Herkese merhaba.
Konuya gireyim.. Dün (mezuniyetle alakalı) tebrik iki telefon aldım. İkisi de aslında yakın olduğumuz insanlar yengemler… Ve ikisi de atanma konusunda dalgaya vurur gibi konuştular. İnşallah atanabilirsin deyip güldüler. Çok rahatsız ediciydi, insan bi şey kötü niyetle söylendiğinde anlayabiiyor. Ben şaşırdım bi şey diyemedim..
Bundan 1 ay evvel oturmaya gelen aynı binadan arkadaşım görüştüğüm biri olup olmadığını sordu ve bir arkadaşımız daha yanımızda iken, e inşallah bu uzun sürer bari dedi... O sırada okuyordum, kendisi 3 senelik mezun. Bu lafı önce kendine söylesin. Yine beklemediğim için kalıverdim.
Bir kaç ay önce de kendisi kaçıp evlenen sonra boşanan (dahası da var anlatmak istemiyorum, çok olaylı yaşadı), kuzenim görüştüğüm kimse olmadığı için hep ayrılıyor musun sen dedi. Derdini anlattı, üzülmesin diye dinledim nasihat verdim. Kendisi evlerine gidince arkamdan yıkık demiş. Sırf sessiz biri olduğum için. Halbuki derdini dinledim.
Ben artık kendime çok kızıyorum ağızlarına laf tıkayamadığım için. Benim derdim insanlar kırılmasın, yarın ne olacağımız belli değil başıma gelse bana densin istemem diye susmak.
Bu beni ena*i mi yapıyor? Sessiz sakin biri olmak niye eziklik.. Ben niye insanları susturmuyorum? Düşüncem mi yanlış. Allah seni kıranı dön de sen de kır diyor mu? Çünkü kendimden nefret etme aşamasına geldim artık çok zorlanıyorum.
Kimseyle gorusmemeye basladim, insanlardan korkar hale geldim.. Iyi insan olmak acaba sandigimiz gibi bi sey degil mi?