Yeni atanmış bir hemşireyim. Daha önce iş tecrübem yoktu ilk görev yerim. Ailemde yaşadığım şehirden ayrıldım başka şehire gelmek zorunda kaldım. Ev tutup eşya aldım haliyle borca girdim ev sahibiyle bir yıllık kira sözleşmesi imzaladık. İşe başlayalı bir hafta oldu yoğun bakımda çalışıyorum ama anladım ki bu iş bana göre değilmiş. Çalışırken elimden geleni yapıyorum hakkını veriyorum ama eve geldiğimde hep ağlıyorum. Ayaklarım geri geri gidiyor sürekli. Bu iş bana göre değilmiş sevmediğimi fark ettim. Ama ne yapacağımı bilmiyorum. Çok çaresiz hissediyorum kendimi. İşi bıraksam bırakamam devam edeceğimi düşününce ölüm gibi geliyor. Aklıma saçmasapan şeyler bile gelmeye başladı allah canımı alsa kurtulurum diye düşünüyorum allah affetsin sonra pişman oluyorum bu düşünceme. Psikolojim çok kötü. yapabilirim sanmıştım ama yapamıyorum. Kimseyle derdimi paylaşamıyorum sizlerle paylaşmak istedim. Annemlere söylesem kahrolurlar çok mutlular memur olduğum için ne yapacağım bilmiyorum.
Hayatim seni cok iyi anliyorum bende sen gibiydim ama isten ayrilamazdim eve ekmek goturen tek bendim ve bu 10 yil boyle gecti ne zorluklar cektim piskolojim surekli bozuktu cesit cesit insanlarla ugrasiyodum ama iside birakamiyordum para lazimdi aileme bakiyordum yuzum hep asik ise giderdim isten cikince yine yuzum asik olurdu cunku piskolojim bozuk cikardim hep ama Allah bana bir kapi acti kurtuldum cok sukur yani demem oki daha yenisin alicakasin zamanla sonra zaman su gibi alip gider pes etme pes edip isi birakirsan bi diyer islerde de guvenin olmaz guclu olmayi ogreneceksinYeni atanmış bir hemşireyim. Daha önce iş tecrübem yoktu ilk görev yerim. Ailemde yaşadığım şehirden ayrıldım başka şehire gelmek zorunda kaldım. Ev tutup eşya aldım haliyle borca girdim ev sahibiyle bir yıllık kira sözleşmesi imzaladık. İşe başlayalı bir hafta oldu yoğun bakımda çalışıyorum ama anladım ki bu iş bana göre değilmiş. Çalışırken elimden geleni yapıyorum hakkını veriyorum ama eve geldiğimde hep ağlıyorum. Ayaklarım geri geri gidiyor sürekli. Bu iş bana göre değilmiş sevmediğimi fark ettim. Ama ne yapacağımı bilmiyorum. Çok çaresiz hissediyorum kendimi. İşi bıraksam bırakamam devam edeceğimi düşününce ölüm gibi geliyor. Aklıma saçmasapan şeyler bile gelmeye başladı allah canımı alsa kurtulurum diye düşünüyorum allah affetsin sonra pişman oluyorum bu düşünceme. Psikolojim çok kötü. yapabilirim sanmıştım ama yapamıyorum. Kimseyle derdimi paylaşamıyorum sizlerle paylaşmak istedim. Annemlere söylesem kahrolurlar çok mutlular memur olduğum için ne yapacağım bilmiyorum.
Bende memurum ilk atandığımda başka bi şehir başka bi hayat ilk 3 ay istifa etcem diye ağladım. Özel sen çok yoğun çalışıyordum o yoğunluğu özledim dedim asla işimi kabul etmedim. Ailem şu an ki eşim(o zaman sevgilim) bırakmamak izin vermediler. Her gün ağladım abartısız hem de iş yerimde falan da ağlıyordum.Şehri asla benimsemedim. Sonra baktım kurtuluş yok kimse kabul etmiyor alışmaya çalıştım. Ev arkadaşımla samimi olmaya başladım iş yerindekilerle muhabbet etmeye başladım. Derken arkadaş ortamı falan sevdim. Sonra da evlenip eş durumundan kendi şehrime geldim. Burda emim oldum ki Benin sorunun işim değil şehirmiş. Sorunun iş olduğuna emin misinYeni atanmış bir hemşireyim. Daha önce iş tecrübem yoktu ilk görev yerim. Ailemde yaşadığım şehirden ayrıldım başka şehire gelmek zorunda kaldım. Ev tutup eşya aldım haliyle borca girdim ev sahibiyle bir yıllık kira sözleşmesi imzaladık. İşe başlayalı bir hafta oldu yoğun bakımda çalışıyorum ama anladım ki bu iş bana göre değilmiş. Çalışırken elimden geleni yapıyorum hakkını veriyorum ama eve geldiğimde hep ağlıyorum. Ayaklarım geri geri gidiyor sürekli. Bu iş bana göre değilmiş sevmediğimi fark ettim. Ama ne yapacağımı bilmiyorum. Çok çaresiz hissediyorum kendimi. İşi bıraksam bırakamam devam edeceğimi düşününce ölüm gibi geliyor. Aklıma saçmasapan şeyler bile gelmeye başladı allah canımı alsa kurtulurum diye düşünüyorum allah affetsin sonra pişman oluyorum bu düşünceme. Psikolojim çok kötü. yapabilirim sanmıştım ama yapamıyorum. Kimseyle derdimi paylaşamıyorum sizlerle paylaşmak istedim. Annemlere söylesem kahrolurlar çok mutlular memur olduğum için ne yapacağım bilmiyorum.
daha bir hafta olmuş alışacaksın sadece sakin kalYeni atanmış bir hemşireyim. Daha önce iş tecrübem yoktu ilk görev yerim. Ailemde yaşadığım şehirden ayrıldım başka şehire gelmek zorunda kaldım. Ev tutup eşya aldım haliyle borca girdim ev sahibiyle bir yıllık kira sözleşmesi imzaladık. İşe başlayalı bir hafta oldu yoğun bakımda çalışıyorum ama anladım ki bu iş bana göre değilmiş. Çalışırken elimden geleni yapıyorum hakkını veriyorum ama eve geldiğimde hep ağlıyorum. Ayaklarım geri geri gidiyor sürekli. Bu iş bana göre değilmiş sevmediğimi fark ettim. Ama ne yapacağımı bilmiyorum. Çok çaresiz hissediyorum kendimi. İşi bıraksam bırakamam devam edeceğimi düşününce ölüm gibi geliyor. Aklıma saçmasapan şeyler bile gelmeye başladı allah canımı alsa kurtulurum diye düşünüyorum allah affetsin sonra pişman oluyorum bu düşünceme. Psikolojim çok kötü. yapabilirim sanmıştım ama yapamıyorum. Kimseyle derdimi paylaşamıyorum sizlerle paylaşmak istedim. Annemlere söylesem kahrolurlar çok mutlular memur olduğum için ne yapacağım bilmiyorum.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?