Eşimle görücü usülu evlendik. O beni ilk gördüğü andan itibaren sevdi ama ben zaman geçtikçe onu tanıdıkça sevdim.
Bir senedir evliyiz ama ben sanki on yıldır evliymişim gibi yorgun hissediyorum kendimi.
Daha önce ki konularımı okuyanlar bilirler. Eşimin babası vefat etti. Annesi yalnız kaldı. Bu sebeple anneye aşırı düşkün oldu ve her adımını özelimizi dahi anlatır oldu. Özünde kötü bi insan olduğunu söyleyemem fakat bazen sinirlendiginde gözü hiç bişey görmüyor ve beni boşanmakla tehdit ediyor. Sonra sinirleri yatışınca pişman olup özür diliyor gönlümü yapıyor.
İçkisi sigarası zararlı alışkanlığı yok. İşinde gücünde, evine bağlı sorumluluk sahibi bi adam.. Hastalandigim zaman başımdan ayrılmaz. Benden daha fazla panik olur. Acillere götürür. İlgili alakalıdır.
Gel gelelim diger kotu huylarına; Kredi borcumuz var maaşının yarisı oraya gidiyor. Geri kalanı evin masraflarina yetiyor. Allaha şükür açıkta kalmiyoruz ama bazen giyim alışverişi yapmak istediğim zaman olay çıkarıyor beni hiç dusunmuyosun ne şartlarda çalışıyorum falan diye. Benim hiç bi zaman lüks merakim olmadı. Şöyle bi hesap kitap yapıyorum kendimce diyorum ki örneğin; 20 30 liralik sırf abur cubur aliyor günlük. Bende diyorumki bir gun almayiver 30 liralik bi gömlek beğendim onu alalım. Adam başlıyor fakir edebiyatı yapmaya. Benim şuan lükse harciycak param yok borç harç içindeyim diye olay çıkıyor..
Tamam borcumuz var ama sonuçta yine gereksiz harcama yapılıyor. Dışarda yemek yiyoruz mesela ona verdiği paraya acımıyo ama ben aynı fiyata bişey almak istediğim zaman kıyamet kopuyor..
Ayrıca annesine mangal falan yakarken de baya harcıyor onları gözü görmüyor. Ama para ver annemle bişeyler yapcam desem bana vermez..
Böyle üçün beşin hesabını bu kadar yapması normal mi sizce? Hemen hemen hergün böyle ufak tefek paralar için tartisiyoruz sizce haklı mı?