Çocukluk fotoğrafına yeniden bakınca görülenler

Ben hep baska deryalardaymisim kimbilir ne dusuyordum. Uyku sersemligiyle cekilmis fotografta saclarimin halini belki ya da okuldan gelmisim onlugumu degistirmemenin utancligiyla kafami egisim ne kadar gereksiz seylere takmisim. Daha kucukluk fotograflarimda daha mutlu ve egleniyormusum.
Simdi farkettim de bebeklik fotografim yok hic. Olsa da tum bebekler birbirine benziyor onemli degil. Fotograflara bakarken de hic bir zaman da benziyor muyum diye incelemedim. Kardeslerimle hepimiz farkli teldeniz ondan olsa gerek. farkliliklar guzeldir =))
 
yapıcı? gayet yapıcıydı umursama baabında.
neyse..
pış pışlanmak istiyorsun zaar.
Evet,
İstiyorum
Biyolojik aile çıktı, onlarla boğuşuyorum
Annemden sonra toparlanamadım, tedavim devam ediyor
Geçmişten gelen her bir minik uçuş
Tedaviyi başa döndürüyor.
Asla anne olamayacağımı da öğrendim
Heh sözde gizli kalacaktı ama yazdım.
Babam akciğer kanseri, gününü görmeden ölmek istemiyorum diyor,
Çocuk sahibi olamayacağım halde, evlenmem bekleniyor.
Dünyanın sırrı babam ve bende.
İnanma ama akraba falan yok bizde.
Baba kız yalanınız.

Şımarmak istiyorum, bir bilmeyen, anlamayan oluversin.

Ama dikkat?
Milyarlık zenginim ama mutsuzum hastayım
 

Ya enerjik kızın yüzüne baktığında
Dnup kalmıyor musun, o yaşta o gün ne hissettim, o günün tek anında fotoğraf var
Bakınca o yün nedeydin, ne hissediyordun?
Hatırlıyor musun?

Her bakınca değişen yorumun, farklı hatıralar olmuyor mu?
 
Şişko bir bebek olarak doğmuşum. Amcam yanaklarını sıktığımda burnun kaybolurdu o kadar koca yanaklıydın diye anlatırdı. Bir fotoğrafım var, yaklaşık on aylığım oturtmuşlar yatağa. Yanakları sarkmış neredeyse göbekli boncuk gözlü bi ufaklık. Fotoğrafa girip yanaklarımı sıkmak istiyorum. :)) Çocukluğumla karşılaşsam çok çekermiş benden, rahat bırakmazmışım bebeyi.

Çektirdiğimi hatırladığım ilk fotoğrafta da dört yaşındayım. İki yaşındaki kız kardeşimle poz veriyoruz. Elimi omzuna atmak istiyorum itiyor beni, illa onun istediği gibi poz verecekmişiz. Geleceğimizin fragmanıymış. Hala istediğini yaptırır cadı.

Kendi fotoğraflarım için gelecekte neler yaşayacaksın öyle diye düşünmedim hiç. Ama annemin 10 yaşındaki fotoğrafını görünce düşünmüştüm. Altın sarısı saçlarıyla gülümseyen neşe dolu bir kız çocuğu. Daha çocukluğu bitmeden anne oldu diye üzülmüştüm gördüğümde. O fotoğraftan altı yedi sene doğmuşum, bu beni hep üzer.
 
Benim zamanımda fotoğraf makinası lükstü.
Pahalı bi araçtı.

Annem babam koymış paraya, çok iyi yapmış :)

Caps gibi komik anlarımız var, bakıp bakıp
O anı yaşar gibi babamla birbirimize anlatıyoruz

Müthiş güzel Yüksel sesli gülmelerimiz birikti böyle
 

Son paragrafın ilgimi çekti,
Şu an nasıl çocukanne?
Böyle diyorum çünkü çocukluk yok hayatında
Belki sizinle çocuk olmayı öğrendi:)
 
Çooook özlüyorum o günleri,aklımın her köşesinde o fotoğraf karelerini görmesem de anıları var.Kafamın icine naksettigim fotoğraflar var.Cok özlüyorum cok,cok güzel bir cocukluk geçirdim ve geri dönüp o günlere ulasamayacak olmak cok can sıkıcı oluyor.Daha guzel gunler olmayacak cunku bir daha o günler gelmeyecek.He bir de aynı bana benzeyen bir kızım olsun isterim,cünkü o kücük kızı cok seviyorum
 
Her bakışında mı böyle hüzün doluyorsun?

Yani herkesin olduğu gibi yakalandığı enstantane, mutlu anında bakınca
O fotoğrafın günününü anımsatmıyor mu?
Mesela o gün çok gülüp terleyip oyun oynadım gibi
 
Son paragrafın ilgimi çekti,
Şu an nasıl çocukanne?
Böyle diyorum çünkü çocukluk yok hayatında
Belki sizinle çocuk olmayı öğrendi:)
Bizimle çocuk olmadı hiç ama tükenmeyen bir sosyal enerjiyle yaşıyor. Müthiş bir anne sevgisi verdiğini söyleyemem ama harika bir arkadaş.
 

Aslında ilk bakısımda heyecan ve mutluluk doluyorum,direk o ana gitmesem de o zamanlara gidiyorum örneğin bir tatilde cekilmis fotoğraf o tatilde yasanan anları aklıma getiriyor.Sonra da keske o günlere dönebilsek falan diyorum.Çocukluk bir ömrün en güzel yılları insan büyüdükce bunu anlıyor.Hep derim 100 milyon dolar mı cocukluga donmek mi,kesinlikle cocukluguma donmek :)
 
Bizimle çocuk olmadı hiç ama tükenmeyen bir sosyal enerjiyle yaşıyor. Müthiş bir anne sevgisi verdiğini söyleyemem ama harika bir arkadaş.
Anneliğin kitabı tecrübe :)
Beraber büyümüşsünüz, arkadaş olmanızdan doğal ne var
Mutlu olun :)
 

Yani
Çocukluğa dönmek mi
Yoksa
Herkesin aynı tecrübede olup, edalarının mı aynı kalması?
Yaş aldık büyüdük
Hasta olduk
Ama herkes o günkü gibi kalsınn yıllara rağmen :)
 
Benim bebeklik fotograflarim var. Ilk cocuk oldugum icin hepsi studyoda, her yas var sanirim. Ben 6 yas fotograflarina uzun uzun bakarim. Cunku o donemi hatirliyorum. Aksi bir cocuktum.Arada bir tane dogum gunu pastasi mumu uflerken var ama kac yas hatirlamiyorum. O fotograftan korkuyorum nedense ama uzun uzun bakarim bir sey hatirlamak istercesine. 6 yasa kadar hicbir fotografimi anımı hatırlamam. 6 yaşımı hiç unutmam. Hatırladıgım bir ameliyathanede 10dan geriye sayan doktor amca, iki uyanırken hissettiğim acı ve hastane odasinda ihlamur kokusu. Ihlamuru hic sevmem, simdiye kadar yapmadim da icmedim de. Kizim hastalaninca ona yapiyorum sadece. Hastanede fotografim var mi bilmiyorum. Kizimin surekli fotografini cekip sıkmam. Onunla gecen anlari hafizama atmayi tercih ediyorum. Fotoğraflar. Mutlu ailenin mutsuz çocuğuydum, sorunlu tip. Hala öyleyim. Mutlu ailemin mutsuz ferdi. Kendi seçimim sanırım. Ben kendimi, benim olan fotoğrafları sevmiyirum (( Artık fotograf karelerinde yer almamaya çalısıyorum. Kızimla dogru duzgun fotografim yok. Ilerde pisman olacagimi bile bile kacıyorum. Yaramı deştin güney
 
Kendi fotoğraflarıma bakarken hep ne kadar mutlu olduğumu düşünürüm çünkü genel de fotoğraflarım ya ailecektir yada ablamla kardeşlerimle..surda ne guzel egleniyorduk,o zaman ne guzel guluyormusum,bu elbisem ne kadar güzeldi keşke saklasaydık,burada bir arkadaşım vardi keşke simdi de görüşseydim,o kadar ayrıntılara bakiyorum ki..fotograflarima bakarken kendimi kaybediyorum sanki,babama bakarim mesela ikimizin olduğu bir fotograf var babam derim ne kadar gencmissin hep oyle kalsaydin ya..Son zamanlarda bakmak istemiyorm,fotograflar beni hep huzne bogar aglatir ozellikle annem ve babamin yaslandigini gormek..veya odami gormek,ne bilim tatilde ki bir fotoğrafım..bunlar beni uzuyor nedenini hic bilmiyorum
 
Bak ne yaptım :)
Tek bir kareni hatırlattım, ve ıhlamur sevmediğini öğrendim :)

O hastane fotoğrafına her baktığında, operasyon sonrası zorlukları mı hatırlıyorsun sadece?

O kareye girmeyen, o gün/günlerde yaşananlar canlanmıyor mu zihninde?
:)
 
Mutlu bir ailen annen baban vardı ise gerisi onemli degil. Ayrintilara (benzeyip benzeediğine) takilma güney.
Ne öncesini ne sonrasını hatırlıyorum. Ayildığım o anı hiç unutmuyorum. Elbiseli somurtuk bir fotografım var bir de. Kimse bilmez o fotoğrafta nicin oyle oldugumu, hatirlamiyorum derim. Ben hep erkek olmak isterdim. Elbise giydirdigi icin anneme çok kizmistim o gün:))) Erkek olmak işleyişimin de ayri bir psikolojik boyutu var. 33 yasindayım. Bizim zamaımızda cocuk ne anlar anlayısı vardi. Aciklama yapilmazdi. Ben simdi 20 aylik kizıma ayrintili anlayabilecegi her seyi anlatiyorum ve yanında olumsuz konusmamaya calisiyorum. Bu ara sinirlerim cok bozuk, ona da yansıyor. Umarım kendime benzetmem. Cocugum benim yasadıklarımi yasamasin deyip ayni baskiyı yapıyormusum gb geliyir bazen ve cok üzülüyorum(
 
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…