Tabii ki sadece kendi tercihimiz değil. Yorumunuza istinaden bunu söyledim. Bu konuda,evet kesinlikle bizim tercihimiz. O çocukları yok saymak da, agresif yaklaşım sergilemek de, yazdığım şekilde davranmak da tamamen bizim tercihimiz. İnsanlar bizim tercih ettiğimiz yaşama göre şekillenmiyor. Ama etkileşim diye de bir gerçek var. Ve söz konusu bir çocuk olduğunda, farklı insan tutumlarının olabileceğini göstermenin ütopik bir yaklaşım olduğunu düşünmüyorum.
Yok zaten sadece böyle insanlar yok , arada havuzda bagrisan öküzler de oluyor , ya da selam vermeyen
Çocuk sizden anlık olarak olumlu etkileşim görse bile, dönüp dolaşıp ailesinin yanına gidecek sonuçta. Etkileşim sürdürülebilir değil de anlık olduğu sürece çocuk üzerindeki etkisi çok kısıtlı olacaktır. Aile de çocuğu düzgün yetiştirmesi için yönlendirilse dahi bu da kısıtlı ve etkisiz bir yöntem. Sonuçta çocuğunu zorba bir hale getirmiş bir ailenin 180 derece değişmesi etkileşimle olacak bir şey değil. Yani sizin iddia ettiğiniz gibi toplumsal bir etkileşim maalesef asla sürdürülebilir bir şekilde olmayacak. Bu yüzden de ütopik ve gerçeklikten uzak bir düşünce. Herkes kendi başına bu hayatta. 4 duvar arasında her aile kendiyle baş başa.
çocuk benim gereksiz kurumaciligim yüzünden çekingen
Küçük bir ilçede yaşadığıma şükrettim şu anda.
Çocuğunuzun yanında olmadığınız zamanlar nasıl oluyor peki? Mesela okulda akran zorbalığına maruz kalırsa bunu da içselleştirecek, onun için çözüm bulabildiniz mi? Çocuğunuzu ezdirmeyin muğlak bir ifade mesela, ne yapılmalı da çocuk ezdirilmemeli?
Oluyor olmaz mı hiç. Bunu bir psikiyatrist ile görüştüm çünkü benim çocuğum maalesef ilgisiz öğretmen sebebiyle akran zorbaligina 5 yaşında maruz kaldı. Okulda olanı biteni de anlatmiyordu kesinlikle,psikiyatrist bana oyun hamuru ya da lego oynarken konuşturma önerisi sundu bizde işe yaradı. Zorbalık olduğunu fark ettiğim anda anlatıyorum çocuğuma kendisine bu şekilde davranılmasına asla izin vermemesi gerektiğini ve öğretmeniyle direkt irtibata geçiyorum. Onlar çözüm üretmek zorundalar.
Aileyi değiştiremezsiniz, aileyle bu konuyu konuşamazsınız bile. Ama çocuk üzerinde bırakacağınız etkinin ne kadar uzun ya da kısa olacağını bilmek mümkün değil. Şefkat, anlaşılmak her zaman iyileştiricidir. Bahsettiğim, sihirli bir değneğin değip çocuğun bambaşka bir karaktere bürünmesi değil. Ama yaklaşımınız aklında kaldığı noktada, değişiklikler yaşaması düşündüğünüz kadar ütopik değil. Toplumsal etkileşim, başka bir nokta. Bir kişinin çabasıyla sonuca ulaşması çoğunlukla ütopik. Süreklilik, farkındalık ve değişim isteği gibi pek çok şey giriyor devreye. Çoğalmadan sonuç almak zor. Ama bir kişinin bile yaklaşımını etkilemek bence kazanımdır.
Kaçırdım mı bilmiyorum ama Gop demişsiniz semtinizi. Yani buraya geldim daha nereye gideyim demişsiniz bir yorumda. Heryerde bizi huzursuz eden durumlar olabilir tabii ki ama Gaziosmanpaşa öyle zannettiğiniz kadar iyi sanılan yada daha gidilebilecek başka iyi semtler olmayan bir yer değil. Gayet adı çıkmış bir semt. Bence heryerde var benzer sorunlar orası ayrı da. Bu düşüncenizi düzeltmek istedim. İstanbul’da yaşayalı çok olmuyor olabilir.
Öğretmen evet zorbalığı engellemek zorunda, ama engellemezse bir yaptırımı da olmuyor. Öğretmen zorbalığı engelleyeceğinin garantisini sözel olarak verse dahi, uygulamada bunun üzerinde ne kadar durur, her öğretmen bu durumu aynı şekilde mi önemser muamma. Çocuk erken yaşlarda zorbalığa maruz kaldığı için de izlerini az ya da çok taşıyacaktır. Gerçekten zor bir durum.
Tam şimdi benzer bir konu açtım..
Ahh Ahh biz de çok minnoş minnoş büyüttük zorluğunu görmeye başladık
ikiz bizim de 5,5 yaşındalar
Off aynı benim kızım her gece uykularım kaçıyor. Çocukların halini saldırganlığını gördükçe ben bakıp kalıyorum. Kızım nasıl baş edecek bilmiyorum. Geçen gün bi çocukla çarpışıp yere düştü. Çarpan çocuk yürüdü gitti. Kızım benden özür dilemedi anne neden beni kaldırmaya bile çalışmadı diye ağladıTam şimdi benzer bir konu açtım..
Çocuklarım dışardaki çocuklara göre sakin ve aşırı merhametli..
Ne zaman dışarı gidip gelsek oturup düşünüp Hatta ağlıyorum nasıl başedecek benim çocuklarım (ikizler-5yaş) bunlarla diyorum
Dayanamayıp çocuklarıma koyduğum bile oluyor siz de şöyle karşılık verin diye ama benimkiler kıyamıyor “biz itersek ya kafası çarpar kanarsa” diyorlar ama karşıdaki çocukta yok bu duygular..
Telefonla büyümüş tipler öyle oluyor kendi çocuklarımla kıyaslayınca böyle olduğunu düşünüyorum
Bişey de yapamıyoruz maalesef
