o kadar yoruldum ki… Çok kırgınım, çok yıprandım. 2 gündür sürekli ağlıyorum. Ne yapacağımı gerçekten bilmiyorum. Erkek arkadaşım aslında iyi biri, birlikte mutluyuz ama ilişkiyi bitirmek düşüncesi çok canımı yakıyor.

Ne yapmam gerektiğini bilmiyorum… Yorumlarınızı bekliyorum. Şimdiden teşekkür ederim.

Genişletmek için tıkla...

öncelikle sen kendin boşanmanın senin üzerinde damgaolduğunu düşünüyorsun , kendin bunu kısır olarak görüyorsun , bunun sana engel olacağını düşünüyorsun ve otomatik olarak bu düşüncedeki insanları çekiyorsun kendine . Kendinle ilgili olan düşüncelerini sil ve o şekilde hayatına birini ala , tabi ki ilk görüşmede ben boşandım diyecek halin yok konusu açılmadıysa ama baktın ki devamı geliyor anlat ve onun düşüncelerini sor . Ona göre okey ya da güle güle de . Ve bidaha bu şekilde saklama, filmlerdeki gibi olmuyor o işler tahmin ettiğin gibi . Ve etkilenen seven insan hiçbirşeyi önemsemez , peşinde koşma koltuğunla kalırsın . Kendi değerini bil , değerlisin

Ruyamd .!.:

Kızlar merhaba,
Ben buranın eski üyelerindenim Yaklaşık 7 yıl önce, 2–3 ay süren çok kısa bir evlilik yaşadım ve çocuğum yok. O günden sonra hayatıma giren bazı insanlar, bunu açık açık söylemeseler bile, boşanmış olmam nedeniyle ilişkileri sürdürmek istemediler. Bu durum beni yıllarca çok yordu, kırdı ve yıprattı.

2 ay önce gerçekten iyi bir insanla tanıştım. Kendisi hiç evlenmemişti. Başta boşandığımı ona söyleyemedim. Sohbetler sırasında boşanmış arkadaşlarıyla ilgili “Allah yardımcısı olsun, boşanmak çok zor” gibi yorumlar yapması beni daha da gerdi. Aslında ona gerçeği anlatmak için sürekli kendimi hazırlıyordum ama bir türlü cesaret edemedim.

2 gün önce sonunda her şeyi açık açık söyledim… Söylediğim an sanki başından kaynar sular döküldü. Tepkisi beni gerçekten şok etti.
“Ailem bunu asla kabul etmez, ben ailemi karşıma alamam” gibi cümleler kurdu.

Oysa ilişkimiz gerçekten çok güzel. Birbirimizi anlayan, uyumlu, birlikte keyif alan iki insanız. Maddi ve mesleki olarak da oldukça iyi bir konumdayım. Ailesinin ön yargılarını aşabileceğimizi, önemli olanın bizim mutluluğumuz olduğunu söyledim. Ama hâlâ bana:
“Endişeliyim, ailem çok keskin, fikirleri çok sabit, bunu aşabileceğimizi sanmıyorum” diyor ve bana karşı soğuk davranıyor.

Bir yandan beni çok sevdiğini, benimle mutlu olduğunu söylüyor; diğer yandan da bu durumu kabullenemeyeceğini ifade ediyor. Yıllardır bu damgayla mücadele etmekten o kadar yoruldum ki… Çok kırgınım, çok yıprandım. 2 gündür sürekli ağlıyorum. Ne yapacağımı gerçekten bilmiyorum. Erkek arkadaşım aslında iyi biri, birlikte mutluyuz ama ilişkiyi bitirmek düşüncesi çok canımı yakıyor.

Ne yapmam gerektiğini bilmiyorum… Yorumlarınızı bekliyorum. Şimdiden teşekkür ederim.

Genişletmek için tıkla...

Erkek arkadaşınızın kendi fikirleri bunlar bence üzgünüm.
Ailesini ikna edebilir şayet sizinle bir gelecek istese,planlasa,boşanmanız onun açısından sorun olmasa. Şu durumda ailem kabul etmez diyerek kestirip atmak kolay olan.
Sizi seviyor olsa bu kadar kolay vazgeçemez. Üstelik çocuğunuz bile yok. Hadi çocuk olsa başkasının çocuğu falan diyerek belki kabullenmek ailesi tarafında zor olur vs ama sizin öyle bir durumunuz da yok. Ailesini etkileyen bir durum da yok
Bence boşverin,ilk boşanan insan siz değilsiniz,son da olmayacaksınız. İllaki karşınıza düzgün biri çıkacak.

Ben de boşandım tam 5 yıl evli kaldım. Evlenmemiş biri ile sevgiliyim boşanmış olmamı sıkıntı etmiyor

Ruyamd .!.:

Kızlar merhaba,
Ben buranın eski üyelerindenim Yaklaşık 7 yıl önce, 2–3 ay süren çok kısa bir evlilik yaşadım ve çocuğum yok. O günden sonra hayatıma giren bazı insanlar, bunu açık açık söylemeseler bile, boşanmış olmam nedeniyle ilişkileri sürdürmek istemediler. Bu durum beni yıllarca çok yordu, kırdı ve yıprattı.

2 ay önce gerçekten iyi bir insanla tanıştım. Kendisi hiç evlenmemişti. Başta boşandığımı ona söyleyemedim. Sohbetler sırasında boşanmış arkadaşlarıyla ilgili “Allah yardımcısı olsun, boşanmak çok zor” gibi yorumlar yapması beni daha da gerdi. Aslında ona gerçeği anlatmak için sürekli kendimi hazırlıyordum ama bir türlü cesaret edemedim.

2 gün önce sonunda her şeyi açık açık söyledim… Söylediğim an sanki başından kaynar sular döküldü. Tepkisi beni gerçekten şok etti.
“Ailem bunu asla kabul etmez, ben ailemi karşıma alamam” gibi cümleler kurdu.

Oysa ilişkimiz gerçekten çok güzel. Birbirimizi anlayan, uyumlu, birlikte keyif alan iki insanız. Maddi ve mesleki olarak da oldukça iyi bir konumdayım. Ailesinin ön yargılarını aşabileceğimizi, önemli olanın bizim mutluluğumuz olduğunu söyledim. Ama hâlâ bana:
“Endişeliyim, ailem çok keskin, fikirleri çok sabit, bunu aşabileceğimizi sanmıyorum” diyor ve bana karşı soğuk davranıyor.

Bir yandan beni çok sevdiğini, benimle mutlu olduğunu söylüyor; diğer yandan da bu durumu kabullenemeyeceğini ifade ediyor. Yıllardır bu damgayla mücadele etmekten o kadar yoruldum ki… Çok kırgınım, çok yıprandım. 2 gündür sürekli ağlıyorum. Ne yapacağımı gerçekten bilmiyorum. Erkek arkadaşım aslında iyi biri, birlikte mutluyuz ama ilişkiyi bitirmek düşüncesi çok canımı yakıyor.

Ne yapmam gerektiğini bilmiyorum… Yorumlarınızı bekliyorum. Şimdiden teşekkür ederim.

Genişletmek için tıkla...

Canım sen niye üzülüyorsun boşanma herkes basında gelebilecek bir sey Aişe düşüncesini öne sürmüş seven sevdasını sevdıgjnj gizler gerekirse aileye de acık söyleyebilir bu karşıdaki kısı demek ki ılerde ailesi ile sorun yasasan yıne ailesini karsısına alamaz bu kısılık meselesi