10 yaşlarındaydım, bir pazar sabahı anneannemin evinden kendi evimize geçiyordum, ıssız bir sokak vardı, bir yanı devlet binası, diğer yanı kreş, ikisi de kapalıydı pazar sabahı, hızlı hızlı eve geçerken karşıma bir adam çıktı. benimle konuşmaya başladı, ne dediğini anlamıyordum (büyüdükçe anladım- hatıralarıma kazınmış oysa) beni kreşin bahçesine çağırıyordu, yapak istediklerini anlatıyordu. bana dokunmadı, elini bile uzatmadı(ki o yaştaki çocuğu istese o ıssız sokakta çok kolay o bahçeye sürükleyebilirdi) yapmadı, ikna yolunu seçmişti!!! anlaşılan. ama konuştu, konuştu (bugün konuştuklarını düşününce midem kalkıyor) ben ise o saf halime para istiyor sandım, bizim eve gidelim bizim paramız var annem ve babam size seve seve para verir diyordum.
birden kornalar çalınmaya başladı, tam uanımızdan düğün konvoyu arabalar geçmeye başladı, bir an arabalara baktım bir an karşımdaki adama yoktu. yok olmuştu.kaçmıştı.
eve gittim anneme olup biteni anlattım, bilindik sorular, sana dokundu mu, elini sürdü mü, öpmeye çalıştı mı, ben yok dedikçe annem rahatladı,adamın diş yapısı bozuktu bunu anlattığımda, yine sorular kaygılar, nasıl gördün, yaklaştı mı sana yoksa, hayır dedim korkularım bir tarafa anlamadığım ama kötü bişey olduğunu hissettiğim bu olay hakkında bir de annemi ikna etmeye çalıştım, neyse annem beni kurşun döken bir teyzeye götürdü, korkularım yok olacaktı. ama olmadı...
yaklaşık 4 yıl sonra aynı adam karşımdaydı, öğretmendi. beni gördü, tanıdı, bir daha dersine hiç girmedim, ama en yüksek notu aldım???
yüzleşemedim, cesaretim yoktu, kaçtım ama kaçamadım 37 yaşındayım psikoloji okudum, bir nebze bu yüreğimde o gün yaşadığım korkuyu hafifletebilirim umuduyla....
Allah tüm küçük kızların yardımcısı olsun...