Merhaba, benim 3 buçuk senedir bi erkek arkadaşım var. Erkek arkadaşımla çok yakın oturduğumuz için 3 buçuk senemizin hergünü beraber geçti. 3 senedir de ailesini tanıyorum ve ailesiyle kendi ailemden daha sık görüşüyorum. Ailelerimiz de tanışıyorlar ve birbirleriyle çok iyi anlaşıyorlar...
Erkek arkadaşımın ailesiyle tanıştığım günden beri hergün onlarla beraberim. Hastalıkta, sağlıkta her zaman onların yanında oldum herşeylerine ben koşturdum. Çok zor günler geçirdiler, o zor günlerinde biran olsun yalnız bırakmadım.. Annesiyle babası hep "kızım allah seni başımızdan eksik etmesin,iyiki oğlumla tanışmışsın. sen bizim artık öz kızımızsın.yerin bizde bambaşka" derler...
Allah biliyor yukarıda onlarla hergünüm beraber geçti, bugüne kadar bir gün olsun saygıda kusur etmedim. Onlar da her zaman beni çok sevdiler, kendi annemden babamdan ayırt etmedim her günümüz beraber geçti.
Bugüne kadar onlara karşı hiç kırgınlığım olmamıştı, ta ki 2 gün öncesine kadar. Erkek arkadaşımın ikiz kardeşi var, onun da bi kız arkadaşı var 2 yıldır beraberler. Kız uzak oturduğu için çok sık görüşemiyorlar, dolayısıyla aileye ben daha yakınım ve daha samimiyim... Özel günlerde aramaz sormaz, ayda 1 kere arayıp hallerini hatırlarını sorar. Erkek arkadaşımın ailesi bu durumdan pek memnun değiller ama oğulları mutlu olduğu için birşey söyleyemiyorlar.
Her neyse asıl konuya gelmek istiyorum... O kadar içim sıkkın ki sizlerle paylaşmak istiyorum derdimi... Erkek arkadaşımın kardeşi birlikte olduğu kızla sözlenmeye karar verdiler... Önce ailece tanışmaya gittiler, daha sonra kızı istemeye gittiler ama o kızın ailesinin adetlerine göre aileler iyice kaynaştıktan sonra birkac kere daha görüştükten sonra söz kesilirmiş... Her neyse birkaç kere daha görüşmeye gittiler ve daha sonra söz kesmek için gün kararlaştırdılar. 2 gün önce ailece evlerine gittiler söz kesmeye... Benim üzüldüğüm nokta ise bana hiç kimse "kızım sende gel" demedi. Bugüne kadar benim hep aileden biri olduğumu, erkek arkadaşımla aramızda herhangi bir resmiyet olmasada (söz,nişan) benim her zaman aileden biri olduğumu söylerlerdi. 2 gün önce söz kesmeye gittiler, onlar evden çıkana kadar yanlarındaydım hepsi hazırlandılar giyinip kuşandılar bense arkalarından baka baka evime döndüm... O kadar kalbim kırık ki... Benim erkek arkadaşımın ailesiyle dialoğum gerçekten çok farklı, diyorum ya kendi ailem gibiler...
Oraya gitmesem bile hiç değilse bi davet bekledim.. Elimden tutup beni de götürmelerini bekledim... Kaç kere ailece birbirlerine gidip geldiler söz kesilmeden önce, o zamanlar "tanışma" olduğu için öyle bi durumda zaten asla davet beklemezdim ve davet etseler bile gitmezdim.Ama bu kez farklı, aileler tanıştılar artık ve söz kesildi sonuçta... Söze beni de götürebilirlerdi, " kızım sende gel, sende bizim kızımızsın" diyebilirlerdi.... Her zaman dedikleri gibi....
Bunca zaman onlarla beraber geçirdiğim günler gözümün önünden geçiyor ve kafamın içinde sürekli cam kırılmış gibi sesler duyuyorum. Çok büyük hayal kırıklığına uğradım... Tamam söz aile arasında kesilmiş olabilir ama ben de onların ailesinden bi parça gibiydim bunca senedir... Iyi günde kötü günde her anlarında ben vardım yanlarında. Şimdi böylesine dışlanmak o kadar canımı yaktı ki, allah görüyor biliyor kalbim çok kırık...
Yapılan iyilikler hiçbir zaman konuşulmaz ama onlar için yaptığım şeyleri düşündükçe daha da çok içim parçalanıyor... Onları o kadar öz ailem gibi benimsemişim ki, davet etmedikleri için kalbim paramparça oldu. sadece bi davet bekledim ben başka istediğim hiçbişey yoktu... Bunca emeğin bunca senenin karşılığı bu olmamalıydı... Ben kendi annem kendi babam gibi sevdim onları... Erkek arkadaşımın kardeşini de aynı şekilde kendi kardeşim gibi gördüm sevdim...
Hani söz kesileceği gün erkek arkadaşımın ailesi evden çıkmadan önce onların yanındaydım dedim ya, işte o gün erkek arkadaşımın anneannesi bana "kızım sen gelmiyor musun, neden hazırlanmadın?" Dedi... "Anneanneciğim kısmet değilmiş" dedim. Anneannesi de "olur mu öyle şey, sen bu evin kızısın" dedi. Bunun üstüne erkek arkadaşımın kafasına yeni dank etti kırıldığım ve sırf sorun çıkmasın diye "evet ya, sende gelsene" dedi ağız ucuyla.. Evden çıkmalarına yarım saat kalmış, üstüne üstlük sırf ben üzülmiyim diye ağız ucuyla sorduğu o kadar belliydi ki... Ciddiye almadım, alamadım.
Hem ben anneannesinden ziyade annesi ve babasından davet beklerdim. Sonucta benim 3 senemin her günü onlarla geçti...
Biliyorum çok uzun oldu yazı, hakkınızı helal edin... Çok moralim bozuk, sizlerle derdimi paylaşmak istedim... 2 gün oldu söz takılalı, 2 gündür gitmiyorum onlara... Belki biraz olsun tepkimi anlarlar diye... Çok kırıldım çoookk... Siz benim yerimde olsaydınız ne yapardınız, değerli fikirlerinizi ve yorumlarınızı bekliyorum