Kadınlarımızın kendi başlarına bir şey olmalarına izin vermediğimiz için yalnızca çocuklarıyla var olabiliyorlar, hele de erkek çocuksa tadından yenmiyor. Düşünsenize, hayatında yaptığı tek şey aile evindeki hapsinden çıkıp, koca evindeki hapsine geçmek. Bu hayat diliminde görüp görebileceği tek tecrübe baskı ve çocuk. Tabii ki muhabbetini, havasını, görgüsüzlüğünü bunun üzerinden yapacak.
Çocukken özenirdim, çocuklar (ben de dahil) sokakta oynardık. Şimdi herkes kendi çemberine hapis. Kendi egomu tatmin etmek için iyi bir hayat veremeyeceğim bir çocuğu sırf kendi bencilliğim yüzünden dünyaya getirmek istemiyorsam kime ne bundan?
Üzülecek, kırılacak hiçbir şey yok. Asıl üzülmesi gereken kendilerini çocukları, kocaları, aileleri üzerinden tanımlayan kadınlar. Ya da onları bu hale getiren toplum.
