- 30 Mart 2018
- 2.917
- 6.780
- 158
- Konu Sahibi guneykarimkure
-
- #101
Evet,yapıcı? gayet yapıcıydı umursama baabında.
neyse..
pış pışlanmak istiyorsun zaar.
Ben hep baska deryalardaymisim kimbilir ne dusuyordum. Uyku sersemligiyle cekilmis fotografta saclarimin halini belki ya da okuldan gelmisim onlugumu degistirmemenin utancligiyla kafami egisim ne kadar gereksiz seylere takmisim. Daha kucukluk fotograflarimda daha mutlu ve egleniyormusum.
Simdi farkettim de bebeklik fotografim yok hic. Olsa da tum bebekler birbirine benziyor onemli degil. Fotograflara bakarken de hic bir zaman da benziyor muyum diye incelemedim. Kardeslerimle hepimiz farkli teldeniz ondan olsa gerek. farkliliklar guzeldir =))
Benim zamanımda fotoğraf makinası lükstü.Ben hep baska deryalardaymisim kimbilir ne dusuyordum. Uyku sersemligiyle cekilmis fotografta saclarimin halini belki ya da okuldan gelmisim onlugumu degistirmemenin utancligiyla kafami egisim ne kadar gereksiz seylere takmisim. Daha kucukluk fotograflarimda daha mutlu ve egleniyormusum.
Simdi farkettim de bebeklik fotografim yok hic. Olsa da tum bebekler birbirine benziyor onemli degil. Fotograflara bakarken de hic bir zaman da benziyor muyum diye incelemedim. Kardeslerimle hepimiz farkli teldeniz ondan olsa gerek. farkliliklar guzeldir =))
Şişko bir bebek olarak doğmuşum. Amcam yanaklarını sıktığımda burnun kaybolurdu o kadar koca yanaklıydın diye anlatırdı. Bir fotoğrafım var, yaklaşık on aylığım oturtmuşlar yatağa. Yanakları sarkmış neredeyse göbekli boncuk gözlü bi ufaklık. Fotoğrafa girip yanaklarımı sıkmak istiyorum. :)) Çocukluğumla karşılaşsam çok çekermiş benden, rahat bırakmazmışım bebeyi.
Çektirdiğimi hatırladığım ilk fotoğrafta da dört yaşındayım. İki yaşındaki kız kardeşimle poz veriyoruz. Elimi omzuna atmak istiyorum itiyor beni, illa onun istediği gibi poz verecekmişiz. Geleceğimizin fragmanıymış. Hala istediğini yaptırır cadı.
Kendi fotoğraflarım için gelecekte neler yaşayacaksın öyle diye düşünmedim hiç. Ama annemin 10 yaşındaki fotoğrafını görünce düşünmüştüm. Altın sarısı saçlarıyla gülümseyen neşe dolu bir kız çocuğu. Daha çocukluğu bitmeden anne oldu diye üzülmüştüm gördüğümde. O fotoğraftan altı yedi sene doğmuşum, bu beni hep üzer.
Her bakışında mı böyle hüzün doluyorsun?Çooook özlüyorum o günleri,aklımın her köşesinde o fotoğraf karelerini görmesem de anıları var.Kafamın icine naksettigim fotoğraflar var.Cok özlüyorum cok,cok güzel bir cocukluk geçirdim ve geri dönüp o günlere ulasamayacak olmak cok can sıkıcı oluyor.Daha guzel gunler olmayacak cunku bir daha o günler gelmeyecek.He bir de aynı bana benzeyen bir kızım olsun isterim,cünkü o kücük kızı cok seviyorum
Bizimle çocuk olmadı hiç ama tükenmeyen bir sosyal enerjiyle yaşıyor. Müthiş bir anne sevgisi verdiğini söyleyemem ama harika bir arkadaş.Son paragrafın ilgimi çekti,
Şu an nasıl çocukanne?
Böyle diyorum çünkü çocukluk yok hayatında
Belki sizinle çocuk olmayı öğrendi:)
Her bakışında mı böyle hüzün doluyorsun?
Yani herkesin olduğu gibi yakalandığı enstantane, mutlu anında bakınca
O fotoğrafın günününü anımsatmıyor mu?
Mesela o gün çok gülüp terleyip oyun oynadım gibi
Anneliğin kitabı tecrübe :)Bizimle çocuk olmadı hiç ama tükenmeyen bir sosyal enerjiyle yaşıyor. Müthiş bir anne sevgisi verdiğini söyleyemem ama harika bir arkadaş.
Öyle oldu. Teşekkür ederim. :)Anneliğin kitabı tecrübe :)
Beraber büyümüşsünüz, arkadaş olmanızdan doğal ne var
Mutlu olun :)
Aslında ilk bakısımda heyecan ve mutluluk doluyorum,direk o ana gitmesem de o zamanlara gidiyorum örneğin bir tatilde cekilmis fotoğraf o tatilde yasanan anları aklıma getiriyor.Sonra da keske o günlere dönebilsek falan diyorum.Çocukluk bir ömrün en güzel yılları insan büyüdükce bunu anlıyor.Hep derim 100 milyon dolar mı cocukluga donmek mi,kesinlikle cocukluguma donmek :)
Benim bebeklik fotograflarim var. Ilk cocuk oldugum icin hepsi studyoda, her yas var sanirim. Ben 6 yas fotograflarina uzun uzun bakarim. Cunku o donemi hatirliyorum. Aksi bir cocuktum.Arada bir tane dogum gunu pastasi mumu uflerken var ama kac yas hatirlamiyorum. O fotograftan korkuyorum nedense ama uzun uzun bakarim bir sey hatirlamak istercesine. 6 yasa kadar hicbir fotografimi anımı hatırlamam. 6 yaşımı hiç unutmam. Hatırladıgım bir ameliyathanede 10dan geriye sayan doktor amca, iki uyanırken hissettiğim acı ve hastane odasinda ihlamur kokusu. Ihlamuru hic sevmem, simdiye kadar yapmadim da icmedim de. Kizim hastalaninca ona yapiyorum sadece. Hastanede fotografim var mi bilmiyorum. Kizimin surekli fotografini cekip sıkmam. Onunla gecen anlari hafizama atmayi tercih ediyorum. Fotoğraflar. Mutlu ailenin mutsuz çocuğuydum, sorunlu tip. Hala öyleyim. Mutlu ailemin mutsuz ferdi. Kendi seçimim sanırım. Ben kendimi, benim olan fotoğrafları sevmiyirumMerhaba.
Benim çocukluk fotoğraflarım 4 yaşında başlıyor aile albümümüzde.
Çünkü değişik olaylar var.
Bugün 2 yaşıma ait fotoğrafımı gördüm.
Tanımadığım tatlı bir kız gördüm, çok ama çok uzun süre sonra o, çocuğun ben olduğuma ikna oldum.
Belki kendi albümümüzde eskiden bu zamana görseydim, tanışık olurdum.
Bilemiyorum.
Benim durumu bırakıp, sizlere sormak istiyorum, siz ne hissediyorsunuz, her bakışta neyi farklı görüyorsunuz?
Ağaç, çiçek, çocuk sabit
Fakat her bakışta, ne değişiyor?
Anne olanlar, bazen kendi çocukluğuna benzetiyor evlatlarını, bu nasıl oluyor?
Ben o iki yaş çocuğuna bakıp, gelecekte yaşayacakları için üzüldüm.
Siz de yazın, benimki normal mi, ne hissetmem gerek
Cevaplarınız yardımcı olacak
Çocuğuz, sizin minik haline benzerken
Onun yaşayacakları, sizinki gibi olacak endişesi oluyor mu
Konudan bir kısım aldım, çünkü yanlış anlaşıldı.
Anneler, çocuklarında
Kendi çocukluğunu görüp ne düşünür?
Babalar platformu olsa keşke onlara sorsam.
Bak ne yaptım :)Benim bebeklik fotograflarim var. Ilk cocuk oldugum icin hepsi studyoda, her yas var sanirim. Ben 6 yas fotograflarina uzun uzun bakarim. Cunku o donemi hatirliyorum. Aksi bir cocuktum.Arada bir tane dogum gunu pastasi mumu uflerken var ama kac yas hatirlamiyorum. O fotograftan korkuyorum nedense ama uzun uzun bakarim bir sey hatirlamak istercesine. 6 yasa kadar hicbir fotografimi anımı hatırlamam. 6 yaşımı hiç unutmam. Hatırladıgım bir ameliyathanede 10dan geriye sayan doktor amca, iki uyanırken hissettiğim acı ve hastane odasinda ihlamur kokusu. Ihlamuru hic sevmem, simdiye kadar yapmadim da icmedim de. Kizim hastalaninca ona yapiyorum sadece. Hastanede fotografim var mi bilmiyorum. Kizimin surekli fotografini cekip sıkmam. Onunla gecen anlari hafizama atmayi tercih ediyorum. Fotoğraflar. Mutlu ailenin mutsuz çocuğuydum, sorunlu tip. Hala öyleyim. Mutlu ailemin mutsuz ferdi. Kendi seçimim sanırım. Ben kendimi, benim olan fotoğrafları sevmiyirum(( Artık fotograf karelerinde yer almamaya çalısıyorum. Kızimla dogru duzgun fotografim yok. Ilerde pisman olacagimi bile bile kacıyorum. Yaramı deştin güney
Mutlu bir ailen annen baban vardı ise gerisi onemli degil. Ayrintilara (benzeyip benzeediğine) takilma güney.Bak ne yaptım :)
Tek bir kareni hatırlattım, ve ıhlamur sevmediğini öğrendim :)
O hastane fotoğrafına her baktığında, operasyon sonrası zorlukları mı hatırlıyorsun sadece?
O kareye girmeyen, o gün/günlerde yaşananlar canlanmıyor mu zihninde?
:)
Aşk olsun :)Ben hiç böyle şeylere duygusal bakamıyorum o yüzden incelemem odunum az galiba
Hüzünlenirim ben.
Annem ve babamla beraber bir sofrada hayal ederim kendimi,bir damla yaş süzülür hayata geri dönerim.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?