- Konu Sahibi agresifkiz
-
- #21
Haklısınız bir süre beklemeliyim belki de ama canıma tak ettiği için birileriyle konuşmak istedim çok yıprandım bir haftada.
Haklısınız bir süre beklemeliyim belki de ama canıma tak ettiği için birileriyle konuşmak istedim çok yıprandım bir haftada.Bence acele bir şekilde karar vermeyin daha mesleğinizin başındasınız ve şu anda yoğun bir dönemden geçiyoruz ülke olarak siz de bu çalışma programına başlangıçta ayak uyduramamış olabilirsiniz ailenizden uzak olmanız borçlarınızın üst üste binmesi de bir etken biraz şans tanıyın bu işe 6 ay kadar deneyin sonrasında eğer yapamazsanız başka çözüm yolları düşünürsünüz ama hemen karamsarlığa kapılmayın atanmak için de illa beklemişsinizdir o kadar yıl okuyup emek vermişsinizdir o yüzden emeklerinizi de gözden geçirin
Bence bıraz sabret, zamanla belkı boyle hıssetmeyeceksın.Gurbet konusunda zorlanmıyorum ama yoğun bakım hastalarına bakmak çok zor. Öldüklerine şahit olmak.
Bence işini sevmemek değil canım, sen birimini sevmemişsin. Ama emin ol yeni başladığın için. Bir çoğumuz göreve ilk başladığımızda benzer duyguları hissettik. Yeni bir hayata başlamışsın. Tabi ki bu süreç ilk aşamada zorlar seni. ! yıl sonra ben neler düşünüyordum deyip, gülümseyeceksin.Edemem borçlarım var etsem nerde çalışacağım ailemi de üzmek istemiyorum
Aileden ayrılış, yeni bir şehir yeni bir iş zaten zorken bir de yoğun bakım gibi sağlam psikoloji gereken yerde göreve başlamışsın. Çok normal böyle hissetmen biraz zaman tanı kendine iş arkadaşların ailen olacak nöbetlerde çok zor anlar yaşarken birbirinize kol kanat gereceksiniz, zamanla rayına oturacak merak etme, çok kıymetli ve kutsal bir işin var Allah yardımcınız olsunYeni atanmış bir hemşireyim. Daha önce iş tecrübem yoktu ilk görev yerim. Ailemde yaşadığım şehirden ayrıldım başka şehire gelmek zorunda kaldım. Ev tutup eşya aldım haliyle borca girdim ev sahibiyle bir yıllık kira sözleşmesi imzaladık. İşe başlayalı bir hafta oldu yoğun bakımda çalışıyorum ama anladım ki bu iş bana göre değilmiş. Çalışırken elimden geleni yapıyorum hakkını veriyorum ama eve geldiğimde hep ağlıyorum. Ayaklarım geri geri gidiyor sürekli. Bu iş bana göre değilmiş sevmediğimi fark ettim. Ama ne yapacağımı bilmiyorum. Çok çaresiz hissediyorum kendimi. İşi bıraksam bırakamam devam edeceğimi düşününce ölüm gibi geliyor. Aklıma saçmasapan şeyler bile gelmeye başladı allah canımı alsa kurtulurum diye düşünüyorum allah affetsin sonra pişman oluyorum bu düşünceme. Psikolojim çok kötü. yapabilirim sanmıştım ama yapamıyorum. Kimseyle derdimi paylaşamıyorum sizlerle paylaşmak istedim. Annemlere söylesem kahrolurlar çok mutlular memur olduğum için ne yapacağım bilmiyorum.
Daha çok yeni kii bugünlerde alışamamanız cok normal. Ben de ilk memuriyete atandım ev tuttuk esya aldık, sonra ailem memlekete dönmüştü. Ne işi ne o şehri sevebildim. 6 ay kadar ben de çok ağladım istifayı düşündüm. Hem ailenden bildiğin yaşadığın sehir den uzaklasmak, tek basına yasamaya baslamak bu katın hepsi bir arada oluyor. Ben hep bir memuriyet için değer miydi derdim kendime. Gecicek alışacaksın, hatta belki seveceksin, biraz sabır ve zaman.Şöyle ki stajlarımda da yoğun bakım sevmediğimi istemediğimi biliyordum ama işe başlarken seçme şansı vermediler sormadılar bile. Ben mesela yenidoğan çok severim ama seçme şansım olmadı. İnanın sevmediğiniz bir işi yapmak çok zor.
Ben öğretmenim. Çoğu öğretmen ilk sene ben bu işi bırakırım yapamam istifa edeceğim der sudan çıkmış balık gibi olur. Okulda öğrendiklerini sınıfta uygulayamaz. Pek çoğu hiç bilmediği bir kültürün, kendisiyle aynı dili konuşmayan çocukların içine yuvarlanır. Ama istifa etmez çok çok büyük bir kısmı. Sizin için de aynısı olur muhtemelen. Zamanla her şeye uyum sağlanır. Daha bir hafta olmuş. Kendinize biraz zaman verin. Bunun bir iş olduğunu layıkıyla yapıp evinize geldiğiniz anda bittiğini unutmayın. Çoğumuz hayallerimizdeki işi yapmıyoruz ama geçinmek de gerekiyor. Zamanla işinizi seveceksiniz. Bir de biraz karmaşık bir zamanda atandınız. Bu durum geçici. Sonsuza dek böyle devam etmeyecek. Çok güzel ve kutsal bir görevi devraldınız. Yolunuz açık olsun.Yeni atanmış bir hemşireyim. Daha önce iş tecrübem yoktu ilk görev yerim. Ailemde yaşadığım şehirden ayrıldım başka şehire gelmek zorunda kaldım. Ev tutup eşya aldım haliyle borca girdim ev sahibiyle bir yıllık kira sözleşmesi imzaladık. İşe başlayalı bir hafta oldu yoğun bakımda çalışıyorum ama anladım ki bu iş bana göre değilmiş. Çalışırken elimden geleni yapıyorum hakkını veriyorum ama eve geldiğimde hep ağlıyorum. Ayaklarım geri geri gidiyor sürekli. Bu iş bana göre değilmiş sevmediğimi fark ettim. Ama ne yapacağımı bilmiyorum. Çok çaresiz hissediyorum kendimi. İşi bıraksam bırakamam devam edeceğimi düşününce ölüm gibi geliyor. Aklıma saçmasapan şeyler bile gelmeye başladı allah canımı alsa kurtulurum diye düşünüyorum allah affetsin sonra pişman oluyorum bu düşünceme. Psikolojim çok kötü. yapabilirim sanmıştım ama yapamıyorum. Kimseyle derdimi paylaşamıyorum sizlerle paylaşmak istedim. Annemlere söylesem kahrolurlar çok mutlular memur olduğum için ne yapacağım bilmiyorum.
Bence bırakma işini sonra pişman olursun. Bir kadın için ekonomik özgürlük bulunmaz bir nimet bunu ilerde daha iyi anlayacaksın. Ben de öğretmenim ailemden uzak 4 yıl görev yaptım doğuda. Sıkıntılarım oldu. Ama ekonomi olarak birilerine bağlı kalmamak kendi ayaklarının üzerinde durmak çok önemli. İşi bırakırsan daha çok üzüleceksin.Yeni atanmış bir hemşireyim. Daha önce iş tecrübem yoktu ilk görev yerim. Ailemde yaşadığım şehirden ayrıldım başka şehire gelmek zorunda kaldım. Ev tutup eşya aldım haliyle borca girdim ev sahibiyle bir yıllık kira sözleşmesi imzaladık. İşe başlayalı bir hafta oldu yoğun bakımda çalışıyorum ama anladım ki bu iş bana göre değilmiş. Çalışırken elimden geleni yapıyorum hakkını veriyorum ama eve geldiğimde hep ağlıyorum. Ayaklarım geri geri gidiyor sürekli. Bu iş bana göre değilmiş sevmediğimi fark ettim. Ama ne yapacağımı bilmiyorum. Çok çaresiz hissediyorum kendimi. İşi bıraksam bırakamam devam edeceğimi düşününce ölüm gibi geliyor. Aklıma saçmasapan şeyler bile gelmeye başladı allah canımı alsa kurtulurum diye düşünüyorum allah affetsin sonra pişman oluyorum bu düşünceme. Psikolojim çok kötü. yapabilirim sanmıştım ama yapamıyorum. Kimseyle derdimi paylaşamıyorum sizlerle paylaşmak istedim. Annemlere söylesem kahrolurlar çok mutlular memur olduğum için ne yapacağım bilmiyorum.
Şöyle ki stajlarımda da yoğun bakım sevmediğimi istemediğimi biliyordum ama işe başlarken seçme şansı vermediler sormadılar bile. Ben mesela yenidoğan çok severim ama seçme şansım olmadı. İnanın sevmediğiniz bir işi yapmak çok zor.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?